Vertelsels van Elles

Ik hoop je hier te vangen met ontroerende verhalen maar je ook te laten lachen om grappige anekdotes. Hilarische momenten uit het alledaagse leven, en met enige zelfspot beschreven gebeurtenissen uit mijn eigen leventje, dat met dertien ongelukken in een dozijn met mijn persoontje verbonden lijkt te zijn.

Blog
  • Hilarische momenten uit het alledaagse leven

    Hilarische momenten uit het alledaagse leven

  • Even onthaasten, je zorgen vergeten en je mee laten voeren.

    Even onthaasten, je zorgen vergeten en je mee laten voeren.

Boeken

Boeken

Het is een droom van iedere schrijver dat zijn/haar verhaal in boekvorm verschijnt. Twee verhalen zijn al gepubliceerd in verhalenbundels "Ik feliciteer je" en "Hemels Genot" Momenteel schrijf ik volop aan mijn eerste boek en hoop dat hier met trots te kunnen presenteren.... maar dat duurt nog wel eventjes. Men moet wat te dromen hebben toch?
Read More
Verhalen

Verhalen

Verhalen liggen voor het oprapen als je goed om je heen kijkt, luistert naar wat mensen meemaken. Een klein stukje is soms voldoende om mijn vingers over het toetsenbord te laten vliegen, mijn honger te voeden
Read More
Blog / column

Blog / column

Blog met hilarische momenten uit het leven gegrepen.... Column met grappige vertelsels maar ook diepzinnige onderwerpen passeren, vragend om gelezen te worden.....
Read More
Gedichten

Gedichten

Met liefde voor je geschreven rechtstreeks uit mijn hart vooruit gedreven uit vreugde of smart
Read More

Oscar wordt Judas

 

Elk jaar zit ik klaar als de Oscars worden uitgereikt. De laatste jaren met steeds meer twijfels over hoe fair dit felbegeerde gouden beeldje in handen komt van de genomineerden. Hoe sommige films meerdere Oscars in de wacht slepen terwijl anderen zeer zeker ook dit symbool van waardering verdienen, waarom moet hele jackpot naar één? Maar dit jaar treft alles!

 

Tranen die het vuur niet kunnen blussen

Dit jaar is mijn twijfel echt omgeslagen in ongeloof en verontwaardiging. Ik heb via Prime een film gezien die me recht in mijn hart raakte, die me ontroerde tot tranen, veel tranen die het vuur van ontvlamde woede niet konden blussen. Een film die alle Oscars en Bafta’s waardig is: Sound of Freedom.

Huichelarij

Stomverbaasd kwam ik erachter dat deze (ik waarschuw de kijkers, zeer heftige) beklijvende film geboycot is. Niet genomineerd is voor wat voor prijs dan ook. Dit bewijst voor mij dat het felbegeerde beeldje helemaal niet zo beeldig is, dat het een grote nep vertoning is. Kontkruiperij, achterbaks gekonkel, nep, huichelachtig en te verdrietig voor woorden.

Laat je stem horen

Sound of Freedom vertelt het waargebeurde verhaal van voormalig CIA-agent Tim Ballard die in Colombia kinderen tracht te bevrijden uit handen van sekshandelaars. Jaarlijks worden zo’n 1,2 miljoen kinderen slachtoffer van deze gruwelijke nachtmerrie en steeds groter wordende seksindustrie. De film is te zien via Prime en is inmiddels al vele malen meer bekeken dan Indiana Jones. Social media is een krachtig instrument, laten we het gebruiken om onze stem te laten horen. Een kind is niet te koop!

Stop kinderhandel

Waarom is deze film geboycot, waarom verdient deze film niet de aandacht die hij moet krijgen en politici en wereldleiders de ogen openen en tot handelen dwingen. Dit misselijkmakende fenomeen moet groots worden aangepakt en opgerold. Set them free, free free, set them free.

De Oscar is voor mij een Judas geworden.

 

 

Baasjes

Regelmatig breng ik ’s ochtend om 6.55 uur onze jongste zoon naar de trein in Roosendaal. In deze ochtendspits zie ik op straat altijd wel bijzondere mensen op weg naar hun werk, school of de trein. Maar sinds de corona haar intrede deed, heb ik het aantal hondenbezitters explosief zien groeien.

 

 

Ochtenddienst

Het valt me op dat de mannen ochtenddienst hebben en ’s ochtends vroeg hun viervoeter uitlaten. Wat later op de dag komen de vrouwen voorbij en na schooltijd zie je de kinderen lopen met hun opa of oma, blij huppelend met hun hondje. Hoe lang gaan ze dat uitlaten nog leuk vinden? En is papa of mama de smekende belofte vergeten dat tijdens de twijfeling rond de aanschaf van een schattige puppy hun kinderen smeekten “ah, alsjeblief mama, nemen we hem? Ik laat hem uit en zal er goed voor zorgen”. Na een tijdje vinden deze kleine donderstenen hun Game-boy, Nintendo, Playstation of iPad alweer veel belangrijker dan Bobby of Charley die met de riem in zijn bek staat te piepen omdat hij zo nodig naar buiten moet. Maar ik dwaal af.

Baasjes

Het is algemeen bekend dat baasjes vaak op hun hondje lijken (of het hondje op het baasje).
Vandaag zag ik de bevestiging van deze stelling. In Roosendaal zag ik wachtend voor het stoplicht, een keurig in het pak gestoken man lopen met prachtig donker krulhaar. Naast hem liep met een licht dansend pasje een tot in de puntjes getrimde Koningspoedel, met zwarte, glanzend krullende vacht. Een echt raspaardje dat langer tijd in de trimsalon doorbrengt dan menig aanstaande bruid bij de kapper. Je kent ze vast, van die poedels waar ze shows mee lopen. Ik vroeg me af of dit uit een modeblad gestapt baasje met Beauty op de catwalk liep, of dat het de hobby was van zijn vrouw die zo met de landrover de kinderen naar school zou brengen.

Typetjes

Ik had onze zoon op het station afgezet en reed terug naar Essen. Ondertussen was ik al aardig wat modehondjes tegengekomen. Mopshondjes met wijdbeens lopende sportschool types in hun joggingbroek, de goeiige vaders in spijkerbroek en sneakers en hun Golden Retriever of Labradoodle.  Mannen met een petje op of hoodie-capuchon over hun hoofd die liever niet herkend werden terwijl ze met een keffende Chihuahua liepen met een roze jasje aan en een blingbling halsbandje.

Pensioen

En je zult het niet geloven, rijdend door de Dorpsstraat ik zag een kale man, in zijn vaal afgewassen joggingpak. Geen stoere Nikes eronder maar bruine lederen slippers. Hij was al wat op leeftijd, ik denk zelfs met pensioen. Het was inmiddels 7.30 uur en hij naar de bakker geweest. Een papieren zak met brood in zijn linkerhand. Rechts naast hem liep een zeer kortgeschoren Koningspoedel. Ooit zwart geweest, nu wat grijzig. Geen polletjes rond zijn poten, geen pompoenstaart en zeker geen grote toef op zijn of haar kop. Misschien was hij ook met pensioen, hoefde hij niet meer te pronken op de catwalk. Of was zijn vrouwtje al gaan hemelen en had het baasje tegen de hondentrimster gezegd: “doe maar lekker kort”.

In mijn achteruitkijkspiegel zag ik ze samen de straat oversteken, de hond liep los, zijn tempo aangepast aan dat van het baasje. Niet parmantig dansend, een beetje met hangende kop alsof hij zich een beetje schaamde voor zijn kale verschijning.

Blondie

Ik fantaseerde nog even verder en toen ik thuiskwam sprong onze harige blonde Cairnterriër mij blij tegemoet. Zijn haren flink in de war, ze hadden al een paar weken geen borstel of kam gezien. En toen ik hem oppakte om te kroelen en hij enthousiast mijn gezicht aflebberde zag ik ons in de spiegel van de hal…. Honden lijken echt wel op hun baasje.

 

 

De insmijter

 

Ik hoor je denken ‘insmijter’? Wat is dat nu weer… Laat ik je meenemen naar de afgelopen kerstperiode. Voor het tweede achtereenvolgende jaar waren wij in de drukste periode van het jaar genoodzaakt onze winkel te sluiten.

 

 

 

 

 

Lockdown
Tijdens de Coronapersconferentie kregen we een week voor Kerst alweer de boodschap dat niet essentiële winkels moesten sluiten. Opnieuw in de periode van het jaar waar we in een maand de hele jaaromzet goedmaken. Het moment dat de winkel vol ligt met kerstsnoep, kerstkaarten, cadeautjes en kerstpostzegels. Een voorraad waar je als je terug open mag in januari weinig meer mee kunt.

In 2021 hadden we na enkele frustrerende weken en bezoekjes van de BOA’s de deuren gesloten. Afgelopen december mochten we alleen open voor postpakketservice en verkoop van postzegels. Volgens het coronacrisisteam zijn wij geen essentiële winkel, wat raar is als je ziet dat alles wat in onze winkel ligt, wel verkocht mocht worden bij de supermarkt of het Kruidvat. En dat bij de boekwinkel aan de overkant geen boek verkocht mocht worden maar mensen het wel via BOL.com bestelden en dan in de boekhandel konden ophalen. Het kostte personeel maar bracht geen omzet!

Tafeltje bij de deur

Slapeloze nachten maar daar ga ik het niet over hebben. Ik had twee weken vakantie van mijn werk en vond dat onze zoon die de winkel runt wel een paar dagen vrij mocht hebben in de eerste week van januari. Daarom bood ik aan om bij de ingang van onze tabaksgemaksshop te staan. Want door de coronaregels waren we genoodzaakt om extra personeel in te zetten voor onze winkel die eigenlijk niet open was. Volg je nog?

Controle voor de BOA’s

Er staat iemand aan de kassa om de postpakketjes uit te reiken of aan te nemen en staatsloten te verkopen (dat is schijnbaar wel essentieel), maar de klanten begrepen de regels niet zo goed. De deur stond open maar alles wat binnen handbereik lag, was toch onbereikbaar. Dus was er een extra mannetje/vrouwtje nodig bij de deur. Die bij het tafeltje met handgel en het bordje met coronamaatregelen stond om te vragen: Wat heeft u nodig? Komt u een pakketje ophalen? Iets afgeven voor de stomerijservice? Dan mag u binnen, wilt u wel even uw mondkapje opzetten? Want de BOA’s lopen rond en een bekeuring is niet zomaar terugverdiend.”

Service met een lach

Er kwam een oud dametje aangelopen. Ik sprak haar vriendelijk toe. “Dag mevrouw, komt u een pakketje ophalen of brengen? Nee? Heeft u iets online besteld?”
“Nee ik wil een rouwkaart en een postzegel en heb geen verstand van online bestellen”. Ik legde uit dat we alleen op bestelling werkten, maar zei dat ik er wat voor haar ging zoeken want er mocht niet gewinkeld worden in de winkel. Snel had ik een aantal verschillende rouwkaarten gepakt en mevrouw ging tevreden over de snelle service naar binnen om af te rekenen. “Ik ben zo blij dat ik niet die drukte in moet bij de supermarkt voor 1 kaart”, zei ze terwijl ze haar portemonnee opborg in het tasje dat aan haar rollator hing. Ik zag de dankbaarheid in haar ogen. In de afgelopen twee jaar heb ik me zeer bekwaamd in het lezen van een oogopslag omdat je niet meer kan zien of iemand glimlacht of niet met die mondmaskers.

Insmijter

De volgende klant was andere koek. Op mijn vraag of ik hem kon helpen zei hij “Dat gaat je niks aan, ik wil gewoon naar binnen.” Ik vroeg of hij zijn mondmasker op wilde doen en dat weigerde hij.
“Dan kan ik u helaas niet binnenlaten meneer.” zei ik zo vriendelijk mogelijk. Want dat hij moeilijk ging doen was overduidelijk.
“Wie denkt u wel dat u bent?” vroeg hij.
Ik zei: “de insmijter” en dat leverde de nodige hilariteit op bij de wachtende mensen. En ook de jongeman zag er de humor van in. “Ik kan in verband met mijn gezondheid geen mondmasker dragen maar heb postzegels nodig”, zei hij en ik liet hem door. Of hij echt om postzegels kwam ging ik maar niet vragen.

Eruit

Heimelijk genoot ik van mijn tijdelijke baan als insmijter. Ik heb in die twee dagen nog nooit zoveel mensen zien lopen die blij waren met een uitstapje naar het Kruitvat of de supermarkt. En ik? Ik was ‘eruit’, even weg uit het stille kantoor. Het was alsof ik op een terrasje zat en naar voorbijgangers keek waarbij ik fantaseerde wat hun beroep was en welke boodschappen ze gingen halen. Ik genoot van de verschillende modeverschijnselen, rillende jeugd in kapotte broeken, dametjes die eigenlijk niet op naaldhakken konden lopen, mensen diep weggedoken in hun jas tegen de kou. Ik sprak wachtende mensen bij onze deur die zo blij waren met een gesprekje omdat ze al zo lang alleen aan het thuiswerken waren. Ik sprak vaste klanten die zich schuldig voelden dat ze niet bij ons om snoep of sigaretten konden komen. Waarbij ik me afvroeg of ze, als de deuren weer open mochten, inmiddels waren gewend aan het gemak van alles bij dezelfde winkel (supermarkt) te kopen en niet meer bij ons om hun shag, sigaretten of staatslot zouden komen.

Terug naar normaal

Gelukkig heb ik me vergist, we zijn er nog niet maar het klantenaantal stijgt elke dag. We houden ons aan de regels van 1,5 meter afstand, vier mensen in de winkel en de klanten zeggen herhaaldelijk dat ze zo blij zijn weer bij ons inkopen te mogen doen. Ze voelen zich bij ons vele malen fijner dat op een kluitje in het Kruidvat of de supermarkt. En hebben de vriendelijke benadering van onze zoon en medewerkster gemist.
Mijn ervaring als insmijter kan op mijn CV bijgeschreven worden.

Coronahond

Nee wij hebben geen echte coronahond. We waren al hondenouders van Chad, onze schattige cairnterrier die dertien jaar geleden in ons gezin kwam als pup. Hij groeide met de jongens op. Tot de dag kwam dat we hem moesten laten inslapen. Wat een verdriet. Dat het gemis van je trouwe hondenvriend net zo zeer doet als het verlies van een mens kan alleen een andere dierenvriend begrijpen.

 

Smokkel over grens

Chad stierf net voor de corona. Wij konden niet zonder ons maatje en belden na weken van ruwe rouw naar de fokker van Chad. Ze had pas een nestje eind van het jaar. Omdat ze onze gezinssituatie kende en wist waarom we destijds een Chad hadden gehaald, belde ze na enkele dagen terug. “Elles, ik heb hier nog een reutje zitten, hij is geen puppy meer maar je mag komen kijken.” Illegaal staken we de grens over want het was april 2021 en de grenzen waren in verband met de strenge corona-maatregelen gesloten. We keken in de bruine hondenogen en waren natuurlijk gelijk verkocht. Bowie ging mee naar Essen.

Coronahulphond

Hij hielp ons de corona door kan je wel zeggen. Maar door de corona werd hij toch een beetje een coronahond. Niet omdat hij zoals zovele honden opeens was aangeschaft omdat iedereen thuis moest werken, nee hij werd een coronahond omdat hij niet kon socialiseren zoals normaal als er een jong hondje bij je gezin komt wonen. Hij kon niet mee naar de stad, niet mee op visite of naar drukke plekken want iedereen moest in zijn kot blijven en in een bubbel leven. Bowie kende dus alleen de vaste vrienden uit de bubbel en andere honden en hondenbaasjes op 5 meter afstand.

Strandwandeling

We gingen wel met hem wandelen op het strand. Daar mocht hij los maar kwamen we bijna geen mensen tegen. Gisteren mocht hij voor het eerst mee met twee vrienden die ook een hondje hadden. Omdat na een hevige regenochtend de zon opeens ging schijnen reden we naar zee. Het strand van de Banjaard. Het was 18.30 uur en na 19.00 uur mochten de honden los. Hij speelde met zijn reisgenootje en rende erop los. Hij kwam braaf als ik hem riep en een hondenkoekje toestopte. Ik was trots.

Incidentje

Op een gegeven moment zag hij een rugzak. De eigenaren waren aan het vliegeren. Hij rende ernaar toe en voor ik kon vermoeden wat hij van plan was, tilde hij zijn poot op en pieste tegen de rugzak. Ik stond stokstijf stil. Wat moest ik doen? Stefan zei: Gewoon je excuses aanbieden. Het waren buitenlandse mensen, ze spraken gelukkig Engels en ik vertelde dat ik een “coronahond” had die voor het eerst sinds een jaar vrij op het strand liep. Ze aanvaardden mijn uitgebreide excuses terwijl hun ogen iets anders zeiden, al weet je het nooit met oogjes die je scheef aankijken.

Pipi

We lijnden Bowie aan en liepen verder. Na 10 kilometer was het strand bijna verlaten. We lieten hem opnieuw los. Er waren nog wat mensen die een late duik kwamen nemen…
Twee Duitsers lagen op een strandbedje, Bowie liep erachter en … tilde zijn poot op. De vrouw zag niet wat hij deed en vond het een Schatsjen. Haar man mompelde “Ehr had einen pipi gemacht” en mijn verontschuldiging ging wonderbaarlijk goed in het Duits.

Tassenplasser

Toen zag Bowie een prachtige kleurige rieten strandtas. Ik riep Bowie hier, Bowie koekje. Maar zijn oren lagen plat op zijn kop en hij ging er als een haas vandoor. Stefan rende erachteraan. Dook twee keer op hem maar miste en beet tevergeefs in het zand. Intussen kreeg ik de slappe lach en pieste in mijn broek van het lachen. De mensen van de strandtas lagen ook in een deuk, zelfs toen Bowie zijn poot oplichtte….

Het waren gelukkig Nederlanders en zij snapten best dat een coronahond nog niet zo goed afgericht kon zijn… Maar ik schaamde me kapot. Bowie mag in de zomer niet meer los. Een tassenplasser is niet coronaproof.

 

 

The Sound of Music

 

Het afgelopen jaar was voor veel mensen een moeilijk jaar. Ook voor mij. De corona haalde ons uit onze routine. Bracht onzekerheden mee op financieel gebied en zorgen om de gezondheid van mensen die we liefhebben. We mochten opeens heel veel niet en het was moeilijk om om te schakelen naar wat nog wel mocht.

Wandelen

Wandelen in de natuur bijvoorbeeld. Het verplichte thuisblijven en de geestelijke toestand waarin ik me vorig jaar bevond, spoorde me aan tot wandelen. Uren in de natuur. Vorig jaar werden we geholpen door het prachtige weer. Al bij de start van de coronacrisis brak de lente door. Uren met zon en blauwe luchten. Frisse lucht, heerlijk en ontspannend.

Spotify

Terwijl de corona nog lang niet voorbij is, zijn we deze zomer wel vrijer dan eerst. Met de vaccinaties en afgenomen maatregelen neemt onze vrijheid toe. Ik wandel nog steeds, uren alleen of met onze hond en geniet van de prachtige groene natuur. Want in deze periode laat het weer het wat afweten; geen hoogzomer maar veel regen en dat heeft dan weer als voordeel dat de natuur groener is dan ooit tevoren. Ik geniet intens van alles om me heen en wandel met muziek in mijn oortjes. Ik heb door de vele kilometers heel wat nieuwe playlists gemaakt op Spotify. Voor alle stemmingen en wandeltempo’s. George Michael is wel een van mijn favorieten, evenals Simply Red en Brian Ferry, Frank Boeijen.  Maar ook de jaren 80-90, Andrea Bocelli, tracks van beroemde films. Lievelingsnummers van mijn vader…

Freedom

En vandaag stond ik daar, opeens midden in een groot groen veld. Luidkeels mee te zingen, mijn armen gespreid als Maria in the Sound of Music.
Bevrijd van een akelig jaar en het maken van een naar mijn gevoel juiste stap. Een nieuw avontuur. Het klinkt als the Sound of Music in mijn oren, in mijn hart.

Feel strong

De laatste playlist die ik onlangs heb samengesteld heb ik Feel Strong genoemd.
Maak er ook eentje voor jezelf, je zult zien wat het met je doet. Muziek om te treuren, om je op te beuren. Om fijne herinneringen te koesteren en hoop te hebben want als je naar de vele songteksten luistert; je bent nooit alleen met the Sound of Music om je heen.

Tour de Nostalgie

Mijn vader was een groot fan van wielrennen. Samen met zijn tweelingbroer Kees en onze Halsterse buurman Janus Dogge gingen ze naar de kampioenschappen om Jan Janssen, Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Knetemann aan te moedigen.  Jaarlijks gingen ze naar de Draai van de Kaai in Roosendaal en tijdens de Tour de France zat mijn vader wekenlang op het puntje van zijn stoel voor de televisie.

 

Ik probeerde er iets van te snappen en vroeg hem elke keer waarom een knecht al het werk moest doen om dan op het laatste moment de belangrijkste renner van het team met de beker ervandoor te laten gaan. Hij kreeg het me niet uitgelegd. Dat was overigens niet zijn schuld.

Strade Bianche

Zo’n vijftig jaar later kijk ik vandaag opnieuw naar een belangrijke wedstrijd. De Strade Bianche. Ik geniet van het geweldige commentaar van de Belgen (o.a. Michel Wuyts). Ik voel de aanwezigheid van mijn vader. Ik heb bewondering voor deze mannen op de fiets die de verzuring in hun benen trotserend, urenlang zwoegen op hun fiets en nog steeds kilometers vooruit worden geholpen door hun teamgenoten. Ik probeer maar niet meer te snappen hoe het werkt. Een jaar of 10 geleden woonde Steven de Jongh bij ons in de straat, hij was de knecht van Tom Boonen. Had ik het toen maar eens aan hem durven vragen…

Weemoed en nostalgie

Maar vandaag kijk ik ook met andere ogen, de wielrenners zijn eigenlijk bijzaak. Ik weet al wie er gaat winnen, Gérard nog niet. Terwijl hij in de spanning van de wedstrijd zit, vergaap ik me aan het prachtige Italiaanse landschap, voel de weemoed naar 26 jaar geleden. Toen wij daar door de Toscaanse heuvels met onze Peugeot 205 rondreden. En kilometers buiten Siena op de eerste beste parkeerplaats onze auto hadden geparkeerd. We dachten dicht bij het centrum te zijn. Ik voel nog de pijn in mijn benen bij de kilometerslange klim naar deze mooie stad, de verwondering toen we door de steile smalle straatjes uitkwamen op dat prachtige beroemde plein Piazza del Campo. Het stond vol met terrasjes, overal toeristen en gezelligheid.

Ik zie nu de luchtbeelden van het compleet lege plein, Corona heeft alles veranderd. De straten zijn leeg, geen toeschouwers voor deze mooie wielerrit.

Hoop

Het wielrennen brengt mij vandaag toch even op vakantie, ik volg de renners op de weg naar het centrum van Siena waar ik met mijn lief heb gelopen. En kan alleen maar hopen dat we met alle opofferingen die we tijdens de lockdown al hebben gebracht en nog volbrengen, we ooit weer veilig kunnen reizen.

Nu neem ik genoegen met alle mooie beelden en herinneringen die we al hebben gemaakt in de 27 jaar dat we samen zijn. Dankbaar.

Bodemloos

Mijn man liet zijn koffiemok vallen
de bodem werd eruit geslagen toen hij de grond raakte.
Hoe treffend weerspiegelde dit ons gevoel tijdens deze lock-down.

De witte beker was verder merkwaardig genoeg nog heel.
Hij was niet in scherven uiteengevallen en vertoonde ook geen barst.
Het lot van het koffiekopje leek een metafoor.

Gelukkig vertoonde onze relatie geen barsten.
Maar we hebben wel nood aan wat scherven die geluk mogen brengen.
De koffie was al opgedronken voor het kopje sneuvelde.
We kunnen dus helaas geen koffiedik kijken.

Wat zouden we graag weten
wanneer de deuren van onze winkel weer open mogen.
Het zou weer wat vaste bodem onder onze voeten geven.
Morgenochtend maak ik verse koffie
in een andere mok.

Voor Henk, mijn muze

 

Lieve Henk

Jij grote sterke beer
Bent niet meer
In dit aardse leven
Maar verheven
Naar een andere realiteit
In de eeuwigheid

Jij gaf me kracht in een moeilijke tijd
Vol angst en onzekerheid
Je was mijn Word-Feud maatje
En hadden altijd een chat-praatje

Jouw blauwe pretoogjes beklijven
Die herinnering zal altijd blijven
Liefdevol lachend naar Marij
Daarvan werd ik altijd zo blij

Maar boven al was je mijn muze Lieve Henk
Bij alles wat ik geschreven heb en vanaf nu bedenk
Je was mijn fan vanaf het eerste uur
Gaf recensies op VertElles vol vuur
Spoorde mij aan om verder te gaan
Hoe moet dat nu zonder jou voortaan

Ik zal woorden blijven schrijven
En je zult altijd in mijn gedachten blijven
Je laat veel mensen achter in dit leven
Die onnoemlijk veel om jou en Marijke geven
We zullen allemaal ons best doen om voor haar te zorgen
Niet alleen vandaag maar ook alle jaren na morgen

 

 

Racemonster 3

 

In België mag je je eigen kind rijles geven.
Dat verklaart veel, hoor ik jullie denken.
Ik zeg niks…

 

 

 

Stuurervaring
Vijf jaar geleden heb ik Sven rijles gegeven en nu is Max aan de beurt. Hij heeft in 1 keer zijn theorie gehaald en daar ben ik best trots op. Max heeft al een klein beetje stuurervaring: hij helpt bij zijn oom om foto’s en gegevens van gebruikte vrachtwagens op de internetsite te plaatsen en mag dan in een golfkarretje over het grote terrein racen. Of soms zelfs vrachtwagens verzetten.

Max is in tegenstelling tot zijn broer en ikzelf niet zo’n snelheidsduivel, alles op het gemakje. Hij heeft ook nooit zijn brommer rijbewijs willen halen. Terwijl ik mijn Puch Maxi had opgevoerd tot hij 60 km per uur ging, compleet met dikke uitlaat voor het geluidseffect.

Spelletje
Zijn andere ‘rij’ ervaring heeft Max opgedaan via racespelletjes zoals F-1 en Gran-Turismo op de Playstation in een playseat met gas- en rempedalen en een stuurtje. Dit leverde zowel bij Sven als Max een goed reactievermogen op. Maar Max ziet de playseat als een spelletje, in het verkeer wil hij zich aan de snelheid houden en hij houdt zeker niet van agressief rijgedrag.

Wie rijdt wie
Maar terug bij de rijlessen. Zodra je je theorie-examen hebt gehaald, moet je bij de gemeente een aanvraag indienen voor een voorlopig rijbewijs. Op dit formulier wordt één ouder als instructeur genoteerd. We hadden afgesproken dat ik dat zou zijn. Nu ben ik niet degene met de hoogste no-claim opbouw binnen het gezin maar ik ben wel de enige met een schakelauto. En ik heb waarschijnlijk meer geduld (om urenlang zomaar rond te rijden).

Mijn auto was nog bij de garage om uitgedeukt te worden van een schade aan de rechterflank als gevolg van een foute inschatting tijdens het parkeren (ik zie geen diepte), toen ik Max zijn eerste rijles ging geven. Hij wou (heel begrijpelijk) zo snel mogelijk achter het stuur toen zijn felbegeerde voorlopige rijbewijs binnen was. Daarom zat er niks anders op dan de automaat van Gérard te pakken. Achteraf een goed idee want op deze manier kon Max zich volledig concentreren op het sturen en nemen van bochten zonder steeds na te hoeven denken in welke versnelling hij moest schakelen.

Eerste rijles
We gingen eerst naar een wijk in aanbouw. Hier waren de straten en stoepranden al aangelegd maar was het lekker rustig. Er waren drie bouwvelden waar huizenblokken zouden komen zoals we op het grote billboard konden zien. Ideaal oefenparcours. Bochtjes naar rechts, bochtjes naar links. In het begin zeer ruime bochten, beetje Engelse rijstijl, maar na een paar rondjes werden ze steeds strakker en bleef de auto op de juiste weghelft. We gingen gelijk over naar een tweede vaardigheid, achteruit bochtje om en vervolgens leren draaien op de weg. Toen dit allemaal goed verliep werd het tijd om de echte weg op te gaan. Dit was best wel spannend, temeer omdat ik een gehandicapte rijinstructeur ben (nee niet door het gemis aan dieptezicht), immers ik beschik vanaf mijn bijrijdersplek niet over een rempedaal zoals in een echte rijlesauto wel het geval is. Daarnaast ben je afhankelijk van het kleine lullige extra achteruitkijkspiegeltje dat met een zuignap op de voorruit is bevestigd. Nadeel is dat je je zonneklep dus niet meer naar beneden kan doen want dat belemmert het zicht van het zo broodnodige spiegeltje. De buitenspiegels staan afgestemd op de bestuurder dus alles wat er achter je gebeurt kan je alleen volgen in dat gekke spiegeltje dat bij elke beweging in het wegdek van stand verwisselt en meer van de achterbank laat zien dan het overige wegverkeer.

Vertrouwen
Bij het lessen gaat het om vertrouwen in je kind; dat hij direct luistert als je stop zegt en je aanwijzingen nauwkeurig en zonder in discussie te gaan opvolgt. Maar ook dat je zelf kalm blijft want als jij schrikachtig reageert, weet je niet hoe hij daarop zal reageren. Daarom reed ik voor les twee eerst maar even zelf door ons dorp tot we op een provinciale weg kwamen waar we weer van plaats wisselden. Dit hebben we een aantal keren zo gedaan tot het tijd werd voor het echte werk: rijden in een schakelauto en natuurlijk oefenen op de Ring van Antwerpen.

Klotsende oksels
Met klotsende oksels reed Max voorbij het Sportpaleis. Wees gerust, het was op zondag. Maar wel net het laatste weekend dat de winkels nog open mochten zijn voordat de recente strengere coronamaatregelen werden ingevoerd. Mijn suggestie om er bij afslag Zuid af te gaan en een stukje stad mee te nemen leverde wel een stressmomentje op want er rijden ook trams in ’t Stad. Het inparkeren sloegen we maar over, Max wou zo snel mogelijk terug naar huis.

“Voorlopig wil ik niet meer op de Ring oefenen mama”, zei hij.

Genen
We zijn weer twee weken verder en meneertje rijdt alsof hij al jaren zijn rijbewijs heeft.  Ook op de Ring. Het schakelen verloopt soepeltjes. Een natuurtalent. Het zweet in onze oksels is allang opgedroogd. Jammer dat door de coronamaatregelen er geen afspraak gemaakt kan worden voor het afrijden. En ik wil dat hij ook nog een aantal lessen bij een echte rijschool neemt om de puntjes op de i te zetten, en om in de spits op de Antwerpse Ring te oefenen. Want dat vind ik de kat op het spek binden met mijn nu weer smetteloze, deukvrije racepaardje. Tot die tijd gaan we gezellig elke zondag toeren. En natuurlijk ook ’s avonds in het donker; en als het regent; en in de mist.

O ja, meneertje houdt zich keurig aan de snelheid en berispt mij nu als hij naast me zit haha. Regelmatig krijg ik wat feitjes mee van de verkeersregels.

Maar onlangs hadden we de automaat van Gérard nog eens mee en ontdekte Max de kick-down….. Op dat moment wist ik zeker dat hij een zoon van mij was. Het racemonster was ook in hem ontwaakt.

 

 

Racemonster deel 2

 

In mijn vorige blog schreef ik over mijn passie voor auto’s en racen. Doorgaans gedraag ik me als een ‘heer in het verkeer’ al gaat die uitdrukking tegenwoordig al lang niet meer op. Het is een uitdrukking uit de vorige eeuw, waar mensen een invoegende auto ruimschoots de ruimte gaven om in te voegen.

 

Brutaal zijn

Nu moet je brutaal zijn en je auto ertussen duwen anders beland je van de invoegstrook op de vluchtstrook. Een tijd waarin mensen niet aan bumperkleven deden en niet ongeduldig op de claxon drukten als de auto voor hen niet direct optrok bij het groene stoplicht.

Lock-down

Tijdens de eerste corona-golf kwam België in een totale lock-down. We mochten alleen essentiële verplaatsingen doen, dus mijn cabriootje kwam hooguit eenmaal per week van de oprit om naar de plaatselijke supermarkt te rijden. Het gaspedaal bleef hangen bij 50 km per uur. Nu kwam me dat wel even goed uit want het ging niet zo goed met me tijdens de coronacrisis. Mijn zo geliefde ritjes naar Middelburg werden stopgezet en mijn wereldje werd klein, heel klein, net als dat van jullie. Alleen werd ik ook nog geplaagd door enorme paniekaanvallen. In maart zou ik starten met de Hbo-opleiding voor communicatiemedewerker B in Utrecht. Maar ook dat werd een paar maanden uitgesteld.

Overwinning

Mijn vreugde was dan ook groot toen ik op 9 juni voor het eerst de grens over mocht naar Utrecht voor mijn eerste les. Het voelde vreemd om na zoveel maanden weer op de snelweg te rijden en in de tussentijd was ook de maximumsnelheid in Nederland teruggebracht van 130 naar 100 km/u. Rustig reed ik op de rechterrijstrook, heb zelfs geen auto’s ingehaald. Acclimatiseren, go with the flow. Wat hieraan mee hielp was dat ik in de stationwagen van manlief reed, een uiterst comfortabele automaat waarin je lekker kunt cruisen.

De dag verliep goed, leuke groep medecursisten, 15 in totaal. Een ouderwetse ‘examen’ opstelling van de tafeltjes, keurig op 1,5 meter afstand van elkaar. Iedereen moest zich voorstellen via een korte pitch, veilig vanaf je eigen tafeltje. Alleen toen ik aan de beurt was moest ik voor de klas komen. Van schrik vertelde ik een totaal ander verhaal dan wat ik thuis had voorbereid. Maar het was me gelukt. Zonder paniekaanval. Een moment van overwinning!

Kuifje

In deze euforie reed ik om 19.30 uur na de les weer terug naar huis. Bij de afslag Roosendaal/Nispen stond ik links voorgesorteerd bij het stoplicht te wachten. Naast me stond een hippe Seat Ibiza, spoilertje, getinte ruiten. De bestuurder was een leuke vent met een blonde kuif. We lachten naar elkaar en toen het groen werd gaf hij een spuit gas. Omdat hij rechts van me stond haalde hij mij dus rechts in en ik gaf toe aan de verleiding. “Jij gaat mij niet rechts inhalen Seat-rijdertje. Ik trapte het gaspedaal diep in en de automaat schakelde razendsnel op. Ik reed het Seatje er zo uit. Op de provinciale weg ging het Seatje mij opeens inhalen over een doorgetrokken streep. Ik had al gas teruggenomen en klapte hoog boven mijn stuur in mijn handen. “Jij wint klootzakje”. Opeens lichtte er in de achteruit van het Seatje een rood stopbordje op.  Politie Volgen! “Shitterdeshit”. Met kloppend hart volgde ik het opeens niet meer zo toffe autootje bij de rotonde naar rechts. Ik stopte en deed mijn raampje naar beneden waar ik de nog altijd knappe man aankeek.

Waar bent u mee bezig?

“Waar bent u mee bezig mevrouw?”, vroeg hij “U reed 100 km per uur waar u 50 mocht. Weet u wat dat kost? Zo’n 600 euro!” Ik slikte even en probeerde niet te gaan huilen. Zo snel kan je stemming dus omslaan. Hij vroeg om mijn rijbewijs. Shit, waar was mijn tas?
“Ik weet het meneer, ik ben zwaar fout. Had niet in de gaten dat ik zo hard reed. Ik rijd voor het eerst sinds de Lock down en had de nieuwe auto van mijn man meegekregen, een automaat. Ben ik niet gewend. En ik besef nu ook dat mijn handtas met rijbewijs nog in mijn eigen auto ligt dus tel dat maar op bij de bekeuring.”  Ik kon hem gelukkig wel mijn identiteitsbewijs overhandigen. Hij liep even naar zijn auto en kwam daarna terug.

Wat zullen uw kinderen zeggen

“Wat bezielde u?” vroeg hij nogmaals. Ik legde uit dat ik naar school geweest was, en me de hele tijd netjes aan de snelheid had gehouden, tot ik hem met dat knappe koppie en kuifje naast me zag in die getunede Seat. En had gedacht toen hij rechts er vandoor stoof dat ik me niet ging laten doen.
“Heeft u een man en kinderen mevrouw, wat gaan die zeggen als u onder politie surveillance wordt thuisgebracht?”
“Ik heb twee zonen, eentje van 24 en eentje van 20. Mijn man wordt boos en de oudste van 24 heeft net een snelle auto gekocht en ik heb hem al wel drie keer gewaarschuwd dat hij zich niet moet laten uitdagen voor een race door van die Seatjes en Golfjes. En nu heb ik er zelf aan meegedaan.”  Hij keek me een ogenblik aan.
“Nou rij maar naar huis”, zei hij. Ik zei dat ik even uit moest stappen en wat water moest drinken, dat ik erg geschrokken was.
“U begrijpt me niet”, zei hij. “U mag naar huis. Het blijft bij een waarschuwing. Ik zie dat u goed geschrokken bent en dit nooit meer zult doen.” Ik kon me niet verroeren, had hem wel willen zoenen maar tja corona he. Hij stapte in, zwaaide nog even lachend naar me en reed weg. Ik stond nog steeds te shaken.

Snelheidsmeting

Thuisgekomen deed ik mijn verhaal. Gérard laaiend natuurlijk, Max en Sven kwamen niet meer bij. “Ik denk dat het weer wat beter met je gaat mama als je gaat flirten bij het stoplicht”, lachte Max. “Zat hij alleen in die auto en heeft hij een snelheidsmeting gedaan?”, vroeg Sven. Hij kijkt altijd naar Blik op de Weg en wist te vertellen dat een agent alleen geen snelheidsmeting kan doen en dan geen bekeuring kan uitschrijven. Ik hield het er maar op dat meneer de agent gecharmeerd was van mijn open en eerlijke bekentenis dat ik gevallen was voor zijn knappe koppie en me had laten ‘verleiden’ tot een racemomentje.

Ik ben er goed van af gekomen. Ik kijk voortaan recht vooruit bij de stoplichten.