Ik zal het nooit vergeten, 30 april 1987. Koninginnedag en voor mij een nieuw begin.

Op 1 mei zou ik namelijk starten met mijn nieuwe felbegeerde baan in het ziekenhuis. Daar wilde ik al zo lang werken.
Maar met lichte paniek snoot ik de ene zakdoek na de andere vol; waren mijn ogen zo rood alsof ik een week had lopen janken.

Help, ik zou toch niet ziek worden? “Goedemorgen, kunt u me doorverbinden met de directeur patiëntenzorg? Ja, hallo, met uw nieuwe secretaresse. Ik kan vandaag niet komen, ik ben ziek”.
Zie je het voor je? No way.   Ik belde direct naar de dienstdoende huisarts. “Kom maar naar het spreekuur tussen 10.00 – 12.00 uur” zei een vriendelijke assistente.

Bezweet en kortademig zat ik in de wachtkamer. Mensen schoven al een stoel op omdat ze niet besmet wilden worden met één of ander virus. Al was er in die tijd nog geen sprake van het vogelvirus of de Mexicaanse Griep.
Dokter Hamer had al snel een diagnose gesteld.
Met een klap viel de veroordeling tot levenslang: Hooikoorts. Pollen in de lucht, het luchtige voorjaar zou nooit meer hetzelfde zijn! Read More