In gedachten ga ik terug naar de eerste keer dat ik leerde schrijven, en dan bedoel ik dus als kind. Nu leer ik opnieuw schrijven als leerling aan de schrijfacademie. Na een online schrijfcursus bij Schrijfatelier Alicia (beginners en gevorderden) en enkele schrijfwedstrijden (met goed gevolg) verder, vind ik het tijd om professioneel goed te leren schrijven.

Het lespakket wordt thuisbezorgd, het is een hele doos. Een stapel boeken (red: leerboeken) en een viertal modules die onderdeel vormen van mijn gekozen onderdeel “Thriller schrijven”. Laten we het maar gelijk spannend aanpakken.

Op mijn vrije zaterdag zet ik de wekker vroeg om op tijd aan mijn moederlijke verplichtingen te doen en vertrek dan op het gemakje naar Den Haag. Toepasselijker kan haast niet: de les wordt gegeven in de Openbare Bibliotheek aan het Spui. Een half uur voor aanvang wil ik de draaideur inlopen om nog even naar het toilet te gaan en de Culturele Ruimte te zoeken. Ik sta letterlijk voor een gesloten deur. Er staat slechts één man te wachten. “De bib gaat pas om 10.00 uur open” zegt hij. Ik begin een praatje met deze vriendelijke Surinaamse man en het half uur vliegt voorbij. Intussen hebben zich allerlei mensen verzameld, een zeer gevarieerd publiek, zoals in een grote culturele stad als Den Haag verwacht mag worden. Steels kijk ik om me heen en probeer te ontdekken wie mijn mede-studenten kunnen zijn. Eigenlijk geen eentje, met uitzondering van een beetje griezelig figuur die ik wel een moord zie plegen. En niet alleen op papier. Op het gemakje komt achter het glas een beveiligingsbeamte in beeld die de draaideur ontsluit en teveel ongeduldige mensen proppen zich in een derde vakje waardoor de deur natuurlijk vastloopt. Ruim vijf minuten later meld ik me aan de balie op de derde verdieping. Er zijn voldoende boeken om de hele stad aan het lezen te krijgen. Er zijn nog steeds geen mede studenten te zien en het wordt toch akelig spannend. Voor de zoveelste keer check ik de uitnodigingsmail op mijn Iphone. Het staat er toch echt: 13 september 10.00 uur, Bibliotheek, Spui 68 in Den Haag. Gelukkig meldt zich een man met schoudertas. Hij komt ook voor de schrijfacademie. Pff. Dus toch. Even later is ons groepje compleet en is de docent ook gearriveerd, met kannen koffie.

Maar goed, ik dwaal af. In gedachten ga ik terug naar mijn eerste schrijfles.

De verbeten trek rond de smalle lippen van juffrouw Karin sprak boekdelen als ze de greep van mijn pen probeerde te verbeteren. “Nee, nee, nee. Je doet het alweer fout”, siste ze in mijn oor terwijl ze mijn vingers haast fijnkneep. Maar zodra ze losliet,  krulden mijn vingers zich terug in hun veilige samengeknepen vuistje. De pen, rustend op mijn gebogen middelvinger werd gestuurd door het topje van mijn wijsvinger. Mijn duim er stevig omheen geklemd.  Met de tong tussen mijn lippen schreef ik zo goed en kwaad als het kon “Elsje Jansen” op de lichtblauwe lijntjes.

U raadt het zeker al, dit was de vooropdracht van les 1