Al een flinke tijd kamp ik met een hardnekkige en pijnlijke peesontsteking. Specifieker; de aanhechting van mijn achillespees aan mijn hielbot.
Op een gegeven moment kreeg ik echt een hele rare vervorming aan de achterzijde van mijn voet. Als zo’n kromme neus, maar dan aan mijn hiel. Ik liep ook steeds moeilijker.

In de zomer ging het nog, dan liep ik op redelijk elegante sandalen met een sleehakje en was de spanning eraf. Maar als ik ’s ochtends mijn blote voeten plat op het laminaat zette als ik mijn bed uitkwam, leek mijn pees volledig af te scheuren. Ik snapte wel dat het tentje dat mijn man opzette verdween als sneeuw voor de zon als hij mij als een oud wijfie onelegant de kamer uit zag strompelen.
Na een stedentrip, waar ik al de stok van mijn 77 jarige vriendin had mogen lenen, was de maat vol. Ik liet me niet langer afschepen bij de huisarts met een tubetje Flexigel, een potje ontstekingsremmers, ijs-package en nog meer trucjes die niet afdoende waren en al een half jaar te lang hadden geduurd. Het probleem had zich al verplaatst, mijn kuitspieren waren zo hard geworden dat ik niet meer normaal kon afrollen tijdens het lopen en begon steeds meer op een kapitein met houten poot te lijken. Röntgenfoto’s en een echo lieten al snel zien dat er een fikse ontsteking zat. “Dat zal wel zeer pijnlijk zijn mevrouw”, zei de radioloog toen hij het verdict uitsprak.

Na een bezoekje aan een orthopeed werd mijn pijnlijke voet in een brace gestopt en mocht ik naar de fysio voor elektroshockbehandeling. Dit zou de doorbloeding bevorderen en zorgen dat de ontsteking weg zou gaan.

Ze heette Annabel. Fris, jong en sportief. “De elektroshock is nog niet voor nu mevrouw”, zei ze. “We gaan eerst wat stretchen en masseren. Ik kreeg een brede elastieken band mee naar huis om te oefenen (eigenlijk om nog meer pijn te krijgen, maar het was voor het goede doel).
Vanavond zei ze dat ze het wat ging ‘los’ masseren.  Haar koele vingers kneedden behendig mijn pijnlijke achillespees. Ik wist uit eerdere ervaringen dat het even wat zeer zou doen maar al spoedig verlichting zou brengen….  Haar vinger bewogen zich naar mijn kuiten. “Oei, wat is dat hier? Dat is één blok beton. Daar moet ik een apparaat bij halen”, zei ze.
Een minuut later voelde ik de drilmachine over mijn pijnlijke kuiten bewegen. Zo jong en onschuldig was Annabel al lang niet meer. Als een ervaren stratenlegger ging ze met dat trilding over mijn gespannen onderbeen. Ik lag bedolven onder mijn handdoek. Mijn rappe tong veranderde in cement. “Het is klaar hoor”, klonk het vrolijk alsof ze gewoon was mensen te martelen. “Ik zal nog even de olie van je been schoonwrijven. Ruw ging ze met de handdoek over mijn goede, onbehandelde been.
Ik nam het haar niet kwalijk, zelf had is destijds ook last van zwangerschapsdementiem maar ik hoop toch wel dat ze weet wat ze doet 🙂