De derde afspraak met mijn nieuwe levensstijl-coach Lieve, was twee dagen voordat ik een operatie zou ondergaan (op 4 mei in St. Niklaas- wie zoet is krijgt niks lekkers-).
We zouden op dat moment de nul-meting doen en dan was het aan mij om tijdens de vijf weken strafbank niet aan te komen en betere nog, een paar kilo lichter te worden. Van spierverlies ja!, kom op Elles niet zo zwartgallig.

Ik ben niet gegaan, vond het zonde van mijn geld want ik zag op mijn eigen weegschaal dat ik gelukkig terug onder de magische 120 was gezakt naar 119. Als ik straks uit het gips ben en op diezelfde weegschaal ga staan heb ik hetzelfde effect qua nulmeting. Als er niks af is zal ik de diëtiste dubbel boeken om te kijken wat er fout ging. Ik beloof het mezelf.

Op dit moment maak ik van de zonde een deugd en zit met mij geopereerde pootje in de zon. Pijn binnen op de bank is erger dan pijn in de tuin waar de vogels vrolijk fluiten, de wind mijn huid streelt en de zon het overtollige vet laat smelten als een magnum op het strand…. Haha keep on dreaming. Vanuit de tuinstoel is het ver hinken op 1 been naar de keukenkastjes of koelkast. Verder dan vanaf de bank. Ik heb onze oudste om boodschappen gestuurd met een lijstje vol gezond fruit en “koekjes voor jou zelf en Max, Sven”. Lieve buurvrouwen, die weten van mijn strijd met de kilo’s komen mijn ontbijt maken. En ze zijn genadig streng. Dus ik voel vandaag al dat er wat af is, of zou dat door mijn niet knellende onderjurk komen waarmee ik in de zon zit? Enfin, we zullen het over vijf weken wel weten zeker?

Loom leun ik achterover in mijn relax-tuinstoel, benen omhoog, in de zon met de nieuwe Linda. O my god, hebben jullie die al gezien? Op de cover een gefotoshopt hoofd van botox-Linda met eronder een geleend lijf van een obesitasdame.  Linda is aan de lijn, blijkt op pagina 2. Ik krijg wat van vrouwen die boven de 30 zijn, kinderen hebben gekregen en liggen te zeiken over enkele kilo’s teveel alsof ze obesitas hebben. Ze hebben geen idee wat dit echt inhoudt. Ik ook niet, hoewel ik nu tot de ontdekking ben gekomen dat ik met mijn BMI ook tot die categorie hoor. Ik herken me niet in onweerstaanbare (vr)eetbuien. Gelukkig maar want het lijkt me vreselijk om een verslaving te hebben, wat voor een dan ook.

Ik blader wat verder in de Linda en dit keer kan het blad me echt niet bekoren. Ik ga gewoon weer lekker schrijven en ondertussen mag iedereen op bezoek komen zonder bonbons, zonder gebak of Belgische koffiekoeken. En je moet het me vergeven dat je zelf dan ook moet afzien… er ligt nog strijk, de hond wil uit, de ramen zijn al lang niet gezeemd (o ja, dat had ik natuurlijk zelf kunnen doen voordat ik onder het mes ging). Het grootste voordeel van dit alles is dat ik niks kan, behalve schrijven. En laat dat nu helemaal niet erg zijn 🙂

6 mei 2017© Elles Jansen