Vandaag is mijn wekelijkse vrije dag en legt de bakker altijd een volkoren abdij brood voor me weg. De bakker is al om 7.00 uur open maar dan kan dit heerlijke brood nog niet gesneden worden omdat het te warm is. Het is een rond stevig maar mals brood met een knapperige korst waar een beetje witte bloem over gestrooid is.

Ik ken geen enkele andere bakker die dit overheerlijke brood bakt. Ik had me vanmorgen gewogen en er was een kilo af, vier nu in totaal sinds deze blog. Het gaat langzaam, maar door de terugkerende problematiek met ontsteking van mijn hielbot zit sporten er helaas nog steeds niet in.

Terwijl ik voor de vitrine stond te kijken naar de heerlijke Belgische koffiekoeken en taartjes, weerstond ik de verleiding, ondanks mijn knorrende maag.
Bij de charcuterieafdeling bij dezelfde bakker, weerstond ik de heerlijke salades en vers gemaakte chocopasta. Braaf kocht ik Toscaanse kipfilet en dieetsalami en besloot mezelf te trakteren op een fles biotomatensap. Ik was namelijk veel te blij met die teller op 118. (Ja… ik ben bij het begin niet helemaal eerlijk geweest toen ik zei dat ik 120 woog maar dat paste zo mooi bij de metafoor naar de maximale snelheid op de weg!).  Dus, voor jullie -2 maar voor mij -4.

Thuisgekomen verzamel ik mijn boodschapjes en stap uit mijn auto. Pats, de glazen fles met tomatensap glijdt uit mijn armen en spat in vele stukken uiteen naast en rond de wielen van Gérard zijn auto. Koud dik rood sap drupte over mijn blote voeten. Je zou je in een thriller wanen.
Heb ik weer. Is dat nou mijn beloning voor mijn sterke gedrag?

Ik snel naar binnen, vul enkele emmers met water en smijt het als een volleerde schoonmaakster over de straatstenen. Dom dom dom. Het glas vloog alleen maar verder onder de auto die ik dus ook niet meer kon verzetten zonder er met de banden doorheen te rijden.
Intussen komt de buurman voorbij, 70 is hij en loopt iedere ochtend wel 20 kilometer terwijl de hele straat nog in diepe slaap is. “Goed bezig buurvrouw” roept hij, in de veronderstelling dat ik de auto van mijn man aan het wassen ben. Had ie nog nooit gezien, zal ie ook nooit te zien krijgen.

Verwoed ben ik in de weer met de tuinslang. Ik ga de straat maar schoonspuiten, al die kleine stukjes glas de afvoerput in voordat ik in mijn vingers ga snijden met het oprapen. Slim slim slim.
Een uur later zet ik mijn tanden in het heerlijke verse knapperige brood.  Ik denk dat ik vandaag stiekem toch wel calorieën heb verbrand met mijn glazen accidentje. Brengen scherven geluk? De weegschaal zal het uitwijzen. Wordt vervolgt.