Vanmorgen vroeg had ik een afspraak bij mijn huisarts. De aanleiding was een oproep voor bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker en ik had ook nog wat andere zaken op mijn lijstje staan zoals bloeddruk controle en het halfjaarlijks  bloedonderzoek voor de cardioloog.

Voor het bloedonderzoek moet je nuchter zijn en daarom ging ik zo vroeg mogelijk.
“Dag Elles, hoe gaat het. En wat kan ik voor u doen?” vroeg hij me van over zijn bril aankijkend.
Ik begon met het verzoek om doorverwijzing voor mijn rugproblemen, dat was snel geregeld.          “Anders nog iets?” vroeg hij alsof ik bij de kruidenier was.
“Ja, bloedonderzoek op cholesterol en suiker. En graag een verklaring voor de sportschool dat ik daar niet meer kan fitnessen.” Hij was het met me eens, hoe belachelijk het was dat ik zo’n verklaring moest hebben. Bij mijn inschrijving bij Sport&Fit had ik aangegeven dat ik rugproblemen had en het wilde uitproberen voordat ik aan een abonnement vast zat.
“Onze vorm van sport is blessure vrij, mevrouw. Wij sluiten altijd een jaarabonnement af, maar na 20 beurten houden we een evaluatie en kunt u nog aangeven dat u wilt stoppen.” Ik was na 16 beurten al uitgevallen met ernstige rugpijn, maar kon mooi niet onder mijn jaarabonnement uit. Schandalig. Maar dat terzijde.

Nadat mijn bloeddruk was opgemeten, bond mijn huisarts een groene tourniquet rond mijn rechterarm en verzocht mij een vuist te maken.
“Dit gaat eventjes zeer doen hoor Elles”, waarschuwde hij. “Dat prikske voel ge even maar het is zo gedaan hoor. Alsof ik een kleuter was maar o zo lief dat hij je steeds wilt geruststellen.
Een harde bons op de deur deed ons opschrikken. Gelukkig was hij nog niet aan het prikken.             “Dokter, de stroom gaat er een half uurke af”, hoorde ik een man zeggen.  Ik had bij aankomst inderdaad al een busje van een klusbedrijf zien staan.

De halogeen lampen aan het plafond gingen uit en de computer en printer staakten met een laatste zucht hun gezoem. Door het dakraam kwam net voldoende licht om de naald in mijn ader te steken. Geen centje pijn natuurlijk. Daarna volgde het baarmoederhalskanker onderzoek. De beugels kwamen vanonder de tafel tevoorschijn en de warm water kraan werd aangezet. Erg attent; zo’n koude ijzeren eendenbek is nou niet precies waar ik op zat te wachten om vijf over half negen op mijn vrije dag.

Door de stroomuitval werd mij de felle lamp aan de onderzoekstafel bespaard en terwijl mijn benen in de stijgbeugels hingen verdrong een zeker schemerig slaapkamer effect de kille onderzoekskamer.
“Het is een beetje een vervelend onderzoek hoor Elles, als ik u pijn doe moet ge het zeggen” zei mijn huisarts. “Dat nu net het licht uit moet vallen”, mopperde hij. Om het ongemakkelijke moment te verhullen vroeg ik voor de grap of ik moest bijschijnen met een zaklamp. Nee dat hoefde niet.
“U heeft vast wel eens in erbarmelijkere omstandigheden moeten werken dokter, of heeft u nooit in een ontwikkelingsland gewerkt?” vroeg ik terwijl hij met het onderzoek begonnen was. Niet dat ik daar beneden een oerwoud heb… ik verwees natuurlijk naar het slechte licht.
“Nee, niet in een ontwikkelingsland, maar wel ernaast”, antwoordde hij. “O, welk land dan?” vroeg ik geïnteresseerd.
“In België, naast Nederland”, antwoordde hij droog. Hilarisch! met mijn benen in de stijgbeugels lagen we strijk tijdens mijn uitstrijkje. Na afloop heb ik hem bedankt dat hij me altijd zo op mijn gemak stelt, hij werd er weliswaar verlegen van.