Archives for mei 2019

Van de Dikke naar de Dunne – week 13

Posted on by in Blog | 1 Comment

Zaterdag was het 25 mei, drie maanden na dato. Rare gewoonte dat je denkt in periodes van voor de GBP en na. Alsof je iemand verloren hebt. Als ik hierover nadenk is dat ook zo. Ik heb mijn oude lichaam achtergelaten; geen spijt, geen tranen.
Als ik terugkijk op de afgelopen drie maanden ben ik de ellende van de eerste weken al vergeten. Net als bij een bevalling. Je krijgt er zoiets moois voor terug.

 

 

Dankbaar

Ik mag dankbaar zijn dat alles eigenlijk zo soepel is verlopen. Drie maanden verder na een ingrijpende ingreep; en ik leef een normaal leven. Ik kan bijna alles eten, kan zelfs ook genieten van een bolletje ijs of een half gebakje. Alles met mate natuurlijk. En omdat je minder kunt eten, ben je veel meer geneigd om voor gezonde dingen te kiezen. Net had ik trek in iets en dan eet ik mini bolletjes mozzarella en kleine tomaatjes omdat ik zo toch eiwitten binnenkrijg.
Mijn energielevel is weer op peil. Ik werk vier dagen in Middelburg en heb het werken voor De Bode ook weer opgepakt. Natuurlijk ben ik soms moe, maar dat is iedereen om me heen ook. Als ik dan even rust, ben ik snel weer in balans.

Bewegen

Vorige week heb ik niet gesport en dat mis ik dan wel, dat groepje lotgenoten in Bergen op Zoom geeft een band en de wijze waarop daar gesport wordt, is gewoon leuk. Zo anders dan in een sportschool.  Vandaag was een speciale sportles. We waren maar met twee en hadden dus elk onze personal coach. Maar niet eentje die steeds meer en meer van je vraagt en waarbij het nooit genoeg is maar twee leuke mensen die kijken of we goed bezig zijn. En ons aanmoedigen en laten lachen. Vandaag ging het over het verlengen van de pensioenleeftijd en hoe ze dan op hun 71e achter de rollator toezicht zouden houden maar geen oefeningen meer voor konden doen.

Zeer gat

Deze week heb ik geen kilo’s verloren maar mijn omvang neemt toch gestaag af. Ik nam laatst plaats op een houten bankje en dacht dat ik op een tak of zo zat. Blijkbaar is het vet op mijn kont verdwenen en zit ik in plaats van op luchtkussentjes op mijn botjes. Stiekem kijk ik wel uit naar het moment dat de weegschaal twee cijfers aan zal geven.

Lunchpakket

Zaterdag zijn we een dagje uit geweest, naar Nijmegen. Na een laat ontbijt en een paar lokale boodschapjes vertrokken we met Max om 11.30 naar Nijmegen. Om 13.30 liepen we rond in deze mooie stad. Ik had een flesje drinken in mijn tas en dat was het. Niet zo slim. De mannen spraken niet over een lunch terwijl ik zes keer per dag eet. Snel een mini-jumbo ingedoken en een banaan gescoord en een klein bakje zalm-wraps die ik met Max heb gedeeld. Daar kon ik wel even op vooruit, maar om 16.00 uur voelde ik dat die drie mini-wraps en banaan al verteerd waren. Manlief wilde echter alleen iets drinken want hij wou zijn eetlust voor het diner niet bederven. Maar voor mij werkt het zo niet meer. Ik kan niet op twee maaltijden de dag doorkomen.

Als ik ga werken ben ik hier goed op ingesteld. Dan neem ik een koeltasje mee met een beker eigen gemaakte kippensoep, een beschuit en een paar aardbeien, een bakje fruit, een zakje ongebrande noten of een proteïnereep, een beker proteïnemelk en een banaan.  Het lijkt heel wat maar ik ben van 7.30 tot 18.30 uur van huis. Je gaat natuurlijk niet met zo’n koeltasje in de stad rondlopen als je gaat winkelen en een sightseeing wandeling maakt. Ik ga eens bij anderen vragen hoe ze dat doen.

 

Superdessert


Verrassend was het diner: we gingen eten in het pas geopende restaurant Humphrye’s. Prachtig gebouw, ooit was hier de oude ABN-bank gevestigd, de toiletten waren bij de kluis waar je zo door de enorme dikke deur met tientallen stalen sloten in kon lopen. Leuke ervaring. Op de menukaart stonden driegangenmenu’s die gelukkig ook los besteld konden worden. Ik koos een zeetong. Heerlijk, en ik heb hem helemaal opgegeten. Op mijn gemakje. De frietjes en rauwkost heb ik niet aangeraakt. Ik vond de kostbare vis belangrijker dan wat sla voor een euro. Het dessert sloeg ik af en ik was blij met 1 hapje van de overheerlijke tiramisu die Gérard besteld had. Ik had namelijk een veel beter toetje. Eentje waar je niet dik van wordt of een dumping op riskeert: een super optreden van Frank Boeijen in zijn eigen stadsschouwburg. Wat een prachtige dag.

Van de Dikke naar de Dunne – week 12

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat vliegt de tijd. Twaalf weken alweer, en er is een mijlpaal bereikt! Nullen in het venster. Mijn gekoesterde cabriootje heeft me 200.000 veilige kilometers bezorgd….. En jawel, de weegschaal staat op 100 dames en heren. De psycholoog van het Bariatrisch Centrum vroeg me afgelopen dinsdag wat mijn streefgewicht was. Ik zei dat ik het niet wist. Dat is natuurlijk geen gewenst antwoord voor een psycholoog.

 

Bezinning

Op drie andere manieren probeerde ze erachter te komen wat mijn einddoel was. Welke kledingmaat ik nastreefde. Daarover kon ik kort en krachtig zijn. Een gezond BMI en daar hoort een gezond gewicht bij. En dat is voor mij niet in concrete cijfers uit te drukken. Als mijn lijf over een jaar stopt met afvallen en de weegschaal staat op 85 dan ben ik tevreden. Staat de weegschaal op 80 dan ook, staat hij op 75 en ik heb het altijd koud en ben altijd moe; dan niet. Ik ben er niet zo mee bezig. Daarna vroeg ze hoe ik me voelde met die 19 kg die er af was. “Goed”, antwoordde ik. “Maar hoe voelt dat vanbinnen?” “Ook goed”. Tja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Ik voel het verschil als ik de trap op loop, of als ik buiten een verre wandeling maak. Als ik me omdraai in bed, als ik de armleggers van mijn bureaustoel naar binnen moet bijstellen. “Wat doet het met je?”. Het lijkt alsof GOED niet goed genoeg is. Voor mij wel. Normaal gezien mag je drie tot vier keer naar de psycholoog. We spraken af dat ik zou bellen als ik problemen zou ondervinden met mijn veranderende lichaam of problemen zou krijgen in eetgedrag.

 

Eetgedrag

Ik ben me bewust van mijn veranderde maagje hoor. Ik eet kleinere porties maar probeer ook zo normaal mogelijk te leven. Ik maak andere keuzes. Als ik ga lunchen, bestel ik soep. Dat kan ik op en is eten en drinken tegelijk. En ’s avonds eet ik met mijn gezin mee, soms neem ik wat anders omdat ik daar zin in heb. Gewokte spinazie met stukje zalm vind ik heerlijk en de rest niet. Voorheen deed ik dat niet zo gemakkelijk, iets alleen voor mezelf maken maar nu dus wel. En gisteren kwam ik voorbij bakker Dudok in Roosendaal. In de vitrine lagen nog twee Roosendalertjes. Gérard is er gek op. ’s Avonds maakt ik hem blij met 1,5 Roosendalertje en ik was blij met een halve. En nog blijer was ik dat hij het songfestival niet hoefde te zien.

 

Sporten

Op mijn werk is er een nieuwe collega gestart. Ze had ruim een jaar geleden ook een GBP ondergaan. Ze was zo slank als wat en het zag er allemaal stevig uit. “Ik ga drie keer per week sporten; krachttraining”, zei ze en voegde eraan toe dat ze sporten voorheen haatte. Er is dus hoop. Ik ga nog enkele weken naar het sportklasje in Pand 7 en meldt me dan aan bij mijn fysiopraktijk voor het zwaardere werk onder begeleiding. Afgelopen week was weer een leuke sportles. Strandjurkje was opeens weer van de partij. Opnieuw zat ik tegenover haar op de ligfiets. Het jurkje wappertje nog altijd vrolijk naar boven en het uitzicht was hetzelfde. Ik draaide mijn hoofd naar links want er speelde weer een hele film in mijn hoofd af. De coach, die mijn blogs inmiddels ook leest durfde mij niet aan te kijken. Op de een of andere manier kregen we het over ondergoed en noemde ze de taille-slips van de Hema van organisch katoen. Hint Hint. Ik had diep respect voor een meneer die nog steeds aan de maat is maar inmiddels dus al 40 kg was afgevallen. Hij hield 2 gewichten van 20 kg in zijn handen en liep er daarna mee naar het rek. Ik zag het verschil in lopen toen hij die gewichten vasthad. En op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat een gpb operatie een mogelijkheid is voor mensen net als ik, die het niet gelukt is om met wat voor diëten, sportscholen en andere manieren gewicht te verliezen. Je ziet de blijdschap op de gezichten van mijn medesporters daar in Pand 7. Het zou zo fijn zijn als mensen er niet zo over zouden oordelen. De mensen die na de operatie zich daar aanmelden om te sporten zijn allemaal gemotiveerd om deze nieuwe kans op een gezond lichaam te koesteren en te onderhouden.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 10&11

Posted on by in Blog | 2 Comments

 

Met volle werkweken en ook het voorzichtig hervatten van mijn schrijfopdrachten, vliegen de weken voorbij. Daarom een gecombineerd verslag van week 10 en 11. En de nodige leermomenten natuurlijk.

 

 

Opbouwen

In de eerste week op kantoor was ik op donderdag en vrijdag eigenlijk al vergeten dat ik langzaamaan zou beginnen en zat ik tot na 17.00 uur achter mijn bureau. Daar werd ik de week erna wel op afgestraft, maandag om 15.00 uur ging het licht bijna uit en toen moest ik nog 65 km naar huis rijden. Om 16.00 uur dook ik dodelijk vermoeid mijn bedje in tot manlief me om 18.30 kwam wakker maken. Dinsdag ook weer om 15.00 uur naar huis gegaan en op mijn vrije woensdag ook de middag in bed doorgebracht. Achteraf bleek een fikse verkoudheid en kaakholteontsteking te wringen. Gelukkig is mijn energie dit weekend weer opgeladen en kan ik volgende week weer verder met opbouwen.

 

Uit eten

Onze Max was een weekje op schoolreis naar Rome en de thuisblijvers wilden ook wel een mini vakantiegevoel dus togen we naar een Argentijns Grill restaurant. Toen ik de enorme biefstukken op de kaart en tevens sissend en dampend op een bord langs ons tafeltje zag passeren besloot ik voor gegrilde gamba’s te gaan. Dat nam ik in het verleden nooit omdat ik na zeven gamba’s mijn honger niet gestild was. Dat is verleden tijd! Ik genoot van mijn gamba’s en liet de friet en andere bijgerechten voor mijn tafelgenoten. Een dessert sloeg ik eveneens af en was super gelukkig dat ik toch gezellig uit eten was geweest. En dit geluksgevoel zette zich voort toen ik zaterdagmiddag gezellig met een vriendin ging lunchen en een heerlijke vissoep had, eten en drinken in één.

Genieten

’s Avonds hadden we een familiediner van mijn schoonzus en zwager op een landgoed. Een zes gangen verrassingsdiner. Gelukkig had mijn schoonzus van tevoren verteld welke gerechten geserveerd zouden worden zodat ik een keuze kon maken welke gangen ik zou overslaan. Door het avondvullende programma kon ik van het voorgerecht, een tussengerecht en het hoofdgerecht mee genieten. Natuurlijk at ik mijn bord niet leeg maar heb overal van geproefd. En toen om middernacht een overheerlijke taart werd gepresenteerd heb ik twee vorkjes meegepikt. Ik wil dit gewoon delen omdat iedereen weet dat ik van lekker eten hou en dacht dat de gastric bypass een enorme straf zou worden. Dat is het niet, het is anders leren eten, keuzes maken en genieten van kleine porties.

Er is 19 kg af. Over drie weken ben ik jarig, ik hoop dan onder de honderd te komen dat zou eens een mooi verjaardagskado aan mezelf zijn.

 

 

 

8 seizoenen later

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

 

 

 

voor Greet

Acht seizoenen zijn verstreken

Sinds jij van ons heen ben gegaan

In het begin telde ik de weken

Die in maanden over zijn gegaan

Acht seizoenen trokken voorbij

Zon, regen, storm, kou

Weerspiegelen in mij

Alles wat ik voel voor jou

Jouw lach, warm als de zonstralen

Regen, tranen van verdriet

Als herinneringen boven dwalen

en ik hoor jouw lied

Storm woedt nog steeds in mijn hart

Gevuld met vragen en smart

Waarom?

God is stom
om jou zo jong te laten gaan

Maar ik steek steeds  een kaarsje aan

Het vlammetje verdrijft de kou

En ik zing zacht het lied waar jij van hou

Laat de zon in je hart

van de Dikke naar de Dunne – week 9

Posted on by in Blog | 1 Comment

Twee weken geleden ben ik voor het eerst fysiek weer gaan werken bij Arduin in Middelburg, 9 weken na mijn operatie. Het thuiswerken was handig maar eenzaam.

 

 

 

Inschattingsfoutje

Ik had dat van te voren toch wel even verkeerd ingeschat. Met een grote mond had ik tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik na vier weken best wel weer aan het werk kon, toch in ieder geval vanuit thuis, en twee weken later weer achter mijn bureau zou zitten. Gelukkig heb ik een leidinggevende die ja knikt maar ondertussen haar eigen strategie volgt. Ze kent me al een beetje, ondanks de korte periode dat we nog maar samenwerken. De afgelopen vier weken heb ik thuis gewerkt. Dat gaf een doel maar was ook saai zonder collega’s. Ik kon dit natuurlijk geheel in mijn eigen tempo doen, twee uurtjes bellen en dan even rusten en dan ’s middags nog eens twee uurtjes bellen.

Hartelijk welkom

Alsof de duvel ermee speelde kreeg ik net zondagnacht vreselijke buikpijn en diarree. Vanaf 05.00 uur zat ik op het toilet en dat bleef duren tot 9.15 uur. Even vreesde ik nog dat ik mijn collega’s moest bellen dat ik toch nog een dagje thuis zou werken maar om 9.45 durfde ik het aan. Leger dan leeg kon ik niet zijn. Ik genoot van het autorijden, zoals altijd als ik naar Zeeland rijd. En op kantoor wachtte mij een grote verrassing. Er stonden welkomkaartjes op mijn bureau en een bloemetje. Zo lief. En natuurlijk was het aapje kijken, iedereen kwam langs om te kijken hoe ik er na al die tijd uitzag. Normaal zou ik me opgelaten voelen maar ik werd er een beetje lacherig van en nam dankbaar alle complimentjes in ontvangst.

Hematent

Ik kan het echt al goed merken dat ik 18 kilo minder mee moet zeulen terwijl ik de vreselijke trappen van ons kantoor opklom. Zonder hijgen kwam ik op mijn verdieping aan. Mijn computertas bleef op mijn smallere schouders hangen zonder er steeds van af te glijden. Ook mijn kleding die ik enkele weken geleden heb gekocht, is alweer te groot, zelfs mijn schoenen zijn een maatje kleiner. Voor mijn eerste dag op kantoor had ik een jurkje aangetrokken. Gewoontegetrouw deed ik er mijn Hematent onder. Die zakte af. Zo komisch. Toch voel ik me nog niet prettig zonder corrigerend ondergoed omdat ik het zeer lelijk vind dat je een onderbroek afgetekend onder de stof kan zien zitten. Ik moet hierbij altijd aan Bridget Jones denken. Dus hield ik mijn Hematent op haar plek door er een legging over aan te trekken. Fout, die had ik 3 weken geleden gekocht en was dus ook al te groot met als gevolg dat ik, steeds als ik opstond, moest hijsen.

Bij de tandarts paste ik zonder moeite in de kuipstoeltjes in de wachtkamer terwijl ik tijdens de vorige controle nog opstond met het stoeltje aan mijn gat, de vier aluminiumpoten hupla in de lucht. De tandarts maakte me een complimentje toen ik zijn martelkamer binnenkwam, voor de eerste keer vond ik het leuk binnenkomen. En ik had geen gaatjes, dat hielp ook mee aan mijn gelukzalige gevoel.

Domper

 

Dinsdagavond had ik echter ook een minder leuke ervaring. De jongens waren naar KFC om een bucket kip gegaan. Uiteraard had ik voor mezelf een gezonde hap uit de vriezer gehaald en in de magnetron gezet. Ik ben niet zo gewend om uit de magnetron te eten dus had ik mijn bakje met kip, snijboontjes en wilde rijst iets te lang in de magnetron gezet. De kip was helemaal opgedroogd en de snijbonen onherkenbaar opgekruld. Dus een nieuwe duik in de diepvries, er stond nog een portie zelfgemaakte lasagne. Half uurtje in de oven en met een taartvorkje opgegeten. Helaas een hap te veel. Ik begon te zweten, werd misselijk en draaierig en volgens mijn jongens lijkbleek. Ik ben buiten in een stoel gaan zitten, heel stil. Heb een smint-je genomen en na 10 minuten zakte het gelukkig. Een dumping dus, weliswaar niet gepaard gaande met de slokdarmpijn die mensen beschrijven en ook niet het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Maar ik kan je vertellen dat mijn mini-dumping toch geen fijne ervaring was. Vallen en opstaan dus. Keep on going.