Archives for juni 2019

Van de Dikke naar de Dunne – week 17

Posted on by in Blog | 2 Comments

Alweer 4 maanden (oftewel 17 weken) verder na mijn GBP operatie. Ik voel me goed en pas in maatje 46 dat zelfs ook alweer te ruim wordt. Mijn vakantiekoffertje wordt binnenkort gevuld met talloze goedkope shirtjes van mijn lievelingswinkel maar ik heb slechts twee bermuda’s. Een zwarte en een witte. En geen enkele passende lange broek. “Geen probleem schat”, zei manlief.  “Waar we naar toe gaan zijn ook winkels.” Dat stemde mij nog niet gerust maar eigenlijk moet ik me niet meer druk maken want inderdaad, ik kan met mijn nieuwe lichaam in elke winkel terecht. Een gewone confectiemaat! Zo raar na twintig jaar alleen in speciaalzaken te kunnen shoppen.

 

Vrije val

Omdat we dit jaar ook Europapark aan zullen doen, had ik de fysio van het Bariatrisch Centrum nog maar even om advies gevraagd. Want zou alles van binnen in mijn buik al zover hersteld zijn dat mijn lijf allerlei G-krachten aan zou kunnen en door elkaar geschud zou mogen worden?  Omdat mijn laatste sportles niet door kon gaan wegens mijn werk schreef ik een e-mailtje. “Rob, zou het kwaad kunnen voor mijn lichaam om in een snelle achtbaan te gaan? Ik kreeg een kort en duidelijk antwoord: “Hoi Elles, alleen als je eruit valt! J, voor de rest kan je lichaam alles aan: vliegen, draaien, achtbanen noem maar op.” Powerrrrrr. Gewoon op mijn lijf vertrouwen dus, (en op mezelf wat wellicht nog moeilijker is hihi).

 

Detox

De chirurg was zeer tevreden tijdens mijn controle. Hij bood zijn verontschuldigen aan voor het feit dat zijn collega mij een gewone GBP had gegeven in plaats van de met hemzelf afgesproken mini, het was niet de juiste gang van zaken om dat zo vlak voor een operatie zonder goed overleg en uitleg, te wijzigen.
Het was natuurlijk nog beter geweest als ik dat zelf tegen de betreffende chirurg had kunnen zeggen maar ik had mijn controle niet bij hem.

Omdat ik de laatste tijd heel veel pijn heb ik mijn nek en vreesde voor een terugkomende nekhernia, ging ik naar de osteopaat. Hij vertelde dat het mijn hernia niet was maar mijn lever. Door het snelle verlies van 23 kilo kon mijn lever het niet aan en was ik mijn lichaam aan het vergiftigen, mijn lever moest dus ontgift wordt. Ik slik nu een detoxkuur. En ik kan al resultaat voelen. Hij zei dat hij dit al diverse malen gemeld had aan het Bariatrisch Centrum, helaas hebben ze het niet opgepakt. Wellicht een tip voor de vele mensen die mijn blog lezen en ook een GBP hebben ondergaan en problemen hebben met galblaas en andere zaken. Ontgiften is de boodschap.

Genietmomentje

Afgelopen week heb ik gelukkig geen dumping meer gehad. Omdat ik zo moeilijk kan voelen of ik genoeg heb, en uit het verleden altijd een meer dan gezonde trek had, moeten mijn hersenen best nog wennen. De diëtist geeft aan dat je 20 keer moet kauwen maar wie doet dat nou? En je eten wordt er niet lekkerder op hoor, dat kan ik je zo al vertellen. Dus eet ik eigenlijk net zo snel als mijn mannen. De truck is om na dat kleine bordje te wachten. En dan voel ik na 10 minuten de trek vertrekken. Vandaag kwam er een vriend langs van Sven, hij had mij al twee maanden niet gezien en moest eens goed kijken. Grappig want ik zie mezelf iedere dag en het valt me niet zo op maar hij zag duidelijk een totaal andere Elles. Nou is het ook wel een charmeur… maar toch, thx Louis! Een genietmomentje en stimulans.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 16

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat een week pff. Niets afgevallen maar ik maakte me geen zorgen want je kan niet elke week een pond of kilo verliezen, bovendien moet je lichaam tijd krijgen om een beetje te herstellen

 

Foute chinees

De week begon al met een soort van dumping na het eten van afhaal chinees. Ik had een schepje nasi met tjap tjoy kip. Dat at ik voor mijn GBP ook altijd, kip met groente lijkt me best een gezonde keuze, beter dan de wat vettige babi pangang.  Ik had nog niet de helft op toen ik het mis voelde gaan. Snel ging ik buiten zitten en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik had op de facebookpagina al vaker voorbij zien komen dat mensen na een GPB geen chinees meer verdragen.  En iedereen roep: Chinees is hartstikke vet eten! Ik heb het uitgeprobeerd. Misschien probeer ik het over een half jaar nog eens.

Zoet lonkt

Door onzekerheid op mijn werk (we zijn overgenomen door een grote landelijke organisatie en de taken binnen ons secretariaat gaan wijzigen, andere bazen, andere samenstelling van organisatiestructuur was toch wel aanleiding om iets meer naar zoetigheid te grijpen dan ik de afgelopen periode heb gedaan. Back to basis Ellesje, dacht ik toen.

Hapje teveel

Een tweede dumping had ik diezelfde week op woensdag na het eten van preischotel. Ik had het al enkele malen eerder gegeten zonder problemen maar woensdag was het raak. Ik begon te zweten, werd heel erg misselijk, kreeg braakneigingen. Opnieuw naar buiten gevlucht en in een tuinstoel een kwartier mezelf zeer akelig gevoeld. Gelukkig kwam Sven aansnellen met een doosje Smint. Dat helpt dus laat het een tip zijn voor medelezers die een GBP hebben gehad.

Strak in ’t broekie

Zondags heb ik een fietstocht gemaakt van bijna 40 km en ik ben ook weer naar de bewegingsles van het Bariatrisch centrum geweest. De groep zit niet vol dus ik mocht mijn twee gemiste lessen inhalen. In de snelheid van de ochtend had ik uit de lade waar de sportkleren liggen een blauwe korte broek gegrist. Toen ik me aan het omkleden was kwam ik erachter dat ik de squashbroek van mijn man had meegenomen. Geen stretch helaas en toch wel een maat kleiner dan mijn huidige 46. Met ingehouden adem kon ik de broek opgehesen krijgen (mijn geluk was mijn corrigerende Hema-tent die ik onder mijn jurk aanhad en waar ik de sportbroek overheen schoof). Met kleine stapjes begaf ik me naar de ligfiets. Ik was iets te laat dus het in-fietsen als warming-up duurde gelukkig maar 3 minuten. Met een snelle blik overzag ik het uitgezette parcours. “staan-oefening op de evenwichtsbal” (weinig risico), “trommel oefening met de zware kabeltouwen voor de bovenarmen” (geen risico), “kipfilettraining met halter” (geen risico), “stepbeweging op bankje” (weinig risico), “op de mat een brug oefening voor de rug” (zeer voorzichtig opstaan) maar de laatste oefening…. : “benen wijd, door de knieën en kont naar achter”…… alarm/hoog risico. Zou mijn blauwe broekje dat houden? Gelukkig had ik iedereen alvast ingeseind vooruitlopend op de schaamte. Het gaf weer een hilarische les natuurlijk.

Nieuwe look

Toppunt van die lastige week was wel mijn nieuwe bril. Het oude montuur was te groot geworden voor mijn smaller wordende gezicht maar ook de sterkte moest aangepast worden. Ik vind het altijd lastig om een nieuwe bril te kiezen want ik kan zelf niet zien of een monteur leuk staat omdat ik zonder mijn eigen bril bijna niks kan zien. Tegen de spiegel geplakt probeer ik te kijken of de door de opticien uitgekozen monturen mij staan. Meestal neem ik dan drie modellen meer naar huis om te laten keuren. Ze werden afgekeurd. Gelukkig ging Gérard mee dit keer om een ander montuur uit te zoeken. Gisteravond was mijn bril klaar en kon ik met de juiste glazen erin, zien dat hij erg leuk stond.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 15

Posted on by in Blog | 1 Comment

Ik ben zo blij als ik ’s ochtends nog steeds twee cijfers aantref op de weegschaal. Ik vertelde het op mijn werk en zag mensen even denken. De meesten hebben zelf nooit drie cijfers gezien. Maar iedereen is oprecht blij voor me. Dat zag ik ook aan mijn superleuke verjaardagskado met een tegoedbon voor mijn favoriete winkel op dit moment. Op de verpakking van de kadokaart staat “for some-one special thats you.” Hoe toepasselijk. Voorheen kocht ik mijn kleding bij een grote matenwinkel in Essen en die heette That’s me. Me is nu you geworden. Een new you.

 

Wat doet het met je?

Enkele weken geleden vroeg de psycholoog van het Bariatrisch centrum “Wat doet het met jou dat je zoveel bent afgevallen?” Ik antwoordde dat ik blij was, dat ik me goed voelde. Gaandeweg vraag ik het me soms opnieuw af. Ik voel me kleiner. Heel raar. Terwijl mijn lengte hetzelfde is gebleven. Kleiner als ik plaatsneem op mijn bureaustoel, op het toilet, in mijn auto. Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe het zal gaan als we deze zomervakantie weer naar Europapark gaan. Het grootste pretpark van Europa staat in Rust – Duitsland. Ze hebben daar de snelste en hoogste, en langste achtbanen. Ze hebben er maar liefst dertien.

Stoeltje

De Silverstar (73 m hoog, max snelheid van 130 km per uur en 4G kracht) heb ik enkele jaren geleden mogen beleven. Wat een ervaring. Ik was vergeten mijn bril af te zetten en mijn wangen klapperden als bij een piloot in een open vliegtuig. Door de G-kracht bleef mijn bril op zijn plek zitten maar toen we terug uitstapten moest ik janken van ontlading. Vorig jaar paste ik niet in het stoeltje van de Silverstar. We hadden een uur in de rij gestaan en ik perste me in het kuipstoeltje. De beugels gingen naar beneden maar die van mij viel niet in het slot. Twee sterke Duitsers in een heus Formule 1 pak kwamen de beugel naar beneden duwen waarbij alles afgekneld werd maar helaas. Met een rood hoofd van schaamte klom ik eruit. Gelukkig kon ik wel mee in de Blue Fire, hier hebben ze in het achterste karretje twee stoeltjes voor zwaardere mensen. Ook gênant maar toch prettig dat je met je gezin de kick mee kan beleven. Deze achtbaan van 1.000 meter lang start met een kick-start waar je in slechts 2,5 seconden weggeschoten wordt van 0 naar 100 km/u. Diverse loupings, waaronder de hoogste in Europa en een 360° schroef en andere over de kop elementen bezorgen je de kik van je leven. Toch was deze vervelende en beschamende ervaring in de Silverstar wel een issue dat bijgedragen heeft aan mijn besluit om een GBP operatie te laten uitvoeren.

De vraag is dus, nu ik zeker en vast in de stoelen van alle achtbanen zal passen, of mijn nieuwe maagje dat aan gaat kunnen. Ik bedacht dat als ik misselijk zou worden, in ieder geval nooit veel maaginhoud uit zou moeten spugen hihi.

Vakantiehap

De zomervakantie komt er aan en we gaan naar een land waar we nog nooit geweest zijn. Dat is nu dubbel spannend qua eten en aangezien ze er maar gebrekkig Engels spreken zal ik in mijn translate-app maar alvast Gastric Bypass opzoeken in het Kroatisch. Ik heb in ieder geval een nieuwe tankini gekocht vandaag zodat ik fatsoenlijk een duik in zee of het zwembad kan nemen.

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 14

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is gelukt! Ik had eigenlijk geen doelstelling na mijn Gastric Bypass Operatie dan een gezond BMI en gezond gewicht. Hiervoor gaf ik mezelf een jaar omdat dat de termijn is doorgaans gebruikelijk is. Maar stiekem had ik mezelf toch een kleine uitdaging opgelegd. Op mijn 55 verjaardag (2 juni) 2 getallen op de weegschaal. En laat ik nou op 1 juni 99 kg wegen, en op 2 juni na verjaardagstaart en een BBQ ook nog hihi. Goed gedaan meisje zei ik tegen mezelf.

 

Beheersing

Ik voel me dus feestelijk en bedenk of ik nog een doel zal stellen voor over drie maanden. Beter van wel want de zomer is verlokkelijk, ik kan namelijk ijsjes eten en niet alleen water-peerijsjes. Maar…, alles met mate dus af en toe een bolletje ijs zal geen kwaad kunnen. Ik eet gezond en volgens de richtlijnen en drie verwen-momenten per week. Ik snoep haast niet buiten af en toe een dropje op kantoor en op zondagochtend een half broodje chocoladeboter. Ken je dat nog? Ik at het in mijn kindertijd en opeens zag ik het bij de Albert Heijn XL winkels in de koeling liggen, 99 ct. Onweerstaanbaar lekker op beschuitje of geroosterde boterham.

Mannenogen

Het zwembad is weer geopend, laat dit jaar. Meestal plons ik eind april/begin mei al in het water, mijn man verwensend omdat de kachel niet hoog genoeg staat. 1 Juni was mijn eerste duik, het water was 20 graden. Even schrikeffect maar al snel heerlijk verkwikkend zo vlak voor het slapen gaan. En dan meestal skinny-dip.
Zondag was het tropisch warm. Met de nieuwste Karin Slaughter, lag ik te genieten van het feit dat ik mijn verjaardag niet vierde. En dus niet in de hitte met gebakjes, drankjes en hapjes moest rondlopen tussen de gasten die gezellig zouden kletsen en waar ik dan dus geen tijd voor had. Soms moet je egoïstisch zijn. Ik had mijn tankini aangetrokken, maar had het bovenstuk uitgedaan; witte borsten zijn niet zo aantrekkelijk vind ik zelf, krijg altijd associatie met uiers. Opeens hoorde ik de buurman me feliciteren en vragen hoe het met me ging. Ik weet dat hij dan op het muurtje van zijn plantenborder klimt en net over het met klimop begroeide hek komt kijken. Razendsnel trok ik mijn zonnejurkje aan. Pff net op tijd. Ik mag dan al maatje 46 hebben maar strak in mijn vel is een ander gevalletje. Hij had me al even niet gezien dus kreeg ik complimenten die door mijn man beaamd werden. Toen wel. Gek he, als een andere man naar je kijkt, kijkt je eigen vent ook opeens met andere ogen.

Waterpret

Ik besloot mijn bovenstuk terug aan te trekken ook al kwam er geen visite en nam voor het eten nog een frisse duik. Mijn tankini-broekje vloog zo uit. Wat hebben we gelachen. Gelukkig kwam de buurman niet over de schutting piepen om te kijken wat er aan de hand was. Later bedacht ik dat de buurman camera’s heeft hangen aan zijn dakgoot… Enfin mijn aanname dat mijn tankini van vorig jaar nog wel ging, viel dus in het water (oké het zat wat losjes maar in het water lubbert badkleding dus uit). Tijd om te gaan shoppen.

BBQ

’s Avonds zouden met ons gezin barbecueën. Ik had over mijn hart gestreken en mijn 85-jarige moeder ook uitgenodigd, terwijl ik heel goed weet dat ze eigenlijk weinig geduld heeft voor BBQ. Gelukkig had manlief hier rekening mee gehouden en de stokjes volgden elkaar snel op. Voor mij minder goed, maar ik was toch blij met een klein zalmpakketje, scampi-spiesje en een kipsatéstokje. Zonder sausjes en met 1 stukje stokbrood. De volgende ochtend kon ik het bekopen op het toilet, toch te veel kruiden voor mijn nieuwe maag-darmsysteem. Tip dus voor mijn lotgenoten, eet wat vis van de BBQ, dat is licht verteerbaar en niet zo gekruid als het BBQ vlees.