Het is alweer even geleden dus hoogste tijd voor een update na mijn Gastric bypass operatie. Het is inmiddels 9 maanden geleden dat ik deze grote stap heb gezet! Spreken we over een blijde bevalling? Ik mag eerlijk zeggen van wel… Er resten alleen nog wat overtollige zwangerschapskilo’s hihi.  Ik heb nog 3 maanden om van 88,5 kg naar een gezond BMI-gewicht (75-80 kg) te gaan, als ik mezelf de termijn van een jaar opleg.

Op de FaceBookpagina van het Bariatrisch Centrum lees ik dat de meeste mensen toch wel binnen 1 – 2 jaar hun streefgewicht bereiken. Dat het bij de een beter lukt dan bij de ander heeft natuurlijk te maken met een ijzeren discipline, sporten/bewegen en niet of zo min mogelijk snoepen. Je kunt je voorstellen dat als dat voor de operatie al een puntje was, dit niet na de ingreep opeens van een leien dakje gaat bij de meeste lotgenoten.

Stap voor stap

Als ik naar mezelf kijk kan de discipline wel een beetje aangeschroefd worden, 1 x een uurtje sporten in de week is toch echt wel te weinig. Maar mijn fysiotherapeut zegt dat ik goed bezig ben, mijn lijf heeft zo lang niet kunnen sporten, dat het beter is om rustig op te bouwen om blessures te voorkomen. Afgelopen woensdag was ik een dagje in Amsterdam met mijn man en onze jongste zoon. Moeiteloos liep ik die dag 15.000 stappen, 9 verdiepingen en bijna 11 km. Dat is toch wel een ontwikkeling om trots op te zijn.

Je kan niet alles hebben

Mijn lichaam is aan het veranderen, kleding zit opnieuw losser ook al gaat de weegschaal tergend langzaam naar beneden. Als ik mezelf in de spiegel bekijk, zie ik eindelijk het verschil waar andere mensen het over hebben. Mijn gezicht is wezenlijk veranderd; ik heb een kaaklijn en jukbeenderen. Mijn laarsjes van vorige winter zijn te groot, en ik draag tegenwoordig een riem op mijn broek. Mijn bureaustoel is te breed (gelukkig kan ik de armleggers smaller zetten). En verder is alles een beetje gaan hangen en heb ik het heel koud, maar ook dat is iets wat ik teruglees bij mijn lotgenoten. Je kunt niet alles hebben.

Kippensoep

Vandaag was ik op controle bij de diëtiste van het Bariatrisch Centrum. Zij was zeer tevreden en vertelde dat het afvalproces zich tot ongeveer 1,5 jaar – 2 jaar na de operatie voortzet (het is niet allemaal onzin op FB haha). Ik kreeg nog enkele tips, temeer omdat ik eigenlijk te weinig yoghurt/kwark eet (lactose-intolerantie) en zij liever een scheutje Slimpie in mijn Griekse yoghurt ziet dan de druppeltjes honing waar ik de voorkeur aan geef. Wat is dat toch met die diëtistes die steeds van die lightproducten of andere zooi promoten met aspartaam en andere zoetstoffen? Ze zei ook dat de goedgevulde, door mij vers gemaakte kippensoep niet zo goed voor me was als ik zelf dacht. Ook al zit de soep vol met biologische kip en verse groenten; deze voedingsstoffen verlaten mijn kiwi-maagje te snel en worden niet opgenomen. Met andere woorden, een bruine boterham met kipfilet is beter voor mijn lichaam (en ook sneller klaargemaakt). Toch voel ik me kiplekker met mijn kippensoepje.

Lachspieren

Het sporten werd natuurlijk wel toegejuicht. Ik kwam tijdens mijn controle ook de sporttherapeute tegen en vertelde haar dat ik vooral het gebruik van mijn lachspieren tijdens de dinsdaglessen bij haar erg miste. Geen dames in jurkjes met niet te vermelden ondergoed-mode. Want bij de fysiotherapiepraktijk waar ik nu wekelijks mijn sportuurtje doorbreng, wordt niet zo heel veel gelachen. Heeft iedereen een saaie trainingsbroek van de Decathlon aan. In de vroege ochtenduurtjes ben ik voornamelijk aan het sporten tussen 60plussers die net een nieuwe heup of knie hebben gekregen of mensen die revalideren na een herseninfarct of chronisch ziek zijn. Ik probeer wel eens wat gekke opmerkingen te maken maar als je steeds met andere mensen aan het sporten bent, slaat dat niet zo aan als wanneer je elkaar wat beter kent. Of die Belgen vinden mij maar een rare Hollander (dat zal het eerder zijn denk ik).

Als ik ’s avonds ga sporten ben ik de ‘bejaarde’ tussen de voetballers die allerlei blessures hebben opgelopen en daar komen revalideren. Het is natuurlijk wel een mooi gezicht, die gespierde mannen die daar dezelfde gekwelde gezichten trekken als wanneer ze weer op het veld liggen te kronkelen om extra tijd te winnen of een rode kaart voor de tegenstander proberen af te dwingen. Nee, dan heb ik meer respect voor de wielrenners, de ploeteraars van het veldrijden. Wat een spierkracht. Toch ben ik mijn fysiotherapeute dankbaar dat ik daar mag komen sporten onder begeleiding en werk ik aan een steeds gezonder wordend lichaam.