Archives for EJansen

Robot lunch

Posted on by in Column | 2 Comments

 

Vandaag zaten we met een aantal vrouwelijke collega’s aan een grote vierkante tafel in ons werkcafé te lunchen. Ik vind het altijd leuk om te zien wat iedereen meebrengt, de gewone boterhammen in een brooddoosje zijn tegenwoordig ver te zoeken.

 

Wat heb jij op je brood

De een eet humus op een cracker, de ander een vegan-kipbroodje. De salades doen het ook goed, al dan niet met couscous. Zelf at ik verse soep. Maar vandaag was er een collega met wel drie verschillende bakjes; eentje was gevuld met zilveruitjes en blokjes kaas. De ander met rauwkost en de derde met een soort taco’s. Ze was met een vegan aanhanger op een app de calorieën aan het berekenen want ze moest 3 tussendoortjes eten om aan voldoende calorieën per dag te komen, die haalde ze bij lange na niet uit de drie hoofdmaaltijden die ze at.

Maar niet alleen de maaltijden zijn in de loop der jaren veranderd. We hebben ook veel nieuwe collega’s gekregen. Sommigen zijn nog steeds of weer opnieuw vrijgezel. Ze vinden elkaar in verhalen over uitgaan, datingssites en tinder. Het bracht mij terstond op het idee om een app te maken waarin je kon Swipen bij solliciteren. Leuke baan, naar rechts. En als de rekruteer dat dan ook doet, heb je elkaar zo gevonden. Het idee werd enthousiast ontvangen, ik moest er maar eens patent op vragen.

Lekker hapje

Tussen de happen door kwam er nog veel meer lekkers op tafel. Virtuele lekkere hapjes wel te verstaan. Het begon allemaal bij een verhaal over de ontmoeting in het afgelopen weekend met een mannelijke vroegere klasgenoot, waar mijn collega gedurende de hele lagere schoolperiode zwaar verliefd op was. Een van de andere collega’s had op dezelfde school gezeten en dus moest er gegoogeld worden over hoe “Keesje” er nu uit zag. Laten we zeggen dat hij niet op Brad Pitt leek, en ook niet zoals verzucht werd “op Sauvage...”.

“Wie is Sauvage”, vroeg ik boven mijn lepel dampende kippensoep.

“Ken jij Sauvage niet?” Hup weer Google op tafel en daar was hij. “Oh, dat is Jonny Depp”, ik kreeg het er niet warm van. Maar daarna kwamen we los, Richard Gere, George Clooney, Ryan Gossling, onze maaltijd werd steeds smeuïger.

Robot

Opeens viel mijn blik op het leuke tasje waar mijn doosjes collega haar lunch in had meegenomen. Het was een stoffen koeltasje. “Met allemaal robotjes”, zei ze. “Ik verzamel robots”. Mijn fantasie sloeg direct op hol, mijn collega is namelijk alleenstaand met twee tieners, schoolgaande kinderen die vast niet meer met een robot spelen. Dat moesten dus andere robots zijn… Genoeg voer voor een volgende eetgelegenheid met dit clubje collega’s maar dan beter ’s avonds met gedempt licht en een wijntje voor de liefhebbers. Dan komen de tongen wel los en heb ik weer voer voor een volgende column.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 28

Posted on by in Blog | Leave a comment

Grappig hoe snel de tijd gaat en je de weken niet meer zo aftelt als in het begin. Ik weet nog dat ik zwanger was en de weken telde tot de gevarenzone eigenlijk voorbij was. Daarna wist ik pas in welke week ik was als de gynaecoloog het me vertelde tijdens controlebezoeken. Zo ook met mijn post-operatie periode. Dat zagen jullie aan mijn wekelijkse blogs. Nu ruim een half jaar verder en niet wekelijks iets te melden moest ik dus even mijn agenda erbij pakken en de weken terugtellen. 30 kilo in 28 weken! Ik hoop dat ik nog even voor blijf lopen met de kilo’s op de weken. Hoor ik jullie nu rekenen?

Controle

Vandaag was ik op controle bij mijn cardioloog. Zij spoorde me twee jaar geleden al aan om een gastric bypass te laten doen maar toen wou ik het woord nog niet eens uitspreken. Ik kwam vandaag binnen in haar spreekkamer en ze begon gelijk enthousiast te roepen (het is een kordate Belgische arts) hoe goed ik er wel niet uitzag. “En hoeveel kg bent ge kwijt?” Dertig dokter. Ze was tevreden maar nog niet helemaal want wilde mijn streefgewicht weten. “Een gewicht dat past bij een gezond BMI”, antwoordde ik vol vertrouwen. Auwch, in mijn gedachten was dat 80-85 kg. Maar de strenge meesteres (zo ziet ze er ook een beetje uit) zette nog een extra gewichtje van 10 kg erbij op de weegschaal des oordeels. “75 kg is een BMI van 25”, zei ze.  Dat zijn er dan dus nog eens 15 die eraf moeten. “Je bent nog maar een half jaar bezig”, zei ze bemoedigend. Maar ik weet heel goed dat die eerste kilo’s er in de eerste weken afvlogen en dat het nu langzaam gaat. Misschien 2 per maand. Dat zou betekenen dat ik over een half jaar nog eens 12 kg kwijt zal raken. We zullen kijken of ik op 26 februari 2020 dat streefgewicht van Catherientje bereikt heb.

 

Vooruitgang  

Laat ik vooral positief blijven, de fietstest was een grote vooruitgang ten opzichte van de vorige controle, 9 maanden geleden. Ik kon langer fietsen en onder een veel hogere belasting. Het leek even of ik de Mont Ventoux aan het beklimmen was en de kortademigheid nam toe, maar geen duizelingen en geen pijn op de borst. “Puur uithoudingsvermogen, mevrouw Jansen dus vaker op de hometrainer.”  Ik durfde niet te zeggen dat wij die thuis niet hebben. Mijn bloeddruk was op het randje maar daar moet bij gezegd worden dat ik de vier medicijnen die verpakt waren in 2 pillen per dag, al maanden niet meer inneem omdat ik zo duizelig was na het innemen dit acuut heb gestopt. “Zelf doktertje gespeeld mevrouw Jansen?”

Herfst en oliebollen

Vandaag voelt het als herfst, het is koud buiten en tijd voor een jas. Alleen… ik heb er geen die past buiten mijn spijkerjackje. Mijn hele wintergarderobe is vele maten te groot geworden. Ik verzuip in de warme wollen vesten. En ik ‘mis’ mijn vetlaagje waardoor ik het nu sneller koud heb dan voorheen. Koude voeten, niet warm te krijgen.

Afgelopen zondag was ik voor de Bode op stap. Toen had ik het ook zo koud. Het was Roosendaalse Kermis en helemaal verkleumd liep ik na afloop van de opdracht een stukje over de kermis terug naar mijn auto. Ik passeerde een oliebollenkraam. Heerlijke geuren lokte me onder het luifel waar ik even kon schuilen voor de regen. Ik kocht een zakje oliebollen voor thuis. Al snel vulde de heerlijke en verlokkende geur de auto. Zou ik een hapje…. Maar de dreiging om onderweg een dumping te krijgen van zo’n vette hap was genoeg om de verleiding te weerstaan en eenmaal thuis heb ik een gezonde warme maaltijd op en ben ik met een warmtekussentje rond mijn voeten tevreden in slaap gevallen.

25 jaar mijn liefste

Posted on by in Blog | 1 Comment

 

Vijfentwintig jaar geleden – vrijdag 2 september 1994 – was een grote dag in mijn leven. Mijn vader was vier maanden ervoor gestorven en zou niet aanwezig zijn op deze belangrijke dag maar hij wist hoe de dag eruit zou zien en daardoor was hij heel dichtbij, in mijn hart.

 

 

Ik startte de dag dan ook met een ritje van Roosendaal naar Halsteren om 7.00 uur in de ochtend. Ik ging bloemen leggen op zijn graf en vertelde dat ik later die dag terug op het dorp zou komen om in het gemeentehuis te trouwen. Dat was belangrijk voor mijn vader; zijn dochter getrouwd zien.

Op de terugweg hoorde ik op de radio “The moment I wake up, before I put on my makeup, I say a little prayer for you. And while I’m combing my hair now, and wondering what dress to wear now, I say a little prayer for you. Yeah you’ll stay in my heart and I will love you. Forever and ever we never will part, oh, how I love you. Together, together that’s how ik must be to live without you. (Aretha Franklin)

En dat was het teken van mijn vader, dat hij heel die dag dicht bij me zou zijn. Door mijn tranen heen begon ik te lachen en die lach en blijdschap heeft mij de hele dag vervuld.

Toen ik thuiskwam hadden de buren ons huis versierd. Gérard was bij zijn moeder gaan slapen. Mijn zus Pauline was al aanwezig om mij op te maken en Arthur de kapper ging aan de slag met mijn haar. Hij zou zo klaar zijn want met een kort kapsel valt weinig te frutselen. Trouwjurk aan en toen ging de bel. Daar stond hij dan, keurig in pak. De eerste en laatste keer hihi. En met haar, onze kinderen vroegen later toen ze de trouwfoto’s zagen: wie is die man? Ze hadden hun vader nooit met haar gekend.

Mijn zwager Jeroen was onze chauffeur die dag in een mooie groen-grijze Jaguar. Het bloemstuk op de motorkap is er onderweg naar Antwerpen waar we de trouwfoto’s gingen maken, afgewaaid. Zijn dochtertje Mandy (4 jaar) was bruidsmeisje. In Antwerpen aangekomen begon het te regenen maar dat mocht de pret niet drukken. Wat hadden we een lol. Alleen Mandy wilde niet op de foto, ze staat er slechts 2 keer mee op. Er waren bevrijdingsfeesten aan de gang, een groot marineschip voer voorbij en liet de hoorn blazen toen ze ons op de kade zagen staan. Amerikaanse soldaten in de binnenstad wilden met ons op de foto. Het was erg leuk, en we waren nog niet eens getrouwd. Dat ging later die dag gebeuren. Ik droeg een prachtige jurk (vond ik zelf) waar ik de sleep van af had laten halen en meters stof tussen uit de rok had laten snijden om hem minder breed te laten lijken. Ik woog toen al tegen de honderd of misschien zelfs erover. Ik droeg witte platte “Elvis” schoenen omdat ik vooral geen zere voeten wenste te hebben op mijn eigen feestje.

Na een lunch in het dorps koffiehuis in Halsteren gingen we naar het gemeentehuis waar een ambtenaar die mijn vader nog gekend had en dus voor mij een emotionele waarde had, ons trouwde. Mijn oudste zus en Gérard zijn broer waren onze getuigen, als ook onze beste vriend en vriendinnen. De trouwambtenaar noemde alleen onze namen steeds verkeerd. Gerard en Elise. Voor schandaal, maar we waren gelukkig en lachten het weg. Daarna in een noodvaart naar Wouw waar meneer pastoor ons op stond te wachten in de prachtige kerk waar ook emotionele waarde was aangezien daar opa Koen begraven was en daardoor zijn geest ook rondwaarde tijdens de plechtigheid. Mijn zus Annie las een mooie tekst voor en een tante van Gérard. Zo had iedereen een mooie rol op deze geweldige dag.

Na de officiële gebeurtenissen gingen we dineren en feesten op de Kade in Roosendaal bij de Eratozaal. De receptie was een groots gebeuren want ik werkte als directiesecretaresse in het ziekenhuis en had alle meiden van de polikliniek uitgenodigd. De artsen en mijn baas Willem van der Pompe speelden in een jazz-band Mad Medix en zij traden op tijdens de receptie. Er was wel 300 man. Wat een belevenis. En daarna natuurlijk de feestavond. Collega’s van Gérard die toen nog bij Leys IJzerwarengroothandel werkte en vrienden en vriendinnen, familie, ooms, tantes, neven en nichten. Het was een geweldig feest tot diep in de nacht. Een verrassingsoptreden van Huub Hangop (neef van Gérard) en zelfs ik moest geloven aan de polonaise (kon moeilijk op onze eigen bruiloft mezelf op de wc verstoppen).

Onze openingsdans was op Barry White: The first, the last, my everything. Later hebben we hem nog live mogen zien en horen optreden in Brussel. Zijn stem maakt nog steeds vlinders in mijn buik los. Het was ook kermis in Roosendaal, en dat is nog altijd zo op of rond onze trouwdag. Dat is mijn geluk, zo vergeet mijn ventje onze trouwdag nooit.

De jaren zijn voorbij gevlogen. We hebben twee leuke jongens gekregen en een hond. Een mooi huis en zijn (voor zover we weten) allemaal gezond. We hebben dus veel om dankbaar voor te zijn en dat zijn we dan ook.

Gérard, mijn liefst maatje, ik ben niet de huisvrouw die je gewenst had, schoonmaken en opruimen is niet mijn ding maar verder heb je weinig te klagen hoop ik. Laten we proosten op de volgende 25 jaar!

Van de Dikke naar de Dunne – 26 weken

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Deze week is het een half jaar geleden (26 wk) dat ik mijn Gastric Bypass-operatie heb gehad. Ik ben 28 kilo kwijt. Tijdens mijn laatste blog schreef ik dat ik stil stond, al weken en dat gevoel had ik nog steeds.

 

Langzaam

Maar nu ik even heb teruggelezen zie ik dat ik na terugkeer van onze vakantie toch stilletjes weer vijf kilo ben verloren. Ik mag dus niet ontevreden zijn. Eigenlijk moet ik dus niet meer op de FB-pagina van Bariatrisch centrum kijken want je bent zo geneigd te vergelijken en ieder lichaam is immers anders.

Vitamines 

Waar ik me een beetje zorgen om maak is de vraag of ik geen  vitamine B12 tekort heb. Door de kleine maag, neem je veel minder voedingsstoffen op en ook de pillen werken minder dan voorheen. Mijn haar valt enorm uit en mijn spieren doen zeer en ik vergeet vaak namen en woorden.
Bij de fysio hebben we mijn trainingsprogramma moeten bijstellen, dat valt tegen want in mijn ogen kan ik nog minder dan de gemiddelde bejaarde die ik daar bezig zie. Maar Britt, mijn personal coach zegt dat ik van nul moet beginnen en dat mijn lichaam ook nog steeds herstellende is. Ik begin mijn work-out met 20 minuten fietsen, 10 minuten roeien en ga dan aantal spierversterkende oefeningen doen en daarna op de crosstrainer. En dat is trouwens wel een grote overwinning. Nooit eerder kon ik dat in verband met mijn rechterknie en mijn achillespeesblessure maar nu sta ik daar dus gewoon 15 minuten op dat apparaat met armen en benen in beweging.

Trouwjurk

Morgen, 2 September zijn we 25 jaar getrouwd, ik vraag me af of ik in mijn trouwjurk zal passen als ik wist waar ik die gelaten had. Vast ergens op zolder maar die staat overvol met kerstspullen en andere seizoensgebonden voorraad uit onze winkel. Als ik een dochter had gehad, had ik vast de moeite gedaan de zolder op te kruipen maar voor mijn 3 mannen heeft dit geen emotionele waarde dus laat ik de spinnen maar met rust.

Zomerjurk

Afgelopen woensdag was ik met mijn oudste zus in Antwerpen, onverwacht een dagje shoppen. Want eigenlijk stonden we op de carpoolplaats gereed met strandstoelen, parasols en koelbox voor dagje strand. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, vergezeld van een stevige onweersbui dus reden we naar Antwerpen waar we op de parkeerplaats onze korte broek verwisselden voor een lange. Het was een eeuwigheid geleden dat we samen hadden gewinkeld en ik had al zeker 25 jaar geen kleding meer met haar gekocht omdat ik altijd naar een speciaalzaak moest. Het was dan ook kicken dat ik nu een kleedje (jurkje) kon kopen in maat 44, en dan ook nog eens voor 11 euro vanwege de solden. Dat geloof je toch niet?

Klapstoel 

Dit weekend ben ik met manlief naar Egmond aan Zee geweest. Ik had een verrassingsovernachting geboekt voor ons zilveren jubileum, alleen kon ik mijn mond niet houden en wist hij dit dus al twee weken van tevoren hihi. We sliepen in het Zuiderduin Hotel, waar ik 10 jaar geleden met mijn beste vriendin had geslapen om te vieren dat we samen 90 werden en al vanaf ons 15e vriendinnen zijn. Op het balkon stonden plastic tuinstoeltjes waar bij mij de poten onderuit klapten door mijn gewicht. Wat hebben we gelachen. Tranen met tuiten. We huurden toen ook voor het eerst een elektrische fiets waar we bij thuiskomst enorm commentaar op kregen maar waar we fietsend door de Schoorlse Duinen met flinke hellingen, maar al te blij mee waren. Gisteren zat ik opnieuw in zo’n plastic stoeltje, ze waren nu alleen blauw in plaats van wit. Ik heb mijn vriendin een foto geappt “stoeltje nog heel”. Ik fietste ik met mijn man dezelfde route, 30 km en nu op onze eigen fietsen met trapondersteuning. Ik schaam me er niet voor. Met allebei een slechte knie is dit toch de ideale manier om ver te kunnen fietsen.

Vandaag nog eens een dikke 33 km route gefietst van Akersloot naar Graft en dan naar het mooiste dorp van Noord-Holland: De Rijp. Anton Pieck heeft dit vast gebruikt als inspiratiebron voor de Efteling. Een paar keer met een pontje over, daarom heet het ook de pontjes route.

Gouden Toekomst

Er waren veel 60-plussers onderweg. Ook in ons hotel (vooral Duitsers). “Ons voorland”, zei ik tegen mijn ventje. “Nee toch zeker?”, vroeg hij verschrikt. “Nee hoor volgende keer boeken we een moderner hotel of nemen we een B&B. Hopelijk kunnen we zeker tot onze gouden bruiloft nog vele mooie fietstochten maken. Door mijn GBP-operatie heb ik in ieder geval op tijd ingegrepen en ben ik mijn lichaam in een betere conditie aan het brengen.

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – vakantie halfweg

Posted on by in Blog | Leave a comment

Foto: bij de Dikke en de Dunne in het Charlie Chaplin Museum in Vevey Zwitserland. Ik ben halverwege de ladder tussen de Dikke en de Dunne

We zijn 16 dagen met vakantie geweest. Geen weegschaal in de buurt dus kan ik niks schrijven over eventuele wenselijke vorderingen. In denk ook eerlijk gezegd dat er geen vorderingen gemaakt zijn zo aan mijn kleding te voelen. Vlak voor de vakantie heb ik nog wat nieuwe korte broeken ingeslagen, maat 46 en ze zitten nog hetzelfde.

 

Rondreis-menu

Na de start in Duitsland met een bezoek aan het kasteel Neuschwanstein in Fussen, volgden drie dagen Wenen. Vervolgens gingen we weer een grens over en reden door het groene en schone Slovenië om bij de Plitvice Lakes Kroatië te stoppen. De Plitvice meren behoren tot de zeven wereldwonderen en daar is niks te veel mee gezegd. Ik kan het niet beschrijven, dat moet je gewoon zelf zien. De eerste namiddag wandeling duurde 2,5 uur en besloeg de beneden meren. Na een overnachting en nog een grote ochtendwandeling langs de bovenste meren trokken we verder naar de kust van Dalmatië waar we zes nachten logeerden in een superhotelletje aan het strand.

Halve porties in het buitenland

Gelukkig snapte de ober mijn vraag om halve porties, al hebben we elke avond wel een driegangenmenu voorgeschoteld gekregen. Ik nam als voorgerecht altijd een visbouillon, en van het hoofdgerecht at ik alleen mijn vlees/kip/vis en groente op. Dan wachtten we daarna zeker 30-45 minuten voordat we het nagerecht lieten komen. En dat was voor mij 1 bolletje ijs of een paar hapjes van een heerlijk vers taartje. Voor we in Makarska aankwamen hadden we wel heel veel lichaamsbeweging, 20.000 stappen op een dag was normaal. Maar nu verbleven we aan het strand. Hotelletje aan zee, voetpad oversteken en ons strandbedje stond gereed. Natuurlijk zwommen we meerdere malen per dag in de prachtige heldere zee en wandelden we ’s avonds na het eten naar het haventje maar fitness wil ik het niet noemen. Nu moet ik erbij zeggen dat ik een enorme smak gemaakt heb, gestruikeld bij de Plitvice Lakes. En het kiezelstrand in Makarska ging over in keien als je de zee in liep op je noodzakelijke waterschoenen. De kiezels rollen soms weg en daardoor heb ik me verstapt. Het is enorm in mijn rug geschoten en ik heb twee dagen ontstekingsremmers geslikt en zelfs morfine. Ik hoop dat dit geen schade aan mijn verkleinde maag heeft gebracht want ontstekingsremmers zijn uit den boze na een GBP, maar gewone paracetamol heeft mij nog nooit geholpen en ook nu niet.

PHPD 

Ik leed dus aan PHPD (pijntje hier, pijntje daar maar kon er niet meer mee lachen na twee slapeloze nachten). Op het strand kon je bij een standje ‘medical’ massages ondergaan dus ik erop af. Anna deed haar best maar besloot dat er een manueel therapeut aan te pas moest komen. Dus zo lag ik diezelfde dag voor de tweede keer op tafel. Er werd wat geduwd en getrokken, ik had er eerlijk gezegd niet zo’n vertrouwen in. Na de behandeling moest ik een paar keer met mijn armen voor me uit gestrekt in een plastic stoeltje gaan zitten en opstaan. Hij was tevreden, ik nog niet want ik verrekte nog steeds van de pijn. “It takes 48 hours”, zei de therapeut. En verdomd, twee dagen later was ik weer de oude.

Niet klagen

Inmiddels hebben we Kroatië verlaten en na een tussenstop/overnachting bij het romantische meer van Iseo zijn we onderweg naar het Meer van Genéve. Ik heb me twee keer gewaagd aan het eten van een halve pizza, geen dumping maar wel vreselijke diarree. Toch te vet denk ik. Verder mag ik totaal niet klagen, ik heb van mijn eten kunnen genieten en realiseer me dat ik heel veel geluk heb. Via Facebook ben ik in aangesloten bij twee besloten groepen; eentje van het Bariatrisch centrum Bergen op Zoom en de andere heet Eiwitrijke recepten na GBP. Daar kom ik nogal wat verhalen tegen van mensen die praktisch niets kunnen eten. Of van heel veel dingen een dumping krijgen. Mijn angst zit er wel een klein beetje in dat ik misschien wel te normaal kan eten (al is de hoeveelheid zeker de helft dan voor mijn operatie) en daarom stil lijk te staan. Na de vakantie zullen we het weten. In augustus heb ik weer een afspraak bij de diëtiste. Wat me verder onaangenaam verraste was de constatering van vreselijke haaruitval. In hotels heb je witte lakens en kussenslopen en aangezien mijn man kaal is, kon de enorme hoeveelheid haren op het kussen alleen maar van mijn hoofd komen. Ook de wastafel was een verzamelplek.

Moment der momenten

In Zwitserland hebben we vooral genoten van de prachtige vergezichten toen we tussen de op de werelderfgoed geplaatste wijnterrassen reden bij Lausanne en Morgen. Ook ons bezoek aan het Charlie Chaplin Museum bij Vervey was één van de hoogtepunten en natuurlijk het concert van Quincy Jones tijdens Montreux Jazzfestival. De laatste drie dagen van onze reis brachten we door in hereniging met onze boys Sven en Max die op zondag 600 km gereden hadden en ons troffen in Europapark. Het moment der momenten toen we bij de Silverstar achtbaan stonden. Ik kon met gemak in het stoeltje, de beugel kon dicht en zelfs nog enkele standjes strakker. Toen we over de kop vlogen zat ik even los en gewichtloos in mijn stoeltje, en Max keek me grijnzend aan. “Het is je toch maar mooi gelukt mama”, zei hij trots. Het was best een emotioneel momentje. Dat mijn ritje in deze achtbaan later een scheurtje in mijn linker bovenarmspier had verergerd had ik toen nog niet kunnen vermoeden. Na twee dagen Europapark reden we met een stop in Strassbourg Frankrijk, via de Belgische Ardennen (afscheidsdiner in Durbuy) terug naar huis.

Uur van de waarheid

Moment van waarheid was de weegschaal: niets eraf en niets erbij. Ik was een beetje teleurgesteld omdat ik nog steeds was blijven hangen op 97 kg maar als ik terugkijk naar het gastronomische deel van onze vakantie mag ik niet klagen, andere jaren was ik zeker 2 kg aangekomen. Voor ik aan mijn GBP begon had ik nooit durven dromen dat ik nog zo van een vakantie zou kunnen genieten, en mijn gewichtsverlies tot nu toe heeft al vele voordelen opgeleverd in o.a. conditie en klimmen, trappenlopen en zonder problemen in elk stoeltje op het terras passen. Dus mochten er nog mensen zijn die twijfelen: niet nodig.

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 18

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Vorige week heb ik mijn laatste werkweek gehad voor onze vakantie. En terwijl ik dit schrijf zijn we al op dag twee van onze rondreis.

 

 

Kleine portion bitte

Ik vond het wel een beetje spannend om op reis te gaan; afwijken van mijn eetpatroon dat ik na de operatie ontwikkeld had. Ik eet namelijk bijna elke middag vers gemaakte kippensoep en de tussendoortjes gaan mee in een koelboxje. Buiten de soep was dag 1 van de vakantie dan ook wel haast hetzelfde, alles in koelboxje mee voor onderweg. Deze eerste dag begon in Köln bij een tentoonstelling van de privé collectie van Michael Schumacher. We reden daarna nog een dikke 600 km naar Fussen in de Duitse Alpen / Tirool. Onderweg genoten we het commentaar van Olaf Mol en natuurlijk de geweldige overwinning van Max Verstappen. Manlief nam ’s avonds een grote schnitzel. Omdat het zo warm was nam ik een salade met kip en ik vroeg de ober, terwijl ik het kaartje van de obesitaskliniek liet zien, of ik een kleine portie kon krijgen. “Kein probleem Fraulein”, lachte hij me toe. Ons eten werd geserveerd en ik had een diep bord vol met sla, tomaten, warme stukjes gebakken kipfilet met yoghurtdressing. Heerlijk maar veel te veel. Gelukkig kon ik wat overscheppen naar het bord met schnitzel en pommes frites, daar was de sla wel in kleine portion haha.

Ontbijtbuffet

Het ontbijt in een hotel is ook best een dingetje als je een kiwimaagje hebt. Er is zoveel keus en er moet ook een half uur tussen koffie en eten zitten. Normaal sta ik thuis op, ga douchen, maak een latte macchiato en terwijl ik mijn koffie opdrink, maak ik mijn lunch en gezonde tussendoortjes klaar. Tegen de tijd dat het half uur voorbij is eet ik mijn ontbijt rustig op. Maar manlief zet op vakantie altijd de wekker rond 7.00 uur, dan wil hij vroeg ontbijten en schept zijn bordje vol met eieren & spek, warme broodjes, vers fruit en nog een tweede koffie met een croissantje. Hij moet dus op mij wachten, gelukkig heb ik geen driegangen bij mijn ontbijt J maar het is lastig om na mijn roerei (voor de eiwitten) niet aan de verleiding toe te geven om nog wat lekkers van het rijkelijk tentoongestelde buffet te nemen.

Compensatiemomentje

Een groot voordeel van op vakantie gaan wel weer dat wij vele stappen zetten, meer dan de gewenste 10.000 per dag die ik op mijn kantoordagen nooit haal. Die wetenschap bracht mij vandaag tot het besluit om een heerlijke Sachertorte te gaan eten in het beroemde Weense hotel Sacher. We stonden er een half uur voor in de rij maar dan word je beloond met ontvangst in een schitterende tearoom. Obers en serveersters in kostuums uit de jaren dertig, gelukkig was de taart wel van vandaag. Ook hier eerst de zelfgemaakte ice-tea van het huis opgedronken en een half uur gewacht tot ik mijn taartje hapje voor hapje genietend naar binnen schoof. Voor het bedrag dat we moesten afrekenen mochten we dat tafeltje best een uur bezet houden.  Naast ons zat een man uit Saoedi Arabië. Het was geen rijke oliesjeik want hij nam alleen een stukje taart en geen drankje. De meeste mensen niet maar ik vond dat mijn man best een keertje decadent mocht doen. Ik vertelde de Arabier (die scheikundeleraar was op de Hoge School) dat mijn man vijfentwintig jaar geleden in Venetië niet met mij in een gondel wilde omdat hij dat te duur vond, en nu voor ons aankomende zilveren huwelijk, in Wenen om Sachtertorte mocht trakteren om het goed te maken. En natuurlijk is dat ruimschoots gelukt.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 17

Posted on by in Blog | 2 Comments

Alweer 4 maanden (oftewel 17 weken) verder na mijn GBP operatie. Ik voel me goed en pas in maatje 46 dat zelfs ook alweer te ruim wordt. Mijn vakantiekoffertje wordt binnenkort gevuld met talloze goedkope shirtjes van mijn lievelingswinkel maar ik heb slechts twee bermuda’s. Een zwarte en een witte. En geen enkele passende lange broek. “Geen probleem schat”, zei manlief.  “Waar we naar toe gaan zijn ook winkels.” Dat stemde mij nog niet gerust maar eigenlijk moet ik me niet meer druk maken want inderdaad, ik kan met mijn nieuwe lichaam in elke winkel terecht. Een gewone confectiemaat! Zo raar na twintig jaar alleen in speciaalzaken te kunnen shoppen.

 

Vrije val

Omdat we dit jaar ook Europapark aan zullen doen, had ik de fysio van het Bariatrisch Centrum nog maar even om advies gevraagd. Want zou alles van binnen in mijn buik al zover hersteld zijn dat mijn lijf allerlei G-krachten aan zou kunnen en door elkaar geschud zou mogen worden?  Omdat mijn laatste sportles niet door kon gaan wegens mijn werk schreef ik een e-mailtje. “Rob, zou het kwaad kunnen voor mijn lichaam om in een snelle achtbaan te gaan? Ik kreeg een kort en duidelijk antwoord: “Hoi Elles, alleen als je eruit valt! J, voor de rest kan je lichaam alles aan: vliegen, draaien, achtbanen noem maar op.” Powerrrrrr. Gewoon op mijn lijf vertrouwen dus, (en op mezelf wat wellicht nog moeilijker is hihi).

 

Detox

De chirurg was zeer tevreden tijdens mijn controle. Hij bood zijn verontschuldigen aan voor het feit dat zijn collega mij een gewone GBP had gegeven in plaats van de met hemzelf afgesproken mini, het was niet de juiste gang van zaken om dat zo vlak voor een operatie zonder goed overleg en uitleg, te wijzigen.
Het was natuurlijk nog beter geweest als ik dat zelf tegen de betreffende chirurg had kunnen zeggen maar ik had mijn controle niet bij hem.

Omdat ik de laatste tijd heel veel pijn heb ik mijn nek en vreesde voor een terugkomende nekhernia, ging ik naar de osteopaat. Hij vertelde dat het mijn hernia niet was maar mijn lever. Door het snelle verlies van 23 kilo kon mijn lever het niet aan en was ik mijn lichaam aan het vergiftigen, mijn lever moest dus ontgift wordt. Ik slik nu een detoxkuur. En ik kan al resultaat voelen. Hij zei dat hij dit al diverse malen gemeld had aan het Bariatrisch Centrum, helaas hebben ze het niet opgepakt. Wellicht een tip voor de vele mensen die mijn blog lezen en ook een GBP hebben ondergaan en problemen hebben met galblaas en andere zaken. Ontgiften is de boodschap.

Genietmomentje

Afgelopen week heb ik gelukkig geen dumping meer gehad. Omdat ik zo moeilijk kan voelen of ik genoeg heb, en uit het verleden altijd een meer dan gezonde trek had, moeten mijn hersenen best nog wennen. De diëtist geeft aan dat je 20 keer moet kauwen maar wie doet dat nou? En je eten wordt er niet lekkerder op hoor, dat kan ik je zo al vertellen. Dus eet ik eigenlijk net zo snel als mijn mannen. De truck is om na dat kleine bordje te wachten. En dan voel ik na 10 minuten de trek vertrekken. Vandaag kwam er een vriend langs van Sven, hij had mij al twee maanden niet gezien en moest eens goed kijken. Grappig want ik zie mezelf iedere dag en het valt me niet zo op maar hij zag duidelijk een totaal andere Elles. Nou is het ook wel een charmeur… maar toch, thx Louis! Een genietmomentje en stimulans.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 16

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat een week pff. Niets afgevallen maar ik maakte me geen zorgen want je kan niet elke week een pond of kilo verliezen, bovendien moet je lichaam tijd krijgen om een beetje te herstellen

 

Foute chinees

De week begon al met een soort van dumping na het eten van afhaal chinees. Ik had een schepje nasi met tjap tjoy kip. Dat at ik voor mijn GBP ook altijd, kip met groente lijkt me best een gezonde keuze, beter dan de wat vettige babi pangang.  Ik had nog niet de helft op toen ik het mis voelde gaan. Snel ging ik buiten zitten en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik had op de facebookpagina al vaker voorbij zien komen dat mensen na een GPB geen chinees meer verdragen.  En iedereen roep: Chinees is hartstikke vet eten! Ik heb het uitgeprobeerd. Misschien probeer ik het over een half jaar nog eens.

Zoet lonkt

Door onzekerheid op mijn werk (we zijn overgenomen door een grote landelijke organisatie en de taken binnen ons secretariaat gaan wijzigen, andere bazen, andere samenstelling van organisatiestructuur was toch wel aanleiding om iets meer naar zoetigheid te grijpen dan ik de afgelopen periode heb gedaan. Back to basis Ellesje, dacht ik toen.

Hapje teveel

Een tweede dumping had ik diezelfde week op woensdag na het eten van preischotel. Ik had het al enkele malen eerder gegeten zonder problemen maar woensdag was het raak. Ik begon te zweten, werd heel erg misselijk, kreeg braakneigingen. Opnieuw naar buiten gevlucht en in een tuinstoel een kwartier mezelf zeer akelig gevoeld. Gelukkig kwam Sven aansnellen met een doosje Smint. Dat helpt dus laat het een tip zijn voor medelezers die een GBP hebben gehad.

Strak in ’t broekie

Zondags heb ik een fietstocht gemaakt van bijna 40 km en ik ben ook weer naar de bewegingsles van het Bariatrisch centrum geweest. De groep zit niet vol dus ik mocht mijn twee gemiste lessen inhalen. In de snelheid van de ochtend had ik uit de lade waar de sportkleren liggen een blauwe korte broek gegrist. Toen ik me aan het omkleden was kwam ik erachter dat ik de squashbroek van mijn man had meegenomen. Geen stretch helaas en toch wel een maat kleiner dan mijn huidige 46. Met ingehouden adem kon ik de broek opgehesen krijgen (mijn geluk was mijn corrigerende Hema-tent die ik onder mijn jurk aanhad en waar ik de sportbroek overheen schoof). Met kleine stapjes begaf ik me naar de ligfiets. Ik was iets te laat dus het in-fietsen als warming-up duurde gelukkig maar 3 minuten. Met een snelle blik overzag ik het uitgezette parcours. “staan-oefening op de evenwichtsbal” (weinig risico), “trommel oefening met de zware kabeltouwen voor de bovenarmen” (geen risico), “kipfilettraining met halter” (geen risico), “stepbeweging op bankje” (weinig risico), “op de mat een brug oefening voor de rug” (zeer voorzichtig opstaan) maar de laatste oefening…. : “benen wijd, door de knieën en kont naar achter”…… alarm/hoog risico. Zou mijn blauwe broekje dat houden? Gelukkig had ik iedereen alvast ingeseind vooruitlopend op de schaamte. Het gaf weer een hilarische les natuurlijk.

Nieuwe look

Toppunt van die lastige week was wel mijn nieuwe bril. Het oude montuur was te groot geworden voor mijn smaller wordende gezicht maar ook de sterkte moest aangepast worden. Ik vind het altijd lastig om een nieuwe bril te kiezen want ik kan zelf niet zien of een monteur leuk staat omdat ik zonder mijn eigen bril bijna niks kan zien. Tegen de spiegel geplakt probeer ik te kijken of de door de opticien uitgekozen monturen mij staan. Meestal neem ik dan drie modellen meer naar huis om te laten keuren. Ze werden afgekeurd. Gelukkig ging Gérard mee dit keer om een ander montuur uit te zoeken. Gisteravond was mijn bril klaar en kon ik met de juiste glazen erin, zien dat hij erg leuk stond.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 15

Posted on by in Blog | 1 Comment

Ik ben zo blij als ik ’s ochtends nog steeds twee cijfers aantref op de weegschaal. Ik vertelde het op mijn werk en zag mensen even denken. De meesten hebben zelf nooit drie cijfers gezien. Maar iedereen is oprecht blij voor me. Dat zag ik ook aan mijn superleuke verjaardagskado met een tegoedbon voor mijn favoriete winkel op dit moment. Op de verpakking van de kadokaart staat “for some-one special thats you.” Hoe toepasselijk. Voorheen kocht ik mijn kleding bij een grote matenwinkel in Essen en die heette That’s me. Me is nu you geworden. Een new you.

 

Wat doet het met je?

Enkele weken geleden vroeg de psycholoog van het Bariatrisch centrum “Wat doet het met jou dat je zoveel bent afgevallen?” Ik antwoordde dat ik blij was, dat ik me goed voelde. Gaandeweg vraag ik het me soms opnieuw af. Ik voel me kleiner. Heel raar. Terwijl mijn lengte hetzelfde is gebleven. Kleiner als ik plaatsneem op mijn bureaustoel, op het toilet, in mijn auto. Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe het zal gaan als we deze zomervakantie weer naar Europapark gaan. Het grootste pretpark van Europa staat in Rust – Duitsland. Ze hebben daar de snelste en hoogste, en langste achtbanen. Ze hebben er maar liefst dertien.

Stoeltje

De Silverstar (73 m hoog, max snelheid van 130 km per uur en 4G kracht) heb ik enkele jaren geleden mogen beleven. Wat een ervaring. Ik was vergeten mijn bril af te zetten en mijn wangen klapperden als bij een piloot in een open vliegtuig. Door de G-kracht bleef mijn bril op zijn plek zitten maar toen we terug uitstapten moest ik janken van ontlading. Vorig jaar paste ik niet in het stoeltje van de Silverstar. We hadden een uur in de rij gestaan en ik perste me in het kuipstoeltje. De beugels gingen naar beneden maar die van mij viel niet in het slot. Twee sterke Duitsers in een heus Formule 1 pak kwamen de beugel naar beneden duwen waarbij alles afgekneld werd maar helaas. Met een rood hoofd van schaamte klom ik eruit. Gelukkig kon ik wel mee in de Blue Fire, hier hebben ze in het achterste karretje twee stoeltjes voor zwaardere mensen. Ook gênant maar toch prettig dat je met je gezin de kick mee kan beleven. Deze achtbaan van 1.000 meter lang start met een kick-start waar je in slechts 2,5 seconden weggeschoten wordt van 0 naar 100 km/u. Diverse loupings, waaronder de hoogste in Europa en een 360° schroef en andere over de kop elementen bezorgen je de kik van je leven. Toch was deze vervelende en beschamende ervaring in de Silverstar wel een issue dat bijgedragen heeft aan mijn besluit om een GBP operatie te laten uitvoeren.

De vraag is dus, nu ik zeker en vast in de stoelen van alle achtbanen zal passen, of mijn nieuwe maagje dat aan gaat kunnen. Ik bedacht dat als ik misselijk zou worden, in ieder geval nooit veel maaginhoud uit zou moeten spugen hihi.

Vakantiehap

De zomervakantie komt er aan en we gaan naar een land waar we nog nooit geweest zijn. Dat is nu dubbel spannend qua eten en aangezien ze er maar gebrekkig Engels spreken zal ik in mijn translate-app maar alvast Gastric Bypass opzoeken in het Kroatisch. Ik heb in ieder geval een nieuwe tankini gekocht vandaag zodat ik fatsoenlijk een duik in zee of het zwembad kan nemen.

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 14

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is gelukt! Ik had eigenlijk geen doelstelling na mijn Gastric Bypass Operatie dan een gezond BMI en gezond gewicht. Hiervoor gaf ik mezelf een jaar omdat dat de termijn is doorgaans gebruikelijk is. Maar stiekem had ik mezelf toch een kleine uitdaging opgelegd. Op mijn 55 verjaardag (2 juni) 2 getallen op de weegschaal. En laat ik nou op 1 juni 99 kg wegen, en op 2 juni na verjaardagstaart en een BBQ ook nog hihi. Goed gedaan meisje zei ik tegen mezelf.

 

Beheersing

Ik voel me dus feestelijk en bedenk of ik nog een doel zal stellen voor over drie maanden. Beter van wel want de zomer is verlokkelijk, ik kan namelijk ijsjes eten en niet alleen water-peerijsjes. Maar…, alles met mate dus af en toe een bolletje ijs zal geen kwaad kunnen. Ik eet gezond en volgens de richtlijnen en drie verwen-momenten per week. Ik snoep haast niet buiten af en toe een dropje op kantoor en op zondagochtend een half broodje chocoladeboter. Ken je dat nog? Ik at het in mijn kindertijd en opeens zag ik het bij de Albert Heijn XL winkels in de koeling liggen, 99 ct. Onweerstaanbaar lekker op beschuitje of geroosterde boterham.

Mannenogen

Het zwembad is weer geopend, laat dit jaar. Meestal plons ik eind april/begin mei al in het water, mijn man verwensend omdat de kachel niet hoog genoeg staat. 1 Juni was mijn eerste duik, het water was 20 graden. Even schrikeffect maar al snel heerlijk verkwikkend zo vlak voor het slapen gaan. En dan meestal skinny-dip.
Zondag was het tropisch warm. Met de nieuwste Karin Slaughter, lag ik te genieten van het feit dat ik mijn verjaardag niet vierde. En dus niet in de hitte met gebakjes, drankjes en hapjes moest rondlopen tussen de gasten die gezellig zouden kletsen en waar ik dan dus geen tijd voor had. Soms moet je egoïstisch zijn. Ik had mijn tankini aangetrokken, maar had het bovenstuk uitgedaan; witte borsten zijn niet zo aantrekkelijk vind ik zelf, krijg altijd associatie met uiers. Opeens hoorde ik de buurman me feliciteren en vragen hoe het met me ging. Ik weet dat hij dan op het muurtje van zijn plantenborder klimt en net over het met klimop begroeide hek komt kijken. Razendsnel trok ik mijn zonnejurkje aan. Pff net op tijd. Ik mag dan al maatje 46 hebben maar strak in mijn vel is een ander gevalletje. Hij had me al even niet gezien dus kreeg ik complimenten die door mijn man beaamd werden. Toen wel. Gek he, als een andere man naar je kijkt, kijkt je eigen vent ook opeens met andere ogen.

Waterpret

Ik besloot mijn bovenstuk terug aan te trekken ook al kwam er geen visite en nam voor het eten nog een frisse duik. Mijn tankini-broekje vloog zo uit. Wat hebben we gelachen. Gelukkig kwam de buurman niet over de schutting piepen om te kijken wat er aan de hand was. Later bedacht ik dat de buurman camera’s heeft hangen aan zijn dakgoot… Enfin mijn aanname dat mijn tankini van vorig jaar nog wel ging, viel dus in het water (oké het zat wat losjes maar in het water lubbert badkleding dus uit). Tijd om te gaan shoppen.

BBQ

’s Avonds zouden met ons gezin barbecueën. Ik had over mijn hart gestreken en mijn 85-jarige moeder ook uitgenodigd, terwijl ik heel goed weet dat ze eigenlijk weinig geduld heeft voor BBQ. Gelukkig had manlief hier rekening mee gehouden en de stokjes volgden elkaar snel op. Voor mij minder goed, maar ik was toch blij met een klein zalmpakketje, scampi-spiesje en een kipsatéstokje. Zonder sausjes en met 1 stukje stokbrood. De volgende ochtend kon ik het bekopen op het toilet, toch te veel kruiden voor mijn nieuwe maag-darmsysteem. Tip dus voor mijn lotgenoten, eet wat vis van de BBQ, dat is licht verteerbaar en niet zo gekruid als het BBQ vlees.

 

← Older posts
Newer posts →