Archives for EJansen

Van de Dikke naar de Dunne – week 13

Posted on by in Blog | 1 Comment

Zaterdag was het 25 mei, drie maanden na dato. Rare gewoonte dat je denkt in periodes van voor de GBP en na. Alsof je iemand verloren hebt. Als ik hierover nadenk is dat ook zo. Ik heb mijn oude lichaam achtergelaten; geen spijt, geen tranen.
Als ik terugkijk op de afgelopen drie maanden ben ik de ellende van de eerste weken al vergeten. Net als bij een bevalling. Je krijgt er zoiets moois voor terug.

 

 

Dankbaar

Ik mag dankbaar zijn dat alles eigenlijk zo soepel is verlopen. Drie maanden verder na een ingrijpende ingreep; en ik leef een normaal leven. Ik kan bijna alles eten, kan zelfs ook genieten van een bolletje ijs of een half gebakje. Alles met mate natuurlijk. En omdat je minder kunt eten, ben je veel meer geneigd om voor gezonde dingen te kiezen. Net had ik trek in iets en dan eet ik mini bolletjes mozzarella en kleine tomaatjes omdat ik zo toch eiwitten binnenkrijg.
Mijn energielevel is weer op peil. Ik werk vier dagen in Middelburg en heb het werken voor De Bode ook weer opgepakt. Natuurlijk ben ik soms moe, maar dat is iedereen om me heen ook. Als ik dan even rust, ben ik snel weer in balans.

Bewegen

Vorige week heb ik niet gesport en dat mis ik dan wel, dat groepje lotgenoten in Bergen op Zoom geeft een band en de wijze waarop daar gesport wordt, is gewoon leuk. Zo anders dan in een sportschool.  Vandaag was een speciale sportles. We waren maar met twee en hadden dus elk onze personal coach. Maar niet eentje die steeds meer en meer van je vraagt en waarbij het nooit genoeg is maar twee leuke mensen die kijken of we goed bezig zijn. En ons aanmoedigen en laten lachen. Vandaag ging het over het verlengen van de pensioenleeftijd en hoe ze dan op hun 71e achter de rollator toezicht zouden houden maar geen oefeningen meer voor konden doen.

Zeer gat

Deze week heb ik geen kilo’s verloren maar mijn omvang neemt toch gestaag af. Ik nam laatst plaats op een houten bankje en dacht dat ik op een tak of zo zat. Blijkbaar is het vet op mijn kont verdwenen en zit ik in plaats van op luchtkussentjes op mijn botjes. Stiekem kijk ik wel uit naar het moment dat de weegschaal twee cijfers aan zal geven.

Lunchpakket

Zaterdag zijn we een dagje uit geweest, naar Nijmegen. Na een laat ontbijt en een paar lokale boodschapjes vertrokken we met Max om 11.30 naar Nijmegen. Om 13.30 liepen we rond in deze mooie stad. Ik had een flesje drinken in mijn tas en dat was het. Niet zo slim. De mannen spraken niet over een lunch terwijl ik zes keer per dag eet. Snel een mini-jumbo ingedoken en een banaan gescoord en een klein bakje zalm-wraps die ik met Max heb gedeeld. Daar kon ik wel even op vooruit, maar om 16.00 uur voelde ik dat die drie mini-wraps en banaan al verteerd waren. Manlief wilde echter alleen iets drinken want hij wou zijn eetlust voor het diner niet bederven. Maar voor mij werkt het zo niet meer. Ik kan niet op twee maaltijden de dag doorkomen.

Als ik ga werken ben ik hier goed op ingesteld. Dan neem ik een koeltasje mee met een beker eigen gemaakte kippensoep, een beschuit en een paar aardbeien, een bakje fruit, een zakje ongebrande noten of een proteïnereep, een beker proteïnemelk en een banaan.  Het lijkt heel wat maar ik ben van 7.30 tot 18.30 uur van huis. Je gaat natuurlijk niet met zo’n koeltasje in de stad rondlopen als je gaat winkelen en een sightseeing wandeling maakt. Ik ga eens bij anderen vragen hoe ze dat doen.

 

Superdessert


Verrassend was het diner: we gingen eten in het pas geopende restaurant Humphrye’s. Prachtig gebouw, ooit was hier de oude ABN-bank gevestigd, de toiletten waren bij de kluis waar je zo door de enorme dikke deur met tientallen stalen sloten in kon lopen. Leuke ervaring. Op de menukaart stonden driegangenmenu’s die gelukkig ook los besteld konden worden. Ik koos een zeetong. Heerlijk, en ik heb hem helemaal opgegeten. Op mijn gemakje. De frietjes en rauwkost heb ik niet aangeraakt. Ik vond de kostbare vis belangrijker dan wat sla voor een euro. Het dessert sloeg ik af en ik was blij met 1 hapje van de overheerlijke tiramisu die Gérard besteld had. Ik had namelijk een veel beter toetje. Eentje waar je niet dik van wordt of een dumping op riskeert: een super optreden van Frank Boeijen in zijn eigen stadsschouwburg. Wat een prachtige dag.

Van de Dikke naar de Dunne – week 12

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat vliegt de tijd. Twaalf weken alweer, en er is een mijlpaal bereikt! Nullen in het venster. Mijn gekoesterde cabriootje heeft me 200.000 veilige kilometers bezorgd….. En jawel, de weegschaal staat op 100 dames en heren. De psycholoog van het Bariatrisch Centrum vroeg me afgelopen dinsdag wat mijn streefgewicht was. Ik zei dat ik het niet wist. Dat is natuurlijk geen gewenst antwoord voor een psycholoog.

 

Bezinning

Op drie andere manieren probeerde ze erachter te komen wat mijn einddoel was. Welke kledingmaat ik nastreefde. Daarover kon ik kort en krachtig zijn. Een gezond BMI en daar hoort een gezond gewicht bij. En dat is voor mij niet in concrete cijfers uit te drukken. Als mijn lijf over een jaar stopt met afvallen en de weegschaal staat op 85 dan ben ik tevreden. Staat de weegschaal op 80 dan ook, staat hij op 75 en ik heb het altijd koud en ben altijd moe; dan niet. Ik ben er niet zo mee bezig. Daarna vroeg ze hoe ik me voelde met die 19 kg die er af was. “Goed”, antwoordde ik. “Maar hoe voelt dat vanbinnen?” “Ook goed”. Tja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Ik voel het verschil als ik de trap op loop, of als ik buiten een verre wandeling maak. Als ik me omdraai in bed, als ik de armleggers van mijn bureaustoel naar binnen moet bijstellen. “Wat doet het met je?”. Het lijkt alsof GOED niet goed genoeg is. Voor mij wel. Normaal gezien mag je drie tot vier keer naar de psycholoog. We spraken af dat ik zou bellen als ik problemen zou ondervinden met mijn veranderende lichaam of problemen zou krijgen in eetgedrag.

 

Eetgedrag

Ik ben me bewust van mijn veranderde maagje hoor. Ik eet kleinere porties maar probeer ook zo normaal mogelijk te leven. Ik maak andere keuzes. Als ik ga lunchen, bestel ik soep. Dat kan ik op en is eten en drinken tegelijk. En ’s avonds eet ik met mijn gezin mee, soms neem ik wat anders omdat ik daar zin in heb. Gewokte spinazie met stukje zalm vind ik heerlijk en de rest niet. Voorheen deed ik dat niet zo gemakkelijk, iets alleen voor mezelf maken maar nu dus wel. En gisteren kwam ik voorbij bakker Dudok in Roosendaal. In de vitrine lagen nog twee Roosendalertjes. Gérard is er gek op. ’s Avonds maakt ik hem blij met 1,5 Roosendalertje en ik was blij met een halve. En nog blijer was ik dat hij het songfestival niet hoefde te zien.

 

Sporten

Op mijn werk is er een nieuwe collega gestart. Ze had ruim een jaar geleden ook een GBP ondergaan. Ze was zo slank als wat en het zag er allemaal stevig uit. “Ik ga drie keer per week sporten; krachttraining”, zei ze en voegde eraan toe dat ze sporten voorheen haatte. Er is dus hoop. Ik ga nog enkele weken naar het sportklasje in Pand 7 en meldt me dan aan bij mijn fysiopraktijk voor het zwaardere werk onder begeleiding. Afgelopen week was weer een leuke sportles. Strandjurkje was opeens weer van de partij. Opnieuw zat ik tegenover haar op de ligfiets. Het jurkje wappertje nog altijd vrolijk naar boven en het uitzicht was hetzelfde. Ik draaide mijn hoofd naar links want er speelde weer een hele film in mijn hoofd af. De coach, die mijn blogs inmiddels ook leest durfde mij niet aan te kijken. Op de een of andere manier kregen we het over ondergoed en noemde ze de taille-slips van de Hema van organisch katoen. Hint Hint. Ik had diep respect voor een meneer die nog steeds aan de maat is maar inmiddels dus al 40 kg was afgevallen. Hij hield 2 gewichten van 20 kg in zijn handen en liep er daarna mee naar het rek. Ik zag het verschil in lopen toen hij die gewichten vasthad. En op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat een gpb operatie een mogelijkheid is voor mensen net als ik, die het niet gelukt is om met wat voor diëten, sportscholen en andere manieren gewicht te verliezen. Je ziet de blijdschap op de gezichten van mijn medesporters daar in Pand 7. Het zou zo fijn zijn als mensen er niet zo over zouden oordelen. De mensen die na de operatie zich daar aanmelden om te sporten zijn allemaal gemotiveerd om deze nieuwe kans op een gezond lichaam te koesteren en te onderhouden.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 10&11

Posted on by in Blog | 2 Comments

 

Met volle werkweken en ook het voorzichtig hervatten van mijn schrijfopdrachten, vliegen de weken voorbij. Daarom een gecombineerd verslag van week 10 en 11. En de nodige leermomenten natuurlijk.

 

 

Opbouwen

In de eerste week op kantoor was ik op donderdag en vrijdag eigenlijk al vergeten dat ik langzaamaan zou beginnen en zat ik tot na 17.00 uur achter mijn bureau. Daar werd ik de week erna wel op afgestraft, maandag om 15.00 uur ging het licht bijna uit en toen moest ik nog 65 km naar huis rijden. Om 16.00 uur dook ik dodelijk vermoeid mijn bedje in tot manlief me om 18.30 kwam wakker maken. Dinsdag ook weer om 15.00 uur naar huis gegaan en op mijn vrije woensdag ook de middag in bed doorgebracht. Achteraf bleek een fikse verkoudheid en kaakholteontsteking te wringen. Gelukkig is mijn energie dit weekend weer opgeladen en kan ik volgende week weer verder met opbouwen.

 

Uit eten

Onze Max was een weekje op schoolreis naar Rome en de thuisblijvers wilden ook wel een mini vakantiegevoel dus togen we naar een Argentijns Grill restaurant. Toen ik de enorme biefstukken op de kaart en tevens sissend en dampend op een bord langs ons tafeltje zag passeren besloot ik voor gegrilde gamba’s te gaan. Dat nam ik in het verleden nooit omdat ik na zeven gamba’s mijn honger niet gestild was. Dat is verleden tijd! Ik genoot van mijn gamba’s en liet de friet en andere bijgerechten voor mijn tafelgenoten. Een dessert sloeg ik eveneens af en was super gelukkig dat ik toch gezellig uit eten was geweest. En dit geluksgevoel zette zich voort toen ik zaterdagmiddag gezellig met een vriendin ging lunchen en een heerlijke vissoep had, eten en drinken in één.

Genieten

’s Avonds hadden we een familiediner van mijn schoonzus en zwager op een landgoed. Een zes gangen verrassingsdiner. Gelukkig had mijn schoonzus van tevoren verteld welke gerechten geserveerd zouden worden zodat ik een keuze kon maken welke gangen ik zou overslaan. Door het avondvullende programma kon ik van het voorgerecht, een tussengerecht en het hoofdgerecht mee genieten. Natuurlijk at ik mijn bord niet leeg maar heb overal van geproefd. En toen om middernacht een overheerlijke taart werd gepresenteerd heb ik twee vorkjes meegepikt. Ik wil dit gewoon delen omdat iedereen weet dat ik van lekker eten hou en dacht dat de gastric bypass een enorme straf zou worden. Dat is het niet, het is anders leren eten, keuzes maken en genieten van kleine porties.

Er is 19 kg af. Over drie weken ben ik jarig, ik hoop dan onder de honderd te komen dat zou eens een mooi verjaardagskado aan mezelf zijn.

 

 

 

8 seizoenen later

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

 

 

 

voor Greet

Acht seizoenen zijn verstreken

Sinds jij van ons heen ben gegaan

In het begin telde ik de weken

Die in maanden over zijn gegaan

Acht seizoenen trokken voorbij

Zon, regen, storm, kou

Weerspiegelen in mij

Alles wat ik voel voor jou

Jouw lach, warm als de zonstralen

Regen, tranen van verdriet

Als herinneringen boven dwalen

en ik hoor jouw lied

Storm woedt nog steeds in mijn hart

Gevuld met vragen en smart

Waarom?

God is stom
om jou zo jong te laten gaan

Maar ik steek steeds  een kaarsje aan

Het vlammetje verdrijft de kou

En ik zing zacht het lied waar jij van hou

Laat de zon in je hart

van de Dikke naar de Dunne – week 9

Posted on by in Blog | 1 Comment

Twee weken geleden ben ik voor het eerst fysiek weer gaan werken bij Arduin in Middelburg, 9 weken na mijn operatie. Het thuiswerken was handig maar eenzaam.

 

 

 

Inschattingsfoutje

Ik had dat van te voren toch wel even verkeerd ingeschat. Met een grote mond had ik tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik na vier weken best wel weer aan het werk kon, toch in ieder geval vanuit thuis, en twee weken later weer achter mijn bureau zou zitten. Gelukkig heb ik een leidinggevende die ja knikt maar ondertussen haar eigen strategie volgt. Ze kent me al een beetje, ondanks de korte periode dat we nog maar samenwerken. De afgelopen vier weken heb ik thuis gewerkt. Dat gaf een doel maar was ook saai zonder collega’s. Ik kon dit natuurlijk geheel in mijn eigen tempo doen, twee uurtjes bellen en dan even rusten en dan ’s middags nog eens twee uurtjes bellen.

Hartelijk welkom

Alsof de duvel ermee speelde kreeg ik net zondagnacht vreselijke buikpijn en diarree. Vanaf 05.00 uur zat ik op het toilet en dat bleef duren tot 9.15 uur. Even vreesde ik nog dat ik mijn collega’s moest bellen dat ik toch nog een dagje thuis zou werken maar om 9.45 durfde ik het aan. Leger dan leeg kon ik niet zijn. Ik genoot van het autorijden, zoals altijd als ik naar Zeeland rijd. En op kantoor wachtte mij een grote verrassing. Er stonden welkomkaartjes op mijn bureau en een bloemetje. Zo lief. En natuurlijk was het aapje kijken, iedereen kwam langs om te kijken hoe ik er na al die tijd uitzag. Normaal zou ik me opgelaten voelen maar ik werd er een beetje lacherig van en nam dankbaar alle complimentjes in ontvangst.

Hematent

Ik kan het echt al goed merken dat ik 18 kilo minder mee moet zeulen terwijl ik de vreselijke trappen van ons kantoor opklom. Zonder hijgen kwam ik op mijn verdieping aan. Mijn computertas bleef op mijn smallere schouders hangen zonder er steeds van af te glijden. Ook mijn kleding die ik enkele weken geleden heb gekocht, is alweer te groot, zelfs mijn schoenen zijn een maatje kleiner. Voor mijn eerste dag op kantoor had ik een jurkje aangetrokken. Gewoontegetrouw deed ik er mijn Hematent onder. Die zakte af. Zo komisch. Toch voel ik me nog niet prettig zonder corrigerend ondergoed omdat ik het zeer lelijk vind dat je een onderbroek afgetekend onder de stof kan zien zitten. Ik moet hierbij altijd aan Bridget Jones denken. Dus hield ik mijn Hematent op haar plek door er een legging over aan te trekken. Fout, die had ik 3 weken geleden gekocht en was dus ook al te groot met als gevolg dat ik, steeds als ik opstond, moest hijsen.

Bij de tandarts paste ik zonder moeite in de kuipstoeltjes in de wachtkamer terwijl ik tijdens de vorige controle nog opstond met het stoeltje aan mijn gat, de vier aluminiumpoten hupla in de lucht. De tandarts maakte me een complimentje toen ik zijn martelkamer binnenkwam, voor de eerste keer vond ik het leuk binnenkomen. En ik had geen gaatjes, dat hielp ook mee aan mijn gelukzalige gevoel.

Domper

 

Dinsdagavond had ik echter ook een minder leuke ervaring. De jongens waren naar KFC om een bucket kip gegaan. Uiteraard had ik voor mezelf een gezonde hap uit de vriezer gehaald en in de magnetron gezet. Ik ben niet zo gewend om uit de magnetron te eten dus had ik mijn bakje met kip, snijboontjes en wilde rijst iets te lang in de magnetron gezet. De kip was helemaal opgedroogd en de snijbonen onherkenbaar opgekruld. Dus een nieuwe duik in de diepvries, er stond nog een portie zelfgemaakte lasagne. Half uurtje in de oven en met een taartvorkje opgegeten. Helaas een hap te veel. Ik begon te zweten, werd misselijk en draaierig en volgens mijn jongens lijkbleek. Ik ben buiten in een stoel gaan zitten, heel stil. Heb een smint-je genomen en na 10 minuten zakte het gelukkig. Een dumping dus, weliswaar niet gepaard gaande met de slokdarmpijn die mensen beschrijven en ook niet het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Maar ik kan je vertellen dat mijn mini-dumping toch geen fijne ervaring was. Vallen en opstaan dus. Keep on going.

Van de Dikke naar de Dunne – week 8

Posted on by in Blog | 1 Comment

Alweer 8 weken leef ik met mijn nieuwe kiwi-maagje. Ik heb Pasen zonder chocolade paaseieren overleeft. Voor degene die mij kennen is dat een hele mijlpaal. Stiekem had ik natuurlijk gehoopt dat man- of zoonlief wel een paasei of paashaas uit de winkel had meegenomen. De laatste jaren prijkte er namelijk altijd een paashaas van een halve meter hoog met Pasen op onze tafel.

Paashaas gevlogen

“Hij stond klaar mama”, vertelde Sven “maar er kwam een klant om 17.05 uur de winkel binnengerend en ik kon hem nog verkopen.” Kijk dat hoor ik graag, ondernemerszin boven moederliefde hihi. Zolang het geen Moederdag is kan dit best. Dit heeft er natuurlijk toe bijgedragen dat de weegschaal nog een kilootje minder aangeeft deze 8e week. Het kan natuurlijk ook komen van de tweede sportbijeenkomst vorige week dinsdag.

De sterkste vrouw

Ook dit keer hadden de coaches weer leuke oefeningen bedacht in de fitnesszaal van Pand 7 waarbij er heel wat gelachen werd. “We kunnen alle oefeningen thuis herhalen, dat is hier zo fijn”, was ook deze week een veelgehoorde opmerking. Maar hoe gingen we dan de trek-loop oefening uitvoeren? De oefening waarbij we in een tuigje naar voren moesten lopen waaraan een lier gekoppeld was met gewichten. Dat leverde een lachwekkend beeld op waarbij we één voor één vooroverhangend ons best deden om met zwaarbelaste bovenbenen zo’n vier meter naar voren te ploeteren tot we de kegel konden aantikken. En als je dacht daarmee het moeilijkste te hebben overwonnen, was de achterwaartse terugtocht nog zwaarder omdat de trekkracht achter je bijna liet katapulteren.

“Hoe ga je deze oefening dan thuis doen Elles?” Daar had ik wel een antwoord op natuurlijk. “Ik bevestig een trekkabel aan mijn auto zoals bij de wedstrijden om de sterkste man.”  Ons ‘zomerjurkje’ was ook met de oefening bezig. Zij liep alsof er geen gewicht aan haar kabel hing. “Bij jou bevestigen we een vrachtwagen aan de trekkabel”, zei ik tegen haar “dan ben jij beslist de sterkste vrouw.”  Zo hebben we dus veel lol met elkaar en voelt iedereen zich veilig om daar te sporten en bepaalde oefeningen wel of niet uit te kunnen voeren. Zelfspot is volgens mij bij mensen met een maatje meer (en nu dus minder) een ingrediënt dat ook in onze nieuwe versie niet zomaar verdwijnen zal.

Oplossing gezocht

Met Pasen hebben Gérard en ik twee tochtjes gemaakt op de fiets met onze hond Chad in de nieuwe fietskar, zo kan het beestje voortaan ook lekker genieten op onze mooie tochten langs de Schelde. Dat is voor mij wel een heerlijke plek om even van de hooikoorts verlost te zijn. Met dikke, rode en jeukende ogen en papieren zakdoeken in de nabijheid probeer ik toch blij te zijn met de lente. Het nies-piesprobleem is helaas niet met de al verloren kilo’s verdwenen. En het lijkt wel of mijn medicatie regelrecht mijn kiwi-maagje verlaat en samen met de dagelijkse ochtendlozing in het toilet verdwijnt voordat het enige remedie kan bieden. Oogdruppels en neusspray helpen ook niet. Vrijdag heb ik een controleafspraak bij de diëtiste, eens vragen of zij een oplossing weet voor beide problemen. Ik durf nog steeds niet voor 10.00 uur mijn huis te verlaten.  Volgende week ga ik het thuiswerken inruilen voor kantoor in Middelburg. Gelukkig zijn mijn werkgever en collega’s heel begripvol en flexibel dus kan ik komen zodra het veilig voelt om thuis te vertrekken.

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 6

Posted on by in Blog | 2 Comments
Het is alweer tijd voor een update, 6 weken nadat ik een GBP-operatie heb ondergaan. Zoals ik vorige week al schreef ben ik in fase 5 van het uitproberen van voeding. Geen geroosterde boterhammen meer voor het ontbijt maar een echte volkoren boterham met achterham of kipfilet. Ik snijd het in kleine stukjes met een taartvorkje, net als toen onze jongens klein waren.

 

Elk voordeel heeft momenteel een nadeel

Een halfuur na mijn latte macchiato mag ik dit ontbijtje langzaam naar binnen schuiven. Natuurlijk gaf dit weer een reactie op mijn darmen, en sterk verminderde energie. Alhoewel dat laatste ook wel eens een gevolg kan zijn van de heftige hooikoorts die opgekomen is, gepaard gaande met het mooie lenteweer. Elk voordeel heeft momenteel ook zijn nadeel. Daarover later meer.

Varkentje vetmesten

Vorige week kwam mijn leidinggevende op huisbezoek, dat was erg gezellig. Inmiddels had ik al een dagje thuiswerken achter de rug; het opbellen van ouders/wettelijk vertegenwoordigers over toestemmingsverzoek voor een nieuwe tandarts. Ik maak heel wat mee tijdens deze telefoongesprekken maar daar mag ik natuurlijk hier niets over vertellen. Mijn collega’s hadden een prachtige zeegroene aardewerken schaal en in bijbehorende lichtere kleur aardewerken spaarvarken meegegeven, gemaakt door onze cliënten op de Glazen Pui. Het varkentje zou nog gespekt worden, door collega’s op kantoor werd erbij gezegd, zodat ik wat nieuwe kleding kon gaan kopen. Hoe lief is dat?!

Het enige dat nog past is mijn zonnebril

Hier kon ik echter niet op wachten, door het mooie weer had ik mijn zomercollectie van vorig jaar stuk voor stuk aangetrokken; het enige dat nog paste was mijn zonnebril! Ik ben dus zaterdag maar opnieuw even Bergen op Zoom in gegaan en kwam een leuke nieuwe winkelketen tegen, met hippe kleding tegen zeer betaalbare prijzen. Onwennig liep ik rond en nam maat 48 mee naar het pashokje. Als snel werd duidelijk dat het maat 46 mocht worden. Er stond nog een dame te passen, zij was ook veel afgevallen en stond met ongelofelijke blik naar haar nieuwe spiegelbeeld te kijken. We gaven elkaar advies wat wel en niet leuk stond. Voor het eerst in mijn leven kocht ik een jurkje, vest en legging voor een bedrag waar ik anders 1 pijp van een spijkerbroek voor had. Het bracht me in een enorme jubelstemming en toen ik thuiskwam en op het papieren tasje keek stond er This bag makes me smile. Hoe toepasselijk!

Zondagochtend weegmoment en ik weeg nu 105 kg, net zoveel als op mijn trouwdag, bijna 25 jaar geleden! Wat een gek gevoel. Ik merk het aan alles, dunnere vingers, schoenen moeten vaster gestrikt worden, ondergoed wordt te groot en zelfs als ik mijn tanden poets voel ik een verandering. Mijn gezicht is niet meer opgeblazen.

 

Complicatie

Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn; vannacht zat ik een groot deel van de nacht beneden met een ice-pack op mijn linkerhand die zeer pijnlijk en gezwollen was. Via mijn Ipad maakte ik om 03.00 uur direct online een afspraak voor de eerste vrije afspraak bij onze huisartsengroep… De arts diagnosticeerde een acute aanval van jicht. “Heeft u veel wijn gedronken mevrouw,” vroeg ze. “Nee ik drink geen alcohol.”  “Veel rood vlees gegeten de laatste weken?” Omdat ze mijn eigen huisarts niet was legde ik uit dat ik onlangs een Gastric Bypass operatie had gehad.  Het leek me sterk dat een enkel biefstukje van 100 gram zo’n ellende kon veroorzaken. “Oh, drinkt u dan wel voldoende water? Uw hele metabolisme is aan het veranderen”, legde ze uit. “U moet echt veel drinken want jicht wordt veroorzaakt door gekristalliseerd urinezuur in een gewricht. Uw hand is dik en rood en warm, kijk maar.”

Toen diende zich het volgende probleem aan. In verband met de GBP mag ik geen ontstekingsremmers slikken. Dus haar remedie was koelen met ice-pack en smeren met Voltaren Emulgel. Ze gaf toch ook maar Voltaren zetpillen mee. Maar daarvoor moest ik eerst overleggen met het Bariatrisch Centrum. Gelukkig mag ik deze zetpillen een week gebruiken, het werkt alleen niet zo handig als je direct na het zetten naar het toilet moet…  Hopelijk blijft het bij deze ene aanval want ik kan je wel verklappen dat jicht zeer pijnlijk is en met één hand typen valt ook zwaar tegen.

 

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 5

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Vijf weken na mijn GBP-operatie weer een nieuwe update. Na vier weken buikkrampen en babyvoer in bijbehorende baby hapjes en babypoep heb ik de peuterfase overleefd en ben ik toe aan fase 4 van het eetpatroon na een GBP-operatie. Ik ben gisteren zelfs gestart met fase 5. Laat ik eerst een terugblik werpen op de afgelopen week.

 

 

Vertrouwen

Buikpijnvrij zijn betekende een grote stap. Kan ik op mijn lichaam gaan vertrouwen? Maandag bleef ik afwachtend, dinsdag durfde ik blij te worden. Woensdag ging ik zelfs lunchen met mijn echtgenoot. Ik nam weliswaar veilig een tomatensoepje maar in een restaurant durven eten was een overwinning. Donderdag had ik contact met mijn leidinggevende, er werd een mobiele telefoon geregeld zodat ik komende week thuis kan werken. In mijn eigen tempo, nog steeds veilig in de buurt van de bank en het toilet. Vrijdag ben ik de telefoon gaan halen in Middelburg, zag enkele dierbare collega’s op kantoor en voelde me geen patiënt meer. Ik kan vanuit thuis een grote klus aanpakken en dat geeft een goed gevoel.

Twee maten

Ik besloot het te vieren met een nieuw setje kleding. Ik reed zaterdagmiddag naar Lier waar een winkel is die van maat 36 tot 54 een ruim aanbod kleding en merken heeft. Het was spannend want kon ik nu in een normaal merk of moest ik nog in de hoek met grote maten kijken. Er was zoveel aanbod, teveel. Ik liep verloren rond want mijn favoriete merk (Xandress Gold) had alleen nog de maten die ik altijd had en nu dus te groot waren. Ik pakte een broek van Braxx maatje 48 en hij zat als gegoten. Bijpassend bloesje spande nog rond mijn boezem maar dat verbaasde me eigenlijk niet. Na goed zoeken vond ik dan toch een leuke twinset en zelfs een spijkerjackje. Helemaal blij maar volkomen uitgeput reed ik terug naar huis. Ik was kapot.

Popeye

Gisteren was onze oudste zoon jarig. Hij mocht kiezen wat er op het menu kwam. Hij koos spareribs. Ik lust die niet maar besloot toch eens een stukje vlees te proberen en vroeg aan de slager om 100 gram van de aller malste biefstuk af te snijden. Het werd een stukje biefstuk van de haas. Ik bakte dit stukje vlees en legde het op mijn bordje samen met wat gewokte spinazie. Kleine hapjes, goed kauwen. Wat een feestje. Ik voelde het ijzergehalte toenemen en waande me Popeye. Trots showde ik mijn nieuwe outfit die natuurlijk goedgekeurd werd.

Als echte (Neder) Belg gaat manlief op zondagochtend altijd naar de bakker om verse pistoletjes. Ik heb een tijgerbolletje besteld. Op advies van een mede GBP-collega sneed ik het bolletje in schijfjes zoals een stokbrood. Ik belegde de sneetjes met kipfilet en een beetje zout en zat te smikkelen zonder nare gevolgen. De zon brak door en de weegschaal deed mee. Er is 14 kilo af.

Van de Dikke naar de Dunne – week 4

Posted on by in Blog | 2 Comments

The Film Detective

Vandaag is het precies een maand geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb gehad. Vier weken verder en wat een verschil.

 

 

Twee maatjes

Allereerst heb ik al een groot deel van mijn winterkleding in vuilniszakken kunnen stoppen. De broeken zakken van mijn kont, er is nu 13 kilo af en dat scheelt zeker 2 maten, eigenlijk 3 maar ik had nog een aantal oude spijkerbroeken onderin de kast gevonden, maat 48 en die gaan nog wel. Want wanneer ga je nieuwe kleding kopen? Het kan makkelijk zijn dat je nieuwe aankoop over een maand weer te groot is. “Goedkope kleding aanschaffen”, is het advies rondom me heen. Maar mensen die me kennen weten dat ik me al die jaren in jurken en twin-setjes van prachtige stoffen heb gehuld. De streling van die stof langs je huid, is hetzelfde als de heerlijke schuimende showergel van Rituals. Bovendien is het ook nog te koud voor de lentekleding die thans in de winkelrekken hangt dus ik wacht nog eventjes.

Buikpijn hoort erbij

De afgelopen week heb ik nog veel buikpijn gehad. Volgens mijn liefste buddy de normaalste zaak van de wereld. “Er gebeurt momenteel heel wat in je lijf en dat moet zich aanpassen aan de nieuwe Elles.” Zijn beschrijving van kleuren en geuren was mij niet vreemd. Ik probeer steeds enkele dagen hetzelfde te eten zodat mijn darmen kunnen wennen en ik ook kan uitsluiten of sommige voedingsstoffen voor extra last zorgen. Mijn Zeeuwse afkomst wordt nog eens bevestigd als mijn lichaam op vis uitermate goed reageert. Vanavond staat er dus vis en zeekraal op mijn menu terwijl de rest van het gezin gehakballetjes in ketjapsaus krijgt geserveerd met gewokte snijboontjes en rijst. Manlief kwam met een doosje paasbonbons thuis, gekregen van een leverancier. Als ik nou vanavond of morgen buikpijn krijg….

Opstootje

Wat heb ik de afgelopen week nog meer gedaan? Veel geslapen, die narcose was vast een stevige. Mijn concentratie laat ook nog te wensen over. Omdat ik zes weken niet mag tillen kost boodschappen doen best veel tijd. Alles 1 voor 1 in mijn karretje, dan 1 voor 1 in mijn kofferbak en dan thuis weer 1 voor 1 naar de (koel-) kast. De stappenteller vindt het allemaal oké. Zaterdag had ik zelfs genoeg commotie voor de afgelopen weken op 1 uur. Op de parkeerplaats van Albert Heijn in Hoogerheide waar een jongen van 16 in een joy-ride vier geparkeerde auto’s in elkaar reed en daarna een rennende vluchtpoging ondernam maar waarbij hij niet op een aantal Oostblokkers had gerekend die hem achterna vlogen.  Ik stond tussen het veroordelende publiek die zelf hun verhaald maakten van drugsverslaafde tot weet ik al niet meer en we moesten toch snel wegwezen voor een halve zot met een geweer zou gaan schieten… Ze hadden op dat moment heel veel fantasie, dat is zeker.

Hakuna Matata

Na de opstartproblemen in de ochtend durf ik in de middag wel van huis voor een wandeling met de hond. En lijkt er een eind te komen aan de enorme berg met strijkgoed.
Nog steeds mag ik mij koesteren in bloemen, Rituals, kaarten en lieve what’s appjes. Dank aan iedereen die zo met me begaan is, het is hartverwarmend. Het maakt het herstelproces net wat minder eenzaam. Een gastric bypass is niet zomaar iets, hier ben ik inmiddels wel achter. Had het best een beetje onderschat; je moet je lichaam opnieuw leren kennen, heel langzaam en doordacht eten, proberen de juiste voedingsstoffen en voldoende vocht binnen zien te krijgen. Je energielevel is ernstig gedaald maar ik voel dat de laatste loodjes in zicht zijn. Iedere dag weer een stapje verder. Hakuna matata.

← Older posts
Newer posts →