Archives for EJansen

Kluns der klunzen, meet the new Bridget Jones 2.0


Tjonge jonge jonge, Jansen door de bocht.
Weer lekker bezig. Eerst struikel ik deze week tijdens de Draai van de Kaai over een betonblok terwijl ik foto’s aan het nemen van een vol terras. Juist, ik struikel voor een overvol terras. Dat nadat ik eerder die avond te dicht bij het podium van de winnaars van de Fixed Gear Race stond en een gratis champagnedouche onderging. Nee, ik had er niks van binnen gekregen dus dat kon de reden van mijn stuntelige val niet zijn. Ik hield er een dikke knie aan over.

 

Vandaag was het de overtreffende trap. We zouden buiten eten, achter in de tuin in de lounge. Dus ik had de borden al opgeschept in de keuken en bediende mijn manvolk als een volleerde serveerster. Omdat ik nog wat vis en aardappelpuree in oven had staan, haalde ik de schalen voor de liefhebbers voor een tweede ronde. Met een volle schep aardappelpuree uit de warme ovenschaal wilde ik Sven zijn bord bereiken maar er viel puree van de lepel. In een eerste reflex hield ik mijn linkerhand eronder.  Ik verbrandde direct mijn handpalm met de 200 graden warme aardappelprut, bracht in een tweede lompe reflex die hand naar mijn mond om vervolgens mijn tong te verbranden, zwikte mijn enkel en draaiend viel ik om met mijn gat…. Jawel midden in de schaal met puree die net uit de oven kwam nog halfvol zat! Wie zijn gat verbrand…. Juist ja. Die moet op de blaren zitten. Au.

In combinatie met mijn vorige blog van deze avond ben ik toch wel de nieuwe Renée Zwellger? Bridget Jones annex Elles Jansen? De achternaam is al goed. Jones 2.0
Zal ik ook een dagboek bij gaan houden. Over onderbroeken waar je in kan kamperen en wat zullen we nog meer verzinnen Annemiek van Engelen?

De maat is vol deel 6 – Getverderrie

Terwijl ik de titel van deze blog typ,  geeft een rode lijn van de spellingscontrole aan dat de schrijfwijze niet klopt.
En hoewel ik eigenlijk wel weet dat die spellingscontrole niet deugt, klik ik met mijn rechtermuisknop op het woord voor een correctievoorstel: ik lach me rot want wat verschijnt er? Vetvertering. Opstandig laat ik het staan.

 

 

Vetvertering krijgt van mij ook een dikke rode streep. Bestaat in mijn controlecheck ook niet.
Nog steeds geeft de weegschaal een schommeling tussen 118 – 120 kg aan. (Afhankelijk van het legen van mijn darmen die daar niet elke dag zin in schijnen te hebben.)

Getverderrie ja, ik baal. Ben boos om mezelf en op de diëtiste omdat ze al die weken dat ik thuis zat na mijn operatie, niet eenmaal heeft gebeld of gemaild om te vragen hoe het met de weegschaal ging. Ik ben boos op de schappen in de winkels en op mijn broek die te strak zit. Waarom lukt het me niet. Waarom ben ik geen doorzetter, waarom??in

Gisteren had ik met een met een oud-collega in de stad afgesproken, iets wat ik veel te weinig doe. We namen er dus iets lekkers bij, (ik hoor jullie denken, tja doe dat dan niet). Maar ik had er zin in, en vond het ook niet gezellig voor haar omdat ze dan in haar eentje van haar lievelingsgebakje waarschijnlijk niet zo kon genieten. Lulkoek. Ik nam koffie zonder suiker wat ik drie maanden geleden nog wel deed (stap 1). En ik luchtte mijn hart.

“Ik snap het best hoor, mijn Henk wordt al dik als hij naar eten kijkt en waarschijnlijk is het bij jou ook zo. Wij eten hetzelfde op vakantie, ik kom dan 1 kilo aan en hij gelijk 5.” zei ze troostend.   Ja, dacht ik. Ik eet ook hetzelfde als Gérard en hij is ook stukken slanker. Wat is het toch allemaal oneerlijk. Al vergeet ik natuurlijk te vermelden dat ik een hele dag op mijn kont zit en Gérard kilometers afleg achter zijn toonbank. We verkasten naar een pub op de oude markt om een tosti te eten. Ik nam in de plaats een verse jus. Volgens de diëtiste ook geen aanrader maar het vulde en leek me beter dan een vette tosti.

Thuisgekomen kijk ik op mijn gezondheidsapp. Toch zeven kilometer gelopen vandaag en met zware kratje gesjouwd, boodschappen opgeruimd in hoge keukenkastjes.  Fitnessdoel gehaald. Ik plof op de bank en kijk naar het bidprentje van Greet.

Getverderrie, wat loop ik nou te klagen, zeg ik tegen haar. Shame on me. Kop op lijken haar ogen te zeggen. Ik hoor haar stem die zou zeggen: Geniet van het leven voor de volle honderd procent, maar met de helft op je bordje. Wat mis ik je lieverd.

augustus 2017

Music

Jij bent geen prater

terwijl

woorden

mijn leven vullen

met genot

van klanken en emotie

Gelukkig

smelten wij 

samen 

tot een geheel

door orkest en zanger

op het toneel

De maat is VOL – deel 5 – Dipje

Sinds mijn operatie op 4 mei jl. kan ik niet zelf om boodschappen, en kan ik ook geen lekkere koekjes snaaien. Met gips en al ben ik op de weegschaal gestapt 119. Niet slecht, evenveel als van voor mijn ingreep maar nu met gips. Wat weegt een gipsbeen been eigenlijk?

 

 

 

Mijn lieve vriendin is op 12 mei heengegaan, na een zeer dappere strijd. Zij was de motivator om aan deze afvalrace te beginnen, immers ik had mijn eigen gezondheid in de hand en deed niks, terwijl haar de wapens werden ontnomen.

Ik dacht altijd dat ik geen troosteter ben, maar deze week toch echt WEL. Mijn lichaam schreeuwt om zoet.  We habben nog een klein stukje van de paashaas in de koelkast liggen maar nu niet meer. Gisteren bij bij de koffietafel na een ontroerende afscheidsdienst deed ik suiker in mijn koffie, ik dronk wel vier kopjes. En zette mijn tanden in een Belgische koffiekoek. ’S Avonds at ik een moorkop en lag de hele nacht met opkomend maagzuur in bed. Gelukkig werd er dus van bovenaf ingegrepen, ben jij dat Greet? Dit dipje zal me niet kwalijk worden genomen denk ik zo. Vandaag zal ik me herpakken, ik heb het jou en mezelf beloofd.

De seizoenen van onze vriendschap

 

Voor Greet, Eric, Jarne en Wout

 

 

 

De lente, een nieuw begin
startte bij de verhuizing van ons gezin
nieuwe scholen voor onze boys
aan de poort van de kleuterschool ontstond iets moois.
Jarne en Max kregen elkaar in de gaten
en werden dikke maten
de drie musketiers samen met Stijn Kestelle
en wij, de moederkes vonden elkaar ook al snel
een diepe vriendschap was ontstaan
en toen kwam de zomer eraan

Onze kinderen speelden, wij dronken op het terras
stonden voor elkaar klaar als er iets was
samen lachen, samen huilen en delen van onze zorgen
alles zat in onze vriendschap geborgen
op feestjes was het dolle pret en werd de polonaise ingezet
jij voorop, Willy Somers met de Zon in je hart was je lievelingslied
Maar wie kon bedenken dat de zomerzon jou zo snel verliet

De herfst brak aan met een verwoestende storm
jouw slechte nieuws choqueerde ons enorm
lamgeslagen zaten we bij elkaar
heel even maar
want dapper stond je op trok je ten strijde
met al die jouw liefhad aan je zijde
Je hebt zoveel moeten doorstaan, tegenslag na tegenslag
tot op een dag
jou niets meer helpen kon
donkere wolken kwamen voor de zon

de winter ging van start
en op 12 mei werd het stil en koud in mijn hart

Liefste Greet,

Buiten is het lente,  maar het zal nooit meer hetzelfde zijn
jij maakt een reis naar een onbekende wereld, het schijnt er mooi te zijn
en wij, wij moeten nieuwe seizoenen gaan beleven
zonder jou in ons leven

Maar weet dat jouw zonnetje altijd zal blijven stralen
je zult voortleven in alle verhalen
en ons hart vullen met een warme gloed
van mooie herinneringen, dat doet ons allen goed
bedankt dat ik jouw vriendin mocht zijn, mijn belofte gaat nu in
we zullen altijd klaar staan voor jouw dappere gezin

Voor altijd in mijn hart, liefs Elles
20 mei 2017

voor mijn dappere vriendin

voor  mijn dappere vriendin Greet

“Laat de zon in je hart het leven is kort
Geniet van het leven
Want het duurt toch maar even”

Een lied van Willy Somers, jouw feestlied

Wie had ooit kunnen bedenken
Dat het zo snel zou gaan
Dat het leven jou zo weinig tijd zou schenken

Jij die zo midden in het leven stond
Van gezelligheid hield
En het woord feesten zo goed verstond

Was er iets te doen op school? Ons Greetje was erbij
Verkeersmoeder, pannenkoeken pakken
Voorlezen, jij was van de partij

Het leven was echter niet altijd een feest
Het verlies van je schoonvader, jullie Els en je Pa
Er zijn al wat droevige momenten geweest

Toch bleef je positief in het leven staan
In alles wat je ondernam en deed
Mensen om je heen namen daar een voorbeeld aan

Je zorgde met hart en ziel in de Bijster voor de hulpbehoevende mens
Als de zon scheen reed je hen naar buiten
Dat vond je normaal;  je zei ‘ de zon is toch ieders wens’

Toen onze Max lange tijd werd opgenomen in het ziekenhuis
En ik na een operatie aan huis gekluisterd was
Ging jij met Eric en de kids naar Hoge Beuken op bezoek of brachten hem thuis

We konden onze zorgen delen over een slecht rapport
Maar ook samen genieten op het terras terwijl de jongens speelden aan de zee
Onze vriendschap had alles, maar was helaas veel te kort

De dag dat je het slechte nieuws bracht
Ging je vol goede moed naar Heidelberg
Je buitenverblijf zoals je zei, maar je lag daar alleen elke nacht

Vol vertrouwen leidde je me rond over het academisch terrein
Zoveel gebouwen met professoren
Dat kon niet anders dan heel kundig zijn

Waarom moet mij dit nu overkomen
Vroeg jij, maar ook wij ons vertwijfeld af
Je vocht tegen alle demonen

Maar het was een oneerlijk gevecht
je was zo dapper
dat mag worden gezegd

Je wilde en kon soms echt niet meer
Je liefste Eric, Jarne en Wout achterlaten
Het mag niet, zei je, het doet zo’n zeer

Ik had geluk om jou vriendin te mogen zijn
Jou te zien lijden was ondraaglijk
Maar nu ben je verlost van de pijn

Wij blijven achter in onbeschrijflijk verdriet
Koesteren de mooie en warme herinneringen
Maar ook de woorden van jouw levenslied

Laat de zon in je hart, het leven is kort, duurt maar even
Lieve Greet, jij bent ons zonnetje
En zal voor altijd in ons hart verder leven

liefs Elles

 

De MAAT is VOL – deel 4 – Afvalrace op krukken

De derde afspraak met mijn nieuwe levensstijl-coach Lieve, was twee dagen voordat ik een operatie zou ondergaan (op 4 mei in St. Niklaas- wie zoet is krijgt niks lekkers-).
We zouden op dat moment de nul-meting doen en dan was het aan mij om tijdens de vijf weken strafbank niet aan te komen en betere nog, een paar kilo lichter te worden. Van spierverlies ja!, kom op Elles niet zo zwartgallig.

 

 

Ik ben niet gegaan, vond het zonde van mijn geld want ik zag op mijn eigen weegschaal dat ik gelukkig terug onder de magische 120 was gezakt naar 119. Als ik straks uit het gips ben en op diezelfde weegschaal ga staan heb ik hetzelfde effect qua nulmeting. Als er niks af is zal ik de diëtiste dubbel boeken om te kijken wat er fout ging. Ik beloof het mezelf.

Op dit moment maak ik van de zonde een deugd en zit met mij geopereerde pootje in de zon. Pijn binnen op de bank is erger dan pijn in de tuin waar de vogels vrolijk fluiten, de wind mijn huid streelt en de zon het overtollige vet laat smelten als een magnum op het strand…. Haha keep on dreaming. Vanuit de tuinstoel is het ver hinken op 1 been naar de keukenkastjes of koelkast. Verder dan vanaf de bank. Ik heb onze oudste om boodschappen gestuurd met een lijstje vol gezond fruit en “koekjes voor jou zelf en Max, Sven”. Lieve buurvrouwen, die weten van mijn strijd met de kilo’s komen mijn ontbijt maken. En ze zijn genadig streng. Dus ik voel vandaag al dat er wat af is, of zou dat door mijn niet knellende onderjurk komen waarmee ik in de zon zit? Enfin, we zullen het over vijf weken wel weten zeker?

Loom leun ik achterover in mijn relax-tuinstoel, benen omhoog, in de zon met de nieuwe Linda. O my god, hebben jullie die al gezien? Op de cover een gefotoshopt hoofd van botox-Linda met eronder een geleend lijf van een obesitasdame.  Linda is aan de lijn, blijkt op pagina 2. Ik krijg wat van vrouwen die boven de 30 zijn, kinderen hebben gekregen en liggen te zeiken over enkele kilo’s teveel alsof ze obesitas hebben. Ze hebben geen idee wat dit echt inhoudt. Ik ook niet, hoewel ik nu tot de ontdekking ben gekomen dat ik met mijn BMI ook tot die categorie hoor. Ik herken me niet in onweerstaanbare (vr)eetbuien. Gelukkig maar want het lijkt me vreselijk om een verslaving te hebben, wat voor een dan ook.

Ik blader wat verder in de Linda en dit keer kan het blad me echt niet bekoren. Ik ga gewoon weer lekker schrijven en ondertussen mag iedereen op bezoek komen zonder bonbons, zonder gebak of Belgische koffiekoeken. En je moet het me vergeven dat je zelf dan ook moet afzien… er ligt nog strijk, de hond wil uit, de ramen zijn al lang niet gezeemd (o ja, dat had ik natuurlijk zelf kunnen doen voordat ik onder het mes ging). Het grootste voordeel van dit alles is dat ik niks kan, behalve schrijven. En laat dat nu helemaal niet erg zijn 🙂

6 mei 2017© Elles Jansen

 

De maat is VOL – deel 3 – All Inclusive

 

Na de opdracht van mijn voedselcoach Lieve om tijdens de all-inclusive vakantie geen grammetje aan te komen, ging ik wat vakantiekleding inslaan. Vorig jaar had ik namelijk bijna niks gekocht omdat ik dacht “stel dat ik afval, dan is alles te groot.”

 

 

Natuurlijk was er sinds vorig jaar zomer geen enkel kledingstuk te groot, erger nog mijn twee korte broeken konden amper dicht. En mijn badpak lubberde, omdat het over de datum was na tien jaar.

Samen met manlief ging ik op pad om een nieuwe tankini te kopen. Je weet wel, zo’n tweedelig badpak met een bovenstukje tot op je bikinibroek omdat een sexy bikini al jaren uit den boze is. De rekken met badkleding gingen van overvol (maatje 38) naar een stuk of 6 hangertjes bij maat 50/54.

Waarom zijn grote maten altijd oma-prints? Alsof je te dikke lijf dus ‘verbloemd’ moet worden. En dan het liefst in opzichtige, felle bloemen die zelfs in geen enkele subtropische tuin te vinden zijn. Mismoedig koos ik de minst erge uit het schaarse aanbod, een exemplaar waar alles goed in paste, want niks is zo erg als na een duik in het water, opeens twee bovendrijvende meloenen tegen te komen. Mijn liefste piepte met goedkeurende blik het pashokje binnen waarbij hij een complimentje maakte. Geloof me, in een jute zak vindt hij me nog sexy! Gelukkig maar. Ik was klaar voor vertrek.

Onze bestemming was een all-inclusive resort, gelegen aan een prachtig koraalrif. Snorkelend in mijn nieuwe paars-blauwe-aqua tankini viel ik niet eens zo op tussen de tropische vissen en het kleurige koraal. Ik voelde ik me een als een vis in het water… Tot ik terug bij ons ligbedje kwam.

“Hoi schat, ik heb een proefduik voor jou en Max geregeld”, zei mijn man met een exotisch uitziende, goed geproportioneerde duikinstructeur naast hem. “Leuk “, antwoordde ik enthousiast, terwijl de radars in mijn hoofd op tilt sloegen. Help, pas ik wel in zo’n wetsuite en duikvest? “Do you have my size for the equipment, because I’m a bit of a whale?”, vroeg ik gekscherend maar toch met enige ongerustheid.
Met een kikvorstende blik gleden de bruine ogen van Aladin (echt ik verzin dit niet) over mijn volslanke lijf. “Yes, in our other dive-school, there we have many German divers”, zei hij. Welja, het moest niet gekker worden. Nu werd ik ook al met een dikke Mof vergeleken.

Om 15.00 uur meldden we ons bij de duikschool. De man die onze equipment moest aanleveren begon met de maat van de flippers. Met schoenmaat 41 mag ik niet klagen. Het snorkelmasker volgde en toen kwam het debat met de duikinstructeur over het gewicht aan lood dat in het duikvest moest worden gestopt, vier blokjes in elke zak. En eindelijk, als laatste volgde mijn wet suite. Enigszins opgelucht zag ik dat het korte mouwen en pijpen had. Dat zou een hoop gewurm schelen. Ik dook het pashokje in en gleed moeiteloos in het pak. Het zat echt als gegoten. Ik had min of meer het Hema-tent effect verwacht. Voor intimi is deze term al ingeburgerd, maar ik zal het even aan de nieuwe lezers uitleggen: Mijn ‘Hema-tent’ is een corrigerende onderbroek die ik onder een jurk draag en waar ik zeker vijf minuten voor nodig hem om me in te wurgen. Het trekt alle vrouwelijke rollen samen tot een geheel. Want ook al heb je een maatje meer, dat betekent niet dat je in te strakke kleren met zichtbare vetrollen moet rondlopen. Enfin, dat even tussendoor.

Er was geen spiegel in het pashokje maar de goedkeurende blik van onze jongste zoon, zei wat ik wilde weten en zijn woorden maakten het compleet “Mam, het staat je goed. Het kleedt beter af dan je badpakgeval”. Ik had deze bevestiging nodig want de eerste proefduik was in het zwembad van het hotel, vlak bij de poolbar rond tea-time! En plein publiek gingen wij in vol ornaat te water.

Dit was voor mij natuurlijk direct een extra stimulans om tijdens de hele vakantie matig te zijn met het toetjes buffet. Met als eindresultaat dat ik bij thuiskomst niets was aangekomen. En vier dagen later op zaterdag 15 april, de mooie opsteker in mijn zak kan steken dat ik een hele kilo onder de grens van 120 ben gedoken.

En toen kwam Sven ’s avonds thuis, met twee grote paashazen van chocolade…..

Wordt vervolgt….

De maat is VOL – deel 2 – Minderen

Het is alweer een maand geleden dat ik hier met de billen bloot ging. Figuurlijk dan natuurlijk. Want het draait uiteraard om mijn figuur. Het gaat niet om mijn billen, die gaan er nog mee door, vind ik zelf.

 

 

Ik zie ze nooit als ik in de spiegel kijk, dat scheelt. Nee even serieus nu. Mijn gewicht dus, iets boven de toegestane snelheid op de wegen rond de randstad. Of mag je daar 100 in plaats van 120? Anyway.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn eerste bezoek aan de diëtiste. Dat was op 15 maart 2017. Vol goede moed stapte ik buiten. Ik had geen streng dieet meegekregen maar ze had een boekje opengedaan over mijn eetgewoonten. In dat boekje stonden plaatjes over de grote van de porties die je van iets eet. Bovenste rij was voor de anorexia gevallen, de middelste rij was normaal. De onderste rij… nou, bij puree draaide ik nog even de bladzijde om… daar stonden de groenten. Beschaamd wees ik het laatste vakje aan in de onderste rij. Ook bij biefstuk zat ik in de onderste rij. Het was overduidelijk. “Elles, je moet de porties halveren.”

Twee weken later kreeg ik uitleg over vetten en suikers en kreeg ik een eet-advies en een richtlijn voor aantal calorieën. Dat viel voor mijn lengte en gewicht voorlopig best mee. Langzaam zou mijn lichaam gaan wennen aan kleinere porties en gezondere tussendoortjes. Ik mocht best éénmaal per week een smoske van de broodjeszaak uit Essen. Maar dan geen half stokbrood, maar een pistoleke. Het beleg was gelukkig goed: gegrilde kip met augurk en een heel klein beetje cocktailsaus. Dat kon zo blijven. Ik nam geen uitgeperste sinaasappelsap meer mee (1 glas is drie of vier porties fruit!) maar twee bakjes gesneden mango en ananas. Aangezien ik een fruitallergie is mijn keuze is zeer beperkt. Verder had ik als lunch een salade met tonijn of wat koude rijst met boontjes en kip. De eerste week had ik barstende koppijn: ontwenningsverschijnselen van de suikerverslaving.

Echter, toen kwam onze vakantie eraan. All-inclusieve in een zonnig land, aan het strand. Niet verkeerd. Maar als je van lekker eten houdt, is het alsof je de kat op het spek gaat binden. “Probeer gewoon te genieten, niet aan lijnen te denken. Het zou mooi zijn als je hetzelfde weegt als nu en probeert om niet aan te komen”, zei lieve Lieve. (zo heet ze hé, mijn voedselcoach). We noteerden op 28 maart samen de teller van de weegschaal, zij in haar computer; ik in mijn hoofd: one hundred and twenty-two (gelukkig speelden we geen Dart).

 

 

De maat is VOL

Voor degenen die mij kennen zal dit geen verrassing zijn. Erger nog, ze zullen het stiekem vast gedacht hebben en vriendinnen die om me geven, hebben het al lang eerlijk tegen me gezegd.

 

 

Elles, je moet er iets aan doen.
De cardioloog vertelde me twee jaar voorzichtig dat het beter zou zijn dat mijn gewicht wat naar beneden zou gaan (met ander woorden: u moet afvallen). Een jaar geleden kwam ze iets krachtiger met het advies dat bewegen in samenspel met advies van een diëtiste misschien zou helpen, ze schoof discreet twee visitekaartjes vooruit.

Tijdens de laatst controle constateerden we beiden dat het status quo was.  Mijn BMI bevond zich in fase rood: morbide. Alarmbellen.
Ik schrok maar de werkelijke motivatie kwam vanuit andere hoek. Goed voor jezelf zorgen is moeilijker dan voor een ander. Maar juist die ander, die gaf de genadeklap.

Een goede vriendin van me is ernstig ziek, zij zou hemel en aarde bewegen, alles op alles zetten om terug gezond te worden maar er is niks wat zij kan ondernemen. Ze heeft het niet zelf in de hand. Ik, daarentegen, had een waarschuwing gehad en had deze opzij geschoven. Ik moest me schamen.

Potverdikkeme, Jansen. Een schop onder je kont moet je krijgen. Dus de maat was vol. Letterlijk want mijn favoriete kledingmerk gaat niet verder dan IV. En dat heb ik nu. En mijn favoriete kledingwinkel in Essen gaat sluiten. Teken aan de wand? Ja. Wil ik in Essen kleding kunnen kopen moet ik dus een paar maatjes kleiner.

Ik maakte een afspraak bij de diëtiste. Haar naam is Lieve Snoecks. Ik ging gisteravond naar haar toe.

Haha, ik lag al direct dubbel (voor zover dat gaat met die vetrollen) want mijn schrijversfantasie sloeg natuurlijk al op hol.

Snoecks; ze had beet, deze big fish wilde bijten en zij zal niet meer loslaten. Ik zag het aan haar gezicht.
Lieve; oké ze is heel aardig.
Magerbeek 33: hoe toepasselijk. Het huisnummer is het aantal kilo’s dat moet verdwijnen.
Ze woonde in het laatste huis in een doodlopende straat, ook dat vond ik zeer symbolisch. Er is geen weg terug.

Ik gaf bij binnenkomst direct aan dat ik niet wilde lijnen. “Ik wil een ander eetpatroon, dat de rest van mijn leven goed vol te houden is. Inclusief wel eens wat lekkers.” En anderhalf uur later was ik om. Ik ben vandaag halfslachtig goed gestart. Ik kocht volkoren brood en rosbief. Geen suiker in mijn koffie. Jammer dat ik toch gekozen had om met mijn cabriootje naar de bakker te rijden, terwijl mijn fiets in de garage stond…

Ach, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Maar het feit dat ik dit hier deel in een column wil toch wel zeggen dat het serieus is, beste mensen. Nu kan geen smoesjes meer verzinnen. Daar tegenover verwacht ik wel enige aanmoediging en schouderklopje van jullie. Ik hoop dat ik in de juiste maat kan komen en blijven.