Blog

Van de Dikke naar de Dunne – EINDE

Posted on by in Blog | 8 Comments

 

 

 

Langzaam komt het leven weer op gang nu de grenzen in België weer open zijn. En noodzakelijke verplaatsingen ook over de grens in Nederland mogen plaatsvinden. Sinds 15 juni mogen we op familiebezoek dus ging ik de grens over om mijn moeder te bezoeken in Halsteren en mijn tweede moeder in Roosendaal. En er was nog een andere noodzakelijke verplaatsing…

 

 

 

Maatje minder

Enkele weken later reed ook naar het centrum van Roosendaal want door de Coronacrisis en mijn paniekaanvallen was ik nog eens tien kilo afgevallen en moest mijn garderobe compleet vernieuwd worden. Een noodzakelijk verplaatsing dus. De winkeldames waren heel blij met mijn bezoekje, de beste omzet sinds tijden hahaha.

Gevoel

De (korte) broeken, jurken en shirtjes die ik vorig jaar zomer had gekocht waren nog in maat 46 en nu pas ik in maatje 42. Niet te geloven. Het was heerlijk om in passende kleding rond te kunnen lopen, dat doet wat met je zelfvertrouwen. En voor het eerst kon ik ook blij zijn met mijn nieuwe lichaam. Ik weet nog dat mensen een jaar na mijn GBP-operatie vroegen hoe ik me voelde, doelend op mijn slankere verschijning. Ik voelde er niks bij.

Spiegeltje spiegeltje

Het gekke was dat wanneer ik in de spiegel keek , ik iemand anders zag. Ik was nog niet vereenzelvigd met deze nieuwe persoon. Mijn schouders veel smaller, mijn gezicht was van vol rond met kleine oogjes en onderkin naar een totaal andere vorm. gegaan. Opeens had ik  een taille…
Onlangs had Gérard een foto van mij gemaakt met onze nieuwe hond Bowie. Ik had een witte driekwartbroek aan en een zwart shirtje. Ik kon gewoon niet geloven dat ik het was op die foto. Dat is toch een rare gewaarwording.

Passend

Ik hoor jullie denken: kijk je dan niet elke dag in de spiegel? Jawel, in de badkamer maar dan heb ik vaak mijn bril nog niet op. Ik was gewend aan wie ik was in de ‘volslanke’ versie. Immers, zo zag ik er de laatste 20 jaar uit, toch al was ik natuurlijk de laatste jaren op mijn alle dikst met 122 kg. Maar dat was geleidelijk gegaan.`
Mijn psycholoog legde me uit dat dikkere mensen in een soort bescherming van hun eigen lichaam zitten. Ze zijn groot en massief; er komt ’iemand’ binnen waar je niet zomaar overheen kijkt. Ik was dan van binnen wel onzeker maar dat straalde ik niet uit als ik de mensen in mijn omgeving moet geloven. En mijn nieuwe lichaam maakte me onzeker terwijl ik juist blij moest zijn. Achteraf bekeken bevond ik me toen al in de fase die op een burn-out afstevende.

Einde tijdperk

Nu heb ik vele jassen uitgedaan, van maat 52 naar maat 42. Zelfs mijn bureaustoel is me te groot. Eindelijk zou ik in het stoeltje van onze oldtimer Ferrari passen die mijn man in zijn midlife-crisisperiode had aangeschaft tien jaar geleden, en binnen een jaar alweer had verkocht. Destijds was dat een extra stimulans om af te vallen, hetgeen steeds niet lukte. Toen dus ook niet.

Ik denk dat ik nu het punt heb bereikt, dat ik kan stoppen met deze column Van de Dikke naar de Dunne. Veel dunner zal ik niet worden, ik heb een gezonde BMI en de artsen zijn tevreden.

Dankbaar

Ik wil jullie, mijn trouwe lezers, danken voor de steun die ik mocht ontvangen tijdens deze ingrijpende beslissing, de dagen na de ingreep en de afgelopen 17 maanden. Het is niet niks, een Gastric Bypass Operatie. Je zit levenslang aan de gevolgen vast: zorgen dat je 6 x per dag eet, dat je voldoende eiwitten binnenkrijgt. Er moet een half uur tussen eten en drinken zitten, je moet toch 1,5 liter vocht binnenkrijgen terwijl drinken niet meer zo makkelijk gaat als voorheen en de keuze beperkt is.
Altijd extra vitamines slikken en goed in de gaten houden dat je niks verkeerds eet of net dat hapje te veel, want dan krijg je een dumping. Het gaat me gelukkig allemaal goed af en daar ben ik heel dankbaar voor. Dankzij deze stap voel ik me fitter, slik ik geen medicatie meer voor te hoge bloeddruk en kan ik kilometers fietsen en wandelen zonder problemen. En durf ik eindelijk te zeggen dat ik best trots ben op mezelf.

 

Op slot

Posted on by in Blog | 2 Comments

 

“En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij”.

Wie had ooit gedacht dat deze tekst uit een liedje van Dik Hout zo de spijker op de kop zou slaan. Ik, die altijd met teksten bezig ben, verhalen zie in wat ik onderweg hoor of tegenkom. Ik die altijd wel iets weet te verwoorden, was zonder woorden.

Een raar griepvirus, overgewaaid uit China, waar in het begin iedereen luchtig over deed, legde in enkele weken heel Europa plat. Eerst Italië, dat leek nog ver van ons bed. En bovendien leefden de Italianen heel anders dan de Nederlanders en de Belgen dus het zou hier zo’n vaart niet lopen..

Lockdown

16 Maart 2020: Lockdown. En ik sloeg op slot. Hittegolven, hartkloppingen en nare gedachten vochten om het hardst en wilden eruit. Rennen, maar mijn benen weigerden. Gillen, maar mijn stem verstomde. Ik viel flauw maar kwam weer bij en alles begon opnieuw. Mijn darmen raakten ontregeld, in twee weken tijd verloor ik tien kilo. Iets wat nog een doel was na de Gastric bypass operatie van een jaar geleden en waarvan ik dacht dat het me niet zou lukken. Dat negentig kilo het gewicht was dat bij mij paste. Ik was in totaal dertig kilo kwijt; volgens de chirurg een zeer goed en acceptabel resultaat. Een maand na mijn laatste controle waren dat zijn woorden en nu slobberden al mijn kleren rond mijn lichaam met nog eens die extra tien kilo’s gewichtsverlies door de stress.

Paniek

Mijn ‘vergeten’ paniekstoornis was terug. In alle hevigheid. Aangewakkerd door de coronacrisis. Getriggerd en vlamgevat. Honderden doemscenario’s: Wat als onze winkel moet sluiten? Dan gaan we failliet. Moeten we ons huis uit. Wat als mensen geen inkomen meer hebben en niks meer bij ons kunnen komen, dan gaan we failliet.
Winkels met lege schappen; hoe moeten we aan boodschappen komen en dan had ik het niet over toiletpapier. Onze eerdere investering in een douche-toilet was nu een godsgeschenk aangezien heel Nederland en België opeens zonder wc-papier zat. Er was in de supermarkt opeens geen aardappelen, rijst of pasta meer te krijgen. Geen groenten, geen melk. Mensen waren compleet doorgedraaid en gaan hamsteren.

Op slot

De grens van België naar Nederland ging op slot. Totale lockdown. Winkels gingen dicht, bedrijven sloten hun deuren. Alleen de supermarkt, apotheek en bakker mocht nog geopend blijven en je mocht alleen in je eigen dorp om boodschappen.
Gelukkig voor ons was de Nederlandse regering iets minder rigide dan de Belgische en viel onze winkel in Dordrecht onder een voedingsmiddelenwinkel. We verkopen sigaretten en tabak, kranten, tijdschriften en zijn een postagentschap en hoorden daardoor bij eerste levensbehoeften. Toch zaten we bij iedere persconferentie van premier Rutten gespannen bij de televisie te luisteren of we alsnog dicht moesten. Ons hart ging uit naar alle bedrijven en organisaties die hun deuren moesten sluiten.
Een uittreksel van de Kamer van Koophandel samen met paspoort en verblijfskaart verschaften mijn man en zonen toegang aan de grens om toch naar onze winkel in Nederland te mogen rijden.

 

Oorlog

De oorlog in mijn hoofd woedde verder; al die mensen die opgenomen werden op de IC, straks lagen alle ziekenhuizen vol en wat dan? Een klein beetje ratio bleef sudderen, de meest kwetsbare mensen in onze samenleving vormden het grootste risico voor dit gemene virus. Mensen met hart- en/of longproblemen, hoge bloeddruk, onderliggend falen, diabetes…. Gezonde mensen zouden besmet kunnen worden maar slechts lichte ziekteverschijnselen vertonen zoals bij een gewone griep. Daar hield ik me aan vast. Maar ondertussen dacht ik aan alle kwetsbare cliënten op mijn werk. De paniek werd erger en erger. ’s Nachts en onder de ochtend, overdag. Ik ging naar de huisarts en vroeg om medicatie. Ik had tot vorig jaar ruim twintig jaar lang medicatie tegen paniek geslikt maar door de GBP-operatie was ik daarmee gestopt. Deze medicatie werkte met een langzame afgifte en dat ging niet meer met mijn nieuwe maag-darmsysteem waarbij alle voedingsmiddelen binnen een half uur mijn maag verlaten. Ik had nadat ik gestopt was een jaar lang nergens last van en dacht dat ik de paniek ontgroeid was. Dat ik wellicht 20 jaar voor niks medicatie had geslikt… Totdat het coronavirus de trigger werd.
De nieuwe medicijnen moesten langzaam worden opgebouwd en het zou minstens vier weken duren voor ik er baat bij zou hebben. Sterker nog; in het begin zouden de klachten verergeren. Ik bevond me in een nachtmerrie.


Hulptroepen

Ik zocht hulp bij een psycholoog, eentje die EMDR-therapie kan toepassen. En ik heb een hele goede gevonden. Gaandeweg de wekelijkse sessies komt er natuurlijk wel wat shit bovendrijven. En na twee maanden leek het bereikte evenwicht nog helemaal niet zo evenwichtig als ik had gehoopt. Of mezelf had opgelegd. De lat.

 

De Lat

Balancerend op het koord
Houd ik de lat vast
Ik heb het zelf in de hand

Als hij te hoog gaat
Val ik van het koord

Schuif ik wat naar links
Of misschien beter naar rechts

Het is wikken en wegen
Voorzichtig schuif ik een stapje
Naar voren op het wankele koord
Durf ik mijn voet op te lichten
En langzaam langs de andere te schuiven

Of blijf ik beter even hangen?
Of moet ik soms een stapje terug

Als ik eindelijk naar mezelf durf te kijken
Daar balancerend op dat hoge koord
Zie ik een vangnet

Als ik val
Is het niet voorbij
Er is een stevig vangnet
Een vangnet dat veert
Meebeweegt en
mijn val stabiliseert

Ik heb geluk gehad
En dank alle handen
die dit vangnet
zo stevig
voor mij vasthielden.

Open

Mijn werkgever en de bedrijfsarts hebben me alle ruimte gegeven om te herstellen. Daar ben ik zeer dankbaar voor. Ik voelde me zo schuldig, net een nieuwe baan en dan dit. Maar met schuldgevoel kom je niet verder, je hebt er niet om gevraagd.

Ik ben deze week weer parttime begonnen met werken. Ik geniet weer van de mooie natuur, voel weer hoe is het is om gelukkig te zijn. Ik ben terug in de maatschappij. De landsgrenzen zijn weer open, ik vertrouw op mezelf dat ik weet wanneer ik mijn eigen grenzen even moet sluiten zodat ik nooit meer voor een totale lockdown kom te staan.

Jij ook

 

Waarom ben ik hier zo openhartig over zullen sommigen zich afvragen. Omdat ik wil laten weten dat je niet alleen bent, of raar bent als het even psychisch niet gaat zoals het zou moeten, zoals je wou willen, of zoals mensen van je verwachten. Om te laten weten dat je diep vanbinnen de kracht hebt om te vechten en weer op te staan. Ook jij.

En dat het iedereen kan overkomen ook al denk je van niet. Ja ook jou, zelfs jou.

 

 

 

Dag trouwe vriend

Posted on by in Blog | 1 Comment

Chad, gaat ie mee?
Hoe vaak hebben we dat niet gezegd
Dan hield je je koppie scheef
En je staartje kwispelde er op los

 

 

Afwachtend bleef je even staan kijken
Gaan ze echt met me uit
En dan vloog je naar de gang
Wachtend bij de deur
Tot je riem werd aangelijnd

Overal snuffelen
Duizend keer een plasje doen
Zoeken naar het juiste plekje
Paar rondjes draaien en dan
Je poepie doen
Daarna weer parmantig
Met je staartje in de lucht
Door de polder of de Velodreef

Je lag zo graag bij Sven als hij ging draaien
En bij Max achter in tuin
Of bij Gérard achter op de fiets
En met mij toeren in de cabrio

Dertien jaar was je onze beste vriend
Altijd blij en vrolijk
Nooit een slecht humeur
Soms ondeugend en als je je kans zag
Ging je ervandoor
Wetend dat we de auto zouden starten
Alleen dan konden we je vangen
En moesten we met meneertje een eindje gaan rijden
Liefst in de auto met het dak omlaag
Of anders met je koppie uit het raam
Je haren wapperend in de wind

Nooit meer je trippelpootjes op de houten vloer
Nooit meer je kenmerkende blafje als je een koekje wou
Of een ander blafje als je water op was
Je had ons zoveel te vertellen
Hele verhalen
Maar de laatste weken was je radeloos
En wij ook
Kon je maar vertellen wat er was
Je gaf ons nog een ongelooflijke laatste wandeling
Jouw herinnering aan ons allemaal
En toen moesten we je laten gaan
Het moeilijkste besluit van ons leven

Lieve Chad, Je blijft altijd een deel van ons gezin
We gaan je zo hard missen
Het voelt zo stil en leeg
Nu jij er niet meer bent
Chad, onze stoere vent
Dank voor trouwe liefde

Van de Dikke naar de Dunne – Goed in je vel

Posted on by in Blog | Leave a comment

Gisteren ging ik weer trainen bij de fysio in mijn woonplaats Essen. Ik was dit keer om 19.30 uur ingeboekt en het was een drukke bedoening en verre van saai. Mijn fysiotherapeute annex personal trainer had vier klantjes tegelijkertijd in plaats van de gebruikelijke twee. Dat gaf de nodige ambiance omdat ze zelf ook aan topsport deed die avond.

 

Topsport

De ene heb ik al vaker gezien, het is een man van rond de 30/35 en is slank. Hij beweegt vrij houterig en krijgt de moeilijkste oefeningen van ons allemaal en ik heb enorme bewondering voor hem. Je ziet dat hij pijn heeft maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. De andere jongeman is denk ik een voetballer of sporter met een sportblessure, hij spreekt geen Nederlands. Het valt voor onze PA niet mee om hem allerlei lastige oefeningen uit te leggen in het Engels.
Vandaag was er een nieuwe klant, een oudere man. De oudste in de oefenzaal. Hij stond voor mij op in de wachtkamer en liep de oefenzaal in, zijn kaki broek met vele zaken hing op half elf.  Hij sjokte op zijn sandalen naar de loopband. “Willy, ge gaat eerst tien minuten warmlopen op de band”, legde Nathalie uit. [Willy is niet zijn echte naam natuurlijk (privacygevoelig) maar ik vind hem wel toepasselijk.] “Ik zet het programma op de Wildertse Duintjes Willy”, vervolgde Nathalie. Willy snapte niet één-twee-drie dat het parcours berg op en af zou gaan. Onze doorgewinterde sporters kende dit trucje om spieren te trainen en conditie te verbeteren al langer. Willy kreeg het al snel heel warm in zijn truitje met gebreide spencer. Hopelijk is hij de volgende keer zo slim om een sporttenue aan te trekken. Gedurende het uur heb ik me kostelijk vermaakt met onze Willy, het was duidelijk zijn eerste keer en zijn rijke fantasie was een aangename aanvulling op ons sportuurtje en spoorde mij aan tot schrijven. Hij had wilde verhalen over zijn jeugd toen hij aan surfen deed. Op de evenwichtsplank was hier niet zo veel meer van te merken gaf hij grif toe met de nodige zelfspot. Het was lang geleden dat ik zo gelachen had tijdens de training, eigenlijk niet meer sinds ons ‘zomerjurkje’ bij de bewegingsgroep van het Bariatrisch Centrum. Zelf was ik best trots op mezelf, een uur sporten gaat steeds beter, waarvan ook 10 minuten op de crosstrainer; wie had dat ooit kunnen denken met mijn knie en achillespeesproblemen van weleer.

Goed in mijn vel 

Ik besefte dat ik weer vaker kan lachen, op het werk hadden we ook al dubbel gelegen tijdens de vrijdaglunch. Ik had van de Sint en Vodafone een nieuwe gsm gekregen en mijn kinderen gevraagd hoe ik e.e.a. van de oude over moest zetten. “Moet ik eerste een back-up maken op mijn laptop?” vroeg ik hen. “Nee joh, ik stuur je wel even een YouTube filmpje”, appte de oudste. Maar onze whizzkid Max had een betere truck. “Kijk, zei hij: je legt de nieuwe naast de oude en ze bestuiven elkaar.”  Dat vertelde ik dus aan mijn ICT-collega’s tijdens de lunch. “Een paar minuten telefoonsex; het is in een wip gebeurd. Ik moet alleen nog een nieuw hoesje kopen, een condoom voor mijn telefoon lijkt me wel veilig met deze nieuwe technieken want ik vraag me af hoe veilig het is om mijn telefoon naast de jouwe te leggen.”  Allerlei hoesjes passeerden de revue en op een gegeven moment kwamen we op badmutsen, vraag me niet hoe, en Henk K had duidelijk geen badmuts gebruikt want hij heeft wel vier kinderen. Het ging van kwaad tot erger. Met spierpijn van het lachen vervolgden we die middag met hernieuwde energie en werklust onze werkzaamheden. Het was weer eens ouderwets gezellig. Het einde van het transitiejaar komt in zicht. Op 1 januari a.s. vindt de juridische fusie plaats. De directie doet haar best om iedereen binnen boord te houden. Dat de lange onzekerheid spanningen oplevert hoef ik niet uit te leggen. Voor mij persoonlijk kreeg ik deze week goed nieuws, hierover volgende keer meer. Ik hoop dat ik van de collega’s in de enorme kantoortuin binnenkort ook mooi nieuws mag horen.

Van de Dikke naar de Dunne – 9 maanden

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is alweer even geleden dus hoogste tijd voor een update na mijn Gastric bypass operatie. Het is inmiddels 9 maanden geleden dat ik deze grote stap heb gezet! Spreken we over een blijde bevalling? Ik mag eerlijk zeggen van wel… Er resten alleen nog wat overtollige zwangerschapskilo’s hihi.  Ik heb nog 3 maanden om van 88,5 kg naar een gezond BMI-gewicht (75-80 kg) te gaan, als ik mezelf de termijn van een jaar opleg.

 

Op de FaceBookpagina van het Bariatrisch Centrum lees ik dat de meeste mensen toch wel binnen 1 – 2 jaar hun streefgewicht bereiken. Dat het bij de een beter lukt dan bij de ander heeft natuurlijk te maken met een ijzeren discipline, sporten/bewegen en niet of zo min mogelijk snoepen. Je kunt je voorstellen dat als dat voor de operatie al een puntje was, dit niet na de ingreep opeens van een leien dakje gaat bij de meeste lotgenoten.

 

Stap voor stap

Als ik naar mezelf kijk kan de discipline wel een beetje aangeschroefd worden, 1 x een uurtje sporten in de week is toch echt wel te weinig. Maar mijn fysiotherapeut zegt dat ik goed bezig ben, mijn lijf heeft zo lang niet kunnen sporten, dat het beter is om rustig op te bouwen om blessures te voorkomen. Afgelopen woensdag was ik een dagje in Amsterdam met mijn man en onze jongste zoon. Moeiteloos liep ik die dag 15.000 stappen, 9 verdiepingen en bijna 11 km. Dat is toch wel een ontwikkeling om trots op te zijn.

 

Je kan niet alles hebben

Mijn lichaam is aan het veranderen, kleding zit opnieuw losser ook al gaat de weegschaal tergend langzaam naar beneden. Als ik mezelf in de spiegel bekijk, zie ik eindelijk het verschil waar andere mensen het over hebben. Mijn gezicht is wezenlijk veranderd; ik heb een kaaklijn en jukbeenderen. Mijn laarsjes van vorige winter zijn te groot, en ik draag tegenwoordig een riem op mijn broek. Mijn bureaustoel is te breed (gelukkig kan ik de armleggers smaller zetten). En verder is alles een beetje gaan hangen en heb ik het heel koud, maar ook dat is iets wat ik teruglees bij mijn lotgenoten. Je kunt niet alles hebben.

Kippensoep

Vandaag was ik op controle bij de diëtiste van het Bariatrisch Centrum. Zij was zeer tevreden en vertelde dat het afvalproces zich tot ongeveer 1,5 jaar – 2 jaar na de operatie voortzet (het is niet allemaal onzin op FB haha). Ik kreeg nog enkele tips, temeer omdat ik eigenlijk te weinig yoghurt/kwark eet (lactose-intolerantie) en zij liever een scheutje Slimpie in mijn Griekse yoghurt ziet dan de druppeltjes honing waar ik de voorkeur aan geef. Wat is dat toch met die diëtistes die steeds van die lightproducten of andere zooi promoten met aspartaam en andere zoetstoffen? Ze zei ook dat de goedgevulde, door mij vers gemaakte kippensoep niet zo goed voor me was als ik zelf dacht. Ook al zit de soep vol met biologische kip en verse groenten; deze voedingsstoffen verlaten mijn kiwi-maagje te snel en worden niet opgenomen. Met andere woorden, een bruine boterham met kipfilet is beter voor mijn lichaam (en ook sneller klaargemaakt). Toch voel ik me kiplekker met mijn kippensoepje.

Lachspieren

Het sporten werd natuurlijk wel toegejuicht. Ik kwam tijdens mijn controle ook de sporttherapeute tegen en vertelde haar dat ik vooral het gebruik van mijn lachspieren tijdens de dinsdaglessen bij haar erg miste. Geen dames in jurkjes met niet te vermelden ondergoed-mode. Want bij de fysiotherapiepraktijk waar ik nu wekelijks mijn sportuurtje doorbreng, wordt niet zo heel veel gelachen. Heeft iedereen een saaie trainingsbroek van de Decathlon aan. In de vroege ochtenduurtjes ben ik voornamelijk aan het sporten tussen 60plussers die net een nieuwe heup of knie hebben gekregen of mensen die revalideren na een herseninfarct of chronisch ziek zijn. Ik probeer wel eens wat gekke opmerkingen te maken maar als je steeds met andere mensen aan het sporten bent, slaat dat niet zo aan als wanneer je elkaar wat beter kent. Of die Belgen vinden mij maar een rare Hollander (dat zal het eerder zijn denk ik).

Als ik ’s avonds ga sporten ben ik de ‘bejaarde’ tussen de voetballers die allerlei blessures hebben opgelopen en daar komen revalideren. Het is natuurlijk wel een mooi gezicht, die gespierde mannen die daar dezelfde gekwelde gezichten trekken als wanneer ze weer op het veld liggen te kronkelen om extra tijd te winnen of een rode kaart voor de tegenstander proberen af te dwingen. Nee, dan heb ik meer respect voor de wielrenners, de ploeteraars van het veldrijden. Wat een spierkracht. Toch ben ik mijn fysiotherapeute dankbaar dat ik daar mag komen sporten onder begeleiding en werk ik aan een steeds gezonder wordend lichaam.

 

 

 

 

 

Roze wolk

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is herfst, en voor sommige mensen slaat met het vallen van het blad ook hun stemming om. Ze worden somberder en krijgen last van een depressie. Zelf ben ik ook meer een lente en zomer mens, al kan de herfst prachtig zijn als de zon op de gouden bladeren schijnt. Sombere regendagen sla ik liever over maar ook die horen erbij.

 

 

Vandaag scheen de zon, er stond een stevige wind. Op één van de zeldzame vrije zaterdagen van mijn man wou ik van dit mooie herfstweer profiteren. De accu’s van de fiets waren opgeladen maar toen we buitenkwamen waaiden we zowat om (ja, ik sta niet meer zo stevig op mijn benen na -31 kg). We besloten de fietsen te laten staan en stapten met de hond in de auto. Op naar Zeeland.

Op de A58 genoten we al van prachtige blauwe luchten met witte wolkenformaties en in Zoutelande aangekomen waren we niet de enige die met de hond een strandwandeling gingen maken. Omdat het nog herfstvakantie is, vorige week voor de Nederlanders en nu voor de Belgen waren er ook heel wat jonge gezinnen op het strand. En de Duitsers waren in hun kuil te vinden. Het strand lag bezaaid met blauwe kwallen, ik was blij dat het te koud was om te zwemmen.

De zee en winden hebben een genezend effect. Alle zorgen waaien weg. En hoewel ik paddenstoelen prachtig vind, en de herfsttinten in de bomen een schilderijtje, geef ik toch altijd de voorkeur aan de openheid en oneindigheid van de zilte zoute zee. Het ruisen van de golven, de cadans die daarvanuit gaat. De kracht van het wassende water. We klimmen de duinen over, en opeens bevind ik mij in een roze wolk.

Van de Dikke naar de Dunne – week 28

Posted on by in Blog | Leave a comment

Grappig hoe snel de tijd gaat en je de weken niet meer zo aftelt als in het begin. Ik weet nog dat ik zwanger was en de weken telde tot de gevarenzone eigenlijk voorbij was. Daarna wist ik pas in welke week ik was als de gynaecoloog het me vertelde tijdens controlebezoeken. Zo ook met mijn post-operatie periode. Dat zagen jullie aan mijn wekelijkse blogs. Nu ruim een half jaar verder en niet wekelijks iets te melden moest ik dus even mijn agenda erbij pakken en de weken terugtellen. 30 kilo in 28 weken! Ik hoop dat ik nog even voor blijf lopen met de kilo’s op de weken. Hoor ik jullie nu rekenen?

Controle

Vandaag was ik op controle bij mijn cardioloog. Zij spoorde me twee jaar geleden al aan om een gastric bypass te laten doen maar toen wou ik het woord nog niet eens uitspreken. Ik kwam vandaag binnen in haar spreekkamer en ze begon gelijk enthousiast te roepen (het is een kordate Belgische arts) hoe goed ik er wel niet uitzag. “En hoeveel kg bent ge kwijt?” Dertig dokter. Ze was tevreden maar nog niet helemaal want wilde mijn streefgewicht weten. “Een gewicht dat past bij een gezond BMI”, antwoordde ik vol vertrouwen. Auwch, in mijn gedachten was dat 80-85 kg. Maar de strenge meesteres (zo ziet ze er ook een beetje uit) zette nog een extra gewichtje van 10 kg erbij op de weegschaal des oordeels. “75 kg is een BMI van 25”, zei ze.  Dat zijn er dan dus nog eens 15 die eraf moeten. “Je bent nog maar een half jaar bezig”, zei ze bemoedigend. Maar ik weet heel goed dat die eerste kilo’s er in de eerste weken afvlogen en dat het nu langzaam gaat. Misschien 2 per maand. Dat zou betekenen dat ik over een half jaar nog eens 12 kg kwijt zal raken. We zullen kijken of ik op 26 februari 2020 dat streefgewicht van Catherientje bereikt heb.

 

Vooruitgang  

Laat ik vooral positief blijven, de fietstest was een grote vooruitgang ten opzichte van de vorige controle, 9 maanden geleden. Ik kon langer fietsen en onder een veel hogere belasting. Het leek even of ik de Mont Ventoux aan het beklimmen was en de kortademigheid nam toe, maar geen duizelingen en geen pijn op de borst. “Puur uithoudingsvermogen, mevrouw Jansen dus vaker op de hometrainer.”  Ik durfde niet te zeggen dat wij die thuis niet hebben. Mijn bloeddruk was op het randje maar daar moet bij gezegd worden dat ik de vier medicijnen die verpakt waren in 2 pillen per dag, al maanden niet meer inneem omdat ik zo duizelig was na het innemen dit acuut heb gestopt. “Zelf doktertje gespeeld mevrouw Jansen?”

Herfst en oliebollen

Vandaag voelt het als herfst, het is koud buiten en tijd voor een jas. Alleen… ik heb er geen die past buiten mijn spijkerjackje. Mijn hele wintergarderobe is vele maten te groot geworden. Ik verzuip in de warme wollen vesten. En ik ‘mis’ mijn vetlaagje waardoor ik het nu sneller koud heb dan voorheen. Koude voeten, niet warm te krijgen.

Afgelopen zondag was ik voor de Bode op stap. Toen had ik het ook zo koud. Het was Roosendaalse Kermis en helemaal verkleumd liep ik na afloop van de opdracht een stukje over de kermis terug naar mijn auto. Ik passeerde een oliebollenkraam. Heerlijke geuren lokte me onder het luifel waar ik even kon schuilen voor de regen. Ik kocht een zakje oliebollen voor thuis. Al snel vulde de heerlijke en verlokkende geur de auto. Zou ik een hapje…. Maar de dreiging om onderweg een dumping te krijgen van zo’n vette hap was genoeg om de verleiding te weerstaan en eenmaal thuis heb ik een gezonde warme maaltijd op en ben ik met een warmtekussentje rond mijn voeten tevreden in slaap gevallen.

25 jaar mijn liefste

Posted on by in Blog | 1 Comment

 

Vijfentwintig jaar geleden – vrijdag 2 september 1994 – was een grote dag in mijn leven. Mijn vader was vier maanden ervoor gestorven en zou niet aanwezig zijn op deze belangrijke dag maar hij wist hoe de dag eruit zou zien en daardoor was hij heel dichtbij, in mijn hart.

 

 

Ik startte de dag dan ook met een ritje van Roosendaal naar Halsteren om 7.00 uur in de ochtend. Ik ging bloemen leggen op zijn graf en vertelde dat ik later die dag terug op het dorp zou komen om in het gemeentehuis te trouwen. Dat was belangrijk voor mijn vader; zijn dochter getrouwd zien.

Op de terugweg hoorde ik op de radio “The moment I wake up, before I put on my makeup, I say a little prayer for you. And while I’m combing my hair now, and wondering what dress to wear now, I say a little prayer for you. Yeah you’ll stay in my heart and I will love you. Forever and ever we never will part, oh, how I love you. Together, together that’s how ik must be to live without you. (Aretha Franklin)

En dat was het teken van mijn vader, dat hij heel die dag dicht bij me zou zijn. Door mijn tranen heen begon ik te lachen en die lach en blijdschap heeft mij de hele dag vervuld.

Toen ik thuiskwam hadden de buren ons huis versierd. Gérard was bij zijn moeder gaan slapen. Mijn zus Pauline was al aanwezig om mij op te maken en Arthur de kapper ging aan de slag met mijn haar. Hij zou zo klaar zijn want met een kort kapsel valt weinig te frutselen. Trouwjurk aan en toen ging de bel. Daar stond hij dan, keurig in pak. De eerste en laatste keer hihi. En met haar, onze kinderen vroegen later toen ze de trouwfoto’s zagen: wie is die man? Ze hadden hun vader nooit met haar gekend.

Mijn zwager Jeroen was onze chauffeur die dag in een mooie groen-grijze Jaguar. Het bloemstuk op de motorkap is er onderweg naar Antwerpen waar we de trouwfoto’s gingen maken, afgewaaid. Zijn dochtertje Mandy (4 jaar) was bruidsmeisje. In Antwerpen aangekomen begon het te regenen maar dat mocht de pret niet drukken. Wat hadden we een lol. Alleen Mandy wilde niet op de foto, ze staat er slechts 2 keer mee op. Er waren bevrijdingsfeesten aan de gang, een groot marineschip voer voorbij en liet de hoorn blazen toen ze ons op de kade zagen staan. Amerikaanse soldaten in de binnenstad wilden met ons op de foto. Het was erg leuk, en we waren nog niet eens getrouwd. Dat ging later die dag gebeuren. Ik droeg een prachtige jurk (vond ik zelf) waar ik de sleep van af had laten halen en meters stof tussen uit de rok had laten snijden om hem minder breed te laten lijken. Ik woog toen al tegen de honderd of misschien zelfs erover. Ik droeg witte platte “Elvis” schoenen omdat ik vooral geen zere voeten wenste te hebben op mijn eigen feestje.

Na een lunch in het dorps koffiehuis in Halsteren gingen we naar het gemeentehuis waar een ambtenaar die mijn vader nog gekend had en dus voor mij een emotionele waarde had, ons trouwde. Mijn oudste zus en Gérard zijn broer waren onze getuigen, als ook onze beste vriend en vriendinnen. De trouwambtenaar noemde alleen onze namen steeds verkeerd. Gerard en Elise. Voor schandaal, maar we waren gelukkig en lachten het weg. Daarna in een noodvaart naar Wouw waar meneer pastoor ons op stond te wachten in de prachtige kerk waar ook emotionele waarde was aangezien daar opa Koen begraven was en daardoor zijn geest ook rondwaarde tijdens de plechtigheid. Mijn zus Annie las een mooie tekst voor en een tante van Gérard. Zo had iedereen een mooie rol op deze geweldige dag.

Na de officiële gebeurtenissen gingen we dineren en feesten op de Kade in Roosendaal bij de Eratozaal. De receptie was een groots gebeuren want ik werkte als directiesecretaresse in het ziekenhuis en had alle meiden van de polikliniek uitgenodigd. De artsen en mijn baas Willem van der Pompe speelden in een jazz-band Mad Medix en zij traden op tijdens de receptie. Er was wel 300 man. Wat een belevenis. En daarna natuurlijk de feestavond. Collega’s van Gérard die toen nog bij Leys IJzerwarengroothandel werkte en vrienden en vriendinnen, familie, ooms, tantes, neven en nichten. Het was een geweldig feest tot diep in de nacht. Een verrassingsoptreden van Huub Hangop (neef van Gérard) en zelfs ik moest geloven aan de polonaise (kon moeilijk op onze eigen bruiloft mezelf op de wc verstoppen).

Onze openingsdans was op Barry White: The first, the last, my everything. Later hebben we hem nog live mogen zien en horen optreden in Brussel. Zijn stem maakt nog steeds vlinders in mijn buik los. Het was ook kermis in Roosendaal, en dat is nog altijd zo op of rond onze trouwdag. Dat is mijn geluk, zo vergeet mijn ventje onze trouwdag nooit.

De jaren zijn voorbij gevlogen. We hebben twee leuke jongens gekregen en een hond. Een mooi huis en zijn (voor zover we weten) allemaal gezond. We hebben dus veel om dankbaar voor te zijn en dat zijn we dan ook.

Gérard, mijn liefst maatje, ik ben niet de huisvrouw die je gewenst had, schoonmaken en opruimen is niet mijn ding maar verder heb je weinig te klagen hoop ik. Laten we proosten op de volgende 25 jaar!

Van de Dikke naar de Dunne – 26 weken

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Deze week is het een half jaar geleden (26 wk) dat ik mijn Gastric Bypass-operatie heb gehad. Ik ben 28 kilo kwijt. Tijdens mijn laatste blog schreef ik dat ik stil stond, al weken en dat gevoel had ik nog steeds.

 

Langzaam

Maar nu ik even heb teruggelezen zie ik dat ik na terugkeer van onze vakantie toch stilletjes weer vijf kilo ben verloren. Ik mag dus niet ontevreden zijn. Eigenlijk moet ik dus niet meer op de FB-pagina van Bariatrisch centrum kijken want je bent zo geneigd te vergelijken en ieder lichaam is immers anders.

Vitamines 

Waar ik me een beetje zorgen om maak is de vraag of ik geen  vitamine B12 tekort heb. Door de kleine maag, neem je veel minder voedingsstoffen op en ook de pillen werken minder dan voorheen. Mijn haar valt enorm uit en mijn spieren doen zeer en ik vergeet vaak namen en woorden.
Bij de fysio hebben we mijn trainingsprogramma moeten bijstellen, dat valt tegen want in mijn ogen kan ik nog minder dan de gemiddelde bejaarde die ik daar bezig zie. Maar Britt, mijn personal coach zegt dat ik van nul moet beginnen en dat mijn lichaam ook nog steeds herstellende is. Ik begin mijn work-out met 20 minuten fietsen, 10 minuten roeien en ga dan aantal spierversterkende oefeningen doen en daarna op de crosstrainer. En dat is trouwens wel een grote overwinning. Nooit eerder kon ik dat in verband met mijn rechterknie en mijn achillespeesblessure maar nu sta ik daar dus gewoon 15 minuten op dat apparaat met armen en benen in beweging.

Trouwjurk

Morgen, 2 September zijn we 25 jaar getrouwd, ik vraag me af of ik in mijn trouwjurk zal passen als ik wist waar ik die gelaten had. Vast ergens op zolder maar die staat overvol met kerstspullen en andere seizoensgebonden voorraad uit onze winkel. Als ik een dochter had gehad, had ik vast de moeite gedaan de zolder op te kruipen maar voor mijn 3 mannen heeft dit geen emotionele waarde dus laat ik de spinnen maar met rust.

Zomerjurk

Afgelopen woensdag was ik met mijn oudste zus in Antwerpen, onverwacht een dagje shoppen. Want eigenlijk stonden we op de carpoolplaats gereed met strandstoelen, parasols en koelbox voor dagje strand. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, vergezeld van een stevige onweersbui dus reden we naar Antwerpen waar we op de parkeerplaats onze korte broek verwisselden voor een lange. Het was een eeuwigheid geleden dat we samen hadden gewinkeld en ik had al zeker 25 jaar geen kleding meer met haar gekocht omdat ik altijd naar een speciaalzaak moest. Het was dan ook kicken dat ik nu een kleedje (jurkje) kon kopen in maat 44, en dan ook nog eens voor 11 euro vanwege de solden. Dat geloof je toch niet?

Klapstoel 

Dit weekend ben ik met manlief naar Egmond aan Zee geweest. Ik had een verrassingsovernachting geboekt voor ons zilveren jubileum, alleen kon ik mijn mond niet houden en wist hij dit dus al twee weken van tevoren hihi. We sliepen in het Zuiderduin Hotel, waar ik 10 jaar geleden met mijn beste vriendin had geslapen om te vieren dat we samen 90 werden en al vanaf ons 15e vriendinnen zijn. Op het balkon stonden plastic tuinstoeltjes waar bij mij de poten onderuit klapten door mijn gewicht. Wat hebben we gelachen. Tranen met tuiten. We huurden toen ook voor het eerst een elektrische fiets waar we bij thuiskomst enorm commentaar op kregen maar waar we fietsend door de Schoorlse Duinen met flinke hellingen, maar al te blij mee waren. Gisteren zat ik opnieuw in zo’n plastic stoeltje, ze waren nu alleen blauw in plaats van wit. Ik heb mijn vriendin een foto geappt “stoeltje nog heel”. Ik fietste ik met mijn man dezelfde route, 30 km en nu op onze eigen fietsen met trapondersteuning. Ik schaam me er niet voor. Met allebei een slechte knie is dit toch de ideale manier om ver te kunnen fietsen.

Vandaag nog eens een dikke 33 km route gefietst van Akersloot naar Graft en dan naar het mooiste dorp van Noord-Holland: De Rijp. Anton Pieck heeft dit vast gebruikt als inspiratiebron voor de Efteling. Een paar keer met een pontje over, daarom heet het ook de pontjes route.

Gouden Toekomst

Er waren veel 60-plussers onderweg. Ook in ons hotel (vooral Duitsers). “Ons voorland”, zei ik tegen mijn ventje. “Nee toch zeker?”, vroeg hij verschrikt. “Nee hoor volgende keer boeken we een moderner hotel of nemen we een B&B. Hopelijk kunnen we zeker tot onze gouden bruiloft nog vele mooie fietstochten maken. Door mijn GBP-operatie heb ik in ieder geval op tijd ingegrepen en ben ik mijn lichaam in een betere conditie aan het brengen.

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – vakantie halfweg

Posted on by in Blog | Leave a comment

Foto: bij de Dikke en de Dunne in het Charlie Chaplin Museum in Vevey Zwitserland. Ik ben halverwege de ladder tussen de Dikke en de Dunne

We zijn 16 dagen met vakantie geweest. Geen weegschaal in de buurt dus kan ik niks schrijven over eventuele wenselijke vorderingen. In denk ook eerlijk gezegd dat er geen vorderingen gemaakt zijn zo aan mijn kleding te voelen. Vlak voor de vakantie heb ik nog wat nieuwe korte broeken ingeslagen, maat 46 en ze zitten nog hetzelfde.

 

Rondreis-menu

Na de start in Duitsland met een bezoek aan het kasteel Neuschwanstein in Fussen, volgden drie dagen Wenen. Vervolgens gingen we weer een grens over en reden door het groene en schone Slovenië om bij de Plitvice Lakes Kroatië te stoppen. De Plitvice meren behoren tot de zeven wereldwonderen en daar is niks te veel mee gezegd. Ik kan het niet beschrijven, dat moet je gewoon zelf zien. De eerste namiddag wandeling duurde 2,5 uur en besloeg de beneden meren. Na een overnachting en nog een grote ochtendwandeling langs de bovenste meren trokken we verder naar de kust van Dalmatië waar we zes nachten logeerden in een superhotelletje aan het strand.

Halve porties in het buitenland

Gelukkig snapte de ober mijn vraag om halve porties, al hebben we elke avond wel een driegangenmenu voorgeschoteld gekregen. Ik nam als voorgerecht altijd een visbouillon, en van het hoofdgerecht at ik alleen mijn vlees/kip/vis en groente op. Dan wachtten we daarna zeker 30-45 minuten voordat we het nagerecht lieten komen. En dat was voor mij 1 bolletje ijs of een paar hapjes van een heerlijk vers taartje. Voor we in Makarska aankwamen hadden we wel heel veel lichaamsbeweging, 20.000 stappen op een dag was normaal. Maar nu verbleven we aan het strand. Hotelletje aan zee, voetpad oversteken en ons strandbedje stond gereed. Natuurlijk zwommen we meerdere malen per dag in de prachtige heldere zee en wandelden we ’s avonds na het eten naar het haventje maar fitness wil ik het niet noemen. Nu moet ik erbij zeggen dat ik een enorme smak gemaakt heb, gestruikeld bij de Plitvice Lakes. En het kiezelstrand in Makarska ging over in keien als je de zee in liep op je noodzakelijke waterschoenen. De kiezels rollen soms weg en daardoor heb ik me verstapt. Het is enorm in mijn rug geschoten en ik heb twee dagen ontstekingsremmers geslikt en zelfs morfine. Ik hoop dat dit geen schade aan mijn verkleinde maag heeft gebracht want ontstekingsremmers zijn uit den boze na een GBP, maar gewone paracetamol heeft mij nog nooit geholpen en ook nu niet.

PHPD 

Ik leed dus aan PHPD (pijntje hier, pijntje daar maar kon er niet meer mee lachen na twee slapeloze nachten). Op het strand kon je bij een standje ‘medical’ massages ondergaan dus ik erop af. Anna deed haar best maar besloot dat er een manueel therapeut aan te pas moest komen. Dus zo lag ik diezelfde dag voor de tweede keer op tafel. Er werd wat geduwd en getrokken, ik had er eerlijk gezegd niet zo’n vertrouwen in. Na de behandeling moest ik een paar keer met mijn armen voor me uit gestrekt in een plastic stoeltje gaan zitten en opstaan. Hij was tevreden, ik nog niet want ik verrekte nog steeds van de pijn. “It takes 48 hours”, zei de therapeut. En verdomd, twee dagen later was ik weer de oude.

Niet klagen

Inmiddels hebben we Kroatië verlaten en na een tussenstop/overnachting bij het romantische meer van Iseo zijn we onderweg naar het Meer van Genéve. Ik heb me twee keer gewaagd aan het eten van een halve pizza, geen dumping maar wel vreselijke diarree. Toch te vet denk ik. Verder mag ik totaal niet klagen, ik heb van mijn eten kunnen genieten en realiseer me dat ik heel veel geluk heb. Via Facebook ben ik in aangesloten bij twee besloten groepen; eentje van het Bariatrisch centrum Bergen op Zoom en de andere heet Eiwitrijke recepten na GBP. Daar kom ik nogal wat verhalen tegen van mensen die praktisch niets kunnen eten. Of van heel veel dingen een dumping krijgen. Mijn angst zit er wel een klein beetje in dat ik misschien wel te normaal kan eten (al is de hoeveelheid zeker de helft dan voor mijn operatie) en daarom stil lijk te staan. Na de vakantie zullen we het weten. In augustus heb ik weer een afspraak bij de diëtiste. Wat me verder onaangenaam verraste was de constatering van vreselijke haaruitval. In hotels heb je witte lakens en kussenslopen en aangezien mijn man kaal is, kon de enorme hoeveelheid haren op het kussen alleen maar van mijn hoofd komen. Ook de wastafel was een verzamelplek.

Moment der momenten

In Zwitserland hebben we vooral genoten van de prachtige vergezichten toen we tussen de op de werelderfgoed geplaatste wijnterrassen reden bij Lausanne en Morgen. Ook ons bezoek aan het Charlie Chaplin Museum bij Vervey was één van de hoogtepunten en natuurlijk het concert van Quincy Jones tijdens Montreux Jazzfestival. De laatste drie dagen van onze reis brachten we door in hereniging met onze boys Sven en Max die op zondag 600 km gereden hadden en ons troffen in Europapark. Het moment der momenten toen we bij de Silverstar achtbaan stonden. Ik kon met gemak in het stoeltje, de beugel kon dicht en zelfs nog enkele standjes strakker. Toen we over de kop vlogen zat ik even los en gewichtloos in mijn stoeltje, en Max keek me grijnzend aan. “Het is je toch maar mooi gelukt mama”, zei hij trots. Het was best een emotioneel momentje. Dat mijn ritje in deze achtbaan later een scheurtje in mijn linker bovenarmspier had verergerd had ik toen nog niet kunnen vermoeden. Na twee dagen Europapark reden we met een stop in Strassbourg Frankrijk, via de Belgische Ardennen (afscheidsdiner in Durbuy) terug naar huis.

Uur van de waarheid

Moment van waarheid was de weegschaal: niets eraf en niets erbij. Ik was een beetje teleurgesteld omdat ik nog steeds was blijven hangen op 97 kg maar als ik terugkijk naar het gastronomische deel van onze vakantie mag ik niet klagen, andere jaren was ik zeker 2 kg aangekomen. Voor ik aan mijn GBP begon had ik nooit durven dromen dat ik nog zo van een vakantie zou kunnen genieten, en mijn gewichtsverlies tot nu toe heeft al vele voordelen opgeleverd in o.a. conditie en klimmen, trappenlopen en zonder problemen in elk stoeltje op het terras passen. Dus mochten er nog mensen zijn die twijfelen: niet nodig.

 

 

 

← Older posts
Newer posts →