Blog

Van de Dikke naar de Dunne – week 18

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Vorige week heb ik mijn laatste werkweek gehad voor onze vakantie. En terwijl ik dit schrijf zijn we al op dag twee van onze rondreis.

 

 

Kleine portion bitte

Ik vond het wel een beetje spannend om op reis te gaan; afwijken van mijn eetpatroon dat ik na de operatie ontwikkeld had. Ik eet namelijk bijna elke middag vers gemaakte kippensoep en de tussendoortjes gaan mee in een koelboxje. Buiten de soep was dag 1 van de vakantie dan ook wel haast hetzelfde, alles in koelboxje mee voor onderweg. Deze eerste dag begon in Köln bij een tentoonstelling van de privé collectie van Michael Schumacher. We reden daarna nog een dikke 600 km naar Fussen in de Duitse Alpen / Tirool. Onderweg genoten we het commentaar van Olaf Mol en natuurlijk de geweldige overwinning van Max Verstappen. Manlief nam ’s avonds een grote schnitzel. Omdat het zo warm was nam ik een salade met kip en ik vroeg de ober, terwijl ik het kaartje van de obesitaskliniek liet zien, of ik een kleine portie kon krijgen. “Kein probleem Fraulein”, lachte hij me toe. Ons eten werd geserveerd en ik had een diep bord vol met sla, tomaten, warme stukjes gebakken kipfilet met yoghurtdressing. Heerlijk maar veel te veel. Gelukkig kon ik wat overscheppen naar het bord met schnitzel en pommes frites, daar was de sla wel in kleine portion haha.

Ontbijtbuffet

Het ontbijt in een hotel is ook best een dingetje als je een kiwimaagje hebt. Er is zoveel keus en er moet ook een half uur tussen koffie en eten zitten. Normaal sta ik thuis op, ga douchen, maak een latte macchiato en terwijl ik mijn koffie opdrink, maak ik mijn lunch en gezonde tussendoortjes klaar. Tegen de tijd dat het half uur voorbij is eet ik mijn ontbijt rustig op. Maar manlief zet op vakantie altijd de wekker rond 7.00 uur, dan wil hij vroeg ontbijten en schept zijn bordje vol met eieren & spek, warme broodjes, vers fruit en nog een tweede koffie met een croissantje. Hij moet dus op mij wachten, gelukkig heb ik geen driegangen bij mijn ontbijt J maar het is lastig om na mijn roerei (voor de eiwitten) niet aan de verleiding toe te geven om nog wat lekkers van het rijkelijk tentoongestelde buffet te nemen.

Compensatiemomentje

Een groot voordeel van op vakantie gaan wel weer dat wij vele stappen zetten, meer dan de gewenste 10.000 per dag die ik op mijn kantoordagen nooit haal. Die wetenschap bracht mij vandaag tot het besluit om een heerlijke Sachertorte te gaan eten in het beroemde Weense hotel Sacher. We stonden er een half uur voor in de rij maar dan word je beloond met ontvangst in een schitterende tearoom. Obers en serveersters in kostuums uit de jaren dertig, gelukkig was de taart wel van vandaag. Ook hier eerst de zelfgemaakte ice-tea van het huis opgedronken en een half uur gewacht tot ik mijn taartje hapje voor hapje genietend naar binnen schoof. Voor het bedrag dat we moesten afrekenen mochten we dat tafeltje best een uur bezet houden.  Naast ons zat een man uit Saoedi Arabië. Het was geen rijke oliesjeik want hij nam alleen een stukje taart en geen drankje. De meeste mensen niet maar ik vond dat mijn man best een keertje decadent mocht doen. Ik vertelde de Arabier (die scheikundeleraar was op de Hoge School) dat mijn man vijfentwintig jaar geleden in Venetië niet met mij in een gondel wilde omdat hij dat te duur vond, en nu voor ons aankomende zilveren huwelijk, in Wenen om Sachtertorte mocht trakteren om het goed te maken. En natuurlijk is dat ruimschoots gelukt.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 17

Posted on by in Blog | 2 Comments

Alweer 4 maanden (oftewel 17 weken) verder na mijn GBP operatie. Ik voel me goed en pas in maatje 46 dat zelfs ook alweer te ruim wordt. Mijn vakantiekoffertje wordt binnenkort gevuld met talloze goedkope shirtjes van mijn lievelingswinkel maar ik heb slechts twee bermuda’s. Een zwarte en een witte. En geen enkele passende lange broek. “Geen probleem schat”, zei manlief.  “Waar we naar toe gaan zijn ook winkels.” Dat stemde mij nog niet gerust maar eigenlijk moet ik me niet meer druk maken want inderdaad, ik kan met mijn nieuwe lichaam in elke winkel terecht. Een gewone confectiemaat! Zo raar na twintig jaar alleen in speciaalzaken te kunnen shoppen.

 

Vrije val

Omdat we dit jaar ook Europapark aan zullen doen, had ik de fysio van het Bariatrisch Centrum nog maar even om advies gevraagd. Want zou alles van binnen in mijn buik al zover hersteld zijn dat mijn lijf allerlei G-krachten aan zou kunnen en door elkaar geschud zou mogen worden?  Omdat mijn laatste sportles niet door kon gaan wegens mijn werk schreef ik een e-mailtje. “Rob, zou het kwaad kunnen voor mijn lichaam om in een snelle achtbaan te gaan? Ik kreeg een kort en duidelijk antwoord: “Hoi Elles, alleen als je eruit valt! J, voor de rest kan je lichaam alles aan: vliegen, draaien, achtbanen noem maar op.” Powerrrrrr. Gewoon op mijn lijf vertrouwen dus, (en op mezelf wat wellicht nog moeilijker is hihi).

 

Detox

De chirurg was zeer tevreden tijdens mijn controle. Hij bood zijn verontschuldigen aan voor het feit dat zijn collega mij een gewone GBP had gegeven in plaats van de met hemzelf afgesproken mini, het was niet de juiste gang van zaken om dat zo vlak voor een operatie zonder goed overleg en uitleg, te wijzigen.
Het was natuurlijk nog beter geweest als ik dat zelf tegen de betreffende chirurg had kunnen zeggen maar ik had mijn controle niet bij hem.

Omdat ik de laatste tijd heel veel pijn heb ik mijn nek en vreesde voor een terugkomende nekhernia, ging ik naar de osteopaat. Hij vertelde dat het mijn hernia niet was maar mijn lever. Door het snelle verlies van 23 kilo kon mijn lever het niet aan en was ik mijn lichaam aan het vergiftigen, mijn lever moest dus ontgift wordt. Ik slik nu een detoxkuur. En ik kan al resultaat voelen. Hij zei dat hij dit al diverse malen gemeld had aan het Bariatrisch Centrum, helaas hebben ze het niet opgepakt. Wellicht een tip voor de vele mensen die mijn blog lezen en ook een GBP hebben ondergaan en problemen hebben met galblaas en andere zaken. Ontgiften is de boodschap.

Genietmomentje

Afgelopen week heb ik gelukkig geen dumping meer gehad. Omdat ik zo moeilijk kan voelen of ik genoeg heb, en uit het verleden altijd een meer dan gezonde trek had, moeten mijn hersenen best nog wennen. De diëtist geeft aan dat je 20 keer moet kauwen maar wie doet dat nou? En je eten wordt er niet lekkerder op hoor, dat kan ik je zo al vertellen. Dus eet ik eigenlijk net zo snel als mijn mannen. De truck is om na dat kleine bordje te wachten. En dan voel ik na 10 minuten de trek vertrekken. Vandaag kwam er een vriend langs van Sven, hij had mij al twee maanden niet gezien en moest eens goed kijken. Grappig want ik zie mezelf iedere dag en het valt me niet zo op maar hij zag duidelijk een totaal andere Elles. Nou is het ook wel een charmeur… maar toch, thx Louis! Een genietmomentje en stimulans.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 16

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat een week pff. Niets afgevallen maar ik maakte me geen zorgen want je kan niet elke week een pond of kilo verliezen, bovendien moet je lichaam tijd krijgen om een beetje te herstellen

 

Foute chinees

De week begon al met een soort van dumping na het eten van afhaal chinees. Ik had een schepje nasi met tjap tjoy kip. Dat at ik voor mijn GBP ook altijd, kip met groente lijkt me best een gezonde keuze, beter dan de wat vettige babi pangang.  Ik had nog niet de helft op toen ik het mis voelde gaan. Snel ging ik buiten zitten en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik had op de facebookpagina al vaker voorbij zien komen dat mensen na een GPB geen chinees meer verdragen.  En iedereen roep: Chinees is hartstikke vet eten! Ik heb het uitgeprobeerd. Misschien probeer ik het over een half jaar nog eens.

Zoet lonkt

Door onzekerheid op mijn werk (we zijn overgenomen door een grote landelijke organisatie en de taken binnen ons secretariaat gaan wijzigen, andere bazen, andere samenstelling van organisatiestructuur was toch wel aanleiding om iets meer naar zoetigheid te grijpen dan ik de afgelopen periode heb gedaan. Back to basis Ellesje, dacht ik toen.

Hapje teveel

Een tweede dumping had ik diezelfde week op woensdag na het eten van preischotel. Ik had het al enkele malen eerder gegeten zonder problemen maar woensdag was het raak. Ik begon te zweten, werd heel erg misselijk, kreeg braakneigingen. Opnieuw naar buiten gevlucht en in een tuinstoel een kwartier mezelf zeer akelig gevoeld. Gelukkig kwam Sven aansnellen met een doosje Smint. Dat helpt dus laat het een tip zijn voor medelezers die een GBP hebben gehad.

Strak in ’t broekie

Zondags heb ik een fietstocht gemaakt van bijna 40 km en ik ben ook weer naar de bewegingsles van het Bariatrisch centrum geweest. De groep zit niet vol dus ik mocht mijn twee gemiste lessen inhalen. In de snelheid van de ochtend had ik uit de lade waar de sportkleren liggen een blauwe korte broek gegrist. Toen ik me aan het omkleden was kwam ik erachter dat ik de squashbroek van mijn man had meegenomen. Geen stretch helaas en toch wel een maat kleiner dan mijn huidige 46. Met ingehouden adem kon ik de broek opgehesen krijgen (mijn geluk was mijn corrigerende Hema-tent die ik onder mijn jurk aanhad en waar ik de sportbroek overheen schoof). Met kleine stapjes begaf ik me naar de ligfiets. Ik was iets te laat dus het in-fietsen als warming-up duurde gelukkig maar 3 minuten. Met een snelle blik overzag ik het uitgezette parcours. “staan-oefening op de evenwichtsbal” (weinig risico), “trommel oefening met de zware kabeltouwen voor de bovenarmen” (geen risico), “kipfilettraining met halter” (geen risico), “stepbeweging op bankje” (weinig risico), “op de mat een brug oefening voor de rug” (zeer voorzichtig opstaan) maar de laatste oefening…. : “benen wijd, door de knieën en kont naar achter”…… alarm/hoog risico. Zou mijn blauwe broekje dat houden? Gelukkig had ik iedereen alvast ingeseind vooruitlopend op de schaamte. Het gaf weer een hilarische les natuurlijk.

Nieuwe look

Toppunt van die lastige week was wel mijn nieuwe bril. Het oude montuur was te groot geworden voor mijn smaller wordende gezicht maar ook de sterkte moest aangepast worden. Ik vind het altijd lastig om een nieuwe bril te kiezen want ik kan zelf niet zien of een monteur leuk staat omdat ik zonder mijn eigen bril bijna niks kan zien. Tegen de spiegel geplakt probeer ik te kijken of de door de opticien uitgekozen monturen mij staan. Meestal neem ik dan drie modellen meer naar huis om te laten keuren. Ze werden afgekeurd. Gelukkig ging Gérard mee dit keer om een ander montuur uit te zoeken. Gisteravond was mijn bril klaar en kon ik met de juiste glazen erin, zien dat hij erg leuk stond.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 15

Posted on by in Blog | 1 Comment

Ik ben zo blij als ik ’s ochtends nog steeds twee cijfers aantref op de weegschaal. Ik vertelde het op mijn werk en zag mensen even denken. De meesten hebben zelf nooit drie cijfers gezien. Maar iedereen is oprecht blij voor me. Dat zag ik ook aan mijn superleuke verjaardagskado met een tegoedbon voor mijn favoriete winkel op dit moment. Op de verpakking van de kadokaart staat “for some-one special thats you.” Hoe toepasselijk. Voorheen kocht ik mijn kleding bij een grote matenwinkel in Essen en die heette That’s me. Me is nu you geworden. Een new you.

 

Wat doet het met je?

Enkele weken geleden vroeg de psycholoog van het Bariatrisch centrum “Wat doet het met jou dat je zoveel bent afgevallen?” Ik antwoordde dat ik blij was, dat ik me goed voelde. Gaandeweg vraag ik het me soms opnieuw af. Ik voel me kleiner. Heel raar. Terwijl mijn lengte hetzelfde is gebleven. Kleiner als ik plaatsneem op mijn bureaustoel, op het toilet, in mijn auto. Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe het zal gaan als we deze zomervakantie weer naar Europapark gaan. Het grootste pretpark van Europa staat in Rust – Duitsland. Ze hebben daar de snelste en hoogste, en langste achtbanen. Ze hebben er maar liefst dertien.

Stoeltje

De Silverstar (73 m hoog, max snelheid van 130 km per uur en 4G kracht) heb ik enkele jaren geleden mogen beleven. Wat een ervaring. Ik was vergeten mijn bril af te zetten en mijn wangen klapperden als bij een piloot in een open vliegtuig. Door de G-kracht bleef mijn bril op zijn plek zitten maar toen we terug uitstapten moest ik janken van ontlading. Vorig jaar paste ik niet in het stoeltje van de Silverstar. We hadden een uur in de rij gestaan en ik perste me in het kuipstoeltje. De beugels gingen naar beneden maar die van mij viel niet in het slot. Twee sterke Duitsers in een heus Formule 1 pak kwamen de beugel naar beneden duwen waarbij alles afgekneld werd maar helaas. Met een rood hoofd van schaamte klom ik eruit. Gelukkig kon ik wel mee in de Blue Fire, hier hebben ze in het achterste karretje twee stoeltjes voor zwaardere mensen. Ook gênant maar toch prettig dat je met je gezin de kick mee kan beleven. Deze achtbaan van 1.000 meter lang start met een kick-start waar je in slechts 2,5 seconden weggeschoten wordt van 0 naar 100 km/u. Diverse loupings, waaronder de hoogste in Europa en een 360° schroef en andere over de kop elementen bezorgen je de kik van je leven. Toch was deze vervelende en beschamende ervaring in de Silverstar wel een issue dat bijgedragen heeft aan mijn besluit om een GBP operatie te laten uitvoeren.

De vraag is dus, nu ik zeker en vast in de stoelen van alle achtbanen zal passen, of mijn nieuwe maagje dat aan gaat kunnen. Ik bedacht dat als ik misselijk zou worden, in ieder geval nooit veel maaginhoud uit zou moeten spugen hihi.

Vakantiehap

De zomervakantie komt er aan en we gaan naar een land waar we nog nooit geweest zijn. Dat is nu dubbel spannend qua eten en aangezien ze er maar gebrekkig Engels spreken zal ik in mijn translate-app maar alvast Gastric Bypass opzoeken in het Kroatisch. Ik heb in ieder geval een nieuwe tankini gekocht vandaag zodat ik fatsoenlijk een duik in zee of het zwembad kan nemen.

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 14

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is gelukt! Ik had eigenlijk geen doelstelling na mijn Gastric Bypass Operatie dan een gezond BMI en gezond gewicht. Hiervoor gaf ik mezelf een jaar omdat dat de termijn is doorgaans gebruikelijk is. Maar stiekem had ik mezelf toch een kleine uitdaging opgelegd. Op mijn 55 verjaardag (2 juni) 2 getallen op de weegschaal. En laat ik nou op 1 juni 99 kg wegen, en op 2 juni na verjaardagstaart en een BBQ ook nog hihi. Goed gedaan meisje zei ik tegen mezelf.

 

Beheersing

Ik voel me dus feestelijk en bedenk of ik nog een doel zal stellen voor over drie maanden. Beter van wel want de zomer is verlokkelijk, ik kan namelijk ijsjes eten en niet alleen water-peerijsjes. Maar…, alles met mate dus af en toe een bolletje ijs zal geen kwaad kunnen. Ik eet gezond en volgens de richtlijnen en drie verwen-momenten per week. Ik snoep haast niet buiten af en toe een dropje op kantoor en op zondagochtend een half broodje chocoladeboter. Ken je dat nog? Ik at het in mijn kindertijd en opeens zag ik het bij de Albert Heijn XL winkels in de koeling liggen, 99 ct. Onweerstaanbaar lekker op beschuitje of geroosterde boterham.

Mannenogen

Het zwembad is weer geopend, laat dit jaar. Meestal plons ik eind april/begin mei al in het water, mijn man verwensend omdat de kachel niet hoog genoeg staat. 1 Juni was mijn eerste duik, het water was 20 graden. Even schrikeffect maar al snel heerlijk verkwikkend zo vlak voor het slapen gaan. En dan meestal skinny-dip.
Zondag was het tropisch warm. Met de nieuwste Karin Slaughter, lag ik te genieten van het feit dat ik mijn verjaardag niet vierde. En dus niet in de hitte met gebakjes, drankjes en hapjes moest rondlopen tussen de gasten die gezellig zouden kletsen en waar ik dan dus geen tijd voor had. Soms moet je egoïstisch zijn. Ik had mijn tankini aangetrokken, maar had het bovenstuk uitgedaan; witte borsten zijn niet zo aantrekkelijk vind ik zelf, krijg altijd associatie met uiers. Opeens hoorde ik de buurman me feliciteren en vragen hoe het met me ging. Ik weet dat hij dan op het muurtje van zijn plantenborder klimt en net over het met klimop begroeide hek komt kijken. Razendsnel trok ik mijn zonnejurkje aan. Pff net op tijd. Ik mag dan al maatje 46 hebben maar strak in mijn vel is een ander gevalletje. Hij had me al even niet gezien dus kreeg ik complimenten die door mijn man beaamd werden. Toen wel. Gek he, als een andere man naar je kijkt, kijkt je eigen vent ook opeens met andere ogen.

Waterpret

Ik besloot mijn bovenstuk terug aan te trekken ook al kwam er geen visite en nam voor het eten nog een frisse duik. Mijn tankini-broekje vloog zo uit. Wat hebben we gelachen. Gelukkig kwam de buurman niet over de schutting piepen om te kijken wat er aan de hand was. Later bedacht ik dat de buurman camera’s heeft hangen aan zijn dakgoot… Enfin mijn aanname dat mijn tankini van vorig jaar nog wel ging, viel dus in het water (oké het zat wat losjes maar in het water lubbert badkleding dus uit). Tijd om te gaan shoppen.

BBQ

’s Avonds zouden met ons gezin barbecueën. Ik had over mijn hart gestreken en mijn 85-jarige moeder ook uitgenodigd, terwijl ik heel goed weet dat ze eigenlijk weinig geduld heeft voor BBQ. Gelukkig had manlief hier rekening mee gehouden en de stokjes volgden elkaar snel op. Voor mij minder goed, maar ik was toch blij met een klein zalmpakketje, scampi-spiesje en een kipsatéstokje. Zonder sausjes en met 1 stukje stokbrood. De volgende ochtend kon ik het bekopen op het toilet, toch te veel kruiden voor mijn nieuwe maag-darmsysteem. Tip dus voor mijn lotgenoten, eet wat vis van de BBQ, dat is licht verteerbaar en niet zo gekruid als het BBQ vlees.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 13

Posted on by in Blog | 1 Comment

Zaterdag was het 25 mei, drie maanden na dato. Rare gewoonte dat je denkt in periodes van voor de GBP en na. Alsof je iemand verloren hebt. Als ik hierover nadenk is dat ook zo. Ik heb mijn oude lichaam achtergelaten; geen spijt, geen tranen.
Als ik terugkijk op de afgelopen drie maanden ben ik de ellende van de eerste weken al vergeten. Net als bij een bevalling. Je krijgt er zoiets moois voor terug.

 

 

Dankbaar

Ik mag dankbaar zijn dat alles eigenlijk zo soepel is verlopen. Drie maanden verder na een ingrijpende ingreep; en ik leef een normaal leven. Ik kan bijna alles eten, kan zelfs ook genieten van een bolletje ijs of een half gebakje. Alles met mate natuurlijk. En omdat je minder kunt eten, ben je veel meer geneigd om voor gezonde dingen te kiezen. Net had ik trek in iets en dan eet ik mini bolletjes mozzarella en kleine tomaatjes omdat ik zo toch eiwitten binnenkrijg.
Mijn energielevel is weer op peil. Ik werk vier dagen in Middelburg en heb het werken voor De Bode ook weer opgepakt. Natuurlijk ben ik soms moe, maar dat is iedereen om me heen ook. Als ik dan even rust, ben ik snel weer in balans.

Bewegen

Vorige week heb ik niet gesport en dat mis ik dan wel, dat groepje lotgenoten in Bergen op Zoom geeft een band en de wijze waarop daar gesport wordt, is gewoon leuk. Zo anders dan in een sportschool.  Vandaag was een speciale sportles. We waren maar met twee en hadden dus elk onze personal coach. Maar niet eentje die steeds meer en meer van je vraagt en waarbij het nooit genoeg is maar twee leuke mensen die kijken of we goed bezig zijn. En ons aanmoedigen en laten lachen. Vandaag ging het over het verlengen van de pensioenleeftijd en hoe ze dan op hun 71e achter de rollator toezicht zouden houden maar geen oefeningen meer voor konden doen.

Zeer gat

Deze week heb ik geen kilo’s verloren maar mijn omvang neemt toch gestaag af. Ik nam laatst plaats op een houten bankje en dacht dat ik op een tak of zo zat. Blijkbaar is het vet op mijn kont verdwenen en zit ik in plaats van op luchtkussentjes op mijn botjes. Stiekem kijk ik wel uit naar het moment dat de weegschaal twee cijfers aan zal geven.

Lunchpakket

Zaterdag zijn we een dagje uit geweest, naar Nijmegen. Na een laat ontbijt en een paar lokale boodschapjes vertrokken we met Max om 11.30 naar Nijmegen. Om 13.30 liepen we rond in deze mooie stad. Ik had een flesje drinken in mijn tas en dat was het. Niet zo slim. De mannen spraken niet over een lunch terwijl ik zes keer per dag eet. Snel een mini-jumbo ingedoken en een banaan gescoord en een klein bakje zalm-wraps die ik met Max heb gedeeld. Daar kon ik wel even op vooruit, maar om 16.00 uur voelde ik dat die drie mini-wraps en banaan al verteerd waren. Manlief wilde echter alleen iets drinken want hij wou zijn eetlust voor het diner niet bederven. Maar voor mij werkt het zo niet meer. Ik kan niet op twee maaltijden de dag doorkomen.

Als ik ga werken ben ik hier goed op ingesteld. Dan neem ik een koeltasje mee met een beker eigen gemaakte kippensoep, een beschuit en een paar aardbeien, een bakje fruit, een zakje ongebrande noten of een proteïnereep, een beker proteïnemelk en een banaan.  Het lijkt heel wat maar ik ben van 7.30 tot 18.30 uur van huis. Je gaat natuurlijk niet met zo’n koeltasje in de stad rondlopen als je gaat winkelen en een sightseeing wandeling maakt. Ik ga eens bij anderen vragen hoe ze dat doen.

 

Superdessert


Verrassend was het diner: we gingen eten in het pas geopende restaurant Humphrye’s. Prachtig gebouw, ooit was hier de oude ABN-bank gevestigd, de toiletten waren bij de kluis waar je zo door de enorme dikke deur met tientallen stalen sloten in kon lopen. Leuke ervaring. Op de menukaart stonden driegangenmenu’s die gelukkig ook los besteld konden worden. Ik koos een zeetong. Heerlijk, en ik heb hem helemaal opgegeten. Op mijn gemakje. De frietjes en rauwkost heb ik niet aangeraakt. Ik vond de kostbare vis belangrijker dan wat sla voor een euro. Het dessert sloeg ik af en ik was blij met 1 hapje van de overheerlijke tiramisu die Gérard besteld had. Ik had namelijk een veel beter toetje. Eentje waar je niet dik van wordt of een dumping op riskeert: een super optreden van Frank Boeijen in zijn eigen stadsschouwburg. Wat een prachtige dag.

Van de Dikke naar de Dunne – week 12

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat vliegt de tijd. Twaalf weken alweer, en er is een mijlpaal bereikt! Nullen in het venster. Mijn gekoesterde cabriootje heeft me 200.000 veilige kilometers bezorgd….. En jawel, de weegschaal staat op 100 dames en heren. De psycholoog van het Bariatrisch Centrum vroeg me afgelopen dinsdag wat mijn streefgewicht was. Ik zei dat ik het niet wist. Dat is natuurlijk geen gewenst antwoord voor een psycholoog.

 

Bezinning

Op drie andere manieren probeerde ze erachter te komen wat mijn einddoel was. Welke kledingmaat ik nastreefde. Daarover kon ik kort en krachtig zijn. Een gezond BMI en daar hoort een gezond gewicht bij. En dat is voor mij niet in concrete cijfers uit te drukken. Als mijn lijf over een jaar stopt met afvallen en de weegschaal staat op 85 dan ben ik tevreden. Staat de weegschaal op 80 dan ook, staat hij op 75 en ik heb het altijd koud en ben altijd moe; dan niet. Ik ben er niet zo mee bezig. Daarna vroeg ze hoe ik me voelde met die 19 kg die er af was. “Goed”, antwoordde ik. “Maar hoe voelt dat vanbinnen?” “Ook goed”. Tja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Ik voel het verschil als ik de trap op loop, of als ik buiten een verre wandeling maak. Als ik me omdraai in bed, als ik de armleggers van mijn bureaustoel naar binnen moet bijstellen. “Wat doet het met je?”. Het lijkt alsof GOED niet goed genoeg is. Voor mij wel. Normaal gezien mag je drie tot vier keer naar de psycholoog. We spraken af dat ik zou bellen als ik problemen zou ondervinden met mijn veranderende lichaam of problemen zou krijgen in eetgedrag.

 

Eetgedrag

Ik ben me bewust van mijn veranderde maagje hoor. Ik eet kleinere porties maar probeer ook zo normaal mogelijk te leven. Ik maak andere keuzes. Als ik ga lunchen, bestel ik soep. Dat kan ik op en is eten en drinken tegelijk. En ’s avonds eet ik met mijn gezin mee, soms neem ik wat anders omdat ik daar zin in heb. Gewokte spinazie met stukje zalm vind ik heerlijk en de rest niet. Voorheen deed ik dat niet zo gemakkelijk, iets alleen voor mezelf maken maar nu dus wel. En gisteren kwam ik voorbij bakker Dudok in Roosendaal. In de vitrine lagen nog twee Roosendalertjes. Gérard is er gek op. ’s Avonds maakt ik hem blij met 1,5 Roosendalertje en ik was blij met een halve. En nog blijer was ik dat hij het songfestival niet hoefde te zien.

 

Sporten

Op mijn werk is er een nieuwe collega gestart. Ze had ruim een jaar geleden ook een GBP ondergaan. Ze was zo slank als wat en het zag er allemaal stevig uit. “Ik ga drie keer per week sporten; krachttraining”, zei ze en voegde eraan toe dat ze sporten voorheen haatte. Er is dus hoop. Ik ga nog enkele weken naar het sportklasje in Pand 7 en meldt me dan aan bij mijn fysiopraktijk voor het zwaardere werk onder begeleiding. Afgelopen week was weer een leuke sportles. Strandjurkje was opeens weer van de partij. Opnieuw zat ik tegenover haar op de ligfiets. Het jurkje wappertje nog altijd vrolijk naar boven en het uitzicht was hetzelfde. Ik draaide mijn hoofd naar links want er speelde weer een hele film in mijn hoofd af. De coach, die mijn blogs inmiddels ook leest durfde mij niet aan te kijken. Op de een of andere manier kregen we het over ondergoed en noemde ze de taille-slips van de Hema van organisch katoen. Hint Hint. Ik had diep respect voor een meneer die nog steeds aan de maat is maar inmiddels dus al 40 kg was afgevallen. Hij hield 2 gewichten van 20 kg in zijn handen en liep er daarna mee naar het rek. Ik zag het verschil in lopen toen hij die gewichten vasthad. En op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat een gpb operatie een mogelijkheid is voor mensen net als ik, die het niet gelukt is om met wat voor diëten, sportscholen en andere manieren gewicht te verliezen. Je ziet de blijdschap op de gezichten van mijn medesporters daar in Pand 7. Het zou zo fijn zijn als mensen er niet zo over zouden oordelen. De mensen die na de operatie zich daar aanmelden om te sporten zijn allemaal gemotiveerd om deze nieuwe kans op een gezond lichaam te koesteren en te onderhouden.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 10&11

Posted on by in Blog | 2 Comments

 

Met volle werkweken en ook het voorzichtig hervatten van mijn schrijfopdrachten, vliegen de weken voorbij. Daarom een gecombineerd verslag van week 10 en 11. En de nodige leermomenten natuurlijk.

 

 

Opbouwen

In de eerste week op kantoor was ik op donderdag en vrijdag eigenlijk al vergeten dat ik langzaamaan zou beginnen en zat ik tot na 17.00 uur achter mijn bureau. Daar werd ik de week erna wel op afgestraft, maandag om 15.00 uur ging het licht bijna uit en toen moest ik nog 65 km naar huis rijden. Om 16.00 uur dook ik dodelijk vermoeid mijn bedje in tot manlief me om 18.30 kwam wakker maken. Dinsdag ook weer om 15.00 uur naar huis gegaan en op mijn vrije woensdag ook de middag in bed doorgebracht. Achteraf bleek een fikse verkoudheid en kaakholteontsteking te wringen. Gelukkig is mijn energie dit weekend weer opgeladen en kan ik volgende week weer verder met opbouwen.

 

Uit eten

Onze Max was een weekje op schoolreis naar Rome en de thuisblijvers wilden ook wel een mini vakantiegevoel dus togen we naar een Argentijns Grill restaurant. Toen ik de enorme biefstukken op de kaart en tevens sissend en dampend op een bord langs ons tafeltje zag passeren besloot ik voor gegrilde gamba’s te gaan. Dat nam ik in het verleden nooit omdat ik na zeven gamba’s mijn honger niet gestild was. Dat is verleden tijd! Ik genoot van mijn gamba’s en liet de friet en andere bijgerechten voor mijn tafelgenoten. Een dessert sloeg ik eveneens af en was super gelukkig dat ik toch gezellig uit eten was geweest. En dit geluksgevoel zette zich voort toen ik zaterdagmiddag gezellig met een vriendin ging lunchen en een heerlijke vissoep had, eten en drinken in één.

Genieten

’s Avonds hadden we een familiediner van mijn schoonzus en zwager op een landgoed. Een zes gangen verrassingsdiner. Gelukkig had mijn schoonzus van tevoren verteld welke gerechten geserveerd zouden worden zodat ik een keuze kon maken welke gangen ik zou overslaan. Door het avondvullende programma kon ik van het voorgerecht, een tussengerecht en het hoofdgerecht mee genieten. Natuurlijk at ik mijn bord niet leeg maar heb overal van geproefd. En toen om middernacht een overheerlijke taart werd gepresenteerd heb ik twee vorkjes meegepikt. Ik wil dit gewoon delen omdat iedereen weet dat ik van lekker eten hou en dacht dat de gastric bypass een enorme straf zou worden. Dat is het niet, het is anders leren eten, keuzes maken en genieten van kleine porties.

Er is 19 kg af. Over drie weken ben ik jarig, ik hoop dan onder de honderd te komen dat zou eens een mooi verjaardagskado aan mezelf zijn.

 

 

 

8 seizoenen later

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

 

 

 

voor Greet

Acht seizoenen zijn verstreken

Sinds jij van ons heen ben gegaan

In het begin telde ik de weken

Die in maanden over zijn gegaan

Acht seizoenen trokken voorbij

Zon, regen, storm, kou

Weerspiegelen in mij

Alles wat ik voel voor jou

Jouw lach, warm als de zonstralen

Regen, tranen van verdriet

Als herinneringen boven dwalen

en ik hoor jouw lied

Storm woedt nog steeds in mijn hart

Gevuld met vragen en smart

Waarom?

God is stom
om jou zo jong te laten gaan

Maar ik steek steeds  een kaarsje aan

Het vlammetje verdrijft de kou

En ik zing zacht het lied waar jij van hou

Laat de zon in je hart

van de Dikke naar de Dunne – week 9

Posted on by in Blog | 1 Comment

Twee weken geleden ben ik voor het eerst fysiek weer gaan werken bij Arduin in Middelburg, 9 weken na mijn operatie. Het thuiswerken was handig maar eenzaam.

 

 

 

Inschattingsfoutje

Ik had dat van te voren toch wel even verkeerd ingeschat. Met een grote mond had ik tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik na vier weken best wel weer aan het werk kon, toch in ieder geval vanuit thuis, en twee weken later weer achter mijn bureau zou zitten. Gelukkig heb ik een leidinggevende die ja knikt maar ondertussen haar eigen strategie volgt. Ze kent me al een beetje, ondanks de korte periode dat we nog maar samenwerken. De afgelopen vier weken heb ik thuis gewerkt. Dat gaf een doel maar was ook saai zonder collega’s. Ik kon dit natuurlijk geheel in mijn eigen tempo doen, twee uurtjes bellen en dan even rusten en dan ’s middags nog eens twee uurtjes bellen.

Hartelijk welkom

Alsof de duvel ermee speelde kreeg ik net zondagnacht vreselijke buikpijn en diarree. Vanaf 05.00 uur zat ik op het toilet en dat bleef duren tot 9.15 uur. Even vreesde ik nog dat ik mijn collega’s moest bellen dat ik toch nog een dagje thuis zou werken maar om 9.45 durfde ik het aan. Leger dan leeg kon ik niet zijn. Ik genoot van het autorijden, zoals altijd als ik naar Zeeland rijd. En op kantoor wachtte mij een grote verrassing. Er stonden welkomkaartjes op mijn bureau en een bloemetje. Zo lief. En natuurlijk was het aapje kijken, iedereen kwam langs om te kijken hoe ik er na al die tijd uitzag. Normaal zou ik me opgelaten voelen maar ik werd er een beetje lacherig van en nam dankbaar alle complimentjes in ontvangst.

Hematent

Ik kan het echt al goed merken dat ik 18 kilo minder mee moet zeulen terwijl ik de vreselijke trappen van ons kantoor opklom. Zonder hijgen kwam ik op mijn verdieping aan. Mijn computertas bleef op mijn smallere schouders hangen zonder er steeds van af te glijden. Ook mijn kleding die ik enkele weken geleden heb gekocht, is alweer te groot, zelfs mijn schoenen zijn een maatje kleiner. Voor mijn eerste dag op kantoor had ik een jurkje aangetrokken. Gewoontegetrouw deed ik er mijn Hematent onder. Die zakte af. Zo komisch. Toch voel ik me nog niet prettig zonder corrigerend ondergoed omdat ik het zeer lelijk vind dat je een onderbroek afgetekend onder de stof kan zien zitten. Ik moet hierbij altijd aan Bridget Jones denken. Dus hield ik mijn Hematent op haar plek door er een legging over aan te trekken. Fout, die had ik 3 weken geleden gekocht en was dus ook al te groot met als gevolg dat ik, steeds als ik opstond, moest hijsen.

Bij de tandarts paste ik zonder moeite in de kuipstoeltjes in de wachtkamer terwijl ik tijdens de vorige controle nog opstond met het stoeltje aan mijn gat, de vier aluminiumpoten hupla in de lucht. De tandarts maakte me een complimentje toen ik zijn martelkamer binnenkwam, voor de eerste keer vond ik het leuk binnenkomen. En ik had geen gaatjes, dat hielp ook mee aan mijn gelukzalige gevoel.

Domper

 

Dinsdagavond had ik echter ook een minder leuke ervaring. De jongens waren naar KFC om een bucket kip gegaan. Uiteraard had ik voor mezelf een gezonde hap uit de vriezer gehaald en in de magnetron gezet. Ik ben niet zo gewend om uit de magnetron te eten dus had ik mijn bakje met kip, snijboontjes en wilde rijst iets te lang in de magnetron gezet. De kip was helemaal opgedroogd en de snijbonen onherkenbaar opgekruld. Dus een nieuwe duik in de diepvries, er stond nog een portie zelfgemaakte lasagne. Half uurtje in de oven en met een taartvorkje opgegeten. Helaas een hap te veel. Ik begon te zweten, werd misselijk en draaierig en volgens mijn jongens lijkbleek. Ik ben buiten in een stoel gaan zitten, heel stil. Heb een smint-je genomen en na 10 minuten zakte het gelukkig. Een dumping dus, weliswaar niet gepaard gaande met de slokdarmpijn die mensen beschrijven en ook niet het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Maar ik kan je vertellen dat mijn mini-dumping toch geen fijne ervaring was. Vallen en opstaan dus. Keep on going.

← Older posts
Newer posts →