­

Blog

Van de Dikke naar de Dunne – week 8

Posted on by in Blog | 1 Comment

Alweer 8 weken leef ik met mijn nieuwe kiwi-maagje. Ik heb Pasen zonder chocolade paaseieren overleeft. Voor degene die mij kennen is dat een hele mijlpaal. Stiekem had ik natuurlijk gehoopt dat man- of zoonlief wel een paasei of paashaas uit de winkel had meegenomen. De laatste jaren prijkte er namelijk altijd een paashaas van een halve meter hoog met Pasen op onze tafel.

Paashaas gevlogen

“Hij stond klaar mama”, vertelde Sven “maar er kwam een klant om 17.05 uur de winkel binnengerend en ik kon hem nog verkopen.” Kijk dat hoor ik graag, ondernemerszin boven moederliefde hihi. Zolang het geen Moederdag is kan dit best. Dit heeft er natuurlijk toe bijgedragen dat de weegschaal nog een kilootje minder aangeeft deze 8e week. Het kan natuurlijk ook komen van de tweede sportbijeenkomst vorige week dinsdag.

De sterkste vrouw

Ook dit keer hadden de coaches weer leuke oefeningen bedacht in de fitnesszaal van Pand 7 waarbij er heel wat gelachen werd. “We kunnen alle oefeningen thuis herhalen, dat is hier zo fijn”, was ook deze week een veelgehoorde opmerking. Maar hoe gingen we dan de trek-loop oefening uitvoeren? De oefening waarbij we in een tuigje naar voren moesten lopen waaraan een lier gekoppeld was met gewichten. Dat leverde een lachwekkend beeld op waarbij we één voor één vooroverhangend ons best deden om met zwaarbelaste bovenbenen zo’n vier meter naar voren te ploeteren tot we de kegel konden aantikken. En als je dacht daarmee het moeilijkste te hebben overwonnen, was de achterwaartse terugtocht nog zwaarder omdat de trekkracht achter je bijna liet katapulteren.

“Hoe ga je deze oefening dan thuis doen Elles?” Daar had ik wel een antwoord op natuurlijk. “Ik bevestig een trekkabel aan mijn auto zoals bij de wedstrijden om de sterkste man.”  Ons ‘zomerjurkje’ was ook met de oefening bezig. Zij liep alsof er geen gewicht aan haar kabel hing. “Bij jou bevestigen we een vrachtwagen aan de trekkabel”, zei ik tegen haar “dan ben jij beslist de sterkste vrouw.”  Zo hebben we dus veel lol met elkaar en voelt iedereen zich veilig om daar te sporten en bepaalde oefeningen wel of niet uit te kunnen voeren. Zelfspot is volgens mij bij mensen met een maatje meer (en nu dus minder) een ingrediënt dat ook in onze nieuwe versie niet zomaar verdwijnen zal.

Oplossing gezocht

Met Pasen hebben Gérard en ik twee tochtjes gemaakt op de fiets met onze hond Chad in de nieuwe fietskar, zo kan het beestje voortaan ook lekker genieten op onze mooie tochten langs de Schelde. Dat is voor mij wel een heerlijke plek om even van de hooikoorts verlost te zijn. Met dikke, rode en jeukende ogen en papieren zakdoeken in de nabijheid probeer ik toch blij te zijn met de lente. Het nies-piesprobleem is helaas niet met de al verloren kilo’s verdwenen. En het lijkt wel of mijn medicatie regelrecht mijn kiwi-maagje verlaat en samen met de dagelijkse ochtendlozing in het toilet verdwijnt voordat het enige remedie kan bieden. Oogdruppels en neusspray helpen ook niet. Vrijdag heb ik een controleafspraak bij de diëtiste, eens vragen of zij een oplossing weet voor beide problemen. Ik durf nog steeds niet voor 10.00 uur mijn huis te verlaten.  Volgende week ga ik het thuiswerken inruilen voor kantoor in Middelburg. Gelukkig zijn mijn werkgever en collega’s heel begripvol en flexibel dus kan ik komen zodra het veilig voelt om thuis te vertrekken.

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 6

Posted on by in Blog | 2 Comments
Het is alweer tijd voor een update, 6 weken nadat ik een GBP-operatie heb ondergaan. Zoals ik vorige week al schreef ben ik in fase 5 van het uitproberen van voeding. Geen geroosterde boterhammen meer voor het ontbijt maar een echte volkoren boterham met achterham of kipfilet. Ik snijd het in kleine stukjes met een taartvorkje, net als toen onze jongens klein waren.

 

Elk voordeel heeft momenteel een nadeel

Een halfuur na mijn latte macchiato mag ik dit ontbijtje langzaam naar binnen schuiven. Natuurlijk gaf dit weer een reactie op mijn darmen, en sterk verminderde energie. Alhoewel dat laatste ook wel eens een gevolg kan zijn van de heftige hooikoorts die opgekomen is, gepaard gaande met het mooie lenteweer. Elk voordeel heeft momenteel ook zijn nadeel. Daarover later meer.

Varkentje vetmesten

Vorige week kwam mijn leidinggevende op huisbezoek, dat was erg gezellig. Inmiddels had ik al een dagje thuiswerken achter de rug; het opbellen van ouders/wettelijk vertegenwoordigers over toestemmingsverzoek voor een nieuwe tandarts. Ik maak heel wat mee tijdens deze telefoongesprekken maar daar mag ik natuurlijk hier niets over vertellen. Mijn collega’s hadden een prachtige zeegroene aardewerken schaal en in bijbehorende lichtere kleur aardewerken spaarvarken meegegeven, gemaakt door onze cliënten op de Glazen Pui. Het varkentje zou nog gespekt worden, door collega’s op kantoor werd erbij gezegd, zodat ik wat nieuwe kleding kon gaan kopen. Hoe lief is dat?!

Het enige dat nog past is mijn zonnebril

Hier kon ik echter niet op wachten, door het mooie weer had ik mijn zomercollectie van vorig jaar stuk voor stuk aangetrokken; het enige dat nog paste was mijn zonnebril! Ik ben dus zaterdag maar opnieuw even Bergen op Zoom in gegaan en kwam een leuke nieuwe winkelketen tegen, met hippe kleding tegen zeer betaalbare prijzen. Onwennig liep ik rond en nam maat 48 mee naar het pashokje. Als snel werd duidelijk dat het maat 46 mocht worden. Er stond nog een dame te passen, zij was ook veel afgevallen en stond met ongelofelijke blik naar haar nieuwe spiegelbeeld te kijken. We gaven elkaar advies wat wel en niet leuk stond. Voor het eerst in mijn leven kocht ik een jurkje, vest en legging voor een bedrag waar ik anders 1 pijp van een spijkerbroek voor had. Het bracht me in een enorme jubelstemming en toen ik thuiskwam en op het papieren tasje keek stond er This bag makes me smile. Hoe toepasselijk!

Zondagochtend weegmoment en ik weeg nu 105 kg, net zoveel als op mijn trouwdag, bijna 25 jaar geleden! Wat een gek gevoel. Ik merk het aan alles, dunnere vingers, schoenen moeten vaster gestrikt worden, ondergoed wordt te groot en zelfs als ik mijn tanden poets voel ik een verandering. Mijn gezicht is niet meer opgeblazen.

 

Complicatie

Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn; vannacht zat ik een groot deel van de nacht beneden met een ice-pack op mijn linkerhand die zeer pijnlijk en gezwollen was. Via mijn Ipad maakte ik om 03.00 uur direct online een afspraak voor de eerste vrije afspraak bij onze huisartsengroep… De arts diagnosticeerde een acute aanval van jicht. “Heeft u veel wijn gedronken mevrouw,” vroeg ze. “Nee ik drink geen alcohol.”  “Veel rood vlees gegeten de laatste weken?” Omdat ze mijn eigen huisarts niet was legde ik uit dat ik onlangs een Gastric Bypass operatie had gehad.  Het leek me sterk dat een enkel biefstukje van 100 gram zo’n ellende kon veroorzaken. “Oh, drinkt u dan wel voldoende water? Uw hele metabolisme is aan het veranderen”, legde ze uit. “U moet echt veel drinken want jicht wordt veroorzaakt door gekristalliseerd urinezuur in een gewricht. Uw hand is dik en rood en warm, kijk maar.”

Toen diende zich het volgende probleem aan. In verband met de GBP mag ik geen ontstekingsremmers slikken. Dus haar remedie was koelen met ice-pack en smeren met Voltaren Emulgel. Ze gaf toch ook maar Voltaren zetpillen mee. Maar daarvoor moest ik eerst overleggen met het Bariatrisch Centrum. Gelukkig mag ik deze zetpillen een week gebruiken, het werkt alleen niet zo handig als je direct na het zetten naar het toilet moet…  Hopelijk blijft het bij deze ene aanval want ik kan je wel verklappen dat jicht zeer pijnlijk is en met één hand typen valt ook zwaar tegen.

 

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 5

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Vijf weken na mijn GBP-operatie weer een nieuwe update. Na vier weken buikkrampen en babyvoer in bijbehorende baby hapjes en babypoep heb ik de peuterfase overleefd en ben ik toe aan fase 4 van het eetpatroon na een GBP-operatie. Ik ben gisteren zelfs gestart met fase 5. Laat ik eerst een terugblik werpen op de afgelopen week.

 

 

Vertrouwen

Buikpijnvrij zijn betekende een grote stap. Kan ik op mijn lichaam gaan vertrouwen? Maandag bleef ik afwachtend, dinsdag durfde ik blij te worden. Woensdag ging ik zelfs lunchen met mijn echtgenoot. Ik nam weliswaar veilig een tomatensoepje maar in een restaurant durven eten was een overwinning. Donderdag had ik contact met mijn leidinggevende, er werd een mobiele telefoon geregeld zodat ik komende week thuis kan werken. In mijn eigen tempo, nog steeds veilig in de buurt van de bank en het toilet. Vrijdag ben ik de telefoon gaan halen in Middelburg, zag enkele dierbare collega’s op kantoor en voelde me geen patiënt meer. Ik kan vanuit thuis een grote klus aanpakken en dat geeft een goed gevoel.

Twee maten

Ik besloot het te vieren met een nieuw setje kleding. Ik reed zaterdagmiddag naar Lier waar een winkel is die van maat 36 tot 54 een ruim aanbod kleding en merken heeft. Het was spannend want kon ik nu in een normaal merk of moest ik nog in de hoek met grote maten kijken. Er was zoveel aanbod, teveel. Ik liep verloren rond want mijn favoriete merk (Xandress Gold) had alleen nog de maten die ik altijd had en nu dus te groot waren. Ik pakte een broek van Braxx maatje 48 en hij zat als gegoten. Bijpassend bloesje spande nog rond mijn boezem maar dat verbaasde me eigenlijk niet. Na goed zoeken vond ik dan toch een leuke twinset en zelfs een spijkerjackje. Helemaal blij maar volkomen uitgeput reed ik terug naar huis. Ik was kapot.

Popeye

Gisteren was onze oudste zoon jarig. Hij mocht kiezen wat er op het menu kwam. Hij koos spareribs. Ik lust die niet maar besloot toch eens een stukje vlees te proberen en vroeg aan de slager om 100 gram van de aller malste biefstuk af te snijden. Het werd een stukje biefstuk van de haas. Ik bakte dit stukje vlees en legde het op mijn bordje samen met wat gewokte spinazie. Kleine hapjes, goed kauwen. Wat een feestje. Ik voelde het ijzergehalte toenemen en waande me Popeye. Trots showde ik mijn nieuwe outfit die natuurlijk goedgekeurd werd.

Als echte (Neder) Belg gaat manlief op zondagochtend altijd naar de bakker om verse pistoletjes. Ik heb een tijgerbolletje besteld. Op advies van een mede GBP-collega sneed ik het bolletje in schijfjes zoals een stokbrood. Ik belegde de sneetjes met kipfilet en een beetje zout en zat te smikkelen zonder nare gevolgen. De zon brak door en de weegschaal deed mee. Er is 14 kilo af.

Van de Dikke naar de Dunne – week 4

Posted on by in Blog | 2 Comments

The Film Detective

Vandaag is het precies een maand geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb gehad. Vier weken verder en wat een verschil.

 

 

Twee maatjes

Allereerst heb ik al een groot deel van mijn winterkleding in vuilniszakken kunnen stoppen. De broeken zakken van mijn kont, er is nu 13 kilo af en dat scheelt zeker 2 maten, eigenlijk 3 maar ik had nog een aantal oude spijkerbroeken onderin de kast gevonden, maat 48 en die gaan nog wel. Want wanneer ga je nieuwe kleding kopen? Het kan makkelijk zijn dat je nieuwe aankoop over een maand weer te groot is. “Goedkope kleding aanschaffen”, is het advies rondom me heen. Maar mensen die me kennen weten dat ik me al die jaren in jurken en twin-setjes van prachtige stoffen heb gehuld. De streling van die stof langs je huid, is hetzelfde als de heerlijke schuimende showergel van Rituals. Bovendien is het ook nog te koud voor de lentekleding die thans in de winkelrekken hangt dus ik wacht nog eventjes.

Buikpijn hoort erbij

De afgelopen week heb ik nog veel buikpijn gehad. Volgens mijn liefste buddy de normaalste zaak van de wereld. “Er gebeurt momenteel heel wat in je lijf en dat moet zich aanpassen aan de nieuwe Elles.” Zijn beschrijving van kleuren en geuren was mij niet vreemd. Ik probeer steeds enkele dagen hetzelfde te eten zodat mijn darmen kunnen wennen en ik ook kan uitsluiten of sommige voedingsstoffen voor extra last zorgen. Mijn Zeeuwse afkomst wordt nog eens bevestigd als mijn lichaam op vis uitermate goed reageert. Vanavond staat er dus vis en zeekraal op mijn menu terwijl de rest van het gezin gehakballetjes in ketjapsaus krijgt geserveerd met gewokte snijboontjes en rijst. Manlief kwam met een doosje paasbonbons thuis, gekregen van een leverancier. Als ik nou vanavond of morgen buikpijn krijg….

Opstootje

Wat heb ik de afgelopen week nog meer gedaan? Veel geslapen, die narcose was vast een stevige. Mijn concentratie laat ook nog te wensen over. Omdat ik zes weken niet mag tillen kost boodschappen doen best veel tijd. Alles 1 voor 1 in mijn karretje, dan 1 voor 1 in mijn kofferbak en dan thuis weer 1 voor 1 naar de (koel-) kast. De stappenteller vindt het allemaal oké. Zaterdag had ik zelfs genoeg commotie voor de afgelopen weken op 1 uur. Op de parkeerplaats van Albert Heijn in Hoogerheide waar een jongen van 16 in een joy-ride vier geparkeerde auto’s in elkaar reed en daarna een rennende vluchtpoging ondernam maar waarbij hij niet op een aantal Oostblokkers had gerekend die hem achterna vlogen.  Ik stond tussen het veroordelende publiek die zelf hun verhaald maakten van drugsverslaafde tot weet ik al niet meer en we moesten toch snel wegwezen voor een halve zot met een geweer zou gaan schieten… Ze hadden op dat moment heel veel fantasie, dat is zeker.

Hakuna Matata

Na de opstartproblemen in de ochtend durf ik in de middag wel van huis voor een wandeling met de hond. En lijkt er een eind te komen aan de enorme berg met strijkgoed.
Nog steeds mag ik mij koesteren in bloemen, Rituals, kaarten en lieve what’s appjes. Dank aan iedereen die zo met me begaan is, het is hartverwarmend. Het maakt het herstelproces net wat minder eenzaam. Een gastric bypass is niet zomaar iets, hier ben ik inmiddels wel achter. Had het best een beetje onderschat; je moet je lichaam opnieuw leren kennen, heel langzaam en doordacht eten, proberen de juiste voedingsstoffen en voldoende vocht binnen zien te krijgen. Je energielevel is ernstig gedaald maar ik voel dat de laatste loodjes in zicht zijn. Iedere dag weer een stapje verder. Hakuna matata.

Van de Dikke naar de Dunne – week 3

Posted on by in Blog | 1 Comment

 

The Film Detective

Inmiddels is het drie weken geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb ondergaan. Dus weer tijd voor een update. De wondjes genezen goed, op 1 na. De obesitasverpleegkundige was tevreden maar gaf wel aan dat ik te weinig drink.

 

 

Gelukkig met mandarijn

Ik moet zeker 1,5 liter vocht binnenkrijgen op een dag. Ik zit aan de helft…   Water drinken gaat zeer zeer moeizaam, en thee heb ik nooit lekker gevonden, het levert bovendien altijd buikpijn op. Een andere vervelende bijkomstigheid is mijn intolerantie van kwark en yoghurt en dat zijn naast ontbijt, lunch en diner de drie verplichte tussendoortjes! Als ik dat op heb krijg ik steevast enorme buikkrampen en diarree. Die buikkrampen zijn zo heftig dat ze me letterlijk de adem benemen. Het belet me ook om de deur uit te durven gaan. Ik loop dan ook rondjes met mijn hond in een straal van 5 minuten buiten het toilet. Oké, we hebben een nieuwe prachtige toilet en ik zit er graag op maar zou toch liever terug een normaal toiletbezoek wensen.
Terwijl man en kinderen nog steeds allerlei lekkere gerechten krijgen voorgeschoteld ben ik zelf ook gelukkig met fase 3 in mijn herstel. Ik geniet van een stukje gebakken zalm met gewokte spinazie op een klein gebaksbordje, als zij een biefstuk met frietjes zitten te eten. Manlief zit met een Belgische chocolade eclair naast me op de bank en ik ben gelukkig met een mandarijntje.

GBP & gezinsleven

Gisteren zag ik een documentaire van een jonge vrouw die ook een GBP had gekregen. Haar man en dochtertje hadden duidelijk ook overgewicht en ik zag de strijd die de jonge vrouw had om voor zichzelf nieuwe eetgewoonten en grenzen op te leggen en daar haar gezin in mee te nemen. Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in die situatie zat. Misschien hoop ik soms op iets meer invoelend vermogen van 2 van mijn 3 mannen maar dat is hetzelfde als hopen op alle dagen zonneschijn. Begrijp me niet verkeerd, ze steunen me hoor en staan achter me, ze zijn ook trots. En waarom zouden ze niet mogen vragen of ik iets lekkers in huis heb, daar heb ik immers al 25 jaar voor gezorgd.

Pas op de plaats

Er is 11 kg af, soms 12 maar de weegschaal schommelt en dat is niet erg. Ik voel het verlies aan kilo’s als ik de trap op loop, of toen ik gisteren een heuveltje beklom tijdens een wandeling. Mijn conditie is natuurlijk nog slecht, ik slaap veel en ben snel moe maar wat wil je slechts 3 weken na zo’n ingrijpende ingreep die je hele lichaam op zijn kop zet. Je darmen moeten zich aanpassen, je maag is niet groter dan een kiwi en het eten verlaat veel sneller je lichaam dan voorheen en de tijd om de voedingsstoffen eruit te pikken is daardoor ook beperkt. Dit alles heeft tijd nodig. En zoals gewoonlijk wil ik veel te snel. Dus…. heb ik alle knoppen uitgezet. Ik lummel wat in huis, kijk een mooie serie, luister muziek, lees boeken. Schrijf een beetje en pas me aan bij het tempo dat mijn lichaam me aangeeft. Voor het eerst in mijn leven luister ik naar mijn lichaam en moet de rest maar even wachten.

Van de Dikke naar de Dunne – week 2

Posted on by in Blog | 4 Comments

Overwinning

Het is zaterdag en bijna twee weken nadat ik geopereerd ben aan een GBP. Joe op de radio en een snurkende hond in zijn mand. Omringd door prachtige bloemen en kaartjes van lieve collega’s, familie en vriendinnen ben ik voor het eerst een hele dag alleen thuis.

 

Omdat ik de hele nacht veel darmkrampen had en amper heb geslapen en mijn halve playlist van Spotify heb geluisterd, besluit ik eerst te gaan ontbijten en daarna te gaan douchen. Ervaring heeft al geleerd dat ik soms zwetend onwel word op het toilet en andere ongemakken heb meegemaakt dus die douche volgt straks wel. Mijn vooruitziende blik werd beloond en een uur later ben ik al van een flinke last af die al dagen dwarszat. “Vrouwtje heeft veel te weinig beweging”, zeg ik tegen Chad die zijn kopje opheft en me met lodderige zwarte ogen aankijkt. Zijn blik is ergens tussen hoop en berusting. Hij is immers al te vaak kwispelend opgestaan terwijl ik naar de gang liep en hij tevergeefs kwam kijken of ik mijn schoenen en jas aandeed en zijn riem pakte.

Slank voetje

Nadat ik mijn halve schaaltje Alpro-Soya zonder suiker toegevoegde mango-yoghurt uiterst langzaam met de kleinste theelepel naar binnen had gewerkt (kwartier J), kon ik nog een tweede ronde naar het toilet. Chad was me gevolgd en zat achter de deur te piepen. “Oké, vent, als je belooft niet te trekken dan ga ik een rondje om met je.” Zijn kwispelende staartje en pootjes tegen mijn bovenbenen waren de laatste aansporing die ik nodig had om na enkele dagen complete rust dan toch alleen naar buiten te durven gaan.  Ik trok mijn dikke fleecevest aan en merkte dat het losjes rond mijn lijf hing. Smile. De veters van mijn schoenen moesten ook veel strakker, zeg maar op zijn strakst, worden gestrikt. Wat raar dat ik vet op mijn voeten had …

Geen conditie

De harde wind waaide door mijn haar, wat een heerlijk gevoel. We liepen het paadje op richting het bos van het Paviljoen en na twee plasjes tegen enorme Amerikaanse Eiken wou Chad al naar huis. “Kom, jongen, we gaan echt een klein rondje doen”, moedigde ik hem aan. Na veel gesleur aan zijn riem, wat ik direct voelde in mijn nog pijnlijke buik,  kreeg ik hem het kleine bos door en werd hierbij geholpen door een ander hondje dat voor ons liep.
Lichtelijk jaloers op Chad zijn mooie vaste drollen die ik in een zakje oppakte, liepen we terug naar huis. Missie geslaagd. Ik was bekaf, belachelijk want we hadden amper een kilometer afgelegd.

Oei, help

Thuisgekomen even gezellig gechat met mijn Buddy die aangaf dat het allemaal bij het normale proces hoorde. Ook het duizelig zijn. Na weer een schaaltje yoghurt was ik echt aan nog een uitdaging toe. Ik pakte een ei uit de koelkast, deed er wat melk bij en maakte een roerei. Met een beetje zout en peper deed ik het gouden goedje op een bruine geroosterde boterham zonder korstjes. Alsof ik een gebakje voor mijn neus had keek ik verlekkerd op mijn bordje. Ik sneed  het brood in minuscule kleine stukjes, zoals toen Sven en Max een baby waren. En dat eerste hapje…. Oh my god. “Langzaam eten Elles”, zei ik hardop tegen mezelf. Chad stond te schooien en ik kon best een stukje missen. Ik was halverwege mijn toast en opeens ging de deur dicht. Met een knal. Slokdarm op slot. Oei, help. Als ik nu maar geen dumping krijg. Alarmbellen gingen af, mijn ademhaling versnelde. Ging ik nu zweten? Een steek in mijn slokdarm. Oh nee, alsjeblief. Ik zal braaf wachten tot maandag, tot ik naar de diëtiste ben geweest…. Ik probeerde mijn ademhaling naar mijn buik te brengen, liet een paar flinke boeren en gelukkig, gelukkig zakte het weg. Ik gaf de rest van mijn bordje aan een zeer gelukkige Chad.  De dumping bleef uit.  Na een half uurtje ben ik even op de bank gaan liggen. Nog steeds niet gedoucht. Het is wel even genoeg voor vandaag.

 

Wondersponsje

Posted on by in Blog | 1 Comment

Omringd door prachtige bossen bloemen en lieve kaartjes zit ik in mijn stoel. Ik voel me gekoesterd door alle mensen die zo met me meeleven en met me begaan zijn. Dat is heel hartverwarmend en biedt steun.
Vanuit mijn positie kan ik half de keuken inkijken waar mijn steun en toeverlaat in ons chaotische huishouden, Lindsey, de wekelijkse vrijdagse poetsbeurt komt verzorgen.

 

Vandaag komt ze een dubbele dienst en geeft ze de keuken een goede beurt. Alles kastjes worden een voor een ontruimd en uitgesopt. In de deuropening steken regelmatig dingen omhoog: “wil je dit nog bewaren Elles?” We nemen afscheid van tuperwarebakjes zonder deksel of bekers met rietjes overhouden aan pretparkbezoeken. Pakjes saus, toastjes achter uit de kast, zoveel rotzooi wat over de datum is. Een volle vuilniszak. En ook wat serviesgoed waar zij een goede tweede bestemming voor weet. Het ruimt lekker op. Ik voel me schuldig vanuit mijn luie stoel terwijl zij al het werk doet maar het is fijn om dit op deze manier samen te kunnen doen. Lindsey is er namelijk altijd op vrijdag, de dag dat ik werk dus we zien elkaar niet zo vaak. We praten lekker bij. Kastje voor kastje wordt onderhanden genomen en er ontstaat plaats in de ooit overvolle keukenkastjes. Ik voel de overeenkomst met mijn nieuwe lijf. Die 11 kg die er inmiddels af zijn voel ik als ik de trap oploop. En mijn spijkerbroek zakt af, mijn ooit strakke joggingbroek slobbert om mijn benen.

Lindsey is vorig jaar heel veel afgevallen, puur op wilskracht. Ik ben trots op haar. Vandaag zegt ze dat er wel weer wat kilootjes terug aangekomen zijn die voor de zomer nog weg moeten. Ze is druk in de weer met haar wonderspons. “Hier krijg je alles mee weggepoetst”, lacht ze. “alle vlekken verdwijnen.” Ik kijk haar aan en zeg, waarom hebben we ons hier niet mee ingezeept onder de douche? Dan was ons buikje zo verdwenen. We moeten en hartelijk om lachen. Gewicht blijft een eeuwige strijd. Als ik zie hoe hard zij werkt, lichamelijk dus volop in beweging is en ook nog paard rijdt en bijna nooit stilzit, en dan toch nog vecht tegen kilo’s die terugkomen. Ik hoop dat ik met mijn besluit voor een GBP straks op een gezond gewicht uitkom en dat in stand kan houden. En omdat het internationale vrouwendag is wens ik iedere vrouw haar eigen wondersponsje.

Van de Dikke naar de Dunne – week 1

Posted on by in Blog | 11 Comments

Help ik ga vreemd

Een week na mijn GBP operatie (Gastric Bypass Operatie) is het weer wel tijd voor een Blog. Ik moet eerlijk bekennen dat het eerder ook niet gelukt zou zijn om achter mijn laptop te kruipen. De operatie is goed gegaan. Alleen is het geen mini-GPB geworden zoals met mijn chirurg was afgesproken. Ik moest om 06.30 binnen zijn in het Bravis Ziekenhuis Bergen op Zoom. Het was erg leuk om een oud-collega van het ziekenhuis in Roosendaal daar aan te treffen bij de receptie want mezelf laten opereren in een ziekenhuis dat in mijn 21 jarige carrière bij Franciscus Ziekenhuis Roosendaal de concurrent was, voelde als vreemdgaan. De operatie zou om 8.30 zijn dus twee uurtjes door zien te brengen in zenuwland. Ik lag op afdeling F8 met uitzicht op de snelweg en de mooie witte villa in Landgoed Lievensberg. Tot mijn verbazing waren het gewone bedden, terwijl alles in de obesitas kliniek extra large is: de stoelen, het toilet. Voor de zwaardere obesistaspatiënten waren deze bedjes erg smal.  Een ontevreden patiënt had dit ook extra extra extra large op het whiteboard geschreven.

Last minute

Om 8.00 uur lag ik nog op F8 kamer 12 en vroeg aan de verpleegkundige of ze me toch niet vergeten waren, straks kwam ik nog te laat op mijn eigen operatie! Om 8.15 werd ik dan door twee stagiaires naar de lift gereden.  Op de voorbereidingskamer aangekomen was iedereen in rep en roer. “U bent wel erg laat beneden mevrouw nu moeten we ons haasten”, zei de anesthesioloog. “Ik was hier om 6.30 uur dokter dus aan mij ligt het niet.” Een aardige OK-assistent stelde zich voor en probeerde een infuus te prikken terwijl hij zei dat hij de hele operatie niet van mijn zijde zou wijken. Hij gaf me een voorverwarmde deken want ik lag te klappertanden van de kou, en stelde me gerust. Oké Elles, adem in adem uit, alles komt goed…
Toen kwam de chirurg. “Dag mevrouw van Opdorp, ik ben dokter x en ga u zo opereren. U krijgt een GBP.” Ik was nog helder en zei: “Nee dokter, ik krijg een een mini-GBP?” Hij keek me aan en zei zeer beslist: “Nee, mevrouw een gewone.” Ik had ook gehoord dat er een mevrouw Jansen op de voorbereiding was gereden dus zei voor de zekerheid mijn volledige naam en geboortedatum en vervolgde dat ik met dokter S bewust voor een mini-GPS had gekozen. Dokter X tilde mijn operatieshirt op, keek eronder en zei “Nee hoor u bent niet dik genoeg, dan moet je zeker BMI 50 hebben.”  Na een uitleg dat een eventuele darmhernia voor kan komen met 3% kans bij een mini en ten opzicht van 5% kans bij een gewone GBP liet ik het maar gebeuren. Je hebt weinig keus als het narcose kapje al boven je neus zweeft.

Pijnscore

Terug op mijn kamer had ik vreselijke pijn in mijn rug. Schuin tegenover me lag een vrouw te huilen “ik durf niet meer, ik wil niet meer”, een half uur later stond haar bedje er niet meer…
De pijn was niet te harden. Zetpillen paracetamol van 1000 mg hielpen niet. Ook de volgende dag nog steeds rollen van de pijn. Ik liep dapper met mijn staf op wielen (infuusstandaard) zo waardig mogelijk over de gang. Heen en weer. Bewegen zou de enige remedie zijn om het gas dat ze ingespoten hadden voor de laparoscopische ingreep, te laten verdwijnen. Tijdens de medicatieronde zorgde ik op tijd terug in bed te zijn. “Wat is uw pijnscore mevrouw”, vroeg een jonge verpleegkundige die zich oppermachtig voelde achter haar supersonische en hypermoderne rijdende digitale medicatiekar. Het had zo van Starwars kunnen komen. “Een zes”, zei ik. “ik lig al twee dagen te rollen van de pijn.” Stoïcijns antwoordde ze dat een operatie altijd pijn doet.

Ik glimlachte zo lief mogelijk naar haar en zei: “Dat weet ik zuster (gelukkig hadden we geen bloedband) maar het moet toch mogelijk zijn om de pijngrens naar een acceptabele 3 te brengen en dat lukt niet met die paracetamol”, zei ik. Maar ze hield vast aan haar machtspositie en verrekte me iets sterkers te geven. Ze had eerder die ochtend ook al een flinke discussie gehad met mijn 87-jarige overbuurvrouw die opgenomen was voor een nierbekkenontsteking. Die dame had ’s nachts een doseer pomp gekregen die elke 5 minuten het alarm af liet gaan. Zo hard als op de brandweerkazerne. De eerste keren kwamen de troepen redelijk vlot aangesneld maar toen het telkens loos alarm was duurde het wel 5-10 minuten. “Ik kon allang dood zijn”, zei omaatje. “Mag dat apparaat alsjeblief uit in de nacht, ik kan er niet van slapen en mijn mede kamergenoten ook niet en die liggen te creperen van de pijn”. Maar de verpleging hield voet bij stuk. Toen ze vertrokken was klom oma uit bed en trok de stekker van het apparaat eruit. Het werd pas ontdekt tegen 06.00 toen ze de infuuszakken kwamen vervangen.

Fabriek

Enfin gelukkig mocht ik op woensdagochtend naar huis. Het infuus zat nog in mijn arm toen ze mijn bed al kwamen soppen en opdekken voor de volgende patiënt die op de gang stond te wachten. Het bed tegenover mij was reeds ingenomen door een moslimdame. Ik kon niet inschatten hoe zwaar ze was door haar jurk en vroeg me af of ze haar hoofddoek op zou houden tijdens de operatie. Maar dat maakte ik niet meer mee, manlief kwam me gelukkig halen. Terwijl hij de auto voorreed moest ik nog een half uur wachten in de apotheek op pijnstillers voor thuis. Deze waren niet voorgeschreven, moest je gewoon zelf halen. Een dikke rode streep op de vloer markeerde de privacy tussen wachtenden en degene die aan de beurt was. Iedereen had een nummertje. Behalve een Bergse mevrouw. Terwijl een patiënt / cliënt voor de balie stond te wachten op de apothekersassistente die de medicatie was gaan halen, liep mevrouw gewoon over de rode streep, zo achter de balie! “Mag ik u even wat vragen?” De assistente zei vriendelijk “nee mevrouw, ik ben met een klant bezig, u moet even wachten.”  “Ja maar, ik heb niks nodig heb alleen een vraag”, en ze bleef gewoon staan waar ze stond. Ongelooflijk hoe brutale mensen de halve wereld hebben plus de apotheek. Haar vraag duurde zeker 10 minuten en wij maar braaf wachten met ons nummertje, achter de streep.

Thuis verder afzien

Thuis direct mijn heerlijke bedje in, warmtekussen in mijn rug. Dat voelde al heerlijk. Drinken ging moeizaam en aan het eind van de dag had ik nog maar de helft van mijn fles water (750 ml) opgedronken. De kwark en yoghurt met wat Slimpiesiroop braaf opgelepeld terwijl manlief en onze zonen aan een heerlijk ruikende pizza zaten. Ze zijn zo solidair hihi. Op donderdag voelde ik me goed, was in totaal al 8 kilo kwijt sinds het pré dieet en de zon scheen. Er kwam een oud-buurvrouw op bezoek, ze was te voet uit het dorp gekomen dus ik liep een stukje mee op. Dat ging goed. Ik was blij.
Helaas duurde dat maar even. Diezelfde nacht lag ik de kronkelen van de buikpijn. Vrijdagochtend werd ik onwel op het toilet en de rest van de dag buikpijn. Ik dronk inmiddels al wel mijn flesje water leeg, aangevuld met twee koppen bouillion. En natuurlijk de nodige kwark/yoghurt. En als avondmaal een klein bordje eigen gemaakte soep, gepureerd met de staafmixer. Tevens dronk ik Optimel en Vifit.

Schijtziek

Op zaterdag weer vreselijke buikpijn. Ik liep naar onze nieuwe gerenoveerde wc en net voor ik plaats wilde nemen op het toilet kreeg ik spuitdiarree. Groen. Ik herkende het van toen de kids baby waren. Alles zat onder, ik had net gedoucht en voor het eerst weer gewone kleren aan. Getver de getver. Nu heeft iedereen het op de FB pagina GBP het over een kiwie maagje. Maar dat zou toch niet groen afgeven?

Gelukkig kwam die dag mijn zus uit Zeeland. Nee, ik had de shit niet voor haar laten liggen, wees gerust. Alles was opgeruimd en nog eens extra ontsmet met Dethol.

Allergie

Zondag nog zo’n wc dag maar dan wel op tijd op de pot geraakt gelukkig . Toen ik mijn dagelijkse rondje ging wandelen kwam ik amper thuis, alles draaide voor mijn ogen. Ik werd zieker leek het wel. Zwakker. ’s Nachts ging er een belletje rinkelen tussen de enorme darmkrampen door. Ik kan helemaal niet tegen die light producten, overal zit aspartaam of andere zoetstof in. Daar had ik voorheen ook altijd last van, daarom heb ik nooit cola-light gedronken of andere light producten genomen. Ik heb maandag direct contact opgenomen met de diëtiste van het Bariatrisch Centrum. Gelukkig mag ik nu ook volkoren Cracottes met Linera paté. En ik doe een stapje terug. Wilde iets te snel weer op de been zijn.

Inmiddels is er op 17 dagen 10 kg af. Tot volgende week.

 

Van de dikke naar de dunne

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Een dag voor grote dag, de dag dat ik een mini-gastric bypass operatie zal ondergaan is het wel weer tijd voor een blog dacht ik zo. Al is het maar omdat mijn man aan een overheerlijke Belgische koffiekoek zit en ik even dringend iets anders moet doen, iets leuks. Dus even schrijven.

 

De afgelopen weken had mijn besluit om me te laten opereren een behoorlijke impact gehad. Ik had een man aangereden (zijn eigen schuld, stond het verkeer te regelen in de regen in het donker in een zwarte jas. Gelukkig reed ik heel langzaam maar hij viel toch voorover op mijn motorkap dus ik was heel erg geschrokken). Daarna had ik per ongeluk vloeibare boter in plaats van mayonaise (knijpflessen identiek) in de rauwe witlofsalade gedaan en zo op tafel gezet. Hilarisch moment toen Gérard een hap nam en direct uit tufte. En toen ik bij mijn moeder ging douchen omdat onze douche gerenoveerd wordt na een lekkage, pakte ik op de tast (bril lag in de woonkamer) een flesje deodorant. Dat dacht ik tenminste toen ik met de roller onder mijn oksel bewoog. Tot ik een sterke citroengeur rook: had ik een anti-muggenroller gebruikt! Het moest allemaal niet te lang meer gaan duren.

Vorige week vrijdag startte mijn pré-dieet. Hier was ik natuurlijk niet goed op voorbereid. Ik had geen boodschappen meer gedaan en ik moet koolhydraat-arm eten. Geen brood, aardappelen, pasta maar erger nog, ook geen fruit! Het ontbijt wist ik wel in elkaar te draaien met een omelet van twee eieren en twee tomaten. Smaakte heerlijk en de gebruikelijke latte macchiato past gelukkig in het dieet.

Het punt was dat ik driemaal daags yoghurt of drinkyoghurt, kwark en karnemelk moet nuttigen. Ik stopte dus net voor Middelburg bij een pompstation. Gelukkig vond ik daar Vifit drinkyoghurt 0% vet en een bakje magere boerenyoghurt met zemelen bovenop. Voor de lunch zou ik op mijn werk wel een tonijnsalade bestellen. En voor het avondeten had ik de perfecte oplossing:  de wekelijkse frietdag werd door mijn omzeild door een afspraak bij de kapper rond etenstijd. Goed bezig!

Aangekomen op kantoor liet ik trots mijn aankopen zien aan mijn collega die aan het lijnen is. “Ik denk niet dat je muesli mag eten hoor, dat zijn ook koolhydraten”, zei ze. “En je mag toch geen fruit, terwijl dit frambozendrank is.” We bestudeerden het etiket. Ik mag 3,5 gr koolhydraten. Het was erover. De zemelen kiepte ik in de prullenbak en at de zure waterige yoghurt op. Mijn ogen lonkten naar het droppotje op het bureau van mijn collega. Wat zou dat lekker zijn, zo’n heerlijk Engels dropje, om die vieze smaak te verdrijven. Ik weerstond de verleiding, mede gesteund door de aanwezigheid van mijn collega die weet dat ik niet mag snoepen. Gelukkig smaakte de tonijnsalade (zonder dressing) redelijk goed doordat mijn drie favoriete mannelijke collega’s hun gewoonlijke vrijdagmiddag conference opvoerden. Ik bleef er bijna in. Eén van hen heeft overigens ook een gastric bypass operatie gehad en is mijn buddy. Hij sprak mij nog bemoedigend toe en bij elk moeilijk moment denk ik even aan hem. (Sorry Gérard).

De rest van de week ging goed nadat ik zaterdags meer dan een uur bij de Appie alle etiketten had bestudeert. Ik kon de week goed doorkomen met allerlei soorten en merken yoghurt en magere kwark en ’s avonds lekker kip of vis met gewokte groenten. Handig in een elektrische wokpan terwijl op de kookplaat de drie pannetjes voor mijn gezin pruttelden.

Ook groen licht gekregen van mijn cardioloog die heel trots op me was en me ook bemoedigend toesprak. Zo lief. Gesterkt door haar woorden maakte ik alvast 1 liter koolhydraatarme tomatensoep, helemaal fijn met de staafmixer en in vijf kleine bakjes ingevroren. Klaar voor gebruik als ik terug thuis kom uit het ziekenhuis. De rest van de week stonden er ’s avonds nog leuke dingen op het programma  zoals een bioscoopje met een vriendin (Green Book – moet je zien!) en concert van Tears for Fears in Lotte Arena. Shout shout let it all – nou dat heb ik lekker gedaan hoor. Ook onze favoriet Women in Chains werd gebracht, memories aan onze trouwdag. Dit nummer staat namelijk onder onze trouwfilm gemonteerd. Op mijn werk nog goed verwend door lieve collega’s met leuke kaartjes en geschenkjes. Wat doet dat goed! Ik ben dankbaar. En… ik ben er klaar voor. Van de dikke naar de dunne.

← Older posts
Newer posts →