Blog

De maat is VOL

Posted on by in Blog | 9 Comments

Voor degenen die mij kennen zal dit geen verrassing zijn. Erger nog, ze zullen het stiekem vast gedacht hebben en vriendinnen die om me geven, hebben het al lang eerlijk tegen me gezegd.

 

 

Elles, je moet er iets aan doen.
De cardioloog vertelde me twee jaar voorzichtig dat het beter zou zijn dat mijn gewicht wat naar beneden zou gaan (met ander woorden: u moet afvallen). Een jaar geleden kwam ze iets krachtiger met het advies dat bewegen in samenspel met advies van een diëtiste misschien zou helpen, ze schoof discreet twee visitekaartjes vooruit.

Tijdens de laatst controle constateerden we beiden dat het status quo was.  Mijn BMI bevond zich in fase rood: morbide. Alarmbellen.
Ik schrok maar de werkelijke motivatie kwam vanuit andere hoek. Goed voor jezelf zorgen is moeilijker dan voor een ander. Maar juist die ander, die gaf de genadeklap.

Een goede vriendin van me is ernstig ziek, zij zou hemel en aarde bewegen, alles op alles zetten om terug gezond te worden maar er is niks wat zij kan ondernemen. Ze heeft het niet zelf in de hand. Ik, daarentegen, had een waarschuwing gehad en had deze opzij geschoven. Ik moest me schamen.

Potverdikkeme, Jansen. Een schop onder je kont moet je krijgen. Dus de maat was vol. Letterlijk want mijn favoriete kledingmerk gaat niet verder dan IV. En dat heb ik nu. En mijn favoriete kledingwinkel in Essen gaat sluiten. Teken aan de wand? Ja. Wil ik in Essen kleding kunnen kopen moet ik dus een paar maatjes kleiner.

Ik maakte een afspraak bij de diëtiste. Haar naam is Lieve Snoecks. Ik ging gisteravond naar haar toe.

Haha, ik lag al direct dubbel (voor zover dat gaat met die vetrollen) want mijn schrijversfantasie sloeg natuurlijk al op hol.

Snoecks; ze had beet, deze big fish wilde bijten en zij zal niet meer loslaten. Ik zag het aan haar gezicht.
Lieve; oké ze is heel aardig.
Magerbeek 33: hoe toepasselijk. Het huisnummer is het aantal kilo’s dat moet verdwijnen.
Ze woonde in het laatste huis in een doodlopende straat, ook dat vond ik zeer symbolisch. Er is geen weg terug.

Ik gaf bij binnenkomst direct aan dat ik niet wilde lijnen. “Ik wil een ander eetpatroon, dat de rest van mijn leven goed vol te houden is. Inclusief wel eens wat lekkers.” En anderhalf uur later was ik om. Ik ben vandaag halfslachtig goed gestart. Ik kocht volkoren brood en rosbief. Geen suiker in mijn koffie. Jammer dat ik toch gekozen had om met mijn cabriootje naar de bakker te rijden, terwijl mijn fiets in de garage stond…

Ach, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Maar het feit dat ik dit hier deel in een column wil toch wel zeggen dat het serieus is, beste mensen. Nu kan geen smoesjes meer verzinnen. Daar tegenover verwacht ik wel enige aanmoediging en schouderklopje van jullie. Ik hoop dat ik in de juiste maat kan komen en blijven.

 

 

 

Ze heette Annabel, en kneden kon ze wel

Posted on by in Blog | Leave a comment

fysio

Al een flinke tijd kamp ik met een hardnekkige en pijnlijke peesontsteking. Specifieker; de aanhechting van mijn achillespees aan mijn hielbot.
Op een gegeven moment kreeg ik echt een hele rare vervorming aan de achterzijde van mijn voet. Als zo’n kromme neus, maar dan aan mijn hiel. Ik liep ook steeds moeilijker.

In de zomer ging het nog, dan liep ik op redelijk elegante sandalen met een sleehakje en was de spanning eraf. Maar als ik ’s ochtends mijn blote voeten plat op het laminaat zette als ik mijn bed uitkwam, leek mijn pees volledig af te scheuren. Ik snapte wel dat het tentje dat mijn man opzette verdween als sneeuw voor de zon als hij mij als een oud wijfie onelegant de kamer uit zag strompelen.
Na een stedentrip, waar ik al de stok van mijn 77 jarige vriendin had mogen lenen, was de maat vol. Ik liet me niet langer afschepen bij de huisarts met een tubetje Flexigel, een potje ontstekingsremmers, ijs-package en nog meer trucjes die niet afdoende waren en al een half jaar te lang hadden geduurd. Het probleem had zich al verplaatst, mijn kuitspieren waren zo hard geworden dat ik niet meer normaal kon afrollen tijdens het lopen en begon steeds meer op een kapitein met houten poot te lijken. Röntgenfoto’s en een echo lieten al snel zien dat er een fikse ontsteking zat. “Dat zal wel zeer pijnlijk zijn mevrouw”, zei de radioloog toen hij het verdict uitsprak.

Na een bezoekje aan een orthopeed werd mijn pijnlijke voet in een brace gestopt en mocht ik naar de fysio voor elektroshockbehandeling. Dit zou de doorbloeding bevorderen en zorgen dat de ontsteking weg zou gaan.

Ze heette Annabel. Fris, jong en sportief. “De elektroshock is nog niet voor nu mevrouw”, zei ze. “We gaan eerst wat stretchen en masseren. Ik kreeg een brede elastieken band mee naar huis om te oefenen (eigenlijk om nog meer pijn te krijgen, maar het was voor het goede doel).
Vanavond zei ze dat ze het wat ging ‘los’ masseren.  Haar koele vingers kneedden behendig mijn pijnlijke achillespees. Ik wist uit eerdere ervaringen dat het even wat zeer zou doen maar al spoedig verlichting zou brengen….  Haar vinger bewogen zich naar mijn kuiten. “Oei, wat is dat hier? Dat is één blok beton. Daar moet ik een apparaat bij halen”, zei ze.
Een minuut later voelde ik de drilmachine over mijn pijnlijke kuiten bewegen. Zo jong en onschuldig was Annabel al lang niet meer. Als een ervaren stratenlegger ging ze met dat trilding over mijn gespannen onderbeen. Ik lag bedolven onder mijn handdoek. Mijn rappe tong veranderde in cement. “Het is klaar hoor”, klonk het vrolijk alsof ze gewoon was mensen te martelen. “Ik zal nog even de olie van je been schoonwrijven. Ruw ging ze met de handdoek over mijn goede, onbehandelde been.
Ik nam het haar niet kwalijk, zelf had is destijds ook last van zwangerschapsdementiem maar ik hoop toch wel dat ze weet wat ze doet 🙂

 

 

Hunkering

Posted on by in Blog | 2 Comments

herfstzon

Als zweetdruppels
Langzaam dralend
kronkelen over mijn rug
en de mussen
half september
van de daken vallen
warmer dan warm
zinderend
zingt de zomer
haar laatste zwanenzang
terwijl verkleurde bladeren
als sneeuwvlokjes in de wind
dwarrelend het grasveld raken
dikke eiken hun vruchten braken
lonkend
naar het herfstseizoen
hunker ik nu al
naar de komende lentezon

Ongewone gewone mensen – de kerstmannenverzamelaar

Posted on by in Blog | Leave a comment

kerstman

In mijn werk als freelance correspondent kom ik op vele plaatsen. Ik ontmoet allerlei soorten mensen, sommige zijn zo bijzonder dat ik hen wil optekenen in deze blog.
De Kerstmannenverzamelaar
Hij was ruim 43 jaar verantwoordelijk voor het groenonderhoud bij een psychiatrische instelling. Dit vond hij zo leuk dat hij zelfs na zijn pensioengerechtigde leeftijd nog twee jaar doorwerkte. Toen moest hij toch echt zijn snoeischaar in de wilgen hangen. Of toch niet?

Ik kwam bij hem thuis om een heel andere reden, hij danste samen met zijn levensgezellin al meer dan 25 jaar bij twee verschillende country line-dance clubs. In de tijd dat mevrouw koffie zette nam hij me mee naar de tuin. Dat deze niet anders dan een plaatje uit tijdschrift kon zijn, stond natuurlijk vast. Achter het vanuit de voortuin zo klein ogende huisje, school een prachtige achtertuin met keurig geknipte buxusheggen en in allerlei vormen gesnoeide andere boompjes waar ik, als leek, geen naam voor wist.

Over het smalle kronkelpad ging hij me voor naar zijn grootste passie (Stond die niet in de keuken koffie te maken?): de orchidee. Hij had een glazen kas waar ik een rondleiding in kreeg. Het was er warm en vochtig, al snel kon ik de namen van de verschillende orchideeën niet meer in mijn bloemige hersenen opslaan. Ik zag vooral veel groen, waar waren de prachtig gekleurde bloemen? Wellicht was het niet de juiste tijd.

Na deze wonderlijke wereld in een dorpse achtertuin gingen wij weer de woonkamer in. Ik klapte mijn notitieboekje open, denkend aan de woorden die ik voor mijn vertrek tegen mijn man had gezegd: “Een halfuurtje schat, dan ben ik terug want ik heb het grootste deel over de dansclub gisteravond tijdens de clubavond al gehoord en opgeschreven”. Ik vertrok om 19.30 uur en kwam pas om 23.00 uur terug thuis. Wat had mij dan zo lang nog van de straat gehouden?

Deze welbespraakte, bijzondere man had meer hobby’s dan orchideeën, zijn tuin en dansen: hij bezocht samen met zijn geliefde Fantasy Festivals om zijn toch al ruim vertegenwoordigde fantasie nog meer voeding te geven. Zijn vrouw liet me filmpjes en foto’s zien op haar telefoon. Van kerstvoorstellingen in de voortuin; van Halloweententoonstellingen op de oprit… Compleet met bewegende skeletten in doodskisten. Wat een creatieve man.

En als kers op de taart mocht ik ook nog zijn kersmannenverzameling aanschouwen. Meer dan 200 prachtige exemplaren stonden in vitrinekasten op een logeerkamertje. Ik was op slag verliefd op het Russische exemplaar.
Als ik nog langer was gebleven had ik daar vast mogen overnachten om te dromen van een witte kerst.

Eenmaal terug thuis kon ik niet in slaap komen, ik bleef maar denken aan mijn Russische man met de witte baard en twinkelende ogen. En aan zijn grote verzamelaar. Het was beslist een ongewone gewone man.

Haardag

Posted on by in Blog | 2 Comments

kapperHet had even geduurd voor ik een waardig opvolgster had gevonden voor mijn knappe en vaardige hairdresser die helaas het natte België heeft verruild voor een zonnig eiland waar hij overigens geen kapper meer is, maar met zijn lieftallige vriendin een geweldige interieurzaak begonnen is.

Ik voelde me bij deze goodlooking erg op mijn gemak, had er geen last van dat hij zo verdomde knap was want hij was gewoon leuk, tegen elke klant. Of het nu een omaatje was die een blauwe watergolf wilde, een verlegen tienermeisje, een fotomodel of een rijpere volslanke gewone alledaagse vrouw als ik, hij was altijd even belangstellend en gaf je het gevoel dat je belangrijk was.
Mijn hairdresser was niet alleen onwijs knap om te zien maar ook knap met schaar en handen… De overheerlijke hoofdmassage van deze man heb ik nooit meer ergens gevonden. Zucht.

Gelukkig heb ik in ons dorp dan toch een kapster die evengoed kan knippen, misschien zelfs nog ietsje beter omdat ze meer geconcentreerd bezig is met haar job. Al een jaartje ben ik vaste klant van deze kleine salon en ga het liefst op vrijdagavond. Met verven, “meches” zoals ze dat in België noemen (highlights of strengen in Nederland) wassen, knippen, brushen (föhnen) goed voor zo’n drie uur durende relaxavond met een lekker kopje cappuccino en een stapeltje Flairs .
Als rond 20.00 uur de andere klanten weg zijn, begint mijn laatste uurtje en is mijn kapster met volle aandacht mijn coupe aan het knippen maar minder rap dan hoe ze anders werkt. Ze neemt de tijd, want in dit uurtje vertrouwen we elkaar allerlei dingen toe. Soms om te lachen en soms wat moeilijkere dingen des levens. Ze is maar klein en ik zit onderuitgezakt in mijn stoel want zelfs in de laagste stand kan ze er moeilijk bij. Op vrijdagavond heeft ze namelijk haar hakjes ingeruild voor gemakkelijke sneakers, dat scheelt toch snel vijf centimeter. Dat gaf ons al reden om te lachen en ik zei dat ik de volgende keer mijn ligstoel mee zou nemen. Zij zag het wel zitten om nippend aan een cocktail mijn haar te knippen.

Als alles weer tiptop in orde is, mijn steile dunne haar een pittig kleurtje en snit heeft gekregen en kunstmatig terug warrig zit reken ik af en maak een nieuwe afspraak voor over zes weken. “3 Juni Elles, schikt dat voor u?” vraagt ze met de pen in de aanslag boven de agenda. “Mm, een dag na mijn verjaardag, maar oké. Ik vier mijn haardag toch niet.”
Prompt liggen we in een deuk, de tranen lopen over onze wangen. “Die moet ik onthouden”, giert ze “voor als mijn haar weer eens als een futloos gordijn naar beneden hangt. Dan zeg ik tegen de klanten: sorry zunne maar het is mijnen haardag niet.” Nog lachend verlaat ik de zaak en stap in mijn auto. Het was lang gelden dat ik zo vreselijk had moeten lachen.

Maar direct daarna voel ik me zo klote. Een goede vriend en lieve vriendin van me hebben de K-ziekte. Zitten volop aan de chemo en bestraling. Het is maar de vraag of zij hun haar kunnen behouden van alle chemische rotzooi die ze krijgen om terug beter te worden. Maar dan bedenk ik me dat ze misschien wel eens hartelijk zullen lachen om dit onzinverhaal van mij. En daar schrijf ik voor. Ik draag dit verhaal dan ook op aan mijn lieve vrienden: C & G. Kop op, hou vol. Dikke kus van deze onnozelaar.

Ok ier ut ’t Zeeuwse – Ag ge maor leut et

Posted on by in Blog, Column | Leave a comment
carnavalAls kind van Zeeuwse ouders beperkte mijn carnavalse opvoeding zich tot de optocht op zondag in Halsteren en op dinsdag in Bergen op Zoom. Het mooiste vond ik de Peperbus die verkleed was in een boerenkiel met rode zakdoek. Zo’n dertig meter hoge kerktoren met olijke ogen en flaporen. Ruim 35 jaar later wordt in ingewijd in een Roosendaals spektakel: Prienseswaree.

Mijn vader was sigarettenvertegenwoordiger en kon in Brabant toch niks aanvangen met Carnaval, alles lag plat. In een cowboypakje (ja zelfs toen moest ik nog steeds als jongen verkleed, dus niet alleen met mijn Heilige Communie) stond ik dan met mijn vader – die alleen een rode zakdoek rond zijn nek geknoopt had – op een vensterbank van één van de monumentale panden in de Onze Lieve Vrouwenstraat in Bergen op Zoom.  Alles onder het toeziend oog van De Peperbus.

Wat ik ook prachtig vond was de oeroude antieke Brandweerwagen met Steketee op zo’n breed zadel achter een spuit waar met een ferme straal confetti uitkwam. Wee de mensen die op de eerste en tweede verdieping van hun huis met het raam open naar de optocht stonden te kijken. Die waren ‘nat’.

Jaren later zat ik op ’t Rijks (Rijksscholengemeenschap) in Bergen op Zoom en ging ik met een vriendin naar het carnavalsbal van school. Omdat ik totaal niet wist hoe ik moest “Carnavallen” besloot ik mezelf te verstoppen achter een oud mannenmasker en samen waren Petra en ik een oud stelleke die iedereen voor de gek kon houden met onze vermomming. Jaren gingen voorbij, ik woonde in Delft en Goes en had niks meer met carnaval te maken.

Totdat ik terug in Brabant kwam wonen en moeder werd. Ik wilde mijn kinderen een gedegen opvoeding geven en nam ze mee naar de optocht in Roosendaal (Tullepetaonenstad) en kindercarnaval. De oudste vond het vreselijk, hij liep gillend weg en wou direct terug naar huis. De jongste was een feestbeest (en dat had ie niet van zijn vader en moeder). Diverse schooloptochten heb ik meegeholpen met bouwwerken en als verkeersouder stond ik verkleed als ma Flodder de optocht te begeleiden.

En nu tien jaar verder dacht ik er toch vanaf te zijn… Maar niets is minder waar. In mijn leuke werk als freelance correspondent word ik opnieuw in het carnavalsgedruis gedropt. Gelukkig begint het rustig, in de nachtelijke uren in de parkeergarage De Biggelaar breng ik verslag uit van de Nacht van het Prienseswaree. Als dank voor mijn inzet mag ik van de redactie ook naar de voorstelling zelf. Wat een eer, want de kaartjes zijn nog geliefder dan voor een wedstrijd van Ajax – Feijenoord. Wat een leuke ervaring, dat Prienseswaree in de Kring. In een jasje van wereldbollenstof en een mooi zwart hoedje met een Press knop erop val ik niet eens zo uit de toon. Ik begin er plezier in te krijgen. En gisteren ben ik naar de optocht geweest in De Pin (Wouwse Plantage). Hoe leuk is het om al de groepen te zien die hun best hebben gedaan iets leutigs te verzinnen op het motto van dat jaar. Ag ge maor leut et druppelt langzaam mijn Zeeuwse bloed binnen… Alaaf.

Overdenking

Posted on by in Blog, Column | 7 Comments

liefdesboomDe tijd tussen Kerst en Oudjaar is voor mij altijd een periode om stil te staan bij het leven en het afgelopen jaar.

 

 

Na 9/11 was de wereld wakker geschud en volgden vele aanslagen. Toen Al Qaida werd opgejaagd door 007 en Osama bin Laden werd geliquideerd haalde ik enigszins opgelucht adem. Maar dat de wereld bang was werd duidelijk in de daaropvolgende crisis. Vele mensen verloren hun baan, ook ik raakte wegens bezuinigingen in de zorg mijn vaste baan kwijt. Gelukkig heb ik steeds tijdelijk werk kunnen vinden en ben ik enkele opleidingen gaan volgen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel volgens goeroe Johan Cruijff. Tot de beelden van IS de wereld overgingen en je beseft dat horrorfilms helaas niet de fantasie van een of andere geflipte regisseur zijn, maar van godsdienstwaanzinnigen die uit de naam van Allah de meest verschrikkelijke dingen doen. Dit kan geen enkele God goedkeuren of hij nu Allah, God, Jaweh of Brahma heet.

Na het concert van Simply Red in het Sportpaleis in Antwerpen, enkele dagen na de gruwelijke aanslagen in Parijs in de nacht van 12 op 13 november, stapte een gekleurde man met baard uit de tram met een rugzakje. Ik hoorde iedereen op het perron zijn adem inhouden. De strenge bewaking bij de ingang van het sportpaleis door zwaarbewapende soldaten had ons een veilig gevoel moeten geven maar eigenlijk werd je er juist onrustig van. Het terreurniveau in Brussel staat op scherp terwijl niemand weet waar en wanneer een volgende aanslag gaat gebeuren.

Ik wil dit niet, ik wil 2015 niet in angst afsluiten. Ik wil denken aan de leuke dingen die ik meegemaakt heb, de warme rijkdom van mijn gezin,  familie, vrienden en vriendinnen, oude en nieuwe collega’s. Mijn opgedane kennis bij de schrijversacademie, de secretaressehogeschool en mijn leuke uitdagingen voor de Roosendaalse Bode. Mijn vingers die woorden vormen op het toetsenbord, de klanken van nieuwe muziek ontdekt en gemixt door ons eigen DJ Villion of zelf gemaakt door onze andere creatieveling DJ Felici, onze gekke hond die een taal spreekt die alleen wij verstaan. En last but not least: mijn ventje, die het toch maar voor elkaar krijgt om overeind te blijven met zijn winkel in deze moeilijke tijden en als een leeuw zijn gezin door de Jungle loodst met af en toe een blik in de tuin van Eden.

Ik wens iedereen een gelukkig en liefdevol 2016

Elles

Caravan

Posted on by in Blog | 1 Comment
windkracht
Code rood
Vandaag moest ik even naar Goes, naar de Bax-shop. Het walhalla voor iedere aankomende DJ of andere muzikale talenten van jong tot oud. Een hele afdeling drumstellen waar je naar hartenlust op kunt oefenen, meters gitaren, lichtshows, DJ-apparatuur en boxen. Er zijn zelfs studio’s aanwezig om te oefenen.

Mijn ritje was slechts om de kapotte koptelefoon van DJ Villion # Sven van Opdorp weg te brengen (garantiegevalletje). Ik heb het geluk over een nogal gestroomlijnde auto te beschikken want eenmaal op de A-58 voelde ik de wind dwingend likken aan mijn motorkap. Op de radio klonk het Belgische nieuws waar men verkondigde dat in Nederland door het KNMI code Rood was afgegeven. Weggebruikers werden geadviseerd om thuis te blijven en auto’s met caravans werden verzocht een dag wachten om de weg op te gaan.

Wat doen mensen als iets verboden wordt of afgeraden? Juist. Dan gaan ze het massaal doen. Een lange rits auto’s met caravans trok in kolonne richting Zeeland. Moesten de brug over bij de Kreekrak Sluizen. Aangezien mijn leven en mijn auto me lief zijn, bleef ik op veilige afstand en probeerde de windrichting in te schatten zodat eventuele losvliegende brokstukken mij niet zouden raken. Eenmaal de brug voorbij, ben ik in gaan halen. Ik reed op dat moment 100 / 110 km per uur en zag tot mijn verbazing dat er tal van oudere mensen gespannen achter het stuur, hun auto met sleurhut op de weg probeerden te houden. Hoe is het toch mogelijk dat gepensioneerde mensen, die nergens naar te kijken hebben op de winderigste zaterdag van juli met rukwinden van 100 km per uur, naar Zeeland gaan rijden? De stoet met caravans leek wel een kronkelende rups, de sleurhutten slingerden vervaarlijk naar links en rechts. Ik verwachtte ieder moment zo’n wit ding als een vlieger te zien opstijgen. Maar ja, Wil Tura zong het ooit: in mijn caravan ben ik superman. In Japan hebben ze een ander woord voor zulke piloten.

Een avond met Camilla Läckberg

Posted on by in Blog | Leave a comment

cl

Standaard Boekhandel en Veen Bosch & Keuning organiseerden een exclusieve avond met Camilla Läckberg (bekend thrillerauteur uit Zweden) en John Vervoort (journalist en interviewer van Belgische krant De Standaard). Je kon hiervoor inschrijven en ik had het geluk om één van de tweehonderd kaartjes te bemachtigen. (foto van Standaard Boekhandel)

 

Deze inspirerende avond vond plaats op een nog inspirerende plek:  de zolder van de Onze-Lieve-Vrouwe-kapel Elzenveld in hartje Antwerpen. Onder het sfeervolle balkenplafond daterend uit de middeleeuwen, bleek dit auditorium geheel aan de eisen van de moderne tijd te zijn aangepast. Aangenaam verrast koos ik één van de comfortabele lederen stoelen uit met armleuningen en aan de rechterkant een uitklapbaar collegetafeltje.

Het was muisstil in de zaal toen Camilla Läckberg en John Vervoort plaatsnamen in de witte fauteuils  op het podium. John was al met Camilla gaan dineren om elkaar wat beter te leren kennen en of het nu door de wijn kwam of door haar knappe verschijning, maar de eerste vragen kwamen toch wat moeizaam over zijn lippen. De vrolijke en open Camilla die debuteerde met haar eerste boek IJsprinses, liet echter het ijs snel ontdooien. Met de nodige humor ging zij in op haar omschakeling van afgestudeerd Econoom naar fulltime schrijfster van thrillers. Al vanaf haar vijfde was zij bezig met het verzinnen van spannende verhalen. Terwijl haar vriendinnen de typische meisjesboeken lazen over paarden, verslond Camilla boeken over echte misdaden uit Amerika en bestudeerde ze de forensische psychologie. Inmiddels is haar negende boek verschenen “De Leeuwentemmer” en zijn haar andere boeken al in 55 landen uitgegeven. Alleen al in Nederland en België is er een oplage van 550.000 boeken.
Als we een uur verder zijn weten we dat Camilla twee kinderen heeft, twee keer getrouwd en gescheiden is. Haar tweede man was een politieagent, dat lijkt mij erg handig als je thrillers wilt schrijven. Nu is ze samen met een bekende worstelaar. Zou hij een rol spelen in Leeuwentemmer? Ik weet het niet, moet het boek nog gaan lezen.

Wat de meeste fans niet weten, is dat Camilla ook kinderboeken en kookboeken schrijft. En dat zij in tegenstelling tot de meeste bekende Scandinavische auteurs, geen verborgen (politieke) agenda heeft. Zij schrijft om te entertainen, om de lezers even enkele uren te laten ontsnappen uit hun dagelijkse beslommeringen. Laat dat nu precies ook de reden zijn waarom ik zelf graag lees en schrijfster wil worden.

Op het einde van het interview was er gelegenheid tot vragen stellen. Ik vroeg haar hoe ze haar research doet, want alles moet toch kloppen. Haar antwoord luidde dat ze veel uit boeken over seriemoordenaars haalt en op Google tevens veel informatie vindt. Een ook al is Fjällbacka een klein dorp, door haar bekendheid komen er jaarlijks duizenden fans naar toe. Zo heeft ze zelf een keer meegedaan als toerist aan een  Läckberg-thematour, en kreeg een felle discussie met de gids over de vindplaats van een lijk in één van haar boeken. Lachend legt ze uit dat ze toch zelf wel weet waar ze haar lijk heeft gelaten. Iemand uit het publiek vroeg waarom zoveel vrouwen thrillers lezen en schrijven. Volgens Camilla weten vrouwen beter wat angst is en beter zijn in het beschrijven van details terwijl mannen meer actie schrijven en lezen.

Even wordt het nog spannend in de zaal als een raar uitziende man in slordige zwarte slobberkleding en een vies linnen tasje, in het Zweeds vragen gaat stellen. Eerder vragen in het Zweeds van andere gasten werden door Camilla vertaald naar het Engels maar bij deze man gaf ze met een glimlach die haar ogen echter niet bereikte, antwoord. Ze probeerde het af te kappen maar de man hield aan en werd uiteindelijk met zachte hand door iemand van de uitgeverij naar zijn plek teruggevoerd. Later bij het signeren van de boeken ontstond er opnieuw een incident met deze opdringerige man en is hij de zaal uitgezet. Ik popelde om naar huis te gaan en een scene te schrijven, de moord op …Maar ik heb het niet gedaan. Waarom niet? Omdat ik nog veel meer van Camilla Läckberg wil lezen.

Ik heb haar kort gesproken en gezegd dat ik met een opleiding voor thrillerschrijver bezig ben. Ze heeft dan ook een speciale opdracht in mijn exemplaar van De Leeuwentemmer gezet: ‘Rumpan på stolen! Wat letterlijk betekent: Bibs op de stoel

En dat is het beste advies wat ik ooit heb gekregen, gaan zitten en schrijven, blijven zitten en doorschrijven. Iedere dag weer.

50 Shades – the movie

Posted on by in Blog | 4 Comments
 50 tintenSamen met mijn BBBV (Blonde Belgische Beste Vriendin) ben ik vrijdagavond naar 50 Shades film geweest. In Antwerpen natuurlijk. Met nog 500 kwebbelende vrouwen en een drietal onderdanige mannen, zaten we in de halfdonkere zaal in zachte fluwelen stoelen opgewonden te wachten tot de reclame voorbij was en het veelbesproken boek op het doek tot leven zou komen. Al na enkele minuten rees de vraag in welke schaduw deze acteur verborgen had gezeten? Was hij er maar gebleven.

 

Natuurlijk had ik meegedaan aan de hype rond het boek Vijftig Tinten Grijs. Iemand op mijn werk had het gelezen en vroeg of ik er al van gehoord had. Ik zat toen in een leesclub en daar waren deze boeken Not Done! Ze werden doodgezwegen want o, wee als iemand uit de groep nog maar het vermoeden had dat je zulke bouquetreeks boeken las, dan viel je van het literaire voetstuk. Niet dat ik me daar wat van aantrok, ik las ze alle drie. In bed. Terwijl mijn man rustig naast me lag te slapen, fantaseerde ik erop los. Hoe zou die mr. Grey eruit zien? En zou ik al die zweepslagen onderdanig, conform een contract net als Anastasia willen ontvangen? Natuurlijk, als er een helikoptervlucht en zweefduik tegenover stond. Toch?? Ik zou wel overdag tussen die oersaaie mails op mijn werk een sexy berichtje willen ontvangen. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat menige scene in het boek mij rode oortjes en andere ongemakjes bezorgde. Als brave moeder in een twintigjarig huwelijk met twee tieners die vaak tegelijk naar bed gaan, hoef ik niet zo veel meer uit te leggen. Vast herkenbaar voor mijn trouwe lezeressen. Kom op, wees eerlijk.

Ik gaf het boek vorig jaar ook aan mijn BBBV, maar na enkele dagen stond ik al aan haar deur. Bang dat ik haar wellicht had gechoqueerd. Lachend zei ze dat ze niet zo snel ergens van onder de indruk was en toen we hoorden dat de film er zou komen spraken we direct af.
Ik moet jullie teleurstellen, tissues waren niet nodig. Niet om onze ogen te drogen, of elders. En de spannende SM scenes waren in een Amerikaanse setting al snel tot soft seks (niet eens soft porno) gereduceerd. Nee, als je echt wilt weten hoe het er aan toe zou gaan in een onderdanige setting kan ik je de (waargebeurde) film aanbevelen:  SM Rechter (regie Erik Lamens en met Veerle Dobbelaere en Gene Bervoets in de hoofdrol).
We hebben een halfuur lang zitten fantaseren wie dan wel de rol van mr Grey zou moeten krijgen. Ik opperde: Axel Daeseleire en we kregen terstond de slappe lach. In de bar waar we van ons drankje zaten te genieten, met zeker 100 andere dames uit de bioscoop, viel mijn oog op een poster van Richard Gère, uit de tijd van Pretty Woman. Hij was in mijn ogen duizenden malen sexyer en zou best dominant geloofwaardig met een zweepje kunnen knallen.

← Older posts
Newer posts →