Verhalen

Onderaards – deel 12

Posted on by in Verhalen | 2 Comments

grot

 

Guido, onze gids en kidnapper, is zojuist onze grot of waar we ook gevangen zitten, binnengekomen.
Hij heeft eten en drinken gehaald.

 

 

Hij houdt de verpakte pakketjes voor ons neus: ‘smoske hesp of kaas?’

Aangezien ik geen kaas lust, kies ik voor de hesp. Het zal wel ham zijn, vermoed ik zo.
Guido gooit het broodje in mijn schoot. Met mijn vrije hand friemel ik het elastiekje eraf.
Het halve stokbroodje is rijkelijk belegd met sla, ham, tomaten en de rest kan ik niet zien want ik durf het niet open te duwen omdat het met één hand toch al lastig genoeg is om zo’n broodje te eten.
Ik neem een hap. In andere omstandigheden zou ik zeggen dat het heerlijk was maar op die koude stenen vloer, half vastgeketend kan ik niet genieten van dit broodje. Ik kijk opzij naar Moniek. Haar broodje ligt nog in het papier gerold op haar schoot. Ze zit wezenloos voor zich uit te staren.
‘Moniek’. Zachtjes fluisterend stoot ik haar aan. ‘Je moet eten, je hebt je krachten nodig’.
‘Ja Moniek’, zegt Guido smalend. ‘Luistert naar uwen vriendin, ik zou maar rap gaan eten want ik heb grootste plannen met jullie’.

Onhandig wriemelt Moniek met haar linker hand het papier los. Ze zet haar tanden in het broodje en haar kaken blijven malen. Moeizaam slikt ze haar eerste hap door.
‘Mogen we wat drinken?’ vraag ik met zo’n vriendelijk mogelijke stem.
Guido staat op van zijn kruk en opent een voor een de colablikjes. Hij zet ze naast ons neer. Hij is zo slim om het scherpe lipje er geheel af te trekken. Niet dat het direct een moordwapen was maar iets scherps komt altijd van pas.
De koele cola glijdt weldadig door mijn enigszins ruw aanvoelende keel. Ook Moniek drinkt gretig tussen de happen van haar broodje door enkele slokken uit het blikje om haar eten weg te spoelen.
Mijn maag doet raar, ik krijg het zuur maar verwoed slik ik het opkomende maagzuur weg. De korte afleiding van het eten is voorbij en de angst over wat ons te wachten staat slaat in alle hevigheid toe. Ik voel dat ik naar het toilet moet en niet om te plassen ditmaal. Shit, dat kan er nog wel bij. Mijn ogen hebben al eerder de emmer met deksel gespot in de hoek van deze hut of grot of wat het ook is. Maar de drang wordt groter en ik kan het niet uitstellen.
‘Ik heb een probleem, ik moet naar de wc.’
‘No problem schat, het wc is hier vlakbij,’ grinnikt Guido met enig leedvermaak.
‘Geen geintjes, ik zal jullie losmaken van de muur maar je blijft aan je vriendin vastzitten.’
Hij kijkt Moniek aan en zegt dat zij dan ook maar gelijk naar het toilet moet gaan. ‘Twee vliegen in één klap.’

‘Je snapt het misschien niet helemaal, maar ik moet meer dan alleen plassen,’ zeg ik zo ferm mogelijk. ‘Dat kan ik niet op een emmer, en al zeker niet met iemand anders erbij.’
‘Dat zal toch moeten meiske want het Hilton ligt in Antwerpen.’
De handboeien zijn los van de ketting in de muur en met stramme benen zijn Moniek en ik inmiddels gaan staan.
Er zal niets anders opzitten dan op die emmer te gaan. We strompelen naar de hoek en ik vraag of hij dan tenminste om wil draaien.
‘Ga jij maar eerst’ zeg ik tegen Moniek ‘want ik vrees dat ik zal stinken.’ Het is een gênant gebaar om met mijn geboeide hand tegen het kruis van Moniek te komen als zij met beide handen haar broek openmaakt en naar beneden trekt. Gehurkt plast ze in de emmer. Er staat een rol wc papier naast en onze handen werken samen om er een stuk van te scheuren. Ik wend mijn hoofd af wanneer haar hand tussen haar benen verdwijnt om zich schoon te vegen.
O mijn god, wat een vernederende situatie.
Als het mijn beurt is kijkt Moniek de andere kant op, spetterend komt mijn ontlading in de emmer en ik schaam me diep als de bijbehorende geur naar boven stijgt. Ik wil ter plekke doodvallen. ‘Nee dat wil je niet’, spreek ik mezelf vermanend in stilte toe.’
Ik hijs mijn broek weer op en doe snel het deksel op de emmer. Als ik me omdraai treffen onze ogen elkaar en Moniek knijpt de hare even samen dicht met een licht knikkend hoofdgebaar, me woordeloos moed insprekend.

Guide trekt zijn rugzak aan en hangt een aantal touwen kruiselings rond zijn lichaam.
‘Party-time ladies.’

Onderaards- deel 11

Posted on by in Verhalen | 4 Comments

grot

 

‘Au, mijn hoofd. Waar zijn we? Wat is er gebeurd?’
Ze probeert omhoog te komen maar krijgt al snel in de gaten dat ze vastgebonden is. De paniek slaat toe en ze begint te gillen.

 

 
‘Ssst, Moniek. Stop. Stop met gillen’ probeer ik haar te kalmeren.
Ze stopt met gillen en kijkt me angstig aan.
‘Shit Sas, waar zijn we. Waar is Thom? Waar is die gek van een Guido?’
‘Ik weet het ook niet, maar goed is het niet’.
Mijn mond voelt droog en ik besef dat ik al uren niks meer heb gedronken. Het verlangen naar een glas koud water vult mijn gedachten en overheerst alles. Net als wanneer je een mier ziet lopen en acuut jeuk over je hele lichaam krijgt.
Ik kijk om me heen maar de ruimte is leeg. Omdat mijn handen op mijn rug zijn vastgebonden kan ik niet op mijn horloge kijken, ik heb geen idee hoe laat het is en hoe lang we hier al vastzitten.

‘Zullen we samen proberen om je rechtop te krijgen?” vraag ik aan Moniek. Ze rolt zich op haar linkerzijde en trekt haar bijeengebonden benen op. Ik wurm mijn voeten onder haar schouder en hef haar bovenlichaam op. Mijn buikspieren protesteren maar het lukt. Hijgend kruipt ze op haar knieën en richt zich verder op. Het lukt om te gaan staan.
‘Draai eens met je rug naar me toe, dan probeer ik te kijken hoe laat het is op je horloge.’
‘Doe geen moeite, ik heb geen horloge aan. Ik kijk altijd op mijn telefoon als ik de tijd wil weten. En ik heb mijn telefoon in de hotelkamer gelaten omdat ik wist dat we in de grotten toch geen bereik zouden hebben.’
‘Oké, probeer dan op de mijne te kijken. Ik wil weten hoe lang we hier al zitten.’
Met enige moeite weet ik mezelf ook op beide knieën te krijgen en op te staan. Maar mijn armen zijn zo strak aan elkaar gebonden dat het niet mogelijk is om een blik op mijn horloge te werpen.
Koortsachtig zoeken we iets scherps, iets wat uitsteekt waar we met het touw langs kunnen schuren om los te raken. Niets.

We staan rug aan rug en proberen met onze vingers het touw te ontwarren waarmee onze armen zijn vastgebonden.
De knopen in het touw zijn vakkundig gemaakt, het zou me niets verbazen als Guido bij de Scouting had gezeten toen hij kind was.

Opeens horen we het geluid van een sleutel die in een slot wordt gestopt. We laten ons zo snel mogelijk op de grond. Mijn hart klopt in mijn keel als ik de deur zie openzwaaien en Guido zie binnenkomen. Hij heeft de kap van zijn sweatshirt over zijn hoofd getrokken.

‘Zo dames, weer wakker zie ik? Jullie zullen wel honger en dorst hebben, ik heb er tenminste op gerekend.’
Hij zet zijn zwarte rugzak op de grond en ritst de bovenkant open. Zijn gehandschoende hand duikt de geopende rugzak in en vist er enkele in papier gerolde dingen uit. Er zit een rood-wit geruit servetje om dat met een elastiekje op zijn plaats gehouden wordt. Ik vermoed dat het belegde broodjes zijn. Verder haalt hij enkele flesjes water uit de tas en drie blikjes cola, een tros bananen en een paar appels. Ondanks de spanning lik ik langs mijn lippen want ik verga van de dorst. En afgaande op het gerammeld in mijn maag, heb ik ook honger al ben ik zo verrekte bang en onrustig, dat ik me afvraag of ik kan eten.
Hij ritst het vak dicht en opent een ander vak waar hij, tot mijn ontzetting een mes uitpakt en twee paar handboeien.
Ik kijk naar Moniek die ook angstig toekijkt. We hebben beiden nog geen geluid gemaakt, proberen zelfs niet te bewegen. Alsof hij onze aanwezigheid zou vergeten.

Hij pakt zijn mes en de handboeien en loopt op ons af. We deinzen terug maar doordat we vastgebonden zijn schuiven we niet meer dan enkele centimeters achteruit. Hij snijdt het touw rond onze enkels door.

‘Jullie hoeven niet bang te zijn hoor, ik ga jullie heus niet vermoorden. In ieder geval niet zelf. Of en hoe jullie dit gaan overleven, hangt geheel en al van jullie zelf af.’

‘Ga naast elkaar zitten’, gebiedt hij.
Met veel moeite schuiven we naast elkaar. Hij gaat achter ons staan, knielt neer en klikt een handboei om één van mijn polsen en slaat de andere om de pols van Moniek. Dan snijdt hij in een snelle beweging de touwen rond onze polsen door. We zitten dus met één hand aan elkaar vast waardoor onze buitenste arm vrij komt. De andere handboei gebruikt hij om onze geboeide handen vast te klikken aan een ring in de muur. Hij neemt geen enkel risico nu onze voeten niet meer aan elkaar gebonden zijn.

‘Wat ben je met ons van plan?’ vraagt Moniek met een bibberstem.
‘Survivallen’, zegt hij met een grote grijns. ‘Daar zijn jullie toch voor gekomen, en dat gaan we doen. Maar op mijn manier en niet voor halfzachte toeristjes. Jullie zullen je krachten hard genoeg nodig hebben, dus eerst eens even wat eten. ‘

 

 

 

 

De Laatste Akte

Posted on by in Verhalen | 1 Comment

 

de laatste akte
Zonlicht valt op haar dansende krullen, de rode gloed wordt er door benadrukt. Ik zie mannenhoofden bewonderend omdraaien als ze voorbij loopt. Ze is nog even mooi als toen ik haar de eerste keer zag, op ditzelfde plein. Ik zat toen buiten op het terras met mijn vrienden. Een heel leven voor me. 

 

 

En nu, nu is de slotfase ingezet. De specialist was zeer duidelijk vanmorgen. Hoe moet ik dat nu tegen haar gaan zeggen. Ik neem nog een slok van mijn whisky, er rest niet veel tijd of ze zal binnen stappen.
‘Sterkte maat.’
Ik voel een hand op mijn schouder en kijk even naar mijn beste vriend, de uitbater van deze lunchroom. Wat was het fijn dat hij me op kwam halen in het ziekenhuis vanmorgen. Ik had echt niet zelf kunnen rijden, ook al had het gemogen.
Mijn hele leven heb ik alles kunnen sturen, als regisseur heb ik talloze toneelstukken en musicals laten schitteren op het podium. Zelf in de coulissen, ik sta niet graag in de schijnwerpers. Maar in dit stuk zal ik zelf de hoofdrol spelen.

‘Dag schat. Wat een verrassing dat je naar de stad gekomen bent om met me te lunchen.’
Kristel kust mijn wang en haar parfum vult mijn neusgaten.  Een zoete, maar ook frisse bloemengeur. Al zou ik blind zijn, dan nog zou ik haar uit duizenden herkennen.
‘Dag schoonheid, lang geleden.’ Peter is aan komen lopen om haar jas aan te nemen.
‘Hé Peter, hoe gaat het?’
‘Goed, ik mag niet klagen. Weinig last van de crisis. Mensen komen winkelen, kopen niet veel maar honger en dorst blijven ze houden.’

Dat klopt wel, sinds ik hier zit heb ik vele dames voorbij zien lopen en slechts de helft draagt een tas van een schoenen- of kledingwinkel. De zaak zit echter bomvol, vriendinnen aan de high-tea, dames aan koffie met gebak, moeders en dochters aan een salade.

‘Willen jullie wat eten, of alleen wat drinken?’
‘We nemen de specialiteit van het huis, wat dacht jij m’n vriend?’
Peter lacht en neemt de kaart weer ongelezen mee terug.
Ik kijk Kristel aan en een brok schiet in mijn keel. Daar zit ik dan, altijd praat genoeg maar nu geen woorden kunnen vinden.
‘Wat is er schat, je kijkt zo ernstig.’
Ik leg mijn hand over de hare. Haar slanke lange vingers met de diamanten ring die ik haar gegeven heb toen we 12,5 jaar samen waren. Zij was mijn ruwe diamant, ik heb haar geslepen. Alle facetten van het volle leven laten zien. Dat is het voordeel als je een relatie hebt met een jongere vrouw. Zelf ben je niet meer zo bleu, je wilde haren al lang verdwenen, en stoer doen met je vrienden en je lam zuipen is verleden tijd. Je hebt wat te bieden, geld speelt geen rol. En zij hangt aan je lippen, is gevleid dat jij als gevierd regisseur je oog op haar hebt laten vallen.
‘Lieverd, ik moet je wat zeggen.’
Ze kleurt, eerst wordt ze spierwit en dan knalrood. Ik probeer mijn verbazing te maskeren en slik mijn woorden in. Ik heb genoeg mensenkennis om aan te voelen komen wat ze gaat zeggen.
‘Het betekent niks, ik hou alleen van jou. Dat weet je toch? Het was een vergissing. Het is maar een paar keer gebeurd.’
Ik trek mijn hand terug, de diamant brandde net iets te hard in mijn handpalm. Nooit eerder gevoeld dat deze scherpe punten bevatte.
Een scherpe vlam treft mijn hart maar dooft voordat hij verder oplaait. Wat een rare gewaarwording. Hoe anders is het leven als je weet dat je tijd bijna om is. Het is het niet waard om hier een drama van te maken. De pijn van haar bedrog kan mijn bloedend hart niet verder raken, mijn hart is aan het sterven. Dat moet wel want anders is het niet de dragen. Het enige wat me te doen staat, is zorgen voor een onvergetelijk einde. Iets wat het publiek bij zal blijven zodat ik onsterfelijk word. Langzaam dringt haar stem weer tot me door.
‘Schat zeg dan iets. Zeg dat je me vergeeft. Ik neem ontslag, ik ga daar weg. Alsjeblief, schat zeg iets. Ik hou alleen van jou. Jij bent alles voor me.’

Peter had op geen beter moment kunnen komen. Hij zet de karaf wijn tussen ons in en legt zijn hand troostend op haar rug.
‘Het is verschrikkelijk, maar ik ben er voor jullie hoor. Voor jullie allebei.’
‘Weet hij het ook al? Waarom heb je het niet eerst tegen mij gezegd’ haar stem klinkt licht hysterisch.
‘Tja, ik weet het ook nog maar net. Hij heeft het zelf pas vanochtend gehoord.’
Ik probeer Peters blik te vangen en hem te laten ophouden met praten. Ik wil het nu even niet over mijn diagnose hebben. Laat haar voorlopig maar in de waan dat hij weet dat ze me bedrogen heeft.
Mijn vriendschap met Peter dateert al van de lagere school. Mijn hersenen zenden zulke sterke signalen uit dat hij ze wel binnen moet krijgen. Het moet.

‘Dit is het ergste scenario dat kan gebeuren, ik ben er helemaal kapot van,’ zegt hij en zijn ogen vullen zich met tranen.
‘Maar het stel helemaal niks voor. Het betekent niks. Ik neem straks direct ontslag.’
Eindelijk kijkt Peter mij aan. Snel maak ik een vermanende beweging met mijn ogen. Ik kan spreken zonder geluid, ook één van mijn regisseursvoordelen. Peter snapt het direct, hij is niet alleen mijn beste vriend maar ook een zeer goed acteur en maakt al jaren deel uit van het vaste amateur- theatergezelschap waar ik mee werk.
Hij herstelt zich dan ook wonderbaarlijk snel. Hij schenkt de wijn in, het geeft hem even iets te doen.
‘Ik laat jullie even,’ zegt hij en loopt weg.
‘Waarom heb je er eerst met hem over gesproken? Hij heeft altijd al op de eerste plaats gestaan.’ Deze verwijtende opmerking doet me vermoeden dat er meer aan de hand is en haar overspel misschien toch niet zo weinig voorstelt als ze mij voorspiegelt. Raar hoe mijn aangetaste hersenen die over enkele maanden zo ver verrot zullen zijn, nu nog zo scherp een analyse kunnen maken.
Veel te snel komt Peter alweer terug met twee borden Scampi  in Duivelssaus, suggestie van de Chef.

‘We hebben het er vanavond wel over, laten we nu eerst proberen te genieten van Ons gerecht.’ Ik hef proostend mijn glas  ‘De naam leek nog nooit zo toepasselijk als vandaag’.
Kristel schuift abrupt haar stoel naar achteren en pakt haar tas. ‘Ik heb geen trek meer, tot vanavond’, snikt ze en loopt weg.
Peter staat in mum van tijd terug aan mijn tafeltje.
Ik vertel hem in het kort wat er gebeurd is.
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zegt hij.
‘Zeg dan niets, en eet even mee. Zonde van die heerlijke scampi.’
‘Hoe kan je nu eten?’
‘Ach, het onvermijdelijke. Daar kan zelfs ik niets aan veranderen. Dit stuk wordt volgens andere regels gespeeld mijn beste vriend. Daarom wil ik jou om een gunst vragen. Het vergt wel enig lef, ben ik bang.’
Peter neemt plaats en begint te eten.  We eten zwijgend. Peter kan heel goed wachten. Hij kent me.
Als ik mijn lege bord van me afschuif kijkt hij me aan. Meer heb ik niet nodig om mijn plan te ontvouwen.
Al die tijd luistert hij, zonder me te onderbreken. Heel even flikkert er iets in zijn ogen, de pijn treft mij recht in mijn hart. Maar het is geen pijn om wat ik van hem vraag, het is de gedeelde pijn om het naderende afscheid. Het onvermijdelijke.
‘Je mag er gerust over nadenken, je hoeft nu niet gelijk te antwoorden. Het zou veel voor me betekenen als je ja zegt maar ik wil je absoluut niet onder druk zetten. Als je nee zegt, heb ik daar alle begrip voor.’
‘Ik hoef niet na te denken. Je kunt op me rekenen. Je bent mijn vriend.’
Mijn ogen vullen zich met tranen, verwoed dring ik ze weg. We staan op en omhelzen elkaar kort. Dan verlaat ik de zaak. Zonder te betalen, maar dat realiseer ik me pas als ik buiten sta. Terug naar binnen is even geen optie. Ik begin te lopen. Frisse lucht moet ik hebben.

Het is al laat in de middag als ik de sleutel in het voordeurslot steek. Zodra ik binnen ben komt Krisel de trap afrennen. Haar ogen zijn gezwollen.
‘O, gelukkig daar ben je.’
Ze wil me om mijn nek vliegen maar ik weer haar af.
‘Kristel, er is iets dat je moet weten. Laten we naar de woonkamer gaan.’
Ik ga bewust niet op de bank zitten maar in een stoel en kijk haar niet aan als ik herhaal wat de specialist vanmorgen tegen me heeft gezegd.  Ze begint te huilen en ik zit onbewogen in mijn stoel. Verdoofd, alsof het niet over mezelf gaat. Alsof ik als regisseur naar een slechte scene moet kijken.
‘Hoe kan die specialist nu zeggen dat je maar drie maanden meer hebt? Hij kan het toch ook mis hebben?’ Ze gaat steeds harder huilen. Staat op en begint heen en weer te lopen, druk gebarend met haar handen.
‘We gaan naar een ander ziekenhuis, naar een andere specialist voor een second opinion. Ik kan niet geloven dat dit het is. We kunnen niet zomaar opgeven. Ik wil je niet kwijt.’
‘Dat kan me eigenlijk allemaal niet schelen. Ik ga dood Kristel en ik wil er zelf de regie over hebben. Ik wil waardig sterven en niet vergaan van de pijn of niet meer weten wat ik doe. De arts heeft me alle scenario’s voorgehouden, één ervan is dat ik opeens zo maar ergens kan lopen zonder dat ik weet hoe ik er gekomen ben. Ik mag geen auto meer rijden. Die staat nog bij het ziekenhuis trouwens, Peter is me komen halen.’
Ze opent haar mond als ze dat laatste hoort maar sluit hem even snel. Nu even niet.
‘Dus als ik het goed begrijp wil je euthanasie.’
‘Nee, ik wil geen gedoe. Dat duurt allemaal veel te lang. Voor dat allemaal geregeld is, second opinion en alles. Daar heb ik geen tijd voor. Ik doe het zelf.’
Geschokt kijkt ze me aan. Ze kent me goed genoeg om te weten dat ik het meen.
‘Ik voer de regie over mijn eigen slotscène.’
Dan vertel ik haar hetzelfde wat ik al eerder vandaag tegen Peter heb gezegd. Ik heb voldoende pillen om er een einde aan te kunnen maken. In het stuk dat we momenteel draaien, is toevallig een sterfscène opgenomen. Mijn plan is om tijdens de laatste avond, vandaag over een week, dood te gaan en al in de kist te liggen die tijdens de slotscène op het toneel gereden wordt. Uiteraard zal ik hetzelfde geschminkt zijn als Peter, ik neem gewoon zijn plaats in. Het publiek en de acteurs zullen treuren, hun eerbetoon aan mij zonder dat ze er erg in hebben.
Peter moet ervoor zorgen dat ik overdag in alle rust mijn plan uit kan voeren.

Kristel wordt boos. ‘Je bent hartstikke gek, weet je dat? Ik sta het niet toe.’
‘Lieve schat, na vandaag heb jij niets meer te willen of te eisen. Dat voorrecht heb je verspeeld toen je me bedroog maar ik vergeef het je.’

De week vliegt voorbij. Ik had er geen idee van wat er allemaal geregeld moest worden. Want tenslotte wil ik natuurlijk overal de regie over houden. Ik wil mijn nalatenschap regelen, mijn beste vrienden en familie bezoeken. Ik speel de rol van mijn leven, niemand merkt dat het de laatste keer is dat ze me levend zullen zien. We praten over van alles en nog wat, soms ook wat diepzinniger als ik daar de behoefte toe voel. Dat heb je tenslotte niet met iedereen en het is er ook niet altijd het juiste moment voor. Maar niemand zal zich achteraf kunnen verwijten dat hij me veel te lang niet heeft gesproken.

Ik ben best trots op mezelf, het vergt nogal wat moed. Het meeste contact heb ik met Peter. Ik heb de hele week bij hem gelogeerd nadat Kristel met haar koffer vertrokken was. Ik weet niet of ze terugkomt voor de begrafenis maar ik denk het wel. Tenslotte weet alleen Peter van haar bedrog, dus ze zal de schijn die dag wel op kunnen houden en de treurende weduwe spelen.

Ik heb gezorgd dat de helft van onze bezittingen aan haar worden nagelaten. Het huis is vrij, dat is een geluk want bij zelfdoding keert de verzekering niet uit. Dat waren de kleine lettertjes die er niet toe deden op het moment dat wij onze handtekening plaatsten.

Het scenario voor de begrafenis was het moeilijkste. Dat was iets wat ik grotendeels alleen heb gedaan. Ik heb alles uitgeschreven zoals voor een uitvoering. Teksten die voorgelezen moeten worden, gedichten. De keuze van de bloemen ‘het decor.’ De muziek kiezen vond ik nog het prettigste onderdeel. Ik wil begraven worden en niet gecremeerd. Het biedt mensen troost om naar een graf te gaan en ik wil bij mijn vader liggen.

Eindelijk is het zover. Het is tijd. Dit had ik toch niet langer volgehouden. Ik ben moe, vreselijk moe.
Brenda schminkt mijn gezicht. Ze is de vriendin van Peter en doet altijd de schmink. De tranen rollen over haar wangen. We hebben afgesproken dat ze vanavond tegen de crew zeggen dat ik niet lekker ben omdat Kristel er vandoor is. Peter zal de regie overnemen. De stand-in heeft zijn rol overgenomen. Die had er toch al moeite mee om in een doodskist te kruipen dus tegen hem hebben we gezegd dat ik dat zou doen, niemand zou daar erg in hebben.
Ondanks alle ellende hebben Peter en ik toch nog moeten lachen om deze meesterlijke zet van bedrog.

De lijkwagen krijgt pech. De chauffeur ziet rook vanonder de motorkap komen. Hij stuurt snel de pechstrook op. Het kan toch niet zijn dat de auto in de fik vliegt op weg naar het crematorium.

De rouwstoet sluit aan op de vluchtstrook. Er ontstaat ruzie tussen een man en een vrouw.

‘Ik zei je toch dat hij zelf de regie wilde voeren. Hij wil niet gecremeerd worden en zou er alles aan doen om dat te voorkomen, daar ben ik van overtuigd. Je had het brutale lef om tegen zijn uitdrukkelijke wensen in te gaan en zie wat er van komt.’

‘Ach stik erin, je mag hem hebben. Ik ga terug naar huis. Als jullie maar niet denken dat ik dat graf ga onderhouden.’

 

18-12-2013 Elles Jansen©

Het lot

Posted on by in Verhalen | 9 Comments

 

bedelaar

Geen Kerst- maar Oudejaarsverhaal…

 

 

 

 

Anne zette de zware boodschappentassen even op de grond. Ze balde haar gevoelloze vingers tot een vuist en vervloekte de hufter die haar fiets had gestolen. Ze kon het nog altijd niet geloven. Ze was de winkel uitgelopen naar haar fiets en vond alleen nog het kettingslot rond de paal waar ze eerder die ochtend haar nieuwe Batavus aan had vastgelegd. De zware stalen schakelketting lag op de grond, opengeknipt. Het hangslot was nog gewoon dicht. Op klaarlichte dag had gewoon iemand met een betonschaar dat fietsslot opengeknipt en niemand had alarm geslagen. De fiets was nog maar een maand oud. Ze had hem gekocht met de fietsregeling via haar werk. Sinds de scheiding had ze geen auto meer, die was van haar ex. Dat zij iedere dag de kinderen naar school moest brengen terwijl hij met de trein naar zijn werk ging, boeide hem niet. Hij gunde haar de auto gewoonweg niet.

Een koude windvlaag bracht Anne weer terug op het winkelcentrum. Ze bukte zich om de volle Albert Hein tassen weer op te tillen. De flessen Cola en Kidibul kinderchampagne wogen behoorlijk door. Maar ja, wie had kunnen weten dat ze te voet naar huis moest lopen. Die tassen aan het fietsstuur was nog te doen geweest. Anne schrok op van een harde knal en keek naar rechts waar het geluid vandaan leek te komen. Een groepje jongeren was al rotjes aan het afsteken. Ze hadden hun rugzakken bij elkaar gegooid en stonden in een steegje tussen twee stenen muren waar de echo goed bleef hangen. Ze hadden zoveel vuurwerk dat het om middernacht nog niet op zou zijn.

Anne stopte bij de oliebollenkraam. Er stond een lange rij maar dat vond ze niet zo erg. Zo kon ze nog even rusten. Het was ook stom geweest om haar mobiele telefoon thuis te laten. Anders had ze een vriendin kunnen bellen om haar te komen ophalen. De kinderen waren bij Johan maar zouden tegen zessen naar haar komen om samen oudjaar te vieren. Johan ging stappen, dat was haar geluk want het was eigenlijk niet haar weekend.
De wachtende mensen stonden te mopperen dat het zo lang duurde. Anne stoorde zich eraan. Een eindje verderop zat een oude man te bedelen. En hier stond iedereen in warme merkkleding en op Uggs of andere duur uitziende laarzen te zeuren omdat ze moesten wachten op vers gebakken oliebollen. Ze moesten zich schamen. Anne hoorde het gesprek aan tussen twee vrouwen over de hockey en geroddel over moeders van andere teamgenoten van hun ‘perfecte dochters’. De rij ging langzaam vooruit en toen Anne aan de beurt was, werd er net een verse, warme lading oliebollen uit het vet geschept en op de serveerbladen achter de glazen vitrine gerold. Het water liep haar in de mond. Ze bestelde vijf gewone, vijf met krenten en vijf appelbeignets. En toen ze afrekenende nam ze in een opwelling nog een zak van vijf met extra suiker. Ze legde de zakken voorzichtig bovenop de boodschappen en pakte de zware tassen op. Toen liep ze naar de bedelaar. Ze zette de tassen neer en haalde er de zak met vijf oliebollen uit.

De man keek op en keek recht in haar ogen. Ze schrok een beetje van zijn directe blik. Er was geen schaamte te bespeuren, maar meer een beetje ongeloof en hoop.
“Kijk eens meneer, heeft u misschien zin in een lekkere warme oliebol?” Ze frommelde de zak open en hield hem voor. De man stak zijn hand uit die in de zak verdween.
“Dank u wel mevrouw, wat een mooi gebaar van u.” Hij bracht de heerlijk geurende oliebol dicht bij zijn neus, snoof diep en nam een hap. Het poedersuiker viel op zijn baard en het viel Anne op dat hij er eigenlijk niet zo smerig uitzag. Zijn jas was kapot en ook in zijn spijkerbroek zaten scheuren maar hij stonk niet. Zijn tanden zagen er vreemd genoeg verzorgd uit. Het was maar een vreemde snuiter. Hij had de oliebol erg snel verorberd en Anne bood hem de zak aan.
“Hier de rest is ook voor u, ik ga verder want de kinderen komen zo thuis van hun vader.”
Ze voelde in haar jaszak en vond er nog wat los geld wat ze in de pet gooide die op de grond lag.
“Ik hoop voor u dat 2014 beter mag beginnen dan dat 2013 eindigt,” zei ze.
Op het moment dat ze enigszins beschaamd de overvolle boodschappentassen op wilde pakken stond hij op.
“Mevrouw, sta me toe. Ik loop met u naar de auto met die zware tassen.”
“Dank u vriendelijk, maar dat is echt niet nodig.”
“Ik sta erop. De ene dienst is de andere waard.”
“Ik heb geen auto, ik moet te voet naar huis. Mijn fiets is zojuist gestolen. Voor mij eindigt 2013 ook niet zoals ik gedacht had maar het lot is soms niet in onze hand.” De vreemde zwerver had de tassen al opgepakt en Anne voelde zich vreselijk opgelaten. Ze wilde die vent echt niet naar haar flat leiden. Wie weet van hij van plan was. Hij voelde haar aarzeling en zette de tassen weer op de grond.
“Luister” zei hij. “Dit is niet wat ik ben. Niets is zoals het lijkt. U kunt me echt vertrouwen. Ik loop me u mee tot een straat van uw huis. Dan verdwijn ik weer maar hoeft u niet alleen met die zware tassen te sjouwen.”
Hij pakte de ene tas in zijn hand en samen pakten ze de tas met de zware flessen op. Ze staken het plein van het drukke winkelcentrum over en Anne voelde dat mensen naar hen keken. “Woont u ver hier vandaan?”
“Nee, valt gelukkig wel mee. Hier oversteken en dan richting het parkje”. Anne maakte met haar hoofd een knikkende beweging naar rechts. Het stoplicht sprong al op groen dus ze konden gelijk de drukke weg oversteken. Ze durfde niet te vragen waar hij vandaan kwam en of hij wel een dak boven zijn hoofd had. Ze dacht van wel want hij had geen tas of iets dergelijks bij zich wat ze bij andere zwervers wel eens gezien had. Zoals die man laatst in Amsterdam met zijn winkelkarretje vol rommel. Ze naderden het parkje en Anne zei: “Nou dank u meneer, ik ben er bijna. Vanaf hier lukt het me zelf wel weer”. De man zette de ene tas op de grond en ze lieten de andere tas ook maar even zakken.

“Ik heet Simon en ben geen zwerver. Ik ben ook niet dakloos. Ik heb vandaag de rol van mijn leven gespeeld. Ongeveer een half jaar geleden heb ik de loterij gewonnen. Ik ben zo rijk dat ik nooit meer hoef te werken. Opeens wil iedereen mijn vriend of vriendin zijn. Maar iedereen is eigenlijk alleen maar op mijn geld uit. Ik ben eenzamer dan ooit.”
Anne was met stomheid geslagen en zakte neer op het houten bankje waar ze stil waren blijven staan.“Ik heb oude kleding aangetrokken en mijn baard enkele weken laten staan en ben in diverse wijken in de stad gaan zitten bedelen. En weet je wat me opgevallen is? Dat in de armere buurt mensen sneller medelijden tonen en wat van hun spaarzame centjes afstaan. Heel wat anders dan hier in deze nieuwbouwbuurt. U bent vandaag de eerste die een vriendelijk gebaar maakte en wat voor een gebaar! En daarom beste mevrouw, heeft u vandaag ook een lot uit de loterij gewonnen”. Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde er een dikke envelop uit.
“Alstublieft, ik denk dat u hier wel een nieuwe fiets voor kunt kopen, en een heel gelukkig nieuwjaar. Soms is het lot ook u gunstig gezind.” De man draaide zich om en liep weg.

 

Het Kerstengeltje

Posted on by in Verhalen | 2 Comments

engeltje
Het was vrijdag 23 december, de laatste schooldag voor de kerstvakantie.
Ingrid zwaaide haar zoontje Sam uit, die gehaast op zijn fiets sprong op weg naar school.
Toen hij niet meer omkeek, sloot ze de voordeur en leunde met haar voorhoofd tegen het koude glas.
Kerst.
Ze moest dit jaar niet veel boodschappen halen want ze waren eerste Kerstdag bij haar ouders en tweede Kerstdag… Ze zakte op de grond en begon onbedaarlijk te huilen.
Wessel duwde zijn kop onder haar arm. Hij wou haar troosten, of zelf getroost worden. Niets was meer hetzelfde. Ze sloeg haar armen om de Golden Retrever en bleef nog even zo zitten. Toen stond ze op. Ze moest in actie komen. Douchen, aankleden en naar buiten met Wessel.
De warme stralen uit de regendouche deden haar goed en ze bleef er extra lang onder staan.
Ze was net klaar met het droogföhnen van haar haren toen ze de telefoon hoorde overgaan.
“Hallo met Ingrid Huizen”
“Dag mevrouw Huizen, met het secretariaat van St. Jozef. Is uw zoontje ziek?”
“Sam ziek, hoezo? Hij is gewoon naar school.”
“Hij is niet hier mevrouw, zijn meester kwam ons vragen even naar huis te bellen.”
Ingrid keek op de wekker in de slaapkamer en zag dat het al 9.15 uur was. Sam was om 8.30 uur vertrokken. De school begon om 8.40 uur. Haar hart bonkte en haar oren gingen suizen, ze zakte op het bed.
“Mevrouw Huizen, bent u daar nog? Hallo, hallo. Mevrouw Huizen?”
“Ja, ja ik ben er nog. Ik snap het niet. Ik ga gauw de route rijden.”

In paniek rende ze de trap af, schoot haar schoenen aan en griste haar jas van de kapstok. Ze sprong op haar fiets. Wessel blafte met luid protest achter de glazen voordeur.
Het was niet ver naar de school. Ingrid verminderde vaart en keek of zijn fiets bij de buurtwinkel stond, misschien was hij stiekem snoep kopen maar er stond geen groene mountainbike.
Ze fietste van het parkeerterrein af en vervolgde de weg naar school. Ze zag niks. Bij het schoolhek stonden geen moeders meer. Ze fietste over het schoolplein, direct naar het secretariaat. De directeur kwam al naar buiten gelopen.
“En?”
“Ik heb niets gezien onderweg, ook niet bij de supermarkt.” Ingrid begon te huilen. “Dat kan toch niet. Hebben we al niet genoeg ellende gehad dit jaar?”
“Probeer rustig te blijven mevrouw, niet meteen het ergste denken. We zullen eerst in de klas vragen of iemand Sam heeft gezien vanmorgen,” zei de directeur terwijl ze richting de ingang liepen van de bovenbouw lokalen.
“Hij is vrij laat vertrokken,” zei Ingrid met gesmoorde stem.
De directeur opende de deur van het klaslokaal. De leerkracht kwam direct op hen toegelopen, ze overlegden even en toen vroeg meester Frank aan de kinderen of iemand Sam had gezien die ochtend.
“Waarom meester? Is er wat gebeurd?” riepen kinderen door elkaar. Sommigen stootten elkaar aan en wezen naar Ingrid: “Kijk daar staat zijn moeder.”
Niemand had Sam gezien.
“Kom” zei de directeur, “laten we teruggaan naar het secretariaat.”
Ingrid ging zitten en kreeg een glas water en kop koffie voorgezet. Ondertussen was de directeur aan het bellen met de politie.
“Ze komen eraan en zijn hier binnen vijf minuten.”
“Was er iets bijzonders vanmorgen?” vroeg de directeur.
“Nee, niks. Hij was wel een beetje stil maar het is ook een moeilijke tijd nu Kerst er aan komt.”
De deur van het secretariaat ging open en twee politieagenten kwamen binnen.
Ze stelden allerlei vragen aan Ingrid. Hoe laat was hij vertrokken. Hadden ze telefoonnummers van andere ouders, zodat gebeld kon worden of iemand hem had zien fietsen. Wat had hij aan, hoe zag zijn fiets eruit? Had ze een recente foto bij zich? Was er ruzie geweest die ochtend, hoe had Sam zich de laatste dagen gedragen? Waar zou hij naar toe gaan als hij weg zou lopen.
“Weg zou lopen?” zei Ingrid. “Waarom zou hij weglopen? We hebben alleen elkaar nog,” en ze begon opnieuw te huilen.
De vrouwelijke politieagent sloeg onhandig een arm om haar heen en klopte op haar schouder.
“We onderzoeken alle pistes mevrouw, daarom vragen we zoveel. Waar woont uw familie en heeft u al iemand gebeld?”
Ingrid schudde haar hoofd. En ze had ook geen foto van Sam bij zich. Ze was zonder tas of portemonnee vertrokken. En wie kon ze bellen? Haar moeder? Nee geen goed idee. Die zou gelijk instorten. Sam is haar lieveling. Ze besloot haar beste vriendin te bellen. Sam en Simon waren vriendjes ook al zat Simon op een andere school. Suzanne had een sleutel en kon thuis haar tas ophalen.
De politie vond dat Ingrid beter terug naar huis kon gaan. Als er wat gebeurd was, dan zou er naar huis gebeld worden en nu was er niemand om de telefoon op te nemen. Ze zetten haar fiets in het politiebusje en reden met haar naar huis. De directeur zou naar Suzanne bellen en zorgen dat zij naar het huis van Ingrid zou gaan.

Het politiebusje en Suzanne kwamen tegelijkertijd de straat ingereden.
Ingrid stapte uit en viel huilend in de armen van haar vriendin. Suzanne gaf de sleutelbos aan de agente die de deur openmaakte en ze liepen de woonkamer in.
De lampjes van de kerstboom stonden aan en voor het raam hing een neonlicht-sneeuwpop. Overal kerstversiering. Op het dressoir stond een Dickens kerstdorp met lampjes in de huisjes. Een schaatsend paartje draaide rondjes op de ijsbaan. Het leek zo misplaatst.
Ingrid liep naar de stekkerdoos en wilde alle stekkers eruit trekken maar Susanne hield haar tegen. “Niet doen, niet de moed opgeven.”
“Misschien is hij gevallen en door iemand meegenomen om een pleister te plakken.”
“Misschien ligt hij wel zwaargewond in het ziekenhuis?” Ingrid begon weer te huilen.
Ze hoorde de politieagente bellen in de keuken. Suzanne stond op van de bank en liep naar de keuken. Ze vulde het Senseo apparaat met water en begon koffie te zetten.
De andere politieagent vroeg aan Ingrid of ze een foto had van Sam. Ingrid liep naar het dressoir en haalde er een lijstje uit. Een foto van Sam met Wessel aan zee. Die was deze zomervakantie genomen. De agent wilde de foto uit het lijstje halen maar Ingrid wilde dat niet. De foto mocht niet beschadigen dus moest met lijst en al maar meegenomen worden.
De vrouwelijke agente kwam terug uit de keuken gelopen en zei dat alle ziekenhuizen in de omgeving gebeld waren. Er was geen kind van tien jaar op de Spoed binnengebracht.
Opgelucht haalde Ingrid adem om direct daarna nog verder in paniek te raken.
“Stel dat ze hem hebben meegenomen, O mijn god.”
De deurbel ging. Ingrid veerde op.
Suzanne ging open doen.
De huisarts kwam binnen.
“Hallo Ingrid, wat is er gebeurd?”
“Sam is kwijt, hij is niet op school aangekomen. Niemand heeft hem gezien.” Ingrid begon te hyperventileren. De huisarts deed zijn tas open en haalde er een spuitje uit en een flesje en verbandgaasje. Hij pakte de rechterarm van Ingrid, schoof haar trui omhoog en maakte een stukje huid schoon met het verbandgaasje. Toen volgde een prikje. Binnen enkele minuten daalde er een rust over Ingrid heen. Haar hartslag werd weer normaal en ze zakte achterover in de bank.
De telefoon ging en de politieagente liep naar de gang.
Toen ze terugkwam knielde ze voor Ingrid neer. “Mevrouw we hebben nieuws, Sam is gesignaleerd door een moeder rond negen uur bij het station. Onze patrouille is naar het station gereden en hebben een groene mountainbike van het merk Batavus in de fietsenstalling zien staan. Ze hebben er een foto van gemaakt, kunt u kijken of dit zijn fiets is?” Ze hield haar iPhone voor Ingrid. Ja dat was beslist de fiets van Sam. Er zat een sticker op van Ajax, zijn favoriete voetbalclub.
“Ja, dat is de fiets van Sam. Wat doet die op het station?”
“Dat gaan we nu uitzoeken” zei de agente die vervolgens opstond en een nummer intoetste. “Positief, ga de loketbeambte ondervragen en bekijk de camerabeelden.”

Suzanne zette een dienblad met koffie en koekjes neer op de salontafel.
“Ik ga even met Wessel naar buiten, ben zo terug” zei ze. “Blijft u nog even hier dr. Willems tot ik terugben? Het is wel fijn voor haar om een bekend gezicht bij zich te hebben.”
“Ja, dat is goed, ik kan nog wel even blijven,” zei de huisarts terwijl hij in zijn koffie roerde.

Wessel stond op toen hij Suzanne met de riem hoorde rammelen en sjokte achter haar aan. Zijn normale enthousiasme als de riem in beeld kwam, bleef uit. Alsof hij heel goed aanvoelde dat er iets niet in de haak was. Honden zijn hoog sensitief. Daar was Suzanne heilig van overtuigd.
Ze liepen links de straat in en Wessel volgde aan de voet. Hij plaste bij een boom en wilde direct weer terug naar huis. Maar Susanne trok aan de riem en stak de straat over naar het parkje.
In de bomen hingen lichtjes, het parkje was prachtig versierd. In het midden stond een kerststalletje met levende dieren. Ezels, schapen en een os. Susanne deed een schietgebedje voor het kribje met kindje Jezus. “Lieve Heer, laat Sam alstublieft ongeschonden weer terug komen, mijn vriendin heeft al genoeg verloren dit jaar.” Ze sloeg een kruisteken en was verbaasd over zichzelf van dit automatische gebaar. Als kind ging ze iedere week naar de kerk maar de laatste jaren alleen nog maar met feestdagen, met de kinderen om ze toch iets van het katholieke geloof bij te brengen ook al zaten ze op de openbare lagere school. Ze wist dat Ingrid op dit moment het geloof in God een beetje was verloren en daarom kon het geen kwaad dat zij een gebed had opgezegd.
Wessel trok opnieuw aan de riem, hij wilde pertinent terug naar huis.

Er stond een tweede politiebusje in de straat. Suzanne versnelde haar pas. Laat het niet waar zijn, laat er in godsnaam niets gebeurd zijn.
De deur vloog al open nog voor ze aangebeld had.
“Ze hebben hem gezien op de camera van het station,” zei Ingrid. “Hij is om 09.30 uur in de trein gestapt naar Antwerpen. De spoorwegpolitie heeft de beelden doorgeseind naar het Centraal Station en daar is hij ook gesignaleerd. Alleen. Wat moet mijn kleine ventje nou helemaal in zijn eentje in Antwerpen?”

Ingrid keek op haar horloge. Het was inmiddels 11.00 uur. Ze voelde zich een stuk rustiger nu ze wist dat hij niet door iemand meegenomen was. Het spuitje van de huisarts werkte inmiddels ook helemaal. Ze werd zelfs wat slaperig. De huisarts merkte dit op en stelde voor dat ze even op de bank ging liggen en legde een plaid over haar heen.
“Ik ga mijn ronde rijden Ingrid, bel maar als er nieuws is” zei hij. Hij pakte zijn dokterstas, sprak nog even met de politie en Suzanne en vertrok. De politiemannen van het tweede busje dronken hun koffie op en verdwenen ook, ze namen de andere agent mee. Alleen de vrouwelijke agente bleef achter bij Ingrid en Suzanne.
Ingrid was in slaap gevallen.
Susanne en de agente gingen in de keuken zitten waar de agente het hele verhaal te horen kreeg over Dirk, de man van Ingrid. De mobiele telefoon van de politieagente ging over, haar gezicht klaarde op. “Oké, ik zie jullie zo.”
“Hij is terecht, mijn collega’s uit Antwerpen zijn met hem onderweg. Ze hebben hem opgepikt toen hij terug kwam bij het station.” Ze keken de kamer in waar Ingrid nog steeds lag te slapen.
“Laat haar nog maar even slapen,” zei Suzanne opgelucht. In stilte dankte ze God voor de goede afloop.
Een kwartiertje later ging de deurbel. Ingrid veerde op en zag door het raam haar zoontje staan naast twee politieagenten. Ze struikelde over haar voeten toen ze naar de deur wilde lopen. Sam vloog naar binnen en huilend vielen ze elkaar in de armen.
“Sorry mama, ik heb er niet bij nagedacht dat je me kwijt zou zijn. Ik wilde alleen maar een cadeautje voor je halen want Simon had gezegd dat de kerstman niet bestaat en dat papa en mama de cadeautjes kopen. En wie moest er jouw cadeautje kopen nu papa in de hemel is. Kijk eens wat ik voor je heb” Hij gaf haar een doosje van Pandora en toen Ingrid het opende lag er een zilveren engeltje met twee kristalletjes in de vleugels te schitteren. “Zie je mama, zo is papa deze Kerst toch bij jou.”

 

Onderaards – deel 10

Posted on by in Verhalen | 3 Comments

grot

wat vooraf ging:

Dag 2, de groep is afgedaald in de grotten en opgesplitst in drie groepen. De groep van Saskia wordt afgesneden van de rest doordat Thom vast komt te zitten.

 

 

 

‘Heb je last van claustrofobie?’ vraagt Moniek.
‘Ja zeg ik’.
‘Waarom heb je dat niet van te voren aangegeven?’
‘Ik wilde geen spelbreker zijn en schaamde me ook’, antwoord ik bibberend.
Nu we stil zitten, dringt de vochtige kilte door tot op het bot.

Moniek zet de lamp op haar hoofd uit.
‘Even batterijen sparen’, zegt ze en ik volg haar voorbeeld.
Thom laat zijn lamp aan staan.
Waar blijft die gids nou, vraag ik me ongeduldig af.
‘Ik moet pissen’ zegt Moniek.
‘Nou, ik heb geen bordje WC gezien’ zegt Thom in een poging grappig te zijn.
Opgelucht zie ik een lichtbundeltje naderen.
‘Zo, ik ben er eindelijk’, zegt Guido. ‘Het duurde even voor ik groep 2 ingehaald had, die gingen blijkbaar voorspoediger dan wij.’
‘Wat nu?’ vraagt Moniek.
‘Stukje terug en dan via een andere gang’, antwoordt Guido.
‘Hoezo, gaan we niet terug naar de uitgang?’ vraag ik met een benauwd stemmetje.
‘We gaan wel naar de uitgang schat, maar niet terug naar de ingang,’ merkt Guido gevat op.
Hij koppelt het oude touw los en maakt ons vast aan een nieuw.
Ditmaal pakt hij mij als eerste, Moniek als tweede en Thom als laatste. Dat vind ik wel een beetje raar want wat als Thom opnieuw vast komt te zitten. Dan kan Guido hem toch niet helpen? Thom is wel de grootste en stevigste van ons clubje.

We gaan een stukje terug en pakken een andere gang. Hier kunnen we redelijk lopen. Een beetje gebogen, dat wel maar we hoeven niet te kruipen. Ik voel me weer wat beter en kan goed volgen.
Na een tijdje gaan we een andere gang in, hier wordt het al weer wat smaller en het plafond is ook lager.
In elkaar gedoken ploeteren we voort.
‘Kunnen we even stoppen?’ roept Moniek achter me.
‘Ik moet werkelijk nodig plassen.’
Guido roept dat ze nog even vol moet houden, we zijn zo in de volgende ruimte.
Even later kunnen we inderdaad even rechtop staan. Guido maakt de zekeringen los en loopt een eindje met Moniek een gang in om daarna terug te komen.
‘Moet jij ook nog?’ vraagt hij mij.
Eigenlijk niet maar wie weet hoe lang het duurt voordat zich opnieuw een gelegenheid voordoet.

Moniek komt terug, duidelijk opgelucht en ik loop dezelfde gang een stukje in. Opnieuw flikkert de lamp op mijn helm en als ik omhoog kom om mijn broek op te trekken valt het licht voorgoed uit. Het is pikkedonker. De paniek slaat direct toe. Moet ik nu naar links of naar rechts. Ik begin te gillen en ben blij als er een lichtbundel op me afkomt.
‘Wat is er? Ratten gezien?’ vraagt Guido lichtelijk spottend.
‘Nee mijn lamp is uitgevallen.’
‘Ach, de dame is bang in het donker,’ zegt hij smalend.
Wat een lul zeg. Zo hoort een gids zich toch niet te gedragen, denk ik verontwaardigd. Mijn angst is direct verdwenen en maakt plaats voor een ongekende woede.
‘Verwacht maar geen fooi op het einde,’ kaats ik terug.
We voegen ons weer bij Thom en Moniek.
Guido maakt opnieuw het touw vast en we vervolgen onze weg.
Het wordt opnieuw nauwer maar we hoeven gelukkig nog steeds niet op onze buik te crawlen.
Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al bijna half één is. We moeten nu toch onderhand wel bij de uitgang zijn want het middagprogramma begint straks.
‘Zeg, is het nog ver?’ roept Moniek alsof ze over telepathische gaven beschikt.
‘Hoezo, moet je weer al pipi doen?’ vraagt Guido licht sarcastisch. Wat is dat toch met die gast?
‘Nee maar we zouden er toch ongeveer al moeten zijn hé. Anders zijn we te laat voor de lunch’.

‘Nog eventjes dames’.
We gaan weer een andere gang in. Wat een wirwar van gangen, als je hier zou verdwalen geraak je er nooit niet meer uit. Een nieuwe angstaanval domineert mijn handelen. Een brandend gevoel kruipt van mijn buik naar mijn slokdarm. Mijn oren beginnen opnieuw te suizen en ik word draaierig.
‘Saskia, hallo. Zeg eens iets. Hallo.’
Een hand slaat tegen mijn wang. Even weet ik totaal niet waar ik ben. Dan slaat de paniek weer toe. Ik voel een plens water in mijn gezicht en er wordt een plastic zakje tegen mijn mond geduwd.
Bezorgd kijkt Moniek me aan.
‘We moeten echt zo snel mogelijk naar buiten’ gebiedt ze de gids.
Dan zakt ze over me heen in elkaar. Mijn kreet wordt gesmoord in de mouw van haar vest.
Thom ligt ook al op de grond.

Vol afschuw kijk ik naar Guido die met de steel van een pikhouweel een klap op het achterhoofd van Moniek heeft gegeven. Bij Thom heeft hij waarschijnlijk de andere kant gebruikt want ik zie een donker stroompje naast zijn hoofd op de grond groter worden.
Dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Als ik bijkom lig ik op mijn zij met mijn hoofd op een rugzak. Mijn handen zijn achter mijn rug vastgebonden en ook mijn voeten zitten aan elkaar. Naast me ligt Moniek. Haar ogen zijn nog gesloten. Ze ligt ook vastgebonden met een stuk touw. Thom is nergens te bekennen.
Er staat een olielamp op een richel. Zacht gesis van de vlam is hoorbaar. Verder is het ijzingwekkend stil.
Een deel van de muur gaat schuil achter een houten schot. De vloer waar we op liggen is ook van hout. Mijn tong voelt dik en ik kan amper slikken. Waar zijn we in godsnaam? Nog in de grot of ergens anders? Waar is Guido?
‘Moniek. Moniek’.
Geen reactie. Ik worstel me dichterbij en trap met beide voeten tegen haar benen.
‘Moniek’
Ze kreunt en opent haar ogen.

Onderaards – deel 9

Posted on by in Verhalen | Leave a comment
grot
Dag 2
Op het programma van dag 2 staat een afdaling in de grotten …..

 

 

 

Na het ontbijt ga ik naar boven om mijn tanden te poetsen en nog een keertje naar het toilet te gaan.
Ik probeer mezelf rustig te krijgen met enkele ademhalingsoefeningen. En spreek mezelf toe dat wanneer het me echt te eng wordt, ik altijd op kan geven.
We stappen de bus in en na een klein kwartiertje zijn we al op de site.
Iedereen verzamelt zich rond de gids en luistert naar de aanwijzingen.
We starten met een tocht door de grotten en een stukje spelonkologie. Na de lunch gaan we abseilen.
De mannen reageren enthousiast. Mijn maag draait om.
We krijgen allemaal een helm met een lamp op. Mijnwerkers zijn er niks bij grap ik bij mezelf.
Verder moet iedereen een riem omdoen met diverse kliksystemen. ‘Dat is voor het deel waar wel slechts op handen en voeten doorheen kunnen kruipen’, legt de gids uit. ‘Dan worden we met een touw aan elkaar verbonden zodat niemand kwijt kan raken’.
Dat stelt me gerust, maar niet heus.

We begeven ons naar de ingang van de lift. We kunnen allemaal tegelijk in de ijzeren kooi. Ik voel me gevangen. Een claustrofobisch gevoel maakt zich van me meester.
De paniek neemt toe tot Kees mijn hand vastpakt.
‘Rustig ademhalen, adem in, adem uit’, bast zijn diepe stem.
Wij staan achterin de lift. ‘Kijk me eens aan?’
Ik kijk in zijn bruine geruststellende ogen.
‘Niet bang zijn, het komt goed. Blijf maar bij mij vandaag.’

Met een ruk komt de lift in beweging. We suizen omlaag, veel sneller dan ik had gedacht.
De gids vertelt dat de lift jarenlang mijnwerkers naar beneden heeft vervoert en dat deze oude grotten vroeger dienst deden als ertsmijn.
Met een ruk en veel gepiep komt de lift tot stilstand.
Een gelige gloed verlicht het gangenstelsel.
Hier is nog elektriciteit en die gedachte stelt met gerust.
We volgen de gids over de smalle paadjes en komen in de eerste zaal.
Hier volgt een uitleg over de verschillende lagen en het proces van uitholling door een waterstroompje.
We vervolgen onze weg en de gangen worden smaller. Steeds vaker moeten we bukken om ergens onderdoor te kunnen. We komen opnieuw in een open ruimte waar iedereen weer rechtop kan staan.
‘Dit is de laatste zaal waar nog elektriciteit aanwezig is’ zegt de gids.
‘We gaan nu verder naar het smalle deel. Nu komt het aan op teambuilding omdat sommige openingen zo smal zijn dat jullie elkaar moeten helpen met aanwijzingen en het aanpakken van elkaars spullen’.
Hij haalt een aantal touwen van zijn veiligheidsriem en maakt de eerste vier collega’s aan elkaar.
‘We maken drie groepen van vijf,’ zegt hij.
Tot mijn grote schrik zit ik niet bij Kees.
‘Ik wil bij Kees’ hoor ik mezelf zeggen.
‘Dat zal niet gaan mevrouw, ik heb een indeling gemaakt naar gewicht en ervaring.’
Mijn collega voegt zich zo bij ons voor groep 3, ikzelf neem groep 1 en Kees zal groep 2 begeleiden aangezien hij als scoutingleider ervaring heeft in spelonkologie.

Mijn groepje is dus groep 3 en bestaat uit Thom, Wouter, Evelien, Moniek en ikzelf.
‘Daar zal je Guido hebben’ zegt de gids en ik zie een snel naderend lampje bewegen.
Als een berggeit komt er een jongen aan. Hij heeft een donkere huid en nog donkerdere ogen. Een onaangename rilling kruipt over mijn rug en laten mijn nekharen overeind gaan staan.
Guido pakt ook een opgerold touw van zijn riem af en maakt de zekeringen vast aan die van ons.
Onze groep vertrekt als laatste. Ik sta gelukkig niet als achterste in het rijtje. Guido voorop, dan volgt Wouter, Evelien, Thom, ikzelf en tot slot Moniek.
We zetten de lampen aan op onze helm en verdwijnen de duisternis in. De schaduwen bewegen langs de muren en geven een spookachtig beeld.
Mijn hart bonkt zo luid dat ik denk dat de hele groep het wel kan horen.
De doorgang wordt steeds nauwer en gehurkt kruipen we achter elkaar aan.
Totdat kruipen niet meer gaat en we op onze buik moeten gaan liggen. Als een slang kronkelen we centimeter voor centimeter vooruit. Zweet druppelt langs mijn slapen. Hoewel de temperatuur koud is, heb ik het warm van de inspanning die geleverd moet worden om vooruit te komen.
Wat ben ik blij met mijn spijkerbroek. Ik moet er niet aan denken dat ik een katoenen broek aan zou hebben, die zou al lang opengescheurd zijn.
Plotseling zitten we vast. Thom kan niet verder. Hij zit klem. Ik krijg het Spaans benauwd en krijg bijna geen lucht.
Ik raak volledig in paniek.
‘Sas, hoor je me? Rustig ademhalen’. Ik voel Moniek aan mijn voeten trekken.
‘Kom schat, rustig ademhalen. We gaan terug naar achteren.’
Ik probeer me een beetje op te richten zodat ik mijn onderarmen kan gebruiken om af te zetten. Stukje voor stukje ga ik achteruit. Moniek spreekt bemoedigende woorden.
Thom komt ook achteruit. Hij is gelukkig losgeraakt.
We komen op een stuk waar we iets meer ruimte hebben. Mijn lamp flikkert en angstig vraag ik me af of de batterij nu al leeg kan zijn.
Thom kijkt ons aan en zegt dan we hier moeten wachten op Guido. Opeens besef ik dat wij maar met zijn drieën zijn. Hoe kan dat nu? We zaten toch allemaal aan elkaar vast?
Thom ziet me kijken naar het afgesneden stuk touw.
‘Ik heb me losgesneden van de rest’ legt hij uit. ‘Moest van Guido omdat ik vast zat. Guido brengt Wouter en Evelien naar de groep van Kees en komt dan terug.’
Ik begin te hyperventileren en Moniek geeft me razendsnel een plastic zakje.
‘Hier Sas, rustig ademhalen. Ja goed zo. Adem in, adem uit. Doe maar met mij mee.’
Haar rustige stem neemt me mee en na enige tijd verdwijnt het suizen uit mijn oren.
Thom biedt me een flesje water aan. Ik mijd zijn blik want voel me nog ongemakkelijk na gisteravond. Ook al was zijn stommiteit toe te schrijven aan zijn beschonken toestand, toch zit het me niet lekker dat hij me gevolgd was en me zo nodig moest betasten.

Daar zitten we dan.

Onderaards – deel 8

Posted on by in Verhalen | Leave a comment

grotWat vooraf ging:

Thom heeft zich weer bij de groep gevoegd en gelukkig komt de ontspannen sfeer van het begin van de dag weer terug tijdens het overheerlijke diner. Het is tegen elf uur, tijd om naar bed te gaan

‘Verkeerde kamer Thom?’ hoor ik tot mijn opluchting Paul vragen.

De hand laat los en ik krijg ruimte. Vliegensvlug draai ik me om en kijk in de onpeilbare ogen van Paul.
Hij zal toch niet denken…
‘Nou, de dame was haar sleutel kwijt en ik hielp haar even zoeken’ zegt Thom met dubbele tong.
‘Het lukt wel hoor’, hoor ik mezelf piepen terwijl ik me weer omdraai en de sleutel in het slot stop. De deur gaat direct open, ik haast me naar binnen en roep over mijn schouder ‘Welterusten.’

Bevend leun ik tegen de deur aan. Wat zou er gebeurd zijn als Paul er op dat moment niet was aangekomen? En wat deed hij eigenlijk in ons deel van de gang? Zijn kamer zat toch helemaal aan de andere kant. Hoe was Thom zo snel achter me aan kunnen komen? Toen ik van tafel wegging, zat hij nog druk in gesprek.

Ik loop de badkamer in en haal de make-up van mijn gezicht, poets mijn tanden en trek mijn jurk en beha uit. Terug in de slaapkamer doe ik mijn pyjama aan en kruip onder het dekbed. Wat een dag. Ik doe het licht uit, had graag nog wat gelezen maar heb geen zin een gesprek als Moniek straks terugkomt.
Na wat een eeuwigheid lijkt, hoor ik de deur zachtjes opengaan. Een straal licht valt de kamer binnen.
‘Sas, ben je nog wakker?’ fluistert Moniek vragend.
Ik zwijg en blijf stil liggen.
Moniek zegt niets meer en beweegt zo zachtjes mogelijk door de kamer. Ik hoor haar het licht aandoen in de badkamer en het water stromen. Even later voel ik het bed naast me bewegen en na niet al te lange tijd hoor ik haar rustige ademhaling. Ze slaapt. Ik niet, ik lig nog uren wakker.

‘Wake me up, before you go go’. De stem van George Michael schelt door de kamer.
Moniek kreunt en zet het geluid af van haar mobiele telefoon.
Ze draait zich om en we kijken elkaar slaperig aan.
‘Goedemorgen’
‘Jij ook goedemorgen. Heb je lekker geslapen?’
‘Gaat wel, ik heb vannacht nog wel wakker gelegen’ zeg ik.
‘Wat vervelend voor je, toen ik gisterenavond binnenkwam was je anders in diepe slaap’.
‘Ja, ik was zo moe en niet gewend aan drank’.
‘Haha, van één glaasje champagne?’
Ik lach beschaamd. ‘Ja ik ben niks gewend’.
Moniek gooit het dekbed van zich af en komt overeind. Ze zwaait haar benen uit het bed en kreunt.
‘O mijn god. Wat ben ik stijf. Hoe kan dat nu, ik ga iedere week naar de sportschool.’ Mopperend strompelt ze naar de badkamer.
Een blik op mijn horloge laat zien dat het half acht is. Om half negen worden we aan het ontbijt verwacht. Om half tien vertrekt de bus. Om tien uur start het programma bij de grotten. De zenuwen gieren alweer door mijn lijf. Mijn darmen spelen op en de bekende buikkramp beneemt me even de adem. Vervelend toch dat het toilet zich altijd in de badkamer bevind in een hotel. Ik draai op mijn rechterzij en trek mijn knieën op, ondertussen zoveel mogelijk proberend aan iets anders te denken.
Gelukkig is Moniek snel klaar met douchen en als ze de kamer terug inloopt kom ik direct uit bed om de badkamer in te snellen.
Wat een opluchting dat ik naar de wc kan. Er staat een bus met luchtverfrisser op de vensterbank. Kwistig spuit ik erop los.
De douche is wederom heerlijk en even later sta ik opnieuw met mijn badlaken om mijn lijf geknoopt in de slaapkamer.
‘Déjà-vu?’ grap ik naar Moniek.
‘Nog bedankt collega, voor je reddingsactie van gisteren’.
Ze lacht. ‘Ja dat was een bak hé? Het beviel de baas overigens wel hoor wat hij zag. Hij heeft overduidelijk een oogje op je’.
Blozend kijk ik haar aan.
‘Is het zo duidelijk zichtbaar?’
‘Voor mij wel maar de anderen heb ik er nog niet over gehoord hoor’, zegt ze geruststellend.
‘Zo te zien laat het jou niet onberoerd’ plaagt ze.
‘Ik vind hem leuk’, geef ik toe.
‘Alleen maar leuk?’
‘Oké, ook sexy’, beken ik ruiterlijk.
We lachen en rommelen tussen onze outfit.
‘Wat trekken we vandaag aan? Ik twijfel tussen lange en korte broek’, zegt Moniek.
‘We kunnen beter een lange broek aantrekken en een t-shirt met een dikke trui erover. Het kan behoorlijk koud zijn hoor in de grotten.’
‘Daar kan je weleens gelijk in hebben’.

We trekken een spijkerbroek aan en een t-shirt en onze stevige schoenen. Moniek bindt haar krullen bijeen in een staartje en daarna pakken we ons vest en verlaten de kamer.
Beneden staat het ontbijt in buffetvorm opgesteld en we nemen plaats in de lichte serre. Het is echt een leuk hotel.
De geur van verse koffie en broodjes laat me watertanden en ik zie Brian en Evelien al met een bordje lekkernijen terug naar onze tafel lopen. We hoeven dus niet te wachten tot we compleet zijn en ik sta op om naar het buffet te lopen. Er is zoveel keuze.
Met een glas verse jus d’orange en een bordje salami, roerei en twee bruine pistolets loop ik terug naar tafel.
Inmiddels zijn ook Ellen, John, Wouter en Linda aangeschoven.
Iedereen heeft een lange broek aangetrokken zie ik.
Voor de zekerheid neem ik nog een imodium in en eet mijn broodjes op.

 

Onderaards – deel 7

Posted on by in Verhalen | 1 Comment

grot

De eerste dag van de teambuilding zit erop. We zijn aangekomen in het hotel voor diner en eerste overnachting.

 

 

 

 

Ik sjok de trap op met mijn koffertje en heb moeite mijn zware benen op te tillen. Eigenlijk beschamend, zo’n slechte conditie, denk ik bij mezelf.

Moniek loopt voor me en haar normaal, kwieke bewegingen vertonen ook slow motion trekjes.
Boven aan de trap geeft een bordje aan dat we voor ons kamernummer naar rechts moeten. We hebben de laatste kamer op de smalle gang.
Moniek opent de deur en de gezellige inrichting geeft een positieve boost aan mijn humeur. Goedkeurend neem ik het interieur in me op. Het is een mengeling van nostalgie en modern comfort. Terwijl ik de box-spring uittest, loopt Moniek de badkamer in.
‘Heerlijk, een bad. Daar wil ik wel in, en jij?’
‘Ga jij maar eerst, ik probeer het bed wel even uit’
Moniek komt terug de kamer ingelopen. Ze gooit haar reistas op het rechter bed en maakt de ritssluiting open.
‘Ik weet niet hoe het met jou gesteld is, maar ik ben kapot’, zegt ze terwijl ze tussen haar spullen rommelt. Ze haalt er schoon ondergoed uit en een zomerjurkje en loopt naar de kledingkast. Ze pakt een kapstok uit de kast en hangt het jurkje op.
‘Even boven het stoom van het bad, dan verdwijnen de kreukels als sneeuw voor de zon zegt mijn zus altijd. Even kijken of ze gelijk krijgt.’
Ik voel mijn ogen al zwaar worden.
‘Half uurtje is dat goed voor jou?’ hoor ik Moniek nog vragen en ik mompel terug: ‘neem je tijd maar’.

‘Wakker worden slaapkop. Wil jij nog douchen? Ik vrees dat je geen tijd meer hebt voor een uitgebreid bad, we moeten over een klein half uurtje beneden zijn voor het diner’, zegt Moniek.
Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf en me eens flink uitrek – au mijn spieren – zie ik de metamorfose die Moniek heeft ondergaan.
Haar blonde krullen omlijsten haar ronde gezicht, dat licht verkleurd is door de zonnestralen van vandaag. Het zomerjurkje past haar als gegoten en benadrukt haar slanke taille. Zorgvuldig aangebrachte oogschaduw en eyeliner geven haar blauwe ogen een subtiele, vrouwelijke maar toch ook natuurlijke look.
‘Je zus heeft gelijk gehad zie ik. Je kan niet zien dat je jurkje uit een sporttas komt.’
Moniek bekijkt zichzelf in de spiegel tegen de kastdeur. ‘Ja goed hé? Sandra reist veel en heeft vaak slimme tips’

Ik kom overeind en duik de badkamer in. Verrast kijk ik naar het moderne interieur. De grijsbruine, smalle tegeltjes tegen de wanden lijken wel blokjes gestapeld hout. Terwijl ik me uitkleed hoor ik Moniek praten en lachen. Waarschijnlijk belt ze met haar vriend. Tenminste, dat hoop ik toch want ik heb er niet aan gedacht om ondergoed en kleding mee de badkamer in te nemen.
Ik stap de douchecabine in en draai de kraan open. Een heerlijke stevige straal plenst neer op mijn stramme schouders en nek. Genietend blijf ik staan, armen langs mijn lichaam, ogen dicht. Het warme water ontspant mijn pijnlijke spieren. Na een vijftal minuten ga ik me toch maar inzepen, ik had zo wel uren kunnen blijven staan doch het gerammel in mijn maag brengt me bij mijn positieven.

Ik draai de douchekraan dicht en pak de dikke rulle handdoek van het rekje. Wat een heerlijk groot badlaken. Terwijl ik me afdroog hoor ik Moniek opnieuw lachen. Tot mijn schrik hoor ik een mannenstem. Help, wat nu?
Het badlaken is gelukkig groot genoeg om rond mijn lijf te wikkelen en even later sta ik dan op blote voeten en met natte haren terug in de kamer. Ik voel me naakter dan ooit als de ogen van Paul vluchtig over mijn lichaam glijden. Het schaamrood kleurt mijn wangen en mijn hart bonkt zo hard dat ik denk dat hij het kan horen.
‘Eh, ik had mijn kleding nog in de kamer liggen’, stamel ik.
‘Ik verwacht van mijn secretaresse dat ze vooruit denkt hoor’, zegt hij dubbelzinnig. Ik voel mijn wangen nog harder gloeien.
Moniek krijgt medelijden en zegt: ‘Kom Paul, laten wij vast naar beneden gaan. Dan kan Saskia zich aankleden.’
‘We zien je zo oké?’
Dankbaar glimlach ik naar haar en loop op mijn trolley af.
‘Niet te lang dralen voor de spiegel hé, Saskia? Ik verga namelijk van de honger’, zegt Paul terwijl hij me veelbetekenend aankijkt.
‘Gaan jullie nu maar, dan kan ik opschieten’, antwoord ik terwijl ik de sloten van mijn koffertje open klik.
‘Tot zo’.
‘Ja tot zo’.
Ze lopen de deur uit en Moniek piept nog even haar hoofd terug om de deur en steekt haar duim op. Ik lach terug.

Met een snelle beweging rits ik het linker deel van het opengeklapte koffertje open en haal er mijn zorgvuldig opgevouwen jurk uit. De tricot stof heeft als voordeel dat er geen kreukels of vouwen in zitten. Snel vis ik een beha met bijpassend boxertje uit de andere helft van de koffer en trek dit aan. Het jurkje glijdt over mijn hoofd en valt soepel naar beneden. Ik controleer in de spiegel of mijn onderbroek niet tekent en constateer goedkeurend dat het advies van de verkoopster geen verkooptruck blijkt te zijn.
Snel schiet ik mijn pumps aan en strijk met mijn vingers door mijn haren. Zo goed als droog.
Met mijn toilettas in mijn handen loop ik terug de badkamer in en breng wat mascara aan en dep met een sponsje wat compact poeder op mijn voorhoofd, neus en kin. Daarna even met de kwast erover.
Een beetje wax in mijn haren en tevreden kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Er gaat niets boven de natuurlijke kleuring van zonlicht op je gezicht.

Ik gris op de valreep een vestje uit mijn koffer en pak de sleutel van de kamer van het nachtkastje. Shit, ik heb geen handtasje meegenomen. Ik de sleutel aan de voorkant in mijn beha en grinnik in mezelf.

Als ik beneden kom zegt een serveerster dat mijn collega’s buiten zijn. Ik loop de serre door en kom in een grote achtertuin met een gezellig terras. Achter in de tuin staat een trampoline en houten speeltoestel waar enkele kinderen spelen. Mijn collega’s staan aan de oever van het riviertje met een glas champagne in de hand. Mijn ogen glijden over het gezelschap en ik zie Thom staan. Hij staat een paar meter van de rest vandaan te praten met Paul. Zijn handen gebaren druk en uit zijn gezichtsuitdrukkingen maak ik op dat hij probeert uit te leggen wat er gebeurd is die middag. Paul maakt sussende bewegingen en legt een hand op de arm van Thom.
Ik loop zo elegant mogelijk met mijn punthakken over het gras, wat niet meevalt.
Een ober komt aangelopen met een dienblad en biedt me champagne aan. Ik drink eigenlijk nooit maar wil niet kinderachtig overkomen door water te vragen en pak dus een glas met gouden bubbeltjes.
‘Oké mensen, we zijn compleet. Graag wil ik een toast uitbrengen op Pepper en op de nieuwkomers in het bijzonder.’ Paul heft zijn glas.
‘Op Pepper’
‘Op Pepper’, roept iedereen in koor.

Kees geeft tips aan een paar kinderen die een dam proberen te bouwen in het water.
Evelien en Kelly bemoeien zich er mee maar Kees dient hun van repliek en roept: ‘Dames, wie heeft er hier bij de scouting gezeten?’
Na enkele verplaatsingen van de stenen blijkt dat hij gelijk krijgt en stroomt het water van de rivier een andere kant op. De kinderen juichen opgewonden en roepen hun vader om te komen kijken.
De ober komt weer aangelopen en zegt dat het voorgerecht geserveerd zal worden.
We lopen terug naar het terras. Daar staat een lange tafel gedekt en we nemen plaats op de houten stoeltjes.
Ik zit tegenover Paul en tussen Brian en John. Paul zit tussen Linda en Ellen.
Karin zit helemaal rechts, op het uiteinde terwijl Thom helemaal links zit aan dezelfde zijde. Strategische opstelling, denk ik bij mezelf, zo hoeven ze elkaar niet aan te kijken.
Natuurlijk wordt er even teruggeblikt op de kanotechnieken maar al snel gaat het gesprek over Pepper. Anekdotes van de begin periode vliegen over tafel, en dan met name de blunders die gemaakt zijn. Er wordt hartelijk gelachen en opgelucht stel ik vast dat de sfeer weer terug ontspannen is.

Het voorgerecht smaakt voortreffelijk, een frisse salade met gebakken kip, uitgebakken spekjes en verse ananas. Ik voel me een beetje licht in het hoofd door de champagne en schenk mijn waterglas nog eens vol.
Het hoofdgerecht volgt. Op de huid gebakken zalm op een bedje van tagliatelle en groente uit de wok. Wat een verwennerij.
Ik probeer zoveel mogelijk met Brian te praten over zijn tweeling en zijn vrouw en niet te veel naar Paul te kijken. Zijn donkere blik spreekt boekdelen en ik hoop maar dat het de anderen niet opvalt. Opeens voel ik iets zachts langs mijn been strijken en ik verslik me als ik een kreet probeer te onderdrukken.
Brian klopt op mijn rug: ‘Oei, gaat het?’
Ik neem enkele slokken water en haal eens diep adem.
Paul lacht geamuseerd en speelt de grote onschuld. Het waren nochtans wel zijn voeten die ik langs mijn benen voelde glijden. Ik weet het zeker.
Het gelach wordt steeds sterker, de wijn mist zijn uitwerking niet.
Tegen elf uur staat Kees als eerste op. ‘Sorry mensen, maar morgen wordt een heftige dag met klimmen. Ik ga mijn bed opzoeken.’
Kelly en Karin staan ook op en ik volg hun voorbeeld. Moniek maakt nog geen aanstalten, ze is druk in gesprek met Wouter en Evelien.
Ik loop de serre in en volg de anderen naar de trap. De stemmen zijn gedempt in verband met ander gasten. We fluisteren ‘welterusten’ en ik vervolg mijn weg naar het einde van de gang. Net wanneer ik mijn sleutel uit mijn beha wil vissen voel ik een warme adem in mijn nek. Een hand sluit zich over de mijne en omsluit mijn borst.
‘Hulp nodig?’
Ik snak naar adem en wil me omdraaien maar sta klem tussen de deur en het mannenlichaam achter me.

Onderaards – deel 6

Posted on by in Verhalen | 2 Comments

grot

wat vooraf ging: Op dag 1 staat een kanotocht op het programma, na de lunch krijgen Thom en Karin ruzie en hun kano slaat om. Na een korte pauze wordt de tocht hervat… maar dan blijkt Thom verdwenen te zijn…

De kano’s glijden terug het kabbelende water in. De sfeer is gelaten. Ik mis Thom niet maar vind het toch ook maar niks dat het team niet compleet is. Het is tenslotte een teambuildingsuitje.
We blijven nu als groep bij elkaar. De rivaliteit onderling is verdwenen. Gestaag gaan de peddels in en uit het water. Wat dat betreft zijn we even één team. Het raakt me dat iedereen toch aangeslagen is door wat er is voorgevallen.

Mijn handen doen zeer, ik heb blaren. Karin zit voorin en aan haar opgetrokken schouders zie ik dat zij ook vanuit haar tenen inspanning levert om deze laatste kilometers te volbrengen.
Eindelijk zien we een groot aantal kano’s op de oever liggen. Mannen met het logo van Adventure World stapelen de lege kajaks op de daartoe bestemde aanhangwagens met ijzeren rekken. Er kunnen wel twintig kano’s op.
Ik zie onze bus al staan en hoop dat het niet ver rijden is naar ons hotel. Het verlangen om onder een lekker harde, warme douchestraal te staan is enorm, maar strijdt met de behoefte van mijn vermoeide lichaam om even op bed te gaan liggen en een uurtje te slapen.
‘O, ik ben kapot’, zucht Moniek terwijl ze in de stoel naast mij aan de andere kant van het gangpad ploft.
‘Anders ik wel’, zegt Kelly die naast haar gaat zitten. “Het lijkt zo simpel, maar dat viel toch vies tegen.’
‘Wat een gedoe hè, met Thom?’
‘Het blijft gewoon een klein kind. Als hij even niet alle aandacht krijgt dan gaat hij klieren’, beaamt Kelly.
‘Dat was toch één van de redenen van Paul om een teambuilding te organiseren’, zegt Moniek.
Nu word ik toch wel een beetje nieuwsgierig maar wil dit niet laten merken.
Ik was er namelijk van uitgegaan dat de teambuilding bedoeld was om elkaar beter te leren kennen omdat er onlangs een aantal nieuwe mensen was aangenomen. In een bedrijf dat valt of staat met creativiteit is een goede sfeer belangrijk. Dat komt het proces van het ontwikkelen van ideeën ten goede.
En aangezien Thom en Paul compagnons zijn, had ik niet het flauwste vermoeden dat Thom niet zo goed lag in de groep.

‘Thom is…’
‘Ssst’
Op dat moment stapt Karin de bus in, op de voet gevolgd door Paul. Ik zie aan haar rode ogen dat ze gehuild heeft. Als onze ogen elkaar kruisen, slaat ze haar blik neer en buigt haar hoofd een beetje waardoor haar losse haren voor haar gezicht vallen. Ze draait direct naar links en gaat op een tweepersoon plaats zitten waar Paul naast haar plaats neemt.
Hun hoofden buigen zich naar elkaar en ik voel een rare steek in mijn buik.
Vermanend spreek ik mezelf in stilte toe. Wel erg ongepast om nu jaloers te zijn. Als afleiding kijk ik naar buiten en sluit mezelf af voor wat er in de bus gebeurt. Buiten meren nog meer kano’s aan. Alleen van kanoverhuurbedrijven. De meesten mensen stappen lachend uit maar de vermoeidheid is uit hun stramme lichaamsbewegingen duidelijk af te leiden.

Iedereen is blijkbaar al ingestapt want de deuren van de bus worden gesloten en de bus trilt onder het starten van de zware dieselmotor. Het is een beetje langs me heen gegaan.
Ik sluit mijn ogen, heb geen zin om deel te nemen aan de geforceerde gesprekken die gevoerd worden om de sfeer enigszins om te buigen. Als mijn naam valt, doe ik net alsof ik slaap.
De vermoeidheid slaat toe. Ik ben werkelijk even weggedommeld want ik word zachtjes wakkergeschut door Evelien.
“Wakker worden Doornroosje, we zijn bij het hotel.”
Stijf kom ik overeind, mijn hele lijf doet zeer. Dat belooft wat voor morgen.
Met stramme benen ga ik het trapje af. Waarom zijn de treden in zo’n bus altijd zo hoog?
Ik sluit aan bij de anderen die bij de receptie op hun sleutel wachten. De receptioniste noemt onze achternamen en ik ben opgelucht als ik hoor dat ik een kamer deel met Moniek.

 

← Older posts
Newer posts →