Coronahond

Nee wij hebben geen echte coronahond. We waren al hondenouders van Chad, onze schattige cairnterrier die dertien jaar geleden in ons gezin kwam als pup. Hij groeide met de jongens op. Tot de dag kwam dat we hem moesten laten inslapen. Wat een verdriet. Dat het gemis van je trouwe hondenvriend net zo zeer doet als het verlies van een mens kan alleen een andere dierenvriend begrijpen.

Smokkel over grens

Chad stierf net voor de corona. Wij konden niet zonder ons maatje en belden na weken van ruwe rouw naar de fokker van Chad. Ze had pas een nestje eind van het jaar. Omdat ze onze gezinssituatie kende en wist waarom we destijds een Chad hadden gehaald, belde ze na enkele dagen terug. “Elles, ik heb hier nog een reutje zitten, hij is geen puppy meer maar je mag komen kijken.” Illegaal staken we de grens over want het was april 2021 en de grenzen waren in verband met de strenge corona-maatregelen gesloten. We keken in de bruine hondenogen en waren natuurlijk gelijk verkocht. Bowie ging mee naar Essen.

Coronahulphond

Hij hielp ons de corona door kan je wel zeggen. Maar door de corona werd hij toch een beetje een coronahond. Niet omdat hij zoals zovele honden opeens was aangeschaft omdat iedereen thuis moest werken, nee hij werd een coronahond omdat hij niet kon socialiseren zoals normaal als er een jong hondje bij je gezin komt wonen. Hij kon niet mee naar de stad, niet mee op visite of naar drukke plekken want iedereen moest in zijn kot blijven en in een bubbel leven. Bowie kende dus alleen de vaste vrienden uit de bubbel en andere honden en hondenbaasjes op 5 meter afstand.

Strandwandeling

We gingen wel met hem wandelen op het strand. Daar mocht hij los maar kwamen we bijna geen mensen tegen. Gisteren mocht hij voor het eerst mee met twee vrienden die ook een hondje hadden. Omdat na een hevige regenochtend de zon opeens ging schijnen reden we naar zee. Het strand van de Banjaard. Het was 18.30 uur en na 19.00 uur mochten de honden los. Hij speelde met zijn reisgenootje en rende erop los. Hij kwam braaf als ik hem riep en een hondenkoekje toestopte. Ik was trots.

Incidentje

Op een gegeven moment zag hij een rugzak. De eigenaren waren aan het vliegeren. Hij rende ernaar toe en voor ik kon vermoeden wat hij van plan was, tilde hij zijn poot op en pieste tegen de rugzak. Ik stond stokstijf stil. Wat moest ik doen? Stefan zei: Gewoon je excuses aanbieden. Het waren buitenlandse mensen, ze spraken gelukkig Engels en ik vertelde dat ik een “coronahond” had die voor het eerst sinds een jaar vrij op het strand liep. Ze aanvaardden mijn uitgebreide excuses terwijl hun ogen iets anders zeiden, al weet je het nooit met oogjes die je scheef aankijken.

Pipi

We lijnden Bowie aan en liepen verder. Na 10 kilometer was het strand bijna verlaten. We lieten hem opnieuw los. Er waren nog wat mensen die een late duik kwamen nemen…
Twee Duitsers lagen op een strandbedje, Bowie liep erachter en … tilde zijn poot op. De vrouw zag niet wat hij deed en vond het een Schatsjen. Haar man mompelde “Ehr had einen pipi gemacht” en mijn verontschuldiging ging wonderbaarlijk goed in het Duits.

Tassenplasser

Toen zag Bowie een prachtige kleurige rieten strandtas. Ik riep Bowie hier, Bowie koekje. Maar zijn oren lagen plat op zijn kop en hij ging er als een haas vandoor. Stefan rende erachteraan. Dook twee keer op hem maar miste en beet tevergeefs in het zand. Intussen kreeg ik de slappe lach en pieste in mijn broek van het lachen. De mensen van de strandtas lagen ook in een deuk, zelfs toen Bowie zijn poot oplichtte….

Het waren gelukkig Nederlanders en zij snapten best dat een coronahond nog niet zo goed afgericht kon zijn… Maar ik schaamde me kapot. Bowie mag in de zomer niet meer los. Een tassenplasser is niet coronaproof.