Hoe mooi kan het leven zijn als je oog hebt voor het kleine.

Na een wat mindere dag op kantoor, een wegafsluiting en een mega file kwam ik eindelijk om 19.45 uur aan in Essen–Hoek. Mijn man had de wekelijkse vrijdagfrietjes al een uurtje eerder gehaald want anders moesten de kinderen te lang op hun eten wachten. Deze friettent met de lekkerste friet van Essen en omgeving,  staat op het dorpspleintje van een deelgemeente van Essen. Het is een veredelde MMMM Mora-stacaravan. Je moet ook zo’n caravantrapje op alvorens je de schuifpui kan openen. Met ingehouden adem probeer je achter de wachtende mensen te schuiven. De toonbank en kassa staat immers op slechts een meter afstand van de ingang. Degenen die al besteld hebben schuiven op naar links, die nog moeten bestellen naar rechts.

Aan de kassa hangt een lijstje met winnaars. Bij iedere bestelling krijg je namelijk een stempel op je klantenkaart en als deze vol gaat hij in de box. Eenmaal per kwartaal of zo worden de winnaars getrokken.

Er staat een mevrouw voor me die op de lijst naar haar naam zoekt.
“Nee hoor, weer niks gewonnen. Ik win nooit iets.”  Ze zucht teleurgesteld. “Maar dan zal ik zeker geluk in de liefde hebben” zegt ze er hoopvol achteraan.
De drie vrouwtjes die frietbakken, inpakken en afleveren kijken haar met jaloerse blik aan. Hun wereld bestaat uit friet en frikadellen, een man heb ik nog nooit gezien daar achter de schermen.

Een oud mannetje naast me, petje op en enkele gaten waar eerst tanden zaten, buigt zich zo ver naar voren dat hij neus bijna het blad raakt.
Hij raakt helemaal opgewonden als hij zijn naam ontdekt.
“Ik heb gewonnen” roept hij blij.
“Ik heb gewonnen”. Onwillekeurig glijden mijn ogen naar zijn handen. Geen trouwring. Ik zie de mevrouw die nooit prijs heeft maar wel gelukkig is in de liefde een veelbetekenende hoofdknik maken. En ik onderdruk een opkomende lach.

“Ah, Chris, wat voor prijs ga je kiezen? Vraagt de juffrouw achter de kassa. De andere twee kijken nieuwsgierig toe wanneer de lijst met cadeaus wordt overhandigd.

“Oei, moet ik hier uit kiezen? Dat kan ik niet alleen hoor. Mag ik de lijst meenemen?”
“Nee, sorry Chris dat gaat niet. Het is onze enige.
In een onbewaakt moment draait hij zich toch verrassend snel voor zo’n oud baasje om en glipt naar buiten. De vrouw achter de toonbank staat met een verbaasd gezicht hem na te kijken, zijn bestelling bungelt in een papieren tas aan haar linker hand.

Nu kan ik mijn lachen toch niet meer houden, Chrisje is er met de prijzenlijst vandoor. Zijn frietjes doen er niet meer toe. Wie weet waar hij helemaal woont. Eer hij terug is, is alles slap, klef en koud.

Mijn bestelling is klaar en ik stap het trapje af. Als ik naar mijn auto loopt zie ik hem opeens zitten. Het oude mannetje, in een keurig glimmend donderblauwe Peugeot 205, druk pratend en wijzend op de lijst. Naast hem zit een kopie. Hoe is het mogelijk dat er twee van zijn? Vrijgezellentweeling. Ongetrouwd maar toch gelukkig in de liefde tussen broers. Ik werd helemaal warm van binnen. Mijn slechte humeur was op slag verdwenen. Hoe mooi kan het leven zijn als je oog hebt voor het kleine.