Onderaards – deel 4

wat vooraf ging

Het eerste deel van de kano tocht zit erop. De collega’s strijken neer bij een rustplaats voor de lunch. De krachten worden gemeten, de eerste karaktertrekjes komen boven drijven…

‘Kom dames, we hebben niet de hele dag’ zegt hij, ‘Paul heeft de groepen gewisseld.’
‘Saskia met Paul, Karin met mij, Wouter met Kelly, Brian met Moniek, Marco met Evelien, Kees met Linda’ zegt Thom en stapt naar de emmer van zijn kano om de tas van Karin erin te stoppen.
Paul geeft me een hand en helpt me in de kano, ik voel me een beetje ongemakkelijk in mijn bikini en merk ook dat het niet zo comfortabel zit maar het lijkt zo kinderachtig om opeens kleding terug aan te trekken nu ik met de directeur in een bootje moet.
Ik prop mijn handdoek achter mijn rug om de druk van het plastic stoeltje tegen mijn ruggenwervels te verminderen.
‘We zullen ze eens wat laten zien Saskia,’ zegt Paul terwijl hij de kano behendig de rivier in duwt en instapt met slechts een geringe schommeling te veroorzaken. Hij pakt de peddels en haakt in op mijn slag. Vloeiend glijdt de kajak door het water, al snel liggen we voor op de groep. We horen kreten achter ons van Linda, waarschijnlijk is Kees weer aan het klieren.
Ik kijk over mijn schouder naar de groep en zie dat Wouter en Kelly ook de slag goed te pakken hebben. Thom kijkt verbaasd naar Kelly die een triomfantelijke grijns op haar gezicht heeft. Heeft ze hem mooi voor het lapje gehouden toen hij zo denigrerend aan het roepen was vanmorgen. Ze kan wel degelijk kajakken. Vele malen beter dan die opgeblazen Thom.
‘Ik weet wat je denkt,’ hoor ik Paul achter me zeggen.
‘Je vind Thom een eikel, maar dat is hij niet hoor,’ verdedigt hij zijn vriend.
‘Hij heeft het niet zo makkelijk thuis, heeft en kenau van een vrouw, hij kan nooit iets goed doen in haar ogen en is daarom in het gezelschap van zoveel vrouwen zo onzeker dat hij verkeerde signalen uitzendt’
Wat moet ik hierop zeggen? Ik ken de man amper, zie alleen wat ik vandaag zie.
‘Jij kent hem het beste’ zeg ik daarom maar en schakel dan over naar hoe goed we het getroffen hebben met het weer.
Achter me hoor ik gegrinnik.
‘Zeer diplomatiek antwoord Saskia, past bij je functie maar vandaag heb je vrij.’
Het water wordt wilder en we hebben onze aandacht nodig bij het peddelen en recht houden van de kajak die tussen rotsen in het water moet laveren. De oevers zijn niet meer vlak, de rivier wordt omgeven door grijze steile rotswanden.
‘Kijk eens daar rechts boven’ zegt Paul en ik blik omhoog. Daar zwaaien twee mannen en een vrouw die met touwen aan de rots hangen.
‘Dat staat voor morgenmiddag op het programma’ hoor ik Paul achter me zeggen.
‘Joehoe’ roept hij en ik voel de kajak schommelen. Aan de rots roepen ze enthousiast terug zwaaiend ‘Ahoy’.
Mijn buik knijpt opnieuw samen als ik eraan denk dat ik morgen ook aan zo’n koord hang te bengelen met een tuigje tussen mijn benen, volkomen overgeleverd aan een pin in de muur en anderen van het team die de touwen moeten laten vieren. Mijn hart gaat tekeer en ik verlies bijna mijn peddel omdat het zweet in mijn handen de grip bemoeilijkt.
‘Relax Saskia, ze weten wat ze doen hoor de instructeurs, en ik ben een ervaren klimmer’, zegt Paul en hij beroerd even mijn schouder met zijn warme hand.
‘Je denkt toch niet dat ik risico’s ga nemen met mijn personeel, en zeker niet met mijn eigen knappe secretaresse’ en ik voel een tweede hand op mijn andere schouder. Hij masseert mijn gespannen nek en schouders even en als hij voelt dat mijn schouders zich ontspannen houdt hij abrupt op en peddelt krachtig verder.
‘Opletten, luisteren naar mijn instructies’, roept hij me toe als het geluid van suizend water zo sterk wordt dat we elkaar amper kunnen verstaan. De kajak vliegt vooruit, we hoeven nauwelijks te roeien. Voor me zie ik een waterval en de adrenaline schiet door mijn aderen. Het moment van betovering door zijn aanraking is in één klap weg en ik trek mijn peddels in. Thom stuurt behendig naar het midden van de naderende waterval en we tuimelen in het hevig spattende water naar beneden. De kajak schommelt gevaarlijk maar blijft in balans en we gillen uitgelaten.
Gaaf is dit zeg, er volgen nog enkele watervallen en ik voel me vrij en gelukkig. Het koele water op mijn huid is verfrissend en ik ben voor het eerst blij dat ik alleen maar een bikini aan heb