Code rood

Vandaag moest ik even naar Goes, naar de Bax-shop. Het walhalla voor iedere aankomende DJ of andere muzikale talenten van jong tot oud. Een hele afdeling drumstellen waar je naar hartenlust op kunt oefenen, meters gitaren, lichtshows, DJ-apparatuur en boxen. Er zijn zelfs studio’s aanwezig om te oefenen.

Mijn ritje was slechts om de kapotte koptelefoon van DJ Villion # Sven van Opdorp weg te brengen (garantiegevalletje). Ik heb het geluk over een nogal gestroomlijnde auto te beschikken want eenmaal op de A-58 voelde ik de wind dwingend likken aan mijn motorkap. Op de radio klonk het Belgische nieuws waar men verkondigde dat in Nederland door het KNMI code Rood was afgegeven. Weggebruikers werden geadviseerd om thuis te blijven en auto’s met caravans werden verzocht een dag wachten om de weg op te gaan.

Wat doen mensen als iets verboden wordt of afgeraden? Juist. Dan gaan ze het massaal doen. Een lange rits auto’s met caravans trok in kolonne richting Zeeland. Moesten de brug over bij de Kreekrak Sluizen. Aangezien mijn leven en mijn auto me lief zijn, bleef ik op veilige afstand en probeerde de windrichting in te schatten zodat eventuele losvliegende brokstukken mij niet zouden raken. Eenmaal de brug voorbij, ben ik in gaan halen. Ik reed op dat moment 100 / 110 km per uur en zag tot mijn verbazing dat er tal van oudere mensen gespannen achter het stuur, hun auto met sleurhut op de weg probeerden te houden. Hoe is het toch mogelijk dat gepensioneerde mensen, die nergens naar te kijken hebben op de winderigste zaterdag van juli met rukwinden van 100 km per uur, naar Zeeland gaan rijden? De stoet met caravans leek wel een kronkelende rups, de sleurhutten slingerden vervaarlijk naar links en rechts. Ik verwachtte ieder moment zo’n wit ding als een vlieger te zien opstijgen. Maar ja, Wil Tura zong het ooit: in mijn caravan ben ik superman. In Japan hebben ze een ander woord voor zulke piloten.