Vandaag zaten we met een aantal vrouwelijke collega’s aan een grote vierkante tafel in ons werkcafé te lunchen. Ik vind het altijd leuk om te zien wat iedereen meebrengt, de gewone boterhammen in een brooddoosje zijn tegenwoordig ver te zoeken.

Wat heb jij op je brood

De een eet humus op een cracker, de ander een vegan-kipbroodje. De salades doen het ook goed, al dan niet met couscous. Zelf at ik verse soep. Maar vandaag was er een collega met wel drie verschillende bakjes; eentje was gevuld met zilveruitjes en blokjes kaas. De ander met rauwkost en de derde met een soort taco’s. Ze was met een vegan aanhanger op een app de calorieën aan het berekenen want ze moest 3 tussendoortjes eten om aan voldoende calorieën per dag te komen, die haalde ze bij lange na niet uit de drie hoofdmaaltijden die ze at.

Maar niet alleen de maaltijden zijn in de loop der jaren veranderd. We hebben ook veel nieuwe collega’s gekregen. Sommigen zijn nog steeds of weer opnieuw vrijgezel. Ze vinden elkaar in verhalen over uitgaan, datingssites en tinder. Het bracht mij terstond op het idee om een app te maken waarin je kon Swipen bij solliciteren. Leuke baan, naar rechts. En als de rekruteer dat dan ook doet, heb je elkaar zo gevonden. Het idee werd enthousiast ontvangen, ik moest er maar eens patent op vragen.

Lekker hapje

Tussen de happen door kwam er nog veel meer lekkers op tafel. Virtuele lekkere hapjes wel te verstaan. Het begon allemaal bij een verhaal over de ontmoeting in het afgelopen weekend met een mannelijke vroegere klasgenoot, waar mijn collega gedurende de hele lagere schoolperiode zwaar verliefd op was. Een van de andere collega’s had op dezelfde school gezeten en dus moest er gegoogeld worden over hoe “Keesje” er nu uit zag. Laten we zeggen dat hij niet op Brad Pitt leek, en ook niet zoals verzucht werd “op Sauvage...”.

“Wie is Sauvage”, vroeg ik boven mijn lepel dampende kippensoep.

“Ken jij Sauvage niet?” Hup weer Google op tafel en daar was hij. “Oh, dat is Jonny Depp”, ik kreeg het er niet warm van. Maar daarna kwamen we los, Richard Gere, George Clooney, Ryan Gossling, onze maaltijd werd steeds smeuïger.

Robot

Opeens viel mijn blik op het leuke tasje waar mijn doosjes collega haar lunch in had meegenomen. Het was een stoffen koeltasje. “Met allemaal robotjes”, zei ze. “Ik verzamel robots”. Mijn fantasie sloeg direct op hol, mijn collega is namelijk alleenstaand met twee tieners, schoolgaande kinderen die vast niet meer met een robot spelen. Dat moesten dus andere robots zijn… Genoeg voer voor een volgende eetgelegenheid met dit clubje collega’s maar dan beter ’s avonds met gedempt licht en een wijntje voor de liefhebbers. Dan komen de tongen wel los en heb ik weer voer voor een volgende column.