Archives for diëtiste

Van de Dikke naar de Dunne – week 2

Posted on by in Blog | 4 Comments

Overwinning

Het is zaterdag en bijna twee weken nadat ik geopereerd ben aan een GBP. Joe op de radio en een snurkende hond in zijn mand. Omringd door prachtige bloemen en kaartjes van lieve collega’s, familie en vriendinnen ben ik voor het eerst een hele dag alleen thuis.

 

Omdat ik de hele nacht veel darmkrampen had en amper heb geslapen en mijn halve playlist van Spotify heb geluisterd, besluit ik eerst te gaan ontbijten en daarna te gaan douchen. Ervaring heeft al geleerd dat ik soms zwetend onwel word op het toilet en andere ongemakken heb meegemaakt dus die douche volgt straks wel. Mijn vooruitziende blik werd beloond en een uur later ben ik al van een flinke last af die al dagen dwarszat. “Vrouwtje heeft veel te weinig beweging”, zeg ik tegen Chad die zijn kopje opheft en me met lodderige zwarte ogen aankijkt. Zijn blik is ergens tussen hoop en berusting. Hij is immers al te vaak kwispelend opgestaan terwijl ik naar de gang liep en hij tevergeefs kwam kijken of ik mijn schoenen en jas aandeed en zijn riem pakte.

Slank voetje

Nadat ik mijn halve schaaltje Alpro-Soya zonder suiker toegevoegde mango-yoghurt uiterst langzaam met de kleinste theelepel naar binnen had gewerkt (kwartier J), kon ik nog een tweede ronde naar het toilet. Chad was me gevolgd en zat achter de deur te piepen. “Oké, vent, als je belooft niet te trekken dan ga ik een rondje om met je.” Zijn kwispelende staartje en pootjes tegen mijn bovenbenen waren de laatste aansporing die ik nodig had om na enkele dagen complete rust dan toch alleen naar buiten te durven gaan.  Ik trok mijn dikke fleecevest aan en merkte dat het losjes rond mijn lijf hing. Smile. De veters van mijn schoenen moesten ook veel strakker, zeg maar op zijn strakst, worden gestrikt. Wat raar dat ik vet op mijn voeten had …

Geen conditie

De harde wind waaide door mijn haar, wat een heerlijk gevoel. We liepen het paadje op richting het bos van het Paviljoen en na twee plasjes tegen enorme Amerikaanse Eiken wou Chad al naar huis. “Kom, jongen, we gaan echt een klein rondje doen”, moedigde ik hem aan. Na veel gesleur aan zijn riem, wat ik direct voelde in mijn nog pijnlijke buik,  kreeg ik hem het kleine bos door en werd hierbij geholpen door een ander hondje dat voor ons liep.
Lichtelijk jaloers op Chad zijn mooie vaste drollen die ik in een zakje oppakte, liepen we terug naar huis. Missie geslaagd. Ik was bekaf, belachelijk want we hadden amper een kilometer afgelegd.

Oei, help

Thuisgekomen even gezellig gechat met mijn Buddy die aangaf dat het allemaal bij het normale proces hoorde. Ook het duizelig zijn. Na weer een schaaltje yoghurt was ik echt aan nog een uitdaging toe. Ik pakte een ei uit de koelkast, deed er wat melk bij en maakte een roerei. Met een beetje zout en peper deed ik het gouden goedje op een bruine geroosterde boterham zonder korstjes. Alsof ik een gebakje voor mijn neus had keek ik verlekkerd op mijn bordje. Ik sneed  het brood in minuscule kleine stukjes, zoals toen Sven en Max een baby waren. En dat eerste hapje…. Oh my god. “Langzaam eten Elles”, zei ik hardop tegen mezelf. Chad stond te schooien en ik kon best een stukje missen. Ik was halverwege mijn toast en opeens ging de deur dicht. Met een knal. Slokdarm op slot. Oei, help. Als ik nu maar geen dumping krijg. Alarmbellen gingen af, mijn ademhaling versnelde. Ging ik nu zweten? Een steek in mijn slokdarm. Oh nee, alsjeblief. Ik zal braaf wachten tot maandag, tot ik naar de diëtiste ben geweest…. Ik probeerde mijn ademhaling naar mijn buik te brengen, liet een paar flinke boeren en gelukkig, gelukkig zakte het weg. Ik gaf de rest van mijn bordje aan een zeer gelukkige Chad.  De dumping bleef uit.  Na een half uurtje ben ik even op de bank gaan liggen. Nog steeds niet gedoucht. Het is wel even genoeg voor vandaag.

 

De maat is vol deel 6 – Getverderrie

Posted on by in Blog | Leave a comment

Terwijl ik de titel van deze blog typ,  geeft een rode lijn van de spellingscontrole aan dat de schrijfwijze niet klopt.
En hoewel ik eigenlijk wel weet dat die spellingscontrole niet deugt, klik ik met mijn rechtermuisknop op het woord voor een correctievoorstel: ik lach me rot want wat verschijnt er? Vetvertering. Opstandig laat ik het staan.

 

 

Vetvertering krijgt van mij ook een dikke rode streep. Bestaat in mijn controlecheck ook niet.
Nog steeds geeft de weegschaal een schommeling tussen 118 – 120 kg aan. (Afhankelijk van het legen van mijn darmen die daar niet elke dag zin in schijnen te hebben.)

Getverderrie ja, ik baal. Ben boos om mezelf en op de diëtiste omdat ze al die weken dat ik thuis zat na mijn operatie, niet eenmaal heeft gebeld of gemaild om te vragen hoe het met de weegschaal ging. Ik ben boos op de schappen in de winkels en op mijn broek die te strak zit. Waarom lukt het me niet. Waarom ben ik geen doorzetter, waarom??in

Gisteren had ik met een met een oud-collega in de stad afgesproken, iets wat ik veel te weinig doe. We namen er dus iets lekkers bij, (ik hoor jullie denken, tja doe dat dan niet). Maar ik had er zin in, en vond het ook niet gezellig voor haar omdat ze dan in haar eentje van haar lievelingsgebakje waarschijnlijk niet zo kon genieten. Lulkoek. Ik nam koffie zonder suiker wat ik drie maanden geleden nog wel deed (stap 1). En ik luchtte mijn hart.

“Ik snap het best hoor, mijn Henk wordt al dik als hij naar eten kijkt en waarschijnlijk is het bij jou ook zo. Wij eten hetzelfde op vakantie, ik kom dan 1 kilo aan en hij gelijk 5.” zei ze troostend.   Ja, dacht ik. Ik eet ook hetzelfde als Gérard en hij is ook stukken slanker. Wat is het toch allemaal oneerlijk. Al vergeet ik natuurlijk te vermelden dat ik een hele dag op mijn kont zit en Gérard kilometers afleg achter zijn toonbank. We verkasten naar een pub op de oude markt om een tosti te eten. Ik nam in de plaats een verse jus. Volgens de diëtiste ook geen aanrader maar het vulde en leek me beter dan een vette tosti.

Thuisgekomen kijk ik op mijn gezondheidsapp. Toch zeven kilometer gelopen vandaag en met zware kratje gesjouwd, boodschappen opgeruimd in hoge keukenkastjes.  Fitnessdoel gehaald. Ik plof op de bank en kijk naar het bidprentje van Greet.

Getverderrie, wat loop ik nou te klagen, zeg ik tegen haar. Shame on me. Kop op lijken haar ogen te zeggen. Ik hoor haar stem die zou zeggen: Geniet van het leven voor de volle honderd procent, maar met de helft op je bordje. Wat mis ik je lieverd.

augustus 2017

De maat is VOL – deel 3 – All Inclusive

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Na de opdracht van mijn voedselcoach Lieve om tijdens de all-inclusive vakantie geen grammetje aan te komen, ging ik wat vakantiekleding inslaan. Vorig jaar had ik namelijk bijna niks gekocht omdat ik dacht “stel dat ik afval, dan is alles te groot.”

 

 

Natuurlijk was er sinds vorig jaar zomer geen enkel kledingstuk te groot, erger nog mijn twee korte broeken konden amper dicht. En mijn badpak lubberde, omdat het over de datum was na tien jaar.

Samen met manlief ging ik op pad om een nieuwe tankini te kopen. Je weet wel, zo’n tweedelig badpak met een bovenstukje tot op je bikinibroek omdat een sexy bikini al jaren uit den boze is. De rekken met badkleding gingen van overvol (maatje 38) naar een stuk of 6 hangertjes bij maat 50/54.

Waarom zijn grote maten altijd oma-prints? Alsof je te dikke lijf dus ‘verbloemd’ moet worden. En dan het liefst in opzichtige, felle bloemen die zelfs in geen enkele subtropische tuin te vinden zijn. Mismoedig koos ik de minst erge uit het schaarse aanbod, een exemplaar waar alles goed in paste, want niks is zo erg als na een duik in het water, opeens twee bovendrijvende meloenen tegen te komen. Mijn liefste piepte met goedkeurende blik het pashokje binnen waarbij hij een complimentje maakte. Geloof me, in een jute zak vindt hij me nog sexy! Gelukkig maar. Ik was klaar voor vertrek.

Onze bestemming was een all-inclusive resort, gelegen aan een prachtig koraalrif. Snorkelend in mijn nieuwe paars-blauwe-aqua tankini viel ik niet eens zo op tussen de tropische vissen en het kleurige koraal. Ik voelde ik me een als een vis in het water… Tot ik terug bij ons ligbedje kwam.

“Hoi schat, ik heb een proefduik voor jou en Max geregeld”, zei mijn man met een exotisch uitziende, goed geproportioneerde duikinstructeur naast hem. “Leuk “, antwoordde ik enthousiast, terwijl de radars in mijn hoofd op tilt sloegen. Help, pas ik wel in zo’n wetsuite en duikvest? “Do you have my size for the equipment, because I’m a bit of a whale?”, vroeg ik gekscherend maar toch met enige ongerustheid.
Met een kikvorstende blik gleden de bruine ogen van Aladin (echt ik verzin dit niet) over mijn volslanke lijf. “Yes, in our other dive-school, there we have many German divers”, zei hij. Welja, het moest niet gekker worden. Nu werd ik ook al met een dikke Mof vergeleken.

Om 15.00 uur meldden we ons bij de duikschool. De man die onze equipment moest aanleveren begon met de maat van de flippers. Met schoenmaat 41 mag ik niet klagen. Het snorkelmasker volgde en toen kwam het debat met de duikinstructeur over het gewicht aan lood dat in het duikvest moest worden gestopt, vier blokjes in elke zak. En eindelijk, als laatste volgde mijn wet suite. Enigszins opgelucht zag ik dat het korte mouwen en pijpen had. Dat zou een hoop gewurm schelen. Ik dook het pashokje in en gleed moeiteloos in het pak. Het zat echt als gegoten. Ik had min of meer het Hema-tent effect verwacht. Voor intimi is deze term al ingeburgerd, maar ik zal het even aan de nieuwe lezers uitleggen: Mijn ‘Hema-tent’ is een corrigerende onderbroek die ik onder een jurk draag en waar ik zeker vijf minuten voor nodig hem om me in te wurgen. Het trekt alle vrouwelijke rollen samen tot een geheel. Want ook al heb je een maatje meer, dat betekent niet dat je in te strakke kleren met zichtbare vetrollen moet rondlopen. Enfin, dat even tussendoor.

Er was geen spiegel in het pashokje maar de goedkeurende blik van onze jongste zoon, zei wat ik wilde weten en zijn woorden maakten het compleet “Mam, het staat je goed. Het kleedt beter af dan je badpakgeval”. Ik had deze bevestiging nodig want de eerste proefduik was in het zwembad van het hotel, vlak bij de poolbar rond tea-time! En plein publiek gingen wij in vol ornaat te water.

Dit was voor mij natuurlijk direct een extra stimulans om tijdens de hele vakantie matig te zijn met het toetjes buffet. Met als eindresultaat dat ik bij thuiskomst niets was aangekomen. En vier dagen later op zaterdag 15 april, de mooie opsteker in mijn zak kan steken dat ik een hele kilo onder de grens van 120 ben gedoken.

En toen kwam Sven ’s avonds thuis, met twee grote paashazen van chocolade…..

Wordt vervolgt….

De maat is VOL – deel 2 – Minderen

Posted on by in Blog | 1 Comment
Het is alweer een maand geleden dat ik hier met de billen bloot ging. Figuurlijk dan natuurlijk. Want het draait uiteraard om mijn figuur. Het gaat niet om mijn billen, die gaan er nog mee door, vind ik zelf.

 

 

Ik zie ze nooit als ik in de spiegel kijk, dat scheelt. Nee even serieus nu. Mijn gewicht dus, iets boven de toegestane snelheid op de wegen rond de randstad. Of mag je daar 100 in plaats van 120? Anyway.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn eerste bezoek aan de diëtiste. Dat was op 15 maart 2017. Vol goede moed stapte ik buiten. Ik had geen streng dieet meegekregen maar ze had een boekje opengedaan over mijn eetgewoonten. In dat boekje stonden plaatjes over de grote van de porties die je van iets eet. Bovenste rij was voor de anorexia gevallen, de middelste rij was normaal. De onderste rij… nou, bij puree draaide ik nog even de bladzijde om… daar stonden de groenten. Beschaamd wees ik het laatste vakje aan in de onderste rij. Ook bij biefstuk zat ik in de onderste rij. Het was overduidelijk. “Elles, je moet de porties halveren.”

Twee weken later kreeg ik uitleg over vetten en suikers en kreeg ik een eet-advies en een richtlijn voor aantal calorieën. Dat viel voor mijn lengte en gewicht voorlopig best mee. Langzaam zou mijn lichaam gaan wennen aan kleinere porties en gezondere tussendoortjes. Ik mocht best éénmaal per week een smoske van de broodjeszaak uit Essen. Maar dan geen half stokbrood, maar een pistoleke. Het beleg was gelukkig goed: gegrilde kip met augurk en een heel klein beetje cocktailsaus. Dat kon zo blijven. Ik nam geen uitgeperste sinaasappelsap meer mee (1 glas is drie of vier porties fruit!) maar twee bakjes gesneden mango en ananas. Aangezien ik een fruitallergie is mijn keuze is zeer beperkt. Verder had ik als lunch een salade met tonijn of wat koude rijst met boontjes en kip. De eerste week had ik barstende koppijn: ontwenningsverschijnselen van de suikerverslaving.

Echter, toen kwam onze vakantie eraan. All-inclusieve in een zonnig land, aan het strand. Niet verkeerd. Maar als je van lekker eten houdt, is het alsof je de kat op het spek gaat binden. “Probeer gewoon te genieten, niet aan lijnen te denken. Het zou mooi zijn als je hetzelfde weegt als nu en probeert om niet aan te komen”, zei lieve Lieve. (zo heet ze hé, mijn voedselcoach). We noteerden op 28 maart samen de teller van de weegschaal, zij in haar computer; ik in mijn hoofd: one hundred and twenty-two (gelukkig speelden we geen Dart).

 

 

De maat is VOL

Posted on by in Blog | 9 Comments

Voor degenen die mij kennen zal dit geen verrassing zijn. Erger nog, ze zullen het stiekem vast gedacht hebben en vriendinnen die om me geven, hebben het al lang eerlijk tegen me gezegd.

 

 

Elles, je moet er iets aan doen.
De cardioloog vertelde me twee jaar voorzichtig dat het beter zou zijn dat mijn gewicht wat naar beneden zou gaan (met ander woorden: u moet afvallen). Een jaar geleden kwam ze iets krachtiger met het advies dat bewegen in samenspel met advies van een diëtiste misschien zou helpen, ze schoof discreet twee visitekaartjes vooruit.

Tijdens de laatst controle constateerden we beiden dat het status quo was.  Mijn BMI bevond zich in fase rood: morbide. Alarmbellen.
Ik schrok maar de werkelijke motivatie kwam vanuit andere hoek. Goed voor jezelf zorgen is moeilijker dan voor een ander. Maar juist die ander, die gaf de genadeklap.

Een goede vriendin van me is ernstig ziek, zij zou hemel en aarde bewegen, alles op alles zetten om terug gezond te worden maar er is niks wat zij kan ondernemen. Ze heeft het niet zelf in de hand. Ik, daarentegen, had een waarschuwing gehad en had deze opzij geschoven. Ik moest me schamen.

Potverdikkeme, Jansen. Een schop onder je kont moet je krijgen. Dus de maat was vol. Letterlijk want mijn favoriete kledingmerk gaat niet verder dan IV. En dat heb ik nu. En mijn favoriete kledingwinkel in Essen gaat sluiten. Teken aan de wand? Ja. Wil ik in Essen kleding kunnen kopen moet ik dus een paar maatjes kleiner.

Ik maakte een afspraak bij de diëtiste. Haar naam is Lieve Snoecks. Ik ging gisteravond naar haar toe.

Haha, ik lag al direct dubbel (voor zover dat gaat met die vetrollen) want mijn schrijversfantasie sloeg natuurlijk al op hol.

Snoecks; ze had beet, deze big fish wilde bijten en zij zal niet meer loslaten. Ik zag het aan haar gezicht.
Lieve; oké ze is heel aardig.
Magerbeek 33: hoe toepasselijk. Het huisnummer is het aantal kilo’s dat moet verdwijnen.
Ze woonde in het laatste huis in een doodlopende straat, ook dat vond ik zeer symbolisch. Er is geen weg terug.

Ik gaf bij binnenkomst direct aan dat ik niet wilde lijnen. “Ik wil een ander eetpatroon, dat de rest van mijn leven goed vol te houden is. Inclusief wel eens wat lekkers.” En anderhalf uur later was ik om. Ik ben vandaag halfslachtig goed gestart. Ik kocht volkoren brood en rosbief. Geen suiker in mijn koffie. Jammer dat ik toch gekozen had om met mijn cabriootje naar de bakker te rijden, terwijl mijn fiets in de garage stond…

Ach, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Maar het feit dat ik dit hier deel in een column wil toch wel zeggen dat het serieus is, beste mensen. Nu kan geen smoesjes meer verzinnen. Daar tegenover verwacht ik wel enige aanmoediging en schouderklopje van jullie. Ik hoop dat ik in de juiste maat kan komen en blijven.