Terwijl ik de titel van deze blog typ,  geeft een rode lijn van de spellingscontrole aan dat de schrijfwijze niet klopt.
En hoewel ik eigenlijk wel weet dat die spellingscontrole niet deugt, klik ik met mijn rechtermuisknop op het woord voor een correctievoorstel: ik lach me rot want wat verschijnt er? Vetvertering. Opstandig laat ik het staan.

Vetvertering krijgt van mij ook een dikke rode streep. Bestaat in mijn controlecheck ook niet.
Nog steeds geeft de weegschaal een schommeling tussen 118 – 120 kg aan. (Afhankelijk van het legen van mijn darmen die daar niet elke dag zin in schijnen te hebben.)

Getverderrie ja, ik baal. Ben boos om mezelf en op de diëtiste omdat ze al die weken dat ik thuis zat na mijn operatie, niet eenmaal heeft gebeld of gemaild om te vragen hoe het met de weegschaal ging. Ik ben boos op de schappen in de winkels en op mijn broek die te strak zit. Waarom lukt het me niet. Waarom ben ik geen doorzetter, waarom??in

Gisteren had ik met een met een oud-collega in de stad afgesproken, iets wat ik veel te weinig doe. We namen er dus iets lekkers bij, (ik hoor jullie denken, tja doe dat dan niet). Maar ik had er zin in, en vond het ook niet gezellig voor haar omdat ze dan in haar eentje van haar lievelingsgebakje waarschijnlijk niet zo kon genieten. Lulkoek. Ik nam koffie zonder suiker wat ik drie maanden geleden nog wel deed (stap 1). En ik luchtte mijn hart.

“Ik snap het best hoor, mijn Henk wordt al dik als hij naar eten kijkt en waarschijnlijk is het bij jou ook zo. Wij eten hetzelfde op vakantie, ik kom dan 1 kilo aan en hij gelijk 5.” zei ze troostend.   Ja, dacht ik. Ik eet ook hetzelfde als Gérard en hij is ook stukken slanker. Wat is het toch allemaal oneerlijk. Al vergeet ik natuurlijk te vermelden dat ik een hele dag op mijn kont zit en Gérard kilometers afleg achter zijn toonbank. We verkasten naar een pub op de oude markt om een tosti te eten. Ik nam in de plaats een verse jus. Volgens de diëtiste ook geen aanrader maar het vulde en leek me beter dan een vette tosti.

Thuisgekomen kijk ik op mijn gezondheidsapp. Toch zeven kilometer gelopen vandaag en met zware kratje gesjouwd, boodschappen opgeruimd in hoge keukenkastjes.  Fitnessdoel gehaald. Ik plof op de bank en kijk naar het bidprentje van Greet.

Getverderrie, wat loop ik nou te klagen, zeg ik tegen haar. Shame on me. Kop op lijken haar ogen te zeggen. Ik hoor haar stem die zou zeggen: Geniet van het leven voor de volle honderd procent, maar met de helft op je bordje. Wat mis ik je lieverd.

augustus 2017