Archives for gastric bypass operatie

Van de Dikke naar de Dunne – EINDE

Posted on by in Blog | 8 Comments

 

 

 

Langzaam komt het leven weer op gang nu de grenzen in België weer open zijn. En noodzakelijke verplaatsingen ook over de grens in Nederland mogen plaatsvinden. Sinds 15 juni mogen we op familiebezoek dus ging ik de grens over om mijn moeder te bezoeken in Halsteren en mijn tweede moeder in Roosendaal. En er was nog een andere noodzakelijke verplaatsing…

 

 

 

Maatje minder

Enkele weken later reed ook naar het centrum van Roosendaal want door de Coronacrisis en mijn paniekaanvallen was ik nog eens tien kilo afgevallen en moest mijn garderobe compleet vernieuwd worden. Een noodzakelijk verplaatsing dus. De winkeldames waren heel blij met mijn bezoekje, de beste omzet sinds tijden hahaha.

Gevoel

De (korte) broeken, jurken en shirtjes die ik vorig jaar zomer had gekocht waren nog in maat 46 en nu pas ik in maatje 42. Niet te geloven. Het was heerlijk om in passende kleding rond te kunnen lopen, dat doet wat met je zelfvertrouwen. En voor het eerst kon ik ook blij zijn met mijn nieuwe lichaam. Ik weet nog dat mensen een jaar na mijn GBP-operatie vroegen hoe ik me voelde, doelend op mijn slankere verschijning. Ik voelde er niks bij.

Spiegeltje spiegeltje

Het gekke was dat wanneer ik in de spiegel keek , ik iemand anders zag. Ik was nog niet vereenzelvigd met deze nieuwe persoon. Mijn schouders veel smaller, mijn gezicht was van vol rond met kleine oogjes en onderkin naar een totaal andere vorm. gegaan. Opeens had ik  een taille…
Onlangs had Gérard een foto van mij gemaakt met onze nieuwe hond Bowie. Ik had een witte driekwartbroek aan en een zwart shirtje. Ik kon gewoon niet geloven dat ik het was op die foto. Dat is toch een rare gewaarwording.

Passend

Ik hoor jullie denken: kijk je dan niet elke dag in de spiegel? Jawel, in de badkamer maar dan heb ik vaak mijn bril nog niet op. Ik was gewend aan wie ik was in de ‘volslanke’ versie. Immers, zo zag ik er de laatste 20 jaar uit, toch al was ik natuurlijk de laatste jaren op mijn alle dikst met 122 kg. Maar dat was geleidelijk gegaan.`
Mijn psycholoog legde me uit dat dikkere mensen in een soort bescherming van hun eigen lichaam zitten. Ze zijn groot en massief; er komt ’iemand’ binnen waar je niet zomaar overheen kijkt. Ik was dan van binnen wel onzeker maar dat straalde ik niet uit als ik de mensen in mijn omgeving moet geloven. En mijn nieuwe lichaam maakte me onzeker terwijl ik juist blij moest zijn. Achteraf bekeken bevond ik me toen al in de fase die op een burn-out afstevende.

Einde tijdperk

Nu heb ik vele jassen uitgedaan, van maat 52 naar maat 42. Zelfs mijn bureaustoel is me te groot. Eindelijk zou ik in het stoeltje van onze oldtimer Ferrari passen die mijn man in zijn midlife-crisisperiode had aangeschaft tien jaar geleden, en binnen een jaar alweer had verkocht. Destijds was dat een extra stimulans om af te vallen, hetgeen steeds niet lukte. Toen dus ook niet.

Ik denk dat ik nu het punt heb bereikt, dat ik kan stoppen met deze column Van de Dikke naar de Dunne. Veel dunner zal ik niet worden, ik heb een gezonde BMI en de artsen zijn tevreden.

Dankbaar

Ik wil jullie, mijn trouwe lezers, danken voor de steun die ik mocht ontvangen tijdens deze ingrijpende beslissing, de dagen na de ingreep en de afgelopen 17 maanden. Het is niet niks, een Gastric Bypass Operatie. Je zit levenslang aan de gevolgen vast: zorgen dat je 6 x per dag eet, dat je voldoende eiwitten binnenkrijgt. Er moet een half uur tussen eten en drinken zitten, je moet toch 1,5 liter vocht binnenkrijgen terwijl drinken niet meer zo makkelijk gaat als voorheen en de keuze beperkt is.
Altijd extra vitamines slikken en goed in de gaten houden dat je niks verkeerds eet of net dat hapje te veel, want dan krijg je een dumping. Het gaat me gelukkig allemaal goed af en daar ben ik heel dankbaar voor. Dankzij deze stap voel ik me fitter, slik ik geen medicatie meer voor te hoge bloeddruk en kan ik kilometers fietsen en wandelen zonder problemen. En durf ik eindelijk te zeggen dat ik best trots ben op mezelf.

 

Van de Dikke naar de Dunne – 9 maanden

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is alweer even geleden dus hoogste tijd voor een update na mijn Gastric bypass operatie. Het is inmiddels 9 maanden geleden dat ik deze grote stap heb gezet! Spreken we over een blijde bevalling? Ik mag eerlijk zeggen van wel… Er resten alleen nog wat overtollige zwangerschapskilo’s hihi.  Ik heb nog 3 maanden om van 88,5 kg naar een gezond BMI-gewicht (75-80 kg) te gaan, als ik mezelf de termijn van een jaar opleg.

 

Op de FaceBookpagina van het Bariatrisch Centrum lees ik dat de meeste mensen toch wel binnen 1 – 2 jaar hun streefgewicht bereiken. Dat het bij de een beter lukt dan bij de ander heeft natuurlijk te maken met een ijzeren discipline, sporten/bewegen en niet of zo min mogelijk snoepen. Je kunt je voorstellen dat als dat voor de operatie al een puntje was, dit niet na de ingreep opeens van een leien dakje gaat bij de meeste lotgenoten.

 

Stap voor stap

Als ik naar mezelf kijk kan de discipline wel een beetje aangeschroefd worden, 1 x een uurtje sporten in de week is toch echt wel te weinig. Maar mijn fysiotherapeut zegt dat ik goed bezig ben, mijn lijf heeft zo lang niet kunnen sporten, dat het beter is om rustig op te bouwen om blessures te voorkomen. Afgelopen woensdag was ik een dagje in Amsterdam met mijn man en onze jongste zoon. Moeiteloos liep ik die dag 15.000 stappen, 9 verdiepingen en bijna 11 km. Dat is toch wel een ontwikkeling om trots op te zijn.

 

Je kan niet alles hebben

Mijn lichaam is aan het veranderen, kleding zit opnieuw losser ook al gaat de weegschaal tergend langzaam naar beneden. Als ik mezelf in de spiegel bekijk, zie ik eindelijk het verschil waar andere mensen het over hebben. Mijn gezicht is wezenlijk veranderd; ik heb een kaaklijn en jukbeenderen. Mijn laarsjes van vorige winter zijn te groot, en ik draag tegenwoordig een riem op mijn broek. Mijn bureaustoel is te breed (gelukkig kan ik de armleggers smaller zetten). En verder is alles een beetje gaan hangen en heb ik het heel koud, maar ook dat is iets wat ik teruglees bij mijn lotgenoten. Je kunt niet alles hebben.

Kippensoep

Vandaag was ik op controle bij de diëtiste van het Bariatrisch Centrum. Zij was zeer tevreden en vertelde dat het afvalproces zich tot ongeveer 1,5 jaar – 2 jaar na de operatie voortzet (het is niet allemaal onzin op FB haha). Ik kreeg nog enkele tips, temeer omdat ik eigenlijk te weinig yoghurt/kwark eet (lactose-intolerantie) en zij liever een scheutje Slimpie in mijn Griekse yoghurt ziet dan de druppeltjes honing waar ik de voorkeur aan geef. Wat is dat toch met die diëtistes die steeds van die lightproducten of andere zooi promoten met aspartaam en andere zoetstoffen? Ze zei ook dat de goedgevulde, door mij vers gemaakte kippensoep niet zo goed voor me was als ik zelf dacht. Ook al zit de soep vol met biologische kip en verse groenten; deze voedingsstoffen verlaten mijn kiwi-maagje te snel en worden niet opgenomen. Met andere woorden, een bruine boterham met kipfilet is beter voor mijn lichaam (en ook sneller klaargemaakt). Toch voel ik me kiplekker met mijn kippensoepje.

Lachspieren

Het sporten werd natuurlijk wel toegejuicht. Ik kwam tijdens mijn controle ook de sporttherapeute tegen en vertelde haar dat ik vooral het gebruik van mijn lachspieren tijdens de dinsdaglessen bij haar erg miste. Geen dames in jurkjes met niet te vermelden ondergoed-mode. Want bij de fysiotherapiepraktijk waar ik nu wekelijks mijn sportuurtje doorbreng, wordt niet zo heel veel gelachen. Heeft iedereen een saaie trainingsbroek van de Decathlon aan. In de vroege ochtenduurtjes ben ik voornamelijk aan het sporten tussen 60plussers die net een nieuwe heup of knie hebben gekregen of mensen die revalideren na een herseninfarct of chronisch ziek zijn. Ik probeer wel eens wat gekke opmerkingen te maken maar als je steeds met andere mensen aan het sporten bent, slaat dat niet zo aan als wanneer je elkaar wat beter kent. Of die Belgen vinden mij maar een rare Hollander (dat zal het eerder zijn denk ik).

Als ik ’s avonds ga sporten ben ik de ‘bejaarde’ tussen de voetballers die allerlei blessures hebben opgelopen en daar komen revalideren. Het is natuurlijk wel een mooi gezicht, die gespierde mannen die daar dezelfde gekwelde gezichten trekken als wanneer ze weer op het veld liggen te kronkelen om extra tijd te winnen of een rode kaart voor de tegenstander proberen af te dwingen. Nee, dan heb ik meer respect voor de wielrenners, de ploeteraars van het veldrijden. Wat een spierkracht. Toch ben ik mijn fysiotherapeute dankbaar dat ik daar mag komen sporten onder begeleiding en werk ik aan een steeds gezonder wordend lichaam.

 

 

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – 26 weken

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Deze week is het een half jaar geleden (26 wk) dat ik mijn Gastric Bypass-operatie heb gehad. Ik ben 28 kilo kwijt. Tijdens mijn laatste blog schreef ik dat ik stil stond, al weken en dat gevoel had ik nog steeds.

 

Langzaam

Maar nu ik even heb teruggelezen zie ik dat ik na terugkeer van onze vakantie toch stilletjes weer vijf kilo ben verloren. Ik mag dus niet ontevreden zijn. Eigenlijk moet ik dus niet meer op de FB-pagina van Bariatrisch centrum kijken want je bent zo geneigd te vergelijken en ieder lichaam is immers anders.

Vitamines 

Waar ik me een beetje zorgen om maak is de vraag of ik geen  vitamine B12 tekort heb. Door de kleine maag, neem je veel minder voedingsstoffen op en ook de pillen werken minder dan voorheen. Mijn haar valt enorm uit en mijn spieren doen zeer en ik vergeet vaak namen en woorden.
Bij de fysio hebben we mijn trainingsprogramma moeten bijstellen, dat valt tegen want in mijn ogen kan ik nog minder dan de gemiddelde bejaarde die ik daar bezig zie. Maar Britt, mijn personal coach zegt dat ik van nul moet beginnen en dat mijn lichaam ook nog steeds herstellende is. Ik begin mijn work-out met 20 minuten fietsen, 10 minuten roeien en ga dan aantal spierversterkende oefeningen doen en daarna op de crosstrainer. En dat is trouwens wel een grote overwinning. Nooit eerder kon ik dat in verband met mijn rechterknie en mijn achillespeesblessure maar nu sta ik daar dus gewoon 15 minuten op dat apparaat met armen en benen in beweging.

Trouwjurk

Morgen, 2 September zijn we 25 jaar getrouwd, ik vraag me af of ik in mijn trouwjurk zal passen als ik wist waar ik die gelaten had. Vast ergens op zolder maar die staat overvol met kerstspullen en andere seizoensgebonden voorraad uit onze winkel. Als ik een dochter had gehad, had ik vast de moeite gedaan de zolder op te kruipen maar voor mijn 3 mannen heeft dit geen emotionele waarde dus laat ik de spinnen maar met rust.

Zomerjurk

Afgelopen woensdag was ik met mijn oudste zus in Antwerpen, onverwacht een dagje shoppen. Want eigenlijk stonden we op de carpoolplaats gereed met strandstoelen, parasols en koelbox voor dagje strand. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, vergezeld van een stevige onweersbui dus reden we naar Antwerpen waar we op de parkeerplaats onze korte broek verwisselden voor een lange. Het was een eeuwigheid geleden dat we samen hadden gewinkeld en ik had al zeker 25 jaar geen kleding meer met haar gekocht omdat ik altijd naar een speciaalzaak moest. Het was dan ook kicken dat ik nu een kleedje (jurkje) kon kopen in maat 44, en dan ook nog eens voor 11 euro vanwege de solden. Dat geloof je toch niet?

Klapstoel 

Dit weekend ben ik met manlief naar Egmond aan Zee geweest. Ik had een verrassingsovernachting geboekt voor ons zilveren jubileum, alleen kon ik mijn mond niet houden en wist hij dit dus al twee weken van tevoren hihi. We sliepen in het Zuiderduin Hotel, waar ik 10 jaar geleden met mijn beste vriendin had geslapen om te vieren dat we samen 90 werden en al vanaf ons 15e vriendinnen zijn. Op het balkon stonden plastic tuinstoeltjes waar bij mij de poten onderuit klapten door mijn gewicht. Wat hebben we gelachen. Tranen met tuiten. We huurden toen ook voor het eerst een elektrische fiets waar we bij thuiskomst enorm commentaar op kregen maar waar we fietsend door de Schoorlse Duinen met flinke hellingen, maar al te blij mee waren. Gisteren zat ik opnieuw in zo’n plastic stoeltje, ze waren nu alleen blauw in plaats van wit. Ik heb mijn vriendin een foto geappt “stoeltje nog heel”. Ik fietste ik met mijn man dezelfde route, 30 km en nu op onze eigen fietsen met trapondersteuning. Ik schaam me er niet voor. Met allebei een slechte knie is dit toch de ideale manier om ver te kunnen fietsen.

Vandaag nog eens een dikke 33 km route gefietst van Akersloot naar Graft en dan naar het mooiste dorp van Noord-Holland: De Rijp. Anton Pieck heeft dit vast gebruikt als inspiratiebron voor de Efteling. Een paar keer met een pontje over, daarom heet het ook de pontjes route.

Gouden Toekomst

Er waren veel 60-plussers onderweg. Ook in ons hotel (vooral Duitsers). “Ons voorland”, zei ik tegen mijn ventje. “Nee toch zeker?”, vroeg hij verschrikt. “Nee hoor volgende keer boeken we een moderner hotel of nemen we een B&B. Hopelijk kunnen we zeker tot onze gouden bruiloft nog vele mooie fietstochten maken. Door mijn GBP-operatie heb ik in ieder geval op tijd ingegrepen en ben ik mijn lichaam in een betere conditie aan het brengen.

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 16

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat een week pff. Niets afgevallen maar ik maakte me geen zorgen want je kan niet elke week een pond of kilo verliezen, bovendien moet je lichaam tijd krijgen om een beetje te herstellen

 

Foute chinees

De week begon al met een soort van dumping na het eten van afhaal chinees. Ik had een schepje nasi met tjap tjoy kip. Dat at ik voor mijn GBP ook altijd, kip met groente lijkt me best een gezonde keuze, beter dan de wat vettige babi pangang.  Ik had nog niet de helft op toen ik het mis voelde gaan. Snel ging ik buiten zitten en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik had op de facebookpagina al vaker voorbij zien komen dat mensen na een GPB geen chinees meer verdragen.  En iedereen roep: Chinees is hartstikke vet eten! Ik heb het uitgeprobeerd. Misschien probeer ik het over een half jaar nog eens.

Zoet lonkt

Door onzekerheid op mijn werk (we zijn overgenomen door een grote landelijke organisatie en de taken binnen ons secretariaat gaan wijzigen, andere bazen, andere samenstelling van organisatiestructuur was toch wel aanleiding om iets meer naar zoetigheid te grijpen dan ik de afgelopen periode heb gedaan. Back to basis Ellesje, dacht ik toen.

Hapje teveel

Een tweede dumping had ik diezelfde week op woensdag na het eten van preischotel. Ik had het al enkele malen eerder gegeten zonder problemen maar woensdag was het raak. Ik begon te zweten, werd heel erg misselijk, kreeg braakneigingen. Opnieuw naar buiten gevlucht en in een tuinstoel een kwartier mezelf zeer akelig gevoeld. Gelukkig kwam Sven aansnellen met een doosje Smint. Dat helpt dus laat het een tip zijn voor medelezers die een GBP hebben gehad.

Strak in ’t broekie

Zondags heb ik een fietstocht gemaakt van bijna 40 km en ik ben ook weer naar de bewegingsles van het Bariatrisch centrum geweest. De groep zit niet vol dus ik mocht mijn twee gemiste lessen inhalen. In de snelheid van de ochtend had ik uit de lade waar de sportkleren liggen een blauwe korte broek gegrist. Toen ik me aan het omkleden was kwam ik erachter dat ik de squashbroek van mijn man had meegenomen. Geen stretch helaas en toch wel een maat kleiner dan mijn huidige 46. Met ingehouden adem kon ik de broek opgehesen krijgen (mijn geluk was mijn corrigerende Hema-tent die ik onder mijn jurk aanhad en waar ik de sportbroek overheen schoof). Met kleine stapjes begaf ik me naar de ligfiets. Ik was iets te laat dus het in-fietsen als warming-up duurde gelukkig maar 3 minuten. Met een snelle blik overzag ik het uitgezette parcours. “staan-oefening op de evenwichtsbal” (weinig risico), “trommel oefening met de zware kabeltouwen voor de bovenarmen” (geen risico), “kipfilettraining met halter” (geen risico), “stepbeweging op bankje” (weinig risico), “op de mat een brug oefening voor de rug” (zeer voorzichtig opstaan) maar de laatste oefening…. : “benen wijd, door de knieën en kont naar achter”…… alarm/hoog risico. Zou mijn blauwe broekje dat houden? Gelukkig had ik iedereen alvast ingeseind vooruitlopend op de schaamte. Het gaf weer een hilarische les natuurlijk.

Nieuwe look

Toppunt van die lastige week was wel mijn nieuwe bril. Het oude montuur was te groot geworden voor mijn smaller wordende gezicht maar ook de sterkte moest aangepast worden. Ik vind het altijd lastig om een nieuwe bril te kiezen want ik kan zelf niet zien of een monteur leuk staat omdat ik zonder mijn eigen bril bijna niks kan zien. Tegen de spiegel geplakt probeer ik te kijken of de door de opticien uitgekozen monturen mij staan. Meestal neem ik dan drie modellen meer naar huis om te laten keuren. Ze werden afgekeurd. Gelukkig ging Gérard mee dit keer om een ander montuur uit te zoeken. Gisteravond was mijn bril klaar en kon ik met de juiste glazen erin, zien dat hij erg leuk stond.

 

van de Dikke naar de Dunne – week 9

Posted on by in Blog | 1 Comment

Twee weken geleden ben ik voor het eerst fysiek weer gaan werken bij Arduin in Middelburg, 9 weken na mijn operatie. Het thuiswerken was handig maar eenzaam.

 

 

 

Inschattingsfoutje

Ik had dat van te voren toch wel even verkeerd ingeschat. Met een grote mond had ik tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik na vier weken best wel weer aan het werk kon, toch in ieder geval vanuit thuis, en twee weken later weer achter mijn bureau zou zitten. Gelukkig heb ik een leidinggevende die ja knikt maar ondertussen haar eigen strategie volgt. Ze kent me al een beetje, ondanks de korte periode dat we nog maar samenwerken. De afgelopen vier weken heb ik thuis gewerkt. Dat gaf een doel maar was ook saai zonder collega’s. Ik kon dit natuurlijk geheel in mijn eigen tempo doen, twee uurtjes bellen en dan even rusten en dan ’s middags nog eens twee uurtjes bellen.

Hartelijk welkom

Alsof de duvel ermee speelde kreeg ik net zondagnacht vreselijke buikpijn en diarree. Vanaf 05.00 uur zat ik op het toilet en dat bleef duren tot 9.15 uur. Even vreesde ik nog dat ik mijn collega’s moest bellen dat ik toch nog een dagje thuis zou werken maar om 9.45 durfde ik het aan. Leger dan leeg kon ik niet zijn. Ik genoot van het autorijden, zoals altijd als ik naar Zeeland rijd. En op kantoor wachtte mij een grote verrassing. Er stonden welkomkaartjes op mijn bureau en een bloemetje. Zo lief. En natuurlijk was het aapje kijken, iedereen kwam langs om te kijken hoe ik er na al die tijd uitzag. Normaal zou ik me opgelaten voelen maar ik werd er een beetje lacherig van en nam dankbaar alle complimentjes in ontvangst.

Hematent

Ik kan het echt al goed merken dat ik 18 kilo minder mee moet zeulen terwijl ik de vreselijke trappen van ons kantoor opklom. Zonder hijgen kwam ik op mijn verdieping aan. Mijn computertas bleef op mijn smallere schouders hangen zonder er steeds van af te glijden. Ook mijn kleding die ik enkele weken geleden heb gekocht, is alweer te groot, zelfs mijn schoenen zijn een maatje kleiner. Voor mijn eerste dag op kantoor had ik een jurkje aangetrokken. Gewoontegetrouw deed ik er mijn Hematent onder. Die zakte af. Zo komisch. Toch voel ik me nog niet prettig zonder corrigerend ondergoed omdat ik het zeer lelijk vind dat je een onderbroek afgetekend onder de stof kan zien zitten. Ik moet hierbij altijd aan Bridget Jones denken. Dus hield ik mijn Hematent op haar plek door er een legging over aan te trekken. Fout, die had ik 3 weken geleden gekocht en was dus ook al te groot met als gevolg dat ik, steeds als ik opstond, moest hijsen.

Bij de tandarts paste ik zonder moeite in de kuipstoeltjes in de wachtkamer terwijl ik tijdens de vorige controle nog opstond met het stoeltje aan mijn gat, de vier aluminiumpoten hupla in de lucht. De tandarts maakte me een complimentje toen ik zijn martelkamer binnenkwam, voor de eerste keer vond ik het leuk binnenkomen. En ik had geen gaatjes, dat hielp ook mee aan mijn gelukzalige gevoel.

Domper

 

Dinsdagavond had ik echter ook een minder leuke ervaring. De jongens waren naar KFC om een bucket kip gegaan. Uiteraard had ik voor mezelf een gezonde hap uit de vriezer gehaald en in de magnetron gezet. Ik ben niet zo gewend om uit de magnetron te eten dus had ik mijn bakje met kip, snijboontjes en wilde rijst iets te lang in de magnetron gezet. De kip was helemaal opgedroogd en de snijbonen onherkenbaar opgekruld. Dus een nieuwe duik in de diepvries, er stond nog een portie zelfgemaakte lasagne. Half uurtje in de oven en met een taartvorkje opgegeten. Helaas een hap te veel. Ik begon te zweten, werd misselijk en draaierig en volgens mijn jongens lijkbleek. Ik ben buiten in een stoel gaan zitten, heel stil. Heb een smint-je genomen en na 10 minuten zakte het gelukkig. Een dumping dus, weliswaar niet gepaard gaande met de slokdarmpijn die mensen beschrijven en ook niet het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Maar ik kan je vertellen dat mijn mini-dumping toch geen fijne ervaring was. Vallen en opstaan dus. Keep on going.

Van de Dikke naar de Dunne – week 8

Posted on by in Blog | 1 Comment

Alweer 8 weken leef ik met mijn nieuwe kiwi-maagje. Ik heb Pasen zonder chocolade paaseieren overleeft. Voor degene die mij kennen is dat een hele mijlpaal. Stiekem had ik natuurlijk gehoopt dat man- of zoonlief wel een paasei of paashaas uit de winkel had meegenomen. De laatste jaren prijkte er namelijk altijd een paashaas van een halve meter hoog met Pasen op onze tafel.

Paashaas gevlogen

“Hij stond klaar mama”, vertelde Sven “maar er kwam een klant om 17.05 uur de winkel binnengerend en ik kon hem nog verkopen.” Kijk dat hoor ik graag, ondernemerszin boven moederliefde hihi. Zolang het geen Moederdag is kan dit best. Dit heeft er natuurlijk toe bijgedragen dat de weegschaal nog een kilootje minder aangeeft deze 8e week. Het kan natuurlijk ook komen van de tweede sportbijeenkomst vorige week dinsdag.

De sterkste vrouw

Ook dit keer hadden de coaches weer leuke oefeningen bedacht in de fitnesszaal van Pand 7 waarbij er heel wat gelachen werd. “We kunnen alle oefeningen thuis herhalen, dat is hier zo fijn”, was ook deze week een veelgehoorde opmerking. Maar hoe gingen we dan de trek-loop oefening uitvoeren? De oefening waarbij we in een tuigje naar voren moesten lopen waaraan een lier gekoppeld was met gewichten. Dat leverde een lachwekkend beeld op waarbij we één voor één vooroverhangend ons best deden om met zwaarbelaste bovenbenen zo’n vier meter naar voren te ploeteren tot we de kegel konden aantikken. En als je dacht daarmee het moeilijkste te hebben overwonnen, was de achterwaartse terugtocht nog zwaarder omdat de trekkracht achter je bijna liet katapulteren.

“Hoe ga je deze oefening dan thuis doen Elles?” Daar had ik wel een antwoord op natuurlijk. “Ik bevestig een trekkabel aan mijn auto zoals bij de wedstrijden om de sterkste man.”  Ons ‘zomerjurkje’ was ook met de oefening bezig. Zij liep alsof er geen gewicht aan haar kabel hing. “Bij jou bevestigen we een vrachtwagen aan de trekkabel”, zei ik tegen haar “dan ben jij beslist de sterkste vrouw.”  Zo hebben we dus veel lol met elkaar en voelt iedereen zich veilig om daar te sporten en bepaalde oefeningen wel of niet uit te kunnen voeren. Zelfspot is volgens mij bij mensen met een maatje meer (en nu dus minder) een ingrediënt dat ook in onze nieuwe versie niet zomaar verdwijnen zal.

Oplossing gezocht

Met Pasen hebben Gérard en ik twee tochtjes gemaakt op de fiets met onze hond Chad in de nieuwe fietskar, zo kan het beestje voortaan ook lekker genieten op onze mooie tochten langs de Schelde. Dat is voor mij wel een heerlijke plek om even van de hooikoorts verlost te zijn. Met dikke, rode en jeukende ogen en papieren zakdoeken in de nabijheid probeer ik toch blij te zijn met de lente. Het nies-piesprobleem is helaas niet met de al verloren kilo’s verdwenen. En het lijkt wel of mijn medicatie regelrecht mijn kiwi-maagje verlaat en samen met de dagelijkse ochtendlozing in het toilet verdwijnt voordat het enige remedie kan bieden. Oogdruppels en neusspray helpen ook niet. Vrijdag heb ik een controleafspraak bij de diëtiste, eens vragen of zij een oplossing weet voor beide problemen. Ik durf nog steeds niet voor 10.00 uur mijn huis te verlaten.  Volgende week ga ik het thuiswerken inruilen voor kantoor in Middelburg. Gelukkig zijn mijn werkgever en collega’s heel begripvol en flexibel dus kan ik komen zodra het veilig voelt om thuis te vertrekken.

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 3

Posted on by in Blog | 1 Comment

 

The Film Detective

Inmiddels is het drie weken geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb ondergaan. Dus weer tijd voor een update. De wondjes genezen goed, op 1 na. De obesitasverpleegkundige was tevreden maar gaf wel aan dat ik te weinig drink.

 

 

Gelukkig met mandarijn

Ik moet zeker 1,5 liter vocht binnenkrijgen op een dag. Ik zit aan de helft…   Water drinken gaat zeer zeer moeizaam, en thee heb ik nooit lekker gevonden, het levert bovendien altijd buikpijn op. Een andere vervelende bijkomstigheid is mijn intolerantie van kwark en yoghurt en dat zijn naast ontbijt, lunch en diner de drie verplichte tussendoortjes! Als ik dat op heb krijg ik steevast enorme buikkrampen en diarree. Die buikkrampen zijn zo heftig dat ze me letterlijk de adem benemen. Het belet me ook om de deur uit te durven gaan. Ik loop dan ook rondjes met mijn hond in een straal van 5 minuten buiten het toilet. Oké, we hebben een nieuwe prachtige toilet en ik zit er graag op maar zou toch liever terug een normaal toiletbezoek wensen.
Terwijl man en kinderen nog steeds allerlei lekkere gerechten krijgen voorgeschoteld ben ik zelf ook gelukkig met fase 3 in mijn herstel. Ik geniet van een stukje gebakken zalm met gewokte spinazie op een klein gebaksbordje, als zij een biefstuk met frietjes zitten te eten. Manlief zit met een Belgische chocolade eclair naast me op de bank en ik ben gelukkig met een mandarijntje.

GBP & gezinsleven

Gisteren zag ik een documentaire van een jonge vrouw die ook een GBP had gekregen. Haar man en dochtertje hadden duidelijk ook overgewicht en ik zag de strijd die de jonge vrouw had om voor zichzelf nieuwe eetgewoonten en grenzen op te leggen en daar haar gezin in mee te nemen. Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in die situatie zat. Misschien hoop ik soms op iets meer invoelend vermogen van 2 van mijn 3 mannen maar dat is hetzelfde als hopen op alle dagen zonneschijn. Begrijp me niet verkeerd, ze steunen me hoor en staan achter me, ze zijn ook trots. En waarom zouden ze niet mogen vragen of ik iets lekkers in huis heb, daar heb ik immers al 25 jaar voor gezorgd.

Pas op de plaats

Er is 11 kg af, soms 12 maar de weegschaal schommelt en dat is niet erg. Ik voel het verlies aan kilo’s als ik de trap op loop, of toen ik gisteren een heuveltje beklom tijdens een wandeling. Mijn conditie is natuurlijk nog slecht, ik slaap veel en ben snel moe maar wat wil je slechts 3 weken na zo’n ingrijpende ingreep die je hele lichaam op zijn kop zet. Je darmen moeten zich aanpassen, je maag is niet groter dan een kiwi en het eten verlaat veel sneller je lichaam dan voorheen en de tijd om de voedingsstoffen eruit te pikken is daardoor ook beperkt. Dit alles heeft tijd nodig. En zoals gewoonlijk wil ik veel te snel. Dus…. heb ik alle knoppen uitgezet. Ik lummel wat in huis, kijk een mooie serie, luister muziek, lees boeken. Schrijf een beetje en pas me aan bij het tempo dat mijn lichaam me aangeeft. Voor het eerst in mijn leven luister ik naar mijn lichaam en moet de rest maar even wachten.

Van de Dikke naar de Dunne – week 2

Posted on by in Blog | 4 Comments

Overwinning

Het is zaterdag en bijna twee weken nadat ik geopereerd ben aan een GBP. Joe op de radio en een snurkende hond in zijn mand. Omringd door prachtige bloemen en kaartjes van lieve collega’s, familie en vriendinnen ben ik voor het eerst een hele dag alleen thuis.

 

Omdat ik de hele nacht veel darmkrampen had en amper heb geslapen en mijn halve playlist van Spotify heb geluisterd, besluit ik eerst te gaan ontbijten en daarna te gaan douchen. Ervaring heeft al geleerd dat ik soms zwetend onwel word op het toilet en andere ongemakken heb meegemaakt dus die douche volgt straks wel. Mijn vooruitziende blik werd beloond en een uur later ben ik al van een flinke last af die al dagen dwarszat. “Vrouwtje heeft veel te weinig beweging”, zeg ik tegen Chad die zijn kopje opheft en me met lodderige zwarte ogen aankijkt. Zijn blik is ergens tussen hoop en berusting. Hij is immers al te vaak kwispelend opgestaan terwijl ik naar de gang liep en hij tevergeefs kwam kijken of ik mijn schoenen en jas aandeed en zijn riem pakte.

Slank voetje

Nadat ik mijn halve schaaltje Alpro-Soya zonder suiker toegevoegde mango-yoghurt uiterst langzaam met de kleinste theelepel naar binnen had gewerkt (kwartier J), kon ik nog een tweede ronde naar het toilet. Chad was me gevolgd en zat achter de deur te piepen. “Oké, vent, als je belooft niet te trekken dan ga ik een rondje om met je.” Zijn kwispelende staartje en pootjes tegen mijn bovenbenen waren de laatste aansporing die ik nodig had om na enkele dagen complete rust dan toch alleen naar buiten te durven gaan.  Ik trok mijn dikke fleecevest aan en merkte dat het losjes rond mijn lijf hing. Smile. De veters van mijn schoenen moesten ook veel strakker, zeg maar op zijn strakst, worden gestrikt. Wat raar dat ik vet op mijn voeten had …

Geen conditie

De harde wind waaide door mijn haar, wat een heerlijk gevoel. We liepen het paadje op richting het bos van het Paviljoen en na twee plasjes tegen enorme Amerikaanse Eiken wou Chad al naar huis. “Kom, jongen, we gaan echt een klein rondje doen”, moedigde ik hem aan. Na veel gesleur aan zijn riem, wat ik direct voelde in mijn nog pijnlijke buik,  kreeg ik hem het kleine bos door en werd hierbij geholpen door een ander hondje dat voor ons liep.
Lichtelijk jaloers op Chad zijn mooie vaste drollen die ik in een zakje oppakte, liepen we terug naar huis. Missie geslaagd. Ik was bekaf, belachelijk want we hadden amper een kilometer afgelegd.

Oei, help

Thuisgekomen even gezellig gechat met mijn Buddy die aangaf dat het allemaal bij het normale proces hoorde. Ook het duizelig zijn. Na weer een schaaltje yoghurt was ik echt aan nog een uitdaging toe. Ik pakte een ei uit de koelkast, deed er wat melk bij en maakte een roerei. Met een beetje zout en peper deed ik het gouden goedje op een bruine geroosterde boterham zonder korstjes. Alsof ik een gebakje voor mijn neus had keek ik verlekkerd op mijn bordje. Ik sneed  het brood in minuscule kleine stukjes, zoals toen Sven en Max een baby waren. En dat eerste hapje…. Oh my god. “Langzaam eten Elles”, zei ik hardop tegen mezelf. Chad stond te schooien en ik kon best een stukje missen. Ik was halverwege mijn toast en opeens ging de deur dicht. Met een knal. Slokdarm op slot. Oei, help. Als ik nu maar geen dumping krijg. Alarmbellen gingen af, mijn ademhaling versnelde. Ging ik nu zweten? Een steek in mijn slokdarm. Oh nee, alsjeblief. Ik zal braaf wachten tot maandag, tot ik naar de diëtiste ben geweest…. Ik probeerde mijn ademhaling naar mijn buik te brengen, liet een paar flinke boeren en gelukkig, gelukkig zakte het weg. Ik gaf de rest van mijn bordje aan een zeer gelukkige Chad.  De dumping bleef uit.  Na een half uurtje ben ik even op de bank gaan liggen. Nog steeds niet gedoucht. Het is wel even genoeg voor vandaag.

 

Van de dikke naar de dunne

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Een dag voor grote dag, de dag dat ik een mini-gastric bypass operatie zal ondergaan is het wel weer tijd voor een blog dacht ik zo. Al is het maar omdat mijn man aan een overheerlijke Belgische koffiekoek zit en ik even dringend iets anders moet doen, iets leuks. Dus even schrijven.

 

De afgelopen weken had mijn besluit om me te laten opereren een behoorlijke impact gehad. Ik had een man aangereden (zijn eigen schuld, stond het verkeer te regelen in de regen in het donker in een zwarte jas. Gelukkig reed ik heel langzaam maar hij viel toch voorover op mijn motorkap dus ik was heel erg geschrokken). Daarna had ik per ongeluk vloeibare boter in plaats van mayonaise (knijpflessen identiek) in de rauwe witlofsalade gedaan en zo op tafel gezet. Hilarisch moment toen Gérard een hap nam en direct uit tufte. En toen ik bij mijn moeder ging douchen omdat onze douche gerenoveerd wordt na een lekkage, pakte ik op de tast (bril lag in de woonkamer) een flesje deodorant. Dat dacht ik tenminste toen ik met de roller onder mijn oksel bewoog. Tot ik een sterke citroengeur rook: had ik een anti-muggenroller gebruikt! Het moest allemaal niet te lang meer gaan duren.

Vorige week vrijdag startte mijn pré-dieet. Hier was ik natuurlijk niet goed op voorbereid. Ik had geen boodschappen meer gedaan en ik moet koolhydraat-arm eten. Geen brood, aardappelen, pasta maar erger nog, ook geen fruit! Het ontbijt wist ik wel in elkaar te draaien met een omelet van twee eieren en twee tomaten. Smaakte heerlijk en de gebruikelijke latte macchiato past gelukkig in het dieet.

Het punt was dat ik driemaal daags yoghurt of drinkyoghurt, kwark en karnemelk moet nuttigen. Ik stopte dus net voor Middelburg bij een pompstation. Gelukkig vond ik daar Vifit drinkyoghurt 0% vet en een bakje magere boerenyoghurt met zemelen bovenop. Voor de lunch zou ik op mijn werk wel een tonijnsalade bestellen. En voor het avondeten had ik de perfecte oplossing:  de wekelijkse frietdag werd door mijn omzeild door een afspraak bij de kapper rond etenstijd. Goed bezig!

Aangekomen op kantoor liet ik trots mijn aankopen zien aan mijn collega die aan het lijnen is. “Ik denk niet dat je muesli mag eten hoor, dat zijn ook koolhydraten”, zei ze. “En je mag toch geen fruit, terwijl dit frambozendrank is.” We bestudeerden het etiket. Ik mag 3,5 gr koolhydraten. Het was erover. De zemelen kiepte ik in de prullenbak en at de zure waterige yoghurt op. Mijn ogen lonkten naar het droppotje op het bureau van mijn collega. Wat zou dat lekker zijn, zo’n heerlijk Engels dropje, om die vieze smaak te verdrijven. Ik weerstond de verleiding, mede gesteund door de aanwezigheid van mijn collega die weet dat ik niet mag snoepen. Gelukkig smaakte de tonijnsalade (zonder dressing) redelijk goed doordat mijn drie favoriete mannelijke collega’s hun gewoonlijke vrijdagmiddag conference opvoerden. Ik bleef er bijna in. Eén van hen heeft overigens ook een gastric bypass operatie gehad en is mijn buddy. Hij sprak mij nog bemoedigend toe en bij elk moeilijk moment denk ik even aan hem. (Sorry Gérard).

De rest van de week ging goed nadat ik zaterdags meer dan een uur bij de Appie alle etiketten had bestudeert. Ik kon de week goed doorkomen met allerlei soorten en merken yoghurt en magere kwark en ’s avonds lekker kip of vis met gewokte groenten. Handig in een elektrische wokpan terwijl op de kookplaat de drie pannetjes voor mijn gezin pruttelden.

Ook groen licht gekregen van mijn cardioloog die heel trots op me was en me ook bemoedigend toesprak. Zo lief. Gesterkt door haar woorden maakte ik alvast 1 liter koolhydraatarme tomatensoep, helemaal fijn met de staafmixer en in vijf kleine bakjes ingevroren. Klaar voor gebruik als ik terug thuis kom uit het ziekenhuis. De rest van de week stonden er ’s avonds nog leuke dingen op het programma  zoals een bioscoopje met een vriendin (Green Book – moet je zien!) en concert van Tears for Fears in Lotte Arena. Shout shout let it all – nou dat heb ik lekker gedaan hoor. Ook onze favoriet Women in Chains werd gebracht, memories aan onze trouwdag. Dit nummer staat namelijk onder onze trouwfilm gemonteerd. Op mijn werk nog goed verwend door lieve collega’s met leuke kaartjes en geschenkjes. Wat doet dat goed! Ik ben dankbaar. En… ik ben er klaar voor. Van de dikke naar de dunne.