Hijgend staan we te wachten wat Guido met ons van plan is. De zon is al aan het ondergaan. Is dit werkelijk nog maar de eerste dag van ons gevangenschap?Guido bukt en pakt een touw uit zijn rugzak. Er hangen lederen riemen aan. Wat is dat voor een ding?

Al snel wordt duidelijk waar het voor dient. Hij knielt naast mijn voeten en maakt een riempje vast rond mijn ene enkel en het andere rond mijn andere. De twee riempjes zijn verbonden met een stuk touw van zo’n halve meter. Je kan er dus mee lopen maar niet mee rennen. Moniek krijgt eenzelfde geval aan haar enkels.

Dan maakt hij onze handboeien los.
‘Zo dames, jullie snappen vast de bedoeling. We gaan over de touwladder naar de overkant. Probeer maar niet te ontsnappen want ver zal je niet komen. Eén van jullie twee mag alvast met mij mee. De andere komt als wij aan de overkant zijn. We gaan tossen wie met mij mee mag.”
Hij graait in zijn broekzak en pakt er een euro uit. ‘Kop of munt?’ Hij kijkt me vragend aan.
‘Kop.’
Hij gooit het muntstuk in de lucht en laat het op de grond vallen. ‘Jij hebt geluk dame, je mag met mij de oversteek maken. Al ligt jouw lot in handen van je vriendin.’
Hij haalt een mes uit zijn broekriem en voor ik het weet heeft hij me beet met het mes tegen mijn keel. ‘Als jij het in je koppie haalt om te vluchten terwijl wij de brug overgaan, snijdt ik haar keel open.’
Moniek kijkt ons angstig aan. ‘Ik zal niks doen, ik beloof het.’
‘Dat is dan duidelijk.’ Hij laat me los, steekt zijn mes terug en pakt zijn rugzak op.
‘Let’s go.’
Ik moet voor hem lopen en zet mijn eerste stap op het touw. Mijn beide handen grijpen stevig de touwen aan weerszijden vast en ik kijk naar beneden om te zien waar ik mijn voeten het beste kan plaatsen. Er zijn geen plankjes, de touwladder bestaat alleen maar uit dik geknoopte kabel.
Voetje voor voetje ga ik voorruit. Hoe verder ik van de kant kom, hoe dieper het ravijn onder me zichtbaar wordt. Ik stop en verstijf. Durf geen stap meer te verzetten. Dan voel ik gewiebel en slaak een gil.
‘Gewoon vooruit kijken en doorlopen, er kan niks gebeuren,’ hoor ik achter me.
Het lijkt een eeuwigheid te duren maar dan heb ik toch eindelijk de overkant bereikt.
Guido pakt een nieuw touw en maakt me vast aan één van de palen waar de hangbrug aan is bevestigd.
Hij roept naar Moniek dat zij moet komen.
Als ze halverwege de hangbrug is haalt Guido opeens zijn mes tevoorschijn en snijdt een kabel door. Er klinkt een harde knal als een andere kabel eveneens knapt en de hangbrug voor een deel losschiet. Moniek gilt en hangt met twee handen te bungelen.
Ik gil ook en krijg een klap tegen mijn gezicht. ‘Stop met gillen, zeg liever wat ze moet doen, dit is teambuilding pur sang. Daar kwamen jullie toch voor?’

‘Moniek, luister naar me. Niet naar beneden kijken. Moniek?’ Ik roep zo hard als ik kan.
‘Trek je benen op en probeer ze rond het touw te slaan.’
‘Help, help me dan toch,’ roept ze bang.
‘Je wou toch survivallen?’ roept Guido lachend.
Moniek hangt nog steeds hulpeloos aan de brug.
Ik weet dat hou langer ze blijft hangen, hoe moeilijker het wordt om haar lijf omhoog te trekken. Nog een en dan zullen haar handen loslaten.
‘Kom op Moniek, trek je benen op. Je kunt het. Sla ze rond het touw en tijger naar hier. Ik weet dat je dat kan. Laat me hier niet alleen achter met die gek. Kom, doe je best.’
Moniek begint te schommelen net wanneer ze bijna haar ene been rond het touw kan slaan schiet haar rechterhand los. Ze valt een stukje naar beneden maar kan gelukkig nog net een ander stuk touw vastgrijpen. Eigenlijk is dit beter, deze kabel is dunner en hier kan ze haar hand doorsteken en een draai maken zodat het touw rond haar polsen zit. Deze verstevigde grip geeft meer vertrouwen en ik begin haar opnieuw aan te moedigen.
Naast me hoor ik Guido een raar geluid maken. Ik kijk en zie tot mijn ontzetting dat deze strijd van Moniek hem op een of andere zieke manier opwindt.
Op dat moment dringt tot me door dat we met een psychopaat te maken hebben.