Archives for kano

Onderaards – deel 5

Posted on by in Verhalen | 2 Comments
grot
Een reclamebureau gaat op teambuilding in de Belgische Ardennen…
Wat vooraf ging: Tijdens dag 1 staat een kanotocht op het programma. Een leuke competitieve dag waarin de onderlinge verhoudingen op de proef worden gesteld…

Wat een kick, zo’n waterval. Hoe zou het zijn om op een echte wilde rivier te varen in Frankrijk of Amerika?

Ik hoor gegil achter ons en kijk over mijn schouder. De kano van Karin en Thom is omgeslagen. Het emmertje dobbert op het water. Paul draait snel onze kajak en peddelt gestaag tegen de stroom in. Als we bij het emmertje zijn pakt hij het met één beweging uit het water onze kano in.
Karin en Thom hebben al zwemmend hun kano naar de kant geduwd. Daar liggen enkele stukken platte rotsblokken en Thom is hier al op geklauterd. Hij houdt de kajak stil en Karin probeert eveneens op de steen te klimmen. Ze was zo slim geweest om waterschoenen aan te trekken aan het begin van de tocht die dag en heeft daardoor grip op de glibberige stenen.
Inmiddels zijn ook de andere collega’s de waterval gepasseerd. Er is verder niemand omgeslagen. We hangen allemaal bij de rotspartij en proberen de ruzie tussen Thom en Karin te sussen. Karin is woest en Thom slingert zeer vrouwonvriendelijke opmerkingen naar haar hoofd.
Het is een ongemakkelijke situatie en eigenlijk zouden ze beter niet meer met zijn tweeën in de kajak moeten gaan, maar ruilen met anderen van onze groep is niet te doen want we kunnen nergens naar de kant om te switchen.
Paul stelt voor om naar de volgende stop te varen en daar weer een ruil te doen.
Ik vraag me af wie van de vrouwelijke collega’s nog bij Thom in zijn bootje wil stappen.
De stemming is tegelijk met de kajak van Thom en Karin omgeslagen. Gelaten peddelen we voort.
Perfecte opdracht voor een teambuilding schiet het door mijn hoofd.  Toch ben ik enigszins uit mijn evenwicht. Je zou toch denken dat de sfeer tijdens zo’n evenement niet al de eerste dag door één persoon zo verpest kan worden.
Na de volgende bocht komt er gelukkig een aanmeerplaatsje. Er is een kiezelstrandje en het ligt er vol met lege kajaks. Die van onze groep kunnen er amper nog tussen.
Iets verderop staat een houten chalet met een groot terras. Er klinkt vrolijke muziek en het gelach van andere gasten komt ons tegemoet.
‘Gelukkig, dit hebben we net even nodig,’ zegt Paul. Er klinkt enige opluchting in zijn stem.
Thom springt als eerste uit de kano naast ons en loopt met zijn hoofd gebogen, nors en met grote stappen richting het chalet. Hij helpt Karin niet eens uit de kano denk ik verontwaardigd maar zie ook wel in dat ze absoluut niet op hulp van hem zit te wachten.
Paul trekt me omhoog en helpt me uitstappen. ‘Wacht hier even,’ zegt hij en hij pakt de emmer van Karin en Thom. Hij draait zich naar Karin en steekt zijn hand uit.
‘Sta mij toe Princes,’ zegt hij terwijl hij diep buigt. Karin kan niet anders dan lachen als hij bijna zijn evenwicht verliest door de zware emmer in zijn linkerhand en de onhandige scheve stand op de oever met losliggende kiezels.
Ze stapt uit en Paul opent de emmer om er een droge handdoek uit te halen. Hij slaat deze om de schouders van Karin. ‘Zo dame, even iets droog aantrekken en dan een lekker wijntje, wat denk jij Saskia?’ Hij draait zich naar me toe. Gedrieën lopen we naar het chalet, Paul in het midden. Hij heeft zijn armen rond onze schouders geslagen. Ik voel de warmte door mijn lijf trekken. En wenste dat het Chalet kilometers verder lag.

Het Chalet maakt deel uit van een camping. Het is er gezellig druk. Er lijkt geen plaats te zijn maar een groep jongelui staat op als ze ons zien naderen.

‘Zo te zien hebben jullie wel een pint verdient en wij moeten weer verder’ zegt één van hen en maakt een uitnodigend gebaar.
Dankbaar nemen we plaats op de rieten stoeltjes. De ribbels snijden in mijn billen maar ik negeer het snel als ik de ober lang zie komen met grote glazen Belgisch Bier en Ice-tea.
Ik had me niet gerealiseerd dat ik zo’n dorst heb.
Paul neemt de leiding en vraagt iedereen wat ze willen drinken en houdt de passerende ober aan.
Enkele minuten later is iedereen van een drankje voorzien. De afdaling langs de watervallen wordt uitgebreid besproken, hier en daar stevig aangedikt.
Karin zit naast me, ik kan haar gezichtsuitdrukking niet zien. Ik zie haar handen even in de reling van de stoel knijpen en in een opwelling leg ik er even mijn hand op.
Ze draait haar hoofd en kijkt me aan, tranen staan in haar ogen. Thom is nergens te bekennen. Maar goed ook. Ik denk dat niemand behoefte heeft aan zijn bravoure gedrag.

Het is inmiddels al laat in de middag en we moeten nog een stukje varen tot het eindpunt. Paul staat op en loopt het chalet in. Karin en ik lopen naar het toilet.
‘Gaat het weer een beetje?’
‘Ja, maar ik ga niet meer met die klootzak in een bootje. No way.’
Ik knik begrijpend. We verdwijnen in de wc-hokjes en ik hoor de deur opengaan en de stemmen van Kelly en Moniek.
‘Een lul is het’
‘Ja, dat heeft hij vandaag maar weer eens bewezen. Altijd op haar katten. Dat gaat een teambuilding niet veranderen hoor’.
‘En gewoon omdat ze niet inging op zijn avances’.
Zouden ze weten dat het onderwerp van gesprek hier op het toilet zit, vraag ik me af.
Snel trek ik de wc door, open de deur en loop op Kelly en Moniek af. Ik maak een veelbetekenend gebaar met mijn hoofd naar de wc-deuren en vraag dan zo opgewekt mogelijk of zij weten hoe laat we bij de eindstop zullen zijn.
Kelly opent een wc-deur en antwoordt dat ze geen idee heeft.
Moniek steekt haar hand in haar kontzak en haalt er een plastic mapje uit. Verbaasd kijk ik toe hoe zij het programma eruit haalt. Helemaal droog. Wat slim van haar.
‘Om vijf uur, dus nog een uurtje. Dat gaat nog wel lukken toch?’
‘Ik hoop het, ik voel mijn armen wel hoor en mijn rug ook.’
‘Niks gewend jij. Ik roei dagelijks als ik naar de sportschool ga’, zegt Moniek. Ik kijk haar met open mond aan.
Op dat moment komt Karin uit het toilet.
‘Sinds wanneer ga jij naar een sportschool?’ vraagt ze spits.
Dan moet Moniek hard lachen.
‘Betrapt’ en ze verdwijnt ook de wc in.
We wassen onze handen en lopen terug het chalet in.
‘Dank je voor net’, zegt Karin.
‘Graag gedaan.’
De groep staat al bij de waterkant. Thom is nergens te bekennen.
Ik kijk Paul aan en vorm het woord Thom met mijn lippen.
Hij haalt zijn schouders op.
Als Moniek en Kelly zich ook bij ons hebben gevoegd stelt hij voor dat hij alleen in een kajak gaat en dat Karin en ik samen een kano delen.
‘En Thom dan?’ vraagt Wouter.
‘Ik zie hem nergens en hij neemt ook zijn telefoon niet op. We moeten verder want onze bus staat om vijf uur klaar om ons terug te brengen naar het hotel. Hij zal zijn plan wel trekken zeker.’

Onderaards – deel 3

Posted on by in Verhalen | Leave a comment

grot

Wat vooraf ging…
Saskia is inmiddels met haar collega’s bij Adventure World waar gestart wordt met de eerst uitdaging: een kanotocht over de Ourthe. De eerste krachtmeting begint en niet alleen op vaargebied.

 

Ons groepje staat aan de waterkant en een instructeur legt uit hoe de kano’s werken. We zitten met twee personen in een kajak. Onze spullen gaan in een afsluitbare emmer en terwijl de man de kano vasthoudt, stap ik met één been in het wiebelende ding. O, niet omslaan alsjeblief, prevel ik in mijn hoofd. Dat zou een afgang zijn.

Gelukkig kan ik mijn evenwicht bewaren en zak neer in het stoeltje.
Wouter neemt achter me plaats. Onze ICT man, zou hij net zo handig zijn met roeispanen als met zijn laptop?
Thom kruipt met Moniek in een kano, Paul met Kelly, Brian met Linda, Marco vormt met Karin een team en als laatste stappen Evelien en Kees in hun bootje. Dat schommelt gevaarlijk en Evelien gilt. Kees heeft een duivelse grijns op zijn gezicht. Hij weet heel goed waar hij mee bezig is, de rotzak.

Er zijn twee parcours om te kajakken. We nemen de lange van 15 kilometer. In Petit Han is een stop voorzien voor de lunch. Dat is drie kilometer en is dus goed te doen voor de eerste stop. Wouter duwt met zijn peddel tegen de kant en we proberen een ritme te vinden. Al snel merk ik dat Wouter nog nooit eerder aan kanovaren heeft gedaan. Hij kan niet sturen en steekt zijn peddels precies op het verkeerde moment in het water. Bij zijn onhandige pogingen om de steel te draaien zodat het blad goed in het water komt, schept hij liters water in de kano. In een mum van tijd is mijn spijkerbroek zeiknat. Paul ligt dubbel van het lachen in zijn kajak als hij mijn wanhopige gezicht ziet.
‘Oefening baart kunst Wouter’ spoort hij hem aan. ‘Laat je leiden door Saskia, zo te zien heeft zij het al eerder gedaan’.
Paul en Kelly bewegen synchroon en in een mum van tijd liggen zij al aan kop. Thom en Moniek hebben het juiste ritme ook nog niet gevonden. Thom schreeuwt het ene bevel na het andere naar Moniek, die laconiek terugroept dat ze wel bij hem in dezelfde kajak zit en dus niet zo hard hoeft te roepen. Als hij niet ophoudt met het maken van de ene vernederende opmerking na de andere, legt Moniek demonstratief haar peddels stil en laat Thom alleen het zware werk opknappen.

Ondertussen is de zon al hoog aan de hemel en loopt de temperatuur aardig op.
‘Wacht even Wouter’ zeg ik over mijn schouder. ‘Even mijn trui uittrekken’.
Het bootje schommelt gevaarlijk als ik me uit mijn natte sweater wring maar Wouter is zo slim om stil te blijven zitten, peddels uit het water.
Nu er niemand in de buurt is maak ik van de gelegenheid gebruik om even de techniek uit te leggen. Ik rep geen woord over de onervarenheid, wil Wouter niet voor zijn hoofd stoten maar hang een verhaal op van hoe ik ooit geleerd heb om zo handig mogelijk te roeien om spierpijn en blaren te beperken.
Dankbaar neemt Wouter de uitleg van Saskia in ontvangst, hij wordt al zo vaak op zijn kop gezeten door die van de ontwerpafdeling omdat hij niet de vlotste van het stel is. Omdat ze afhankelijk van hem zijn door zijn enorme kennis van de computerprogramma’s blijft het bij vriendelijke pesterijen maar toch. Hij wil vandaag bij die nieuwe geen flater slaan.

Terwijl ik hardop links, rechts, links, rechts roep, komt de kajak in gang. Het sturen is nog een beetje lastig want Wouter is sterker in zijn slagen dan ik en voor we het weten, zitten we met de punt in het riet aan de zijkant van de oever.
Voorzichtig duw ik met mijn peddel in het water naar de bodem maar het is toch dieper dan ik dacht.
‘Achteruit peddelen Wouter’ zeg ik over mijn schouder. Het lukt en we komen los.
We liggen dwars op de Ourthe en de punten van de andere kajaks botsen tegen ons aan, gelukkig draaien we in de juiste richting.
Na een halfuurtje hebben we een goed ritme gevonden en halen we de rest in.
We meren aan bij een strandje van kiezels waar Paul overdreven op zijn horloge kijkt.
‘Eindelijk’ roept hij ‘we vergaan van de honger, dacht dat jullie nooit meer kwamen’.
Hij heeft zijn spijkerbroek uitgetrokken en staat in een zwemshort op zijn blote voeten in het water, vloekend omdat de steentjes scherper zijn dan hij had voorzien.
Hij helpt door de kano’s het strandje op te trekken en geeft de dames van kantoor galant een hand om uit te stappen.
Moniek komt aangelopen in haar bikini, wat een lijntje denk ik jaloers. Ze stopt haar kleding in de emmer met het deksel en loopt op me af.
‘Ging het een beetje?’
‘Het was even zoeken naar het juiste ritme, maar we zijn een prima team hé Wouter?’
‘Ja, je bent een goede stuurvrouw’ zegt Wouter met een knipoog terwijl hij ook zijn natte trui uittrekt en in het gras te drogen legt.

‘Kom’ zegt Paul, ‘de rest zit al op het terras aan een Belgische pint’
We lopen achter hem aan en mijn natte spijkerbroek schuurt onbehaaglijk langs mijn benen.
Afgunstig kijk ik naar Kees die de pijpen van zijn safaribroek afritst. De dunne stof droogt zienderogen in de zon.
Ik heb mijn bikini onder mijn kleren en besluit af te wachten wat de andere dames doen. Het idee verder te moeten varen in die natte broek is niet zo aantrekkelijk.
De ober komt eraan met schalen belegde broodjes. Voor de liefhebbers is er ook soep maar gezien de temperatuur heeft niemand daar zin in.
Voor de zekerheid neem ik nog een Immodium en bestel een colaatje. De beste remedie tegen diaree volgens mijn ex.

 

Na de lunch gaan de vrouwelijke collega’s naar het toilet. Alleen Evelien houdt haar lange broek aan, hij is van katoen en al bijna droog. Kelly komt uit het toilet in een perfecte beach-outfit, een sportief bovenstukje met een short. Karin heeft een hemdje aan met spaghettibandjes en een korte broek.
‘Ben mijn bikini vergeten jammer genoeg’ zegt ze. ‘En jij?’
‘Ik heb geen korte broek meegenomen’ antwoord ik.
‘Heb je geen bikini bij je?’ vraagt Karin.
‘Jawel, heb ik aan,’ zeg ik aarzelend.
‘Nou, waar wacht je op meid, trek die natte zooi uit.’
‘Ja, Sas, kom op,’ spoort ook Kelly me aan.
Ik stroop de natte spijkerbroek naar beneden en trek mijn natte T-shirt uit. Karin wringt het uit boven de wasbak en vraagt of ik een plastic zak in mijn rugzak heb om de natte kleren in te doen.
‘Nee, ligt thuis bij mijn korte broek’ grap ik om mezelf een houding te geven.
Kelly laat haar blik over me glijden en kijkt me dan aan.
‘Kijk eens even in de spiegel, meisje. Waar zou jij je voor moeten schamen?’
Zo, die is raak. Dat eeuwige minderwaardigheidscomplex. Vijftien kilo ben ik afgevallen het afgelopen jaar. Het begon doordat Jeroen, mijn ex, steeds vervelende opmerkingen maakte over mijn gewicht. We hadden er steeds ruzie over want ik woog al zes jaar hetzelfde. Exact hetzelfde als toen we verkering kregen om precies te zijn. Ineens was mijn Rubenslichaam niet meer goed genoeg voor meneer. Hij wilde een maatje 38 en geen 46.
Hij was ook zelf begonnen met fanatiek trainen op de sportschool. Drie, vier keer in de week. Vele avonden zat ik alleen op de bank, steeds later kwam meneer thuis. Van de spanningen kreeg ik minder eetlust en verloor ik gewicht. Toen ik uiteindelijk in maatje 38 paste, had Jeroen me verlaten voor een grietje uit de sportschool.

‘Hallo, is daar iemand?’ Kelly wapperde met haar petje voor mijn spiegelbeeld.
‘Ja, sorry.’
‘Je ziet er hartstikke goed uit hoor, lekker bruin, juiste rondingen. Niks mis mee’.
‘Maar ik ken jullie nog maar net,’ probeer ik nog.
‘We gaan kajakken Sas, niet naar het naaktstrand. Iedereen vaart vooruit dus ze zien alleen je rug.’
Ze heeft me overtuigd en ik sla mijn handdoek beschermend om mijn nek. Lachend lopen we gearmd naar buiten.
Paul fluit en zegt dat we zo in de reclamecampagne kunnen voor badkleding die Pepper probeert binnen te slepen voor het nieuwe seizoen 2013.
‘Zou je wel willen hé, baas,’ roept Kelly koket. ‘Gaat je geld kosten hoor,’ en ze loopt overdreven heupwiegend het trapje af naar het kiezelstrand.
Thom kijkt van Kelly naar Moniek en dan weer naar mij. Zijn blik glijdt van boven naar beneden en schiet heen en weer tussen ons drieën.
De rillingen lopen over mijn rug, er is iets met die man. Dan verdwijnt de rare blik in zijn ogen en even denk ik dat ik het me verbeeld heb. Te veel naar enge films gekeken zeker.

Onderaards – deel 2

Posted on by in Verhalen | 3 Comments

grot

 

 

deel 2

Wat vooraf ging: Saskia is opgehaald door haar nieuwe baas voor het teambuildingsuitje. Ze komen net aan op de parkeerplaats van “Peppers” het reclamebureau.

Daar staat een bus klaar. De teambuilding begint direct met gezamenlijk vervoer. Het is een VIB-bus en de geur van koffie komt me tegemoet terwijl ik instap.
Het voordeel van zo’n VIP bus is dat je niet met twee naast elkaar zit maar in een ovale zitbank waardoor je met een groepje kunt kletsen. Snel overzie ik waar ik het beste kan gaan zitten, een plaats waar ik rechtdoor rijd om wagenziekte te vermijden. Ik zie een leuk plekje naast Moniek van de receptie.
‘Hoi Sas’ begroette Moniek me hartelijk. ‘Heb je er zin in?’
‘Goedemorgen Moniek, ik ben eigenlijk best zenuwachtig. ‘Dit is mijn eerste teambuildingsactiviteit en ik ben niet zo sportief aangelegd.’
‘Joh, maak je niet druk, het gaat om de gezelligheid’ zegt ze bemoedigend.
‘Nou daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.’ Thom is net de bus binnengestapt en heeft de laatste woorden van Moniek op gevangen.
‘Dit is een serieuze aangelegenheid dames, en het komt echt aan op vertrouwen in elkaar om bepaalde proeven te doorstaan.’
Moniek en ik kijken elkaar even aan en ik voel de vage steken in mijn buik.
‘Goeie s’morges, deze morgen.’ Kees stapt in, grote rugzak in zijn hand. Hij draagt een kakigroene fleecetrui met mouwloos vestje erover en de bekende afritsbroek met tien zakken eronder. Hij heeft een petje op van een trekkersmerk en een flesje isotone-drank zit in het zijvak van zijn rugzak. Volgens mij heeft hij als jochie heel wat uren bij de scouting doorgebracht, hopelijk word ik bij hem ingedeeld.
Achter hem komt Brian door het gangpad gelopen. Hij ploft naast me neer. Brian heeft het sportieve kledingadvies letterlijk opgevolgd in zijn Adidas trainingspak. Het busje stroomt vol. Iedereen is op tijd, stiptheid staat hoog in het vaandel bij ‘Pepper’.

De chauffeur heet Michel en namens Pepper en de busmaatschappij heet hij ons van harte welkom.
‘Suggesties voor muziek en temperatuur van de airco zijn van harte welkom. Ik wens u allen een goede reis en voor later een vruchtbare teambuildig’. Hij is onze vaste chauffeur de komende twee dagen en regelt alles met de organisatie in de Ardennen.

De bus vertrekt en al snel zit iedereen gezellig met elkaar te kletsen. Moniek werkt al vanaf de start bij ‘Pepper’ en vertelt me enkele leuke anekdotes. Kees behoort ook tot het meubilair, zoals hij zichzelf lachend noemt en voegt smakelijke details toe. We lachen en waarschijnlijk toch iets te luidruchtig voor degenen die niet zo vroeg al op hun best zijn. Brian zit naast Thom aan een tafeltje van vier met Paul en Kelly. Omdat Brian en Thom in de achteruitrij positie zitten kruisen onze blikken elkaar.
Even dimmen Sas, spreek ik mezelf in gedachten toe. Je bent de nieuweling en eerst even de kat uit de boom kijken.

Bij Roosendaal verlaat het busje de snelweg en volgt een provinciale weg richting Antwerpen. Ik snap het niet zo goed maar als de chauffeur even later net over de grens bij een bakker stopt grijpt Paul de microfoon en zegt
‘Even jeugdnostalgie’.
‘Mijn moeder wilde nooit door België rijden zonder verse koffiekoeken’.
Het is 07.00 uur in de ochtend en de hele bakkerswinkel staat vol, mensen staan zelfs buiten in de rij. Ongelooflijk. Dat zie je in Nederland toch niet.
Op het pleintje voor de kerk stappen we even uit, benen strekken en rookpauze voor Thom en Karin.
Na een kwartiertje komt Michel met een paar zakken aanlopen.
‘Wie lust er allemaal koffie?’ vraagt Moniek.
Ik pak de bekertjes koffie van haar aan en enkele minuten later is iedereen voorzien. Overheerlijke geuren vullen het gangpad en al snel zit iedereen te smikkelen van een ovenverse koffiekoek. De mijne is van bladerdeeg met poedersuiker en roomvulling. Een dikke klodder dreigt eruit te vallen en snel lik ik hem op met mijn tong. Thom zit me broedend aan te kijken, ik word er een beetje ongemakkelijk van. Het duurt maar een seconde, dan lacht hij en zegt ‘zo te zien smaakt het wel hé dames? Ditmaal geen gezeik over – “ik moet aan mijn lijn denken”!’
Moniek zit onder de poedersuiker en probeert het van haar zwarte T-shirt te kloppen maar het wordt er niet beter op.
De blik van Thom hangt nu aan de borsten van Moniek en hij kijkt me brutaal aan als hij mijn blik vangt.
Snel kijk ik uit het raam, we rijden door enkele typisch Belgische dorpen. Alleenstaande huizen in allerlei bouwstijlen. Lange uitrekte dorpsstraten met vooral bakkers en apotheken.
Dan draaien we de snelweg op, richting Antwerpen.

Naast me zit Moniek te knikkebollen, even later rust haar hoofd op mijn schouder. Kees zit te lezen op zijn E-reader en Wouter zit op zijn Ipad te surfen op internet.
Paul, Thom, Karin, Brian en Kelly zijn in discussie over de laatste opdracht van een grote klant. Ik laat het gesprek aan me voorbij gaan en sluit ook mijn ogen.

Ik word wakker als de bus stopt op de parkeerplaats van een tankstation. Het is een groot tankstation en er staan veel vrachtwagens met dichte gordijntjes in de cabine. Zou je op zondag niet mogen rijden, vraag ik me af. We stappen uit. De dames lopen allemaal richting toilet. Paul ook maar sommige van de mannen verkiezen toch het wildplassen. Ik moet lachen om deze jongensachtige uiting van machogedrag.
De toiletten zijn redelijk schoon, valt niet tegen. Terwijl ik mijn handen was kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Oei, wat een wit smoeltje. Snel knijp ik wat in mijn wangen en vang nog net de lachende blik van Kelly terwijl ze achter me komt staan.
‘Laat geworden gisteravond?’ vraagt ze terwijl ze in haar tas rommelt.
‘Nee, niet echt maar slecht geslapen’ zegt ik.
‘Hier’ zegt ze en reikt me een kwastje aan. ‘Doe maar, een beetje kleur kan geen kwaad’.
Dankbaar pak ik het kwastje aan en brengt wat rouge aan op mijn bleke wangen. Het resultaat is direct zichtbaar en ik ben blij met deze attente nieuwe collega.
Nu nog wat lippenstift, deze zit in mijn broekzak en is een beetje zacht geworden van de warmte. Voorzichtig, om hem niet te breken, breng ik de lippenstipt naar mijn lippen en wrijf daarna de hoekjes van mijn mond schoon met mijn wijsvinger.
‘Je kan beter een kwastje gebruiken, kijk’ zegt Kelly terwijl ze perfect haar volle lippen kleurt. Het ziet er zo strak uit alsof ze eerst een potloodlijntje heeft getrokken.
‘Dat ziet er inderdaad veel netter uit’ geef ik toe en verontschuldig me dan dat ik alleen het hoogstnoodzakelijke heb meegenomen omdat ik een hekel heb aan een handtas. ‘Portemonnee en lippenstift zitten in mijn broekzak’ zeg ik terwijl ik op mijn zakken klop. ’En een kam gebruik ik nooit.’

We lopen terug naar de bus, we zijn de laatsten en worden hartelijk gepest.
Er wordt wat van plaatsen gewisseld en nu zit ik naast Kelly, John, Evelien en Brian. Allen werkzaam op de ontwerpafdeling.
Brian laat foto’s van zijn tweeling zien. Ze zijn twee. Schattig stelletje, een jongen en een meisje. Ze lijken sprekend op hun vader zo te zien. Zijn vrouw zit in de verpleging, werkt voornamelijk in de weekenden en Brian werkt een dag in de week thuis zodat ze geen oppas nodig hebben.
‘En jij Saskia, heb je kinderen?’

‘Nee, daar is het nog niet van gekomen’ antwoord ik.
‘Heb je wel een relatie?’ vraagt Brian.
‘Niet meer, na zes jaar hebben we er een punt achter gezet.’ zeg ik en probeer zo te klinken dat er geen vragen meer volgen.
‘Hoe kwam het?’ Opzet mislukt.
‘Als je er liever niet over wilt praten hoeft het niet hoor’ haast Brian zich te zeggen.
‘Hij had een ander’ zeg ik en dat zorgt voor een ongemakkelijke stilte.
Ik voel Thom naar me kijken maar het is Paul die me redt.
‘Jongens, geen vragenvuur voor onze nieuwe dame, ze zit nog in haar proeftijd, straks vlucht ze weg’ en breekt hiermee de spanning.
Het gesprek gaat over op vakanties en andere veilige onderwerpen en dan zijn we op plaats van bestemming. Het busje stopt voor een grijs hotelletje ‘La Passerelle’ staat er op de buitenkant. Er staan enkele auto’s. Aan de overzijde is ook een grijs gebouw, vrij modern, wat er blijkbaar bij hoort.
We stappen uit en pakken de spullen uit de laadruimte. Michel is al aan het inchecken. Ik deel mijn kamer met Moniek. Gezellig.
Er is niet veel tijd om onze kamer te bekijken want we moeten snel door naar het naburige dorpje voor de kano’s. Het hotel ligt aan een riviertje waar het water kabbelend voorbij stroomt. Dat ziet er nog redelijk rustig uit, stel ik mezelf gerust. Het zal allemaal wel goed komen.

Met mijn rugzak op schoot kijk ik uit het raam naar de prachtige omgeving. Zo dicht bij huis en zo anders. We rijden door het kleinste dorpje van België: Durbuy. Prachtig. Ik hoop dat we nog tijd krijgen om hier rond te lopen vandaag of morgen.
Even later komen we bij Adventure World. Een hoge klimmuur is behangen met jongens en meisjes in tuigjes die via gekleurde kleiachtige vormen zich omhoog werken.
Mijn buik trekt weer samen.

 

Onderaards – deel 1

Posted on by in Blog, Verhalen | 1 Comment

grotProloog

Pieter van Torre trekt de overall over zijn dienstkleding en zet de helm met lamp op die hij van het survivalteam van Adventure World krijgt aangereikt. Achter hem staat Max al klaar met zijn speurhond aan de lijn. De hond ruikt aan een spijkerbroek van de verdwenen Saskia en Moniek. Ze worden al vier dagen vermist na een teambuildingsuitje.
Hij knikt kort naar de instructeur en ze lopen naar de ingang van de gang die hen door het grottenstelsel zal leiden. De instructeur is een ervaren speleoloog en werkte op de dag van de verdwijning, sterker nog… hij heeft de groep begeleid op de tocht door de nauwe openingen naar de Romegrot.
De man die bij hen was, Thom, is terecht maar ligt opgenomen op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis totaal in de war. Van de meiden ontbreekt tot nu toe elk spoor.

Dag 1

Zaterdag 15 juni, 05.00 uur.

De wekker staat te piepen, ik mep met mijn hand het irritante geluid uit, sla het dekbed open en sta op. Een druk op de knop laat het rolluik langzaam omhoog kruipen en ik kijk naar buiten. Het ziet er droog uit. Ik loop de badkamer in, draai de douchekraam open en trek mijn nachthemd uit. Het warme water stroomt gewelddadig over mijn haren, gezicht en schouders. Ik ben zenuwachtig, straks word ik opgehaald voor een teambuilding in de Ardennen met mijn nieuwe collega’s van reclamebureau ‘Pepper’ waar ik sinds twee weken werk.Het bedrijf is drie jaar geleden opgezet door twee vrienden. Paul, een jonge knappe, zelfverzekerde dertiger die ondanks zijn jolige voorkomen respect afdwingt bij het personeel. En de rustige Thom, verantwoordelijk voor de financiën.
Met nog twee administratieve medewerkers, een receptioniste, een zestal ontwerpers en een ICT-er en mijn aanstelling als managementassistente is het team weer compleet. Er waren enkele wisselingen geweest en daarom heeft Paul besloten dat het een leuk idee zou zijn om een teambuildingsdagje te organiseren in de Belgische Ardennen om elkaar op een sportieve wijze beter te leren kennen.
Zeer spannend allemaal en ik ben vannacht al een paar keer naar het toilet gemoeten van de zenuwen want ik moet niets hebben van smalle wandelpaden op heuvelachtig terrein en sporten is mijn ding niet. En in donkere vochtige grotten tussen allerlei ongedierte kruipen trekt me al helemaal niet. Wat zou ik mezelf graag ziekmelden, maar dat is natuurlijk ondenkbaar.

De douche heeft me goed gedaan en terwijl ik me afdroog bedenk ik wat ik aan zal trekken. Sportieve kleding stond er op de uitnodiging. Maar ik vertik het om een campingsmoking aan te trekken. Gewoon een stretchspijkerbroek, T-shirt en mijn favoriete sweater van Superdry lijkt me wel geschikt.
Snel smeer ik een paar boterhammen op, zet een mok onder het Nespresso apparaat en giet melk in de opschuimer. Ik moet toch proberen even wat te eten. Na het ontbijt prop ik snel wat schoon ondergoed, een regenjack, badlaken en waterschoenen in de rugzak die ik gisteravond nog even bij mijn broertje ben gaan lenen. Twee flesjes water en een paar evergreens zijn mijn noodrantsoen. In een kleine trolley zitten nog extra kleren, een leuk jurkje en pumps voor het diner, toilettas en nachthemd.
Buiten toetert een auto en ik kijk door het raam. Paul staat beneden in zijn glanzende BMW op me te wachten.

Vlug spuit ik nog wat parfum op, pak mijn sleutelbos en zonnebril en twijfel even of ik mijn mobieltje zal meenemen. De Iphone is gloednieuw en ik heb er lang voor moeten sparen. Ik besluit het ding niet mee te nemen en loop snel met mijn bagage de voordeur uit voor ik me bedenk.
‘Goedemorgen schoonheid, wat ruik je lekker’, begroet Paul me terwijl hij de deur van zijn auto galant voor me openhoudt en mijn spullen aanpakt. Hij heeft gelukkig ook een spijkerbroek aan en een sportieve trui.
‘Ook goedemorgen’ antwoord ik enigszins overdonderd. Zo amicaal, ken hem net.
Er klinkt muziek van de Style Council door de boxen en ik zak heerlijk weg in de luxe lederen stoelen.
‘Zit je goed? Dan vertrekken we.’
‘Ja dank je’ antwoord ik en kijk naar buiten. Paul is gelukkig niet zo’n prater zo vroeg in de ochtend. Handig voegt hij in en geeft een stoot gas. De auto glijdt vooruit en binnen een kwartier rijden we het parkeerterrein op van kantoor.