Het is maandag, en ik ben in mijn geliefde Knokke. Ooit hadden wij hier een appartement, voordat de crisis toesloeg. Vele weekenden heb ik hier doorgebracht met mijn gezin. Wandelend over de boulevard gedurende alle jaargetijden, zware stormen trotserend, terwijl het zand hoog opgewaaide en vlokken zeeschuim ons rond de oren vlogen. Of fietsend in de verwarmende lentezon, langs het Zwin, over het mooi aangelegde fietspad naar Cadszand en weer terug. En heerlijk liggen bakken op een gestreept strandbedje verscholen achter een windscherm tijdens de zomermaanden. Verlekkerd kijken naar de prachtige etalages met prijzen die voor ons niet waren weggelegd maar dat deerde niks. Genietend van een heerlijk ijsje van Glacier de la Poste, met warme chocoladesaus van echte Belgische chocolade.  Ja, Knokke is voor mij ‘the place to be.’

Vandaag heb ik mijn oudste zoon weer afgezet bij het internaat in Knokke waar hij al zo’n vijf jaar wekelijks van maandag tot vrijdag verblijft en zijn middelbare school volgt. Om half twee vanmiddag heb ik een gesprek op deze school. Ik ben hier dus al van kwart over acht en moet me bezig zien te houden. Het is koud en zo vroeg op de ochtend trekt een strandwandeling me (nog) niet. Ik ga naar de bibliotheek c.q. het Cultureel Centrum Scharpoord. Volgens zoonlief kan ik daar vanaf half negen in de studiezaal terecht met mijn laptopje en heb ik de hele ochtend om te schrijven. En wat is meer inspirerend dan schrijven terwijl je omgeven wordt door duizenden boeken?

De bibliotheek is nog gesloten, gelukkig zijn de toiletten wel open en ik treuzel wat met een spelletje Candy Cruz (ik vervloek degenen die me ooit uitgenodigd heeft hieraan deel te gaan nemen…) en om klokslag negen uur loop ik de trap op naar de studiezaal. Ik neem plaats tegenover twee jeugdige studenten  met hun Apple en installeer mijn laptop en meegebrachte studieboeken van de schrijfacademie. Dan hoor ik een stem achter me: ‘Excuseer mevrouw, de studiezaal is alleen voor studenten.’ Ik draai me om en zeg met een glimlach op mijn beste Vlaams:  ‘ik wil juist aan mijn huiswerk beginnen.’
‘Nee sorry mevrouw, het is voor jonge studenten, volwassenen mogen ’s middags komen.’ Ze kijkt onverbiddelijk.
Teleurgesteld pak ik alles weer in en stap in mijn auto. Ik rijd naar mijn favoriete koffietentje maar dat is gesloten. Langzaam schuim ik de Lippenslaan af op zoek naar een tentje dat open is en waar ik de komende uren durf door te brengen op één of twee Latte Macchiato’s. De crisis is tenslotte nog niet voorbij.

Knokke slaapt nog. Januari is een stille maand. Gelukkig zie ik licht branden in Brazila. Een koffiebranderij annex coffeeshop.  Nee, geen zakjes met wit poeder, maar balen verse koffiebonen en heerlijk geurende verse theeblaadjes.

Ik neem plaats aan een tafeltje, prachtige zwoele gitaarakkoorden vullen de ruimte en nog voor ik mijn koffie bestel heb ik al aan de uitbater gevraagd welke CD hij op heeft staan.  ‘Dat is “Quatros Ventos – Flôr do Mar”, mevrouw.’
‘Wat een prachtige muziek meneer. De laatste keer dat ik hier was vond ik de muziek ook al zo mooi, toen had u “Mariza” opstaan’. Hij lacht en knipoogt als bezegeling tussen mensen die mooie muziek waarderen. En zoals het een goed gastheer betaamd, klinkt een uur later de heerlijke fadomuziek van “Transparente van Mariza” door de boxen.

Meer heb ik vandaag niet nodig, schrijven zal me hier ook zeker lukken. Ik kijk al uit naar de volgende rapportbespreking op school.