Archives for obesitas

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.

 

De maat is VOL – deel 13 De dikke en de dunne

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is zover. Ik heb een operatiedatum gekregen. Op maandag 25 februari begint mijn nieuwe leven. Als ik iedereen moet geloven die mij voorgegaan is, zal ik heel blij worden met dit nieuwe leven. En verander ik van de dikke in de dunne. 

 

 

Dinsdag 8 januari had ik de screeningsochtend in de bariatrische kliniek. Een indringend gesprek met de diëtiste, daarna met de psycholoog, de fysiotherapeut en uiteindelijk met de chirurg. De eerste drie hadden hun toestemming gegeven. Ik was een geschikte kandidaat voor een Gastric Bypass Operatie. En dan vraagt de chirurg “Welke ingreep heeft uw voorkeur?”.  Natuurlijk had ik mij van te voren al goed verdiept in de voor- en nadelen van alle mogelijke ingrepen. Ik had me voornamelijk gericht op de nadelige gevolgen. Die kregen voorrang op de voordelen. Wat raar eigenlijk he? Maar goed, thuis was ik ervan overtuigd dat de mini-gastric bypass voor mij de voorkeur had.

Maar hoe wonderlijk werkt een mensenbrein op het moment dat het een keuze krijgt. En vooral de tijd daarna… nadat je je voorkeur hebt uitgesproken. Dan slaat de twijfel toe. En ga je weer op internet alles opzoeken en bijt je je vast in de meest nadelige complicatie…. Die bij nog meer Googlen bij <2%  van de patiënten blijkt voor te komen en dan ook nog eens met medicatie of in het uiterste geval met een kleine ingreep verholpen kan worden.

Dus. Ik ga niet meer op internet zoeken, ik ga niet meer luisteren naar allerlei verhalen. Ik ga voor dat nieuwe gezondere leven. En ik weet donders goed wat ik daar allemaal voor moet gaan laten. Maar wat ik ervoor terugkrijg, en hoe de kwaliteit van mijn leven zal verbeteren…. Hoe dat voelt… dat vertel ik in de blogs na 25 februari. Tot die tijd ga ik genieten van de slapsticks van de Dikke en de Dunne. Toevallig is er een nieuwe film uitgebracht waar ik woensdag met mijn ventje van ga genieten. Tot l@ater.

 

De maat is VOL – deel 12: (af)Vallen en Opstaan

Posted on by in Blog | 4 Comments

 

Het is zover. De noodklok is geluid. Een knoop wordt doorgehakt. Definitief. Geen weg terug, (af)vallen en weer opstaan.

 

 

 

Degenen die mij gevolgd hebben via mijn website www.vertelles.com of FaceBook weten dat ik al enige jaren een strijd voer met mijn lichaam. Niet alleen qua gewicht maar ook met allerlei (aanverwante) kwalen zoals ontstekingen, hoge bloeddruk, knie-, achillespees- en rugproblemen. Halfslachtige afvalpogingen maar ook serieuze aanpak via andere eetgewoonten en sporten, wat dan weer afgestraft werd met nog meer pijn en ontstekingen waardoor ik moest stoppen met bewegen en alle moeizaam kwijtgeraakte kilo’s zich weer zelfgenoegzaam tegen mijn lichaam vlijden.

Mijn volle lichaam, door velen gekoesterd en bemind omdat het zo lekker zacht is, en onder het gezegde ‘dikkertjes zijn vaak gezellige mensen’ mooi verpakt is.
Ik kan je echter vertellen dat het chagrijn wel degelijk aanwezig is, vanbinnen! Ik verbijt mijn pijn en teleurstelling en lach mijn frustratie weg. En ja, ik probeer toch positief te blijven want zo wil ik in het leven staan.

De afgelopen twee jaren hebben diverse artsen waaronder mijn cardioloog, longarts en huisarts me een Gastric Bypass operatie aangeraden. Ik was boos op hen, en nog bozer op mezelf. “Nee, ik wil niet in een gezond lichaam laten snijden. Door de ingreep wordt je maag kleiner… ik zelf ook wel voor elkaar krijgen daar is geen ingreep voor nodig.”

Enkele weken geleden was ik bij mijn reumatoloog. Nee, jullie hebben geen diagnose gemist. Er is gelukkig geen sprake van reuma maar wel van artrose  (versleten wervels en gewrichten). En wat kapot is, is kapot.
“Meer schade kunt u voorkomen mevrouw, als er gewicht afgaat. Uw bmi is 40, suiker ligt op de loer.” Haar blauwe ogen probeerden haar ijselijk strenge woorden ietwat te verzachten.
“Valt u uzelf niet zo streng (mooi he dat Belgisch taaltje), u heeft echt wel pogingen ondernomen om uw lichaam gezonder te krijgen maar soms lukt het niet door andere oorzaken. Ik ga u doorverwijzen naar een endocrinoloog en de bariatrische kliniek, ofwel de obesitaskliniek. Het gaat niet om snijden in een gezond lichaam. Uw lichaam is namelijk verre van gezond.” Tranen kwamen onvermijdelijk. “U ligt nog niet op de operatietafel mevrouw, maar ga serieus deze mogelijk overwegen en inlichtingen inwinnen. Ik heb vier patiënten die pijnvrij zijn na deze ingreep, het is niet voor niets een specialisatie geworden.” Ze gaf me een stevige handdruk en vroeg me over drie maanden terug te komen.

Mijn hoofd is in oorlog. Mensen in mijn omgeving ook. Man en kinderen moedigen me aan: doe het mama, het is de enige en juiste manier om een beter leven te krijgen. Zelfs mijn lieve echtgenoot die mij zo graag ziet en elke kilo koestert kwam met een artikeltje van ‘Willemijn uit Gooise Vrouwen’ die zich beter voelt dan ooit na haar ingreep. En ik ben de Willemijn van onze straat. Een duidelijker signaal kon er niet komen.

Maar andere mensen in mijn omgeving kwamen met verhalen over mensen die zo afzagen na een ingreep…. Ik heb geen telefoonnummers gekregen om zelf eens wat vragen te stellen….

Wel heb ik zelf een onderzoek ingesteld en gesprekken gevoerd met vijf mensen die net als ik ook geworsteld hebben en uiteindelijk tot deze ingrijpende ingreep en evenzo ingrijpende beslissing zijn overgegaan. Alle vijf hadden ze geen spijt, alle vijf zeiden “we hadden het veel eerder moeten doen.” Ze voelen zich fitter, zitten beter in hun vel en zijn van een groot aantal klachten af. Natuurlijk vroeg ik hen ook naar de nadelen, want die zijn er zeker. Aangezien ik geen alcohol drink lijken voor mij de nadelen zeer goed te overzien. Levenslang opletten op wat je eet, dat is niet anders dan bij een dieet wat je succesvol wilt voortzetten toch? Levenslang opletten moeten ook suikerpatiënten en hartpatiënten. Alleen zal ik nu voorkomen dat ik een suikerpatiënt of hartpatiënt wordt of blijf. Gelukkig hebben deze vijf geïnterviewde ervaringsdeskundigen zich spontaan als coach aangeboden. Hoe lief is dat!

Ik bestrijd dat een gastric bypass de makkelijkste oplossing is, en degene die van me houdt moet me steunen in plaats van nog meer bagage in mijn te zware rugzak proppen. En wie het zelf niet ondergaat, kan er ook niet over meepraten. Ik  heb niks aan goedbedoelde bewaren van ‘horen zeggen’.

Dinsdag 11 december was de eerste voorlichtingsbijeenkomst. Daar ging ik samen met mijn ventje luisteren en (af)wegen. En heb ik besloten door de gaan naar stap 2. Inmiddels heb ik vele vragenlijsten ingevuld voor de diëtiste, fysiotherapeut, psycholoog en obsesitasverpleegkundige/nurse-practitioner. Op 8 januari 2019 heb ik gesprekken met al deze specialisten, zij gaan advies uitbrengen aan de chirurg die dan met een operatiedatum komt of een vervolgtraject.  Vallen en opstaan, vooruitgaan!