Archives for overgewicht

De maat is VOL deel 7 – geen PretjePark

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Onze vakantie begon dit jaar met een bezoekje aan Europapark. Het grootste en tofste pretpark van Europa. Met fenomenale achtbanen.

 

 

 

Het was voor mij de derde keer dat ik ging, mijn man en kinderen waren een keer met drieën geweest dus het was nogal een schok dat ik in de houten achtbaan mijn stoeltje moest verlaten omdat de beugel niet dicht ging. “Je was niet de enige hoor Elles”, zei mijn man liefdevol en enigszins troostend. “Maar misschien moet je toch een paar kilootjes afvallen.”

Bij de achtbaan der achtbanen, de befaamde Silver Star, kon ik al voor de wachtrij van een uur, uittesten of ik in het stoeltje paste. Gespannen keek mijn gezin toe, iedereen was blij toen de beugel dicht klikte. In mijn beste Duits zei ik tegen de man bij de ingang die met de meetlat gereed stond: “Der Stuhl passt.” Als hij mijn grijns kon meten was die zeker 5 cm.

Hij keek me vorsend aan: “Viermal?” Ik keek hem niet begrijpend aan. Had ons hele gezin moeten passen? Hij gebood me te volgen en in de pas stoel plaats te nemen. Hij klikte de beugel dicht. Drukte nog eens. “Es geht”, zei ik lachend… Tot hij verder drukte en hoofdschuddend de hendel weer los maakte. “Es must viermal sein, sorry.”  Scheiße. “Gaan jullie maar hoor”, zei ik dapper “ik vond hem toch al te eng.” Een uur zat ik op een bankje naar de opgewonden en gillende mensen te kijken.  “Durf je ook niet?” vroeg een dame naast me. “Nee, ik pas niet in het stoeltje”. Het bleef doodstil naast me.

Volhardend ging ik nog mee in de Blue Fire, samen in de wachtrij is toch gezelliger dan alleen op een bankje. Ik nam plaats en moest opnieuw uitstappen. Tot mijn grote verbazing moest Sven ook uitstappen, die is superslank. “Du wirst mitkommen” gebaarde een vriendelijke man en we mochten plaatsnemen in de achterste stoeltjes. Die waren breder. Ik genoot met volle teugen van de rit. We hebben deze achtbaan natuurlijk meerdere malen overgedaan.

Na twee dagen gingen Sven en Max terug naar huis, ze willen niet meer met ons mee op vakantie. Gérard en ik begonnen aan onze reis naar Italië.  Weekje strandvakantie, bezoekje Venetië, het was heerlijk. Daarna paar dagen Salzburg en via Monschau naar Spa Francorchamps. Daar werd ons gezin weer herenigd.

Onze tribuneplaats bevond zich bij Eau Rouge. Een forse wandeling van de parkeerplaats en een fikse klim. Aan het eind van de dag was de klim naar P2 zo erg dat ik het haast niet kon redden. Mijn man, die zo van mijn bourgondische rondingen houdt, zei nu toch vrij ernstig: “Schat je zult echt iets aan je conditie moeten gaan doen, dit is niet goed.” Thuisgekomen wogen we onze vakantiezonden. Het was bij mij slechts 1 kilo maar het voelde als tien. Vandaag heb ik me aangemeld bij de Weight Watchers. Pannekoek gaat me helpen, zij is er al 10 kg mee kwijtgeraakt omdat ze door het invullen va de app bewuster is gaan eten en keuzes maakt. Voor het eerst vulde ik mijn dagkaart in.  Ik dacht dat ik vandaag niet veel gegeten had maar zat toch al boven het toegestane aantal punten… Het punt is gezet.

 

De maat is VOL – deel 2 – Minderen

Posted on by in Blog | 1 Comment
Het is alweer een maand geleden dat ik hier met de billen bloot ging. Figuurlijk dan natuurlijk. Want het draait uiteraard om mijn figuur. Het gaat niet om mijn billen, die gaan er nog mee door, vind ik zelf.

 

 

Ik zie ze nooit als ik in de spiegel kijk, dat scheelt. Nee even serieus nu. Mijn gewicht dus, iets boven de toegestane snelheid op de wegen rond de randstad. Of mag je daar 100 in plaats van 120? Anyway.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn eerste bezoek aan de diëtiste. Dat was op 15 maart 2017. Vol goede moed stapte ik buiten. Ik had geen streng dieet meegekregen maar ze had een boekje opengedaan over mijn eetgewoonten. In dat boekje stonden plaatjes over de grote van de porties die je van iets eet. Bovenste rij was voor de anorexia gevallen, de middelste rij was normaal. De onderste rij… nou, bij puree draaide ik nog even de bladzijde om… daar stonden de groenten. Beschaamd wees ik het laatste vakje aan in de onderste rij. Ook bij biefstuk zat ik in de onderste rij. Het was overduidelijk. “Elles, je moet de porties halveren.”

Twee weken later kreeg ik uitleg over vetten en suikers en kreeg ik een eet-advies en een richtlijn voor aantal calorieën. Dat viel voor mijn lengte en gewicht voorlopig best mee. Langzaam zou mijn lichaam gaan wennen aan kleinere porties en gezondere tussendoortjes. Ik mocht best éénmaal per week een smoske van de broodjeszaak uit Essen. Maar dan geen half stokbrood, maar een pistoleke. Het beleg was gelukkig goed: gegrilde kip met augurk en een heel klein beetje cocktailsaus. Dat kon zo blijven. Ik nam geen uitgeperste sinaasappelsap meer mee (1 glas is drie of vier porties fruit!) maar twee bakjes gesneden mango en ananas. Aangezien ik een fruitallergie is mijn keuze is zeer beperkt. Verder had ik als lunch een salade met tonijn of wat koude rijst met boontjes en kip. De eerste week had ik barstende koppijn: ontwenningsverschijnselen van de suikerverslaving.

Echter, toen kwam onze vakantie eraan. All-inclusieve in een zonnig land, aan het strand. Niet verkeerd. Maar als je van lekker eten houdt, is het alsof je de kat op het spek gaat binden. “Probeer gewoon te genieten, niet aan lijnen te denken. Het zou mooi zijn als je hetzelfde weegt als nu en probeert om niet aan te komen”, zei lieve Lieve. (zo heet ze hé, mijn voedselcoach). We noteerden op 28 maart samen de teller van de weegschaal, zij in haar computer; ik in mijn hoofd: one hundred and twenty-two (gelukkig speelden we geen Dart).

 

 

De maat is VOL

Posted on by in Blog | 9 Comments

Voor degenen die mij kennen zal dit geen verrassing zijn. Erger nog, ze zullen het stiekem vast gedacht hebben en vriendinnen die om me geven, hebben het al lang eerlijk tegen me gezegd.

 

 

Elles, je moet er iets aan doen.
De cardioloog vertelde me twee jaar voorzichtig dat het beter zou zijn dat mijn gewicht wat naar beneden zou gaan (met ander woorden: u moet afvallen). Een jaar geleden kwam ze iets krachtiger met het advies dat bewegen in samenspel met advies van een diëtiste misschien zou helpen, ze schoof discreet twee visitekaartjes vooruit.

Tijdens de laatst controle constateerden we beiden dat het status quo was.  Mijn BMI bevond zich in fase rood: morbide. Alarmbellen.
Ik schrok maar de werkelijke motivatie kwam vanuit andere hoek. Goed voor jezelf zorgen is moeilijker dan voor een ander. Maar juist die ander, die gaf de genadeklap.

Een goede vriendin van me is ernstig ziek, zij zou hemel en aarde bewegen, alles op alles zetten om terug gezond te worden maar er is niks wat zij kan ondernemen. Ze heeft het niet zelf in de hand. Ik, daarentegen, had een waarschuwing gehad en had deze opzij geschoven. Ik moest me schamen.

Potverdikkeme, Jansen. Een schop onder je kont moet je krijgen. Dus de maat was vol. Letterlijk want mijn favoriete kledingmerk gaat niet verder dan IV. En dat heb ik nu. En mijn favoriete kledingwinkel in Essen gaat sluiten. Teken aan de wand? Ja. Wil ik in Essen kleding kunnen kopen moet ik dus een paar maatjes kleiner.

Ik maakte een afspraak bij de diëtiste. Haar naam is Lieve Snoecks. Ik ging gisteravond naar haar toe.

Haha, ik lag al direct dubbel (voor zover dat gaat met die vetrollen) want mijn schrijversfantasie sloeg natuurlijk al op hol.

Snoecks; ze had beet, deze big fish wilde bijten en zij zal niet meer loslaten. Ik zag het aan haar gezicht.
Lieve; oké ze is heel aardig.
Magerbeek 33: hoe toepasselijk. Het huisnummer is het aantal kilo’s dat moet verdwijnen.
Ze woonde in het laatste huis in een doodlopende straat, ook dat vond ik zeer symbolisch. Er is geen weg terug.

Ik gaf bij binnenkomst direct aan dat ik niet wilde lijnen. “Ik wil een ander eetpatroon, dat de rest van mijn leven goed vol te houden is. Inclusief wel eens wat lekkers.” En anderhalf uur later was ik om. Ik ben vandaag halfslachtig goed gestart. Ik kocht volkoren brood en rosbief. Geen suiker in mijn koffie. Jammer dat ik toch gekozen had om met mijn cabriootje naar de bakker te rijden, terwijl mijn fiets in de garage stond…

Ach, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Maar het feit dat ik dit hier deel in een column wil toch wel zeggen dat het serieus is, beste mensen. Nu kan geen smoesjes meer verzinnen. Daar tegenover verwacht ik wel enige aanmoediging en schouderklopje van jullie. Ik hoop dat ik in de juiste maat kan komen en blijven.