Archives for sporten

Van de Dikke naar de Dunne – Goed in je vel

Posted on by in Blog | Leave a comment

Gisteren ging ik weer trainen bij de fysio in mijn woonplaats Essen. Ik was dit keer om 19.30 uur ingeboekt en het was een drukke bedoening en verre van saai. Mijn fysiotherapeute annex personal trainer had vier klantjes tegelijkertijd in plaats van de gebruikelijke twee. Dat gaf de nodige ambiance omdat ze zelf ook aan topsport deed die avond.

 

Topsport

De ene heb ik al vaker gezien, het is een man van rond de 30/35 en is slank. Hij beweegt vrij houterig en krijgt de moeilijkste oefeningen van ons allemaal en ik heb enorme bewondering voor hem. Je ziet dat hij pijn heeft maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. De andere jongeman is denk ik een voetballer of sporter met een sportblessure, hij spreekt geen Nederlands. Het valt voor onze PA niet mee om hem allerlei lastige oefeningen uit te leggen in het Engels.
Vandaag was er een nieuwe klant, een oudere man. De oudste in de oefenzaal. Hij stond voor mij op in de wachtkamer en liep de oefenzaal in, zijn kaki broek met vele zaken hing op half elf.  Hij sjokte op zijn sandalen naar de loopband. “Willy, ge gaat eerst tien minuten warmlopen op de band”, legde Nathalie uit. [Willy is niet zijn echte naam natuurlijk (privacygevoelig) maar ik vind hem wel toepasselijk.] “Ik zet het programma op de Wildertse Duintjes Willy”, vervolgde Nathalie. Willy snapte niet één-twee-drie dat het parcours berg op en af zou gaan. Onze doorgewinterde sporters kende dit trucje om spieren te trainen en conditie te verbeteren al langer. Willy kreeg het al snel heel warm in zijn truitje met gebreide spencer. Hopelijk is hij de volgende keer zo slim om een sporttenue aan te trekken. Gedurende het uur heb ik me kostelijk vermaakt met onze Willy, het was duidelijk zijn eerste keer en zijn rijke fantasie was een aangename aanvulling op ons sportuurtje en spoorde mij aan tot schrijven. Hij had wilde verhalen over zijn jeugd toen hij aan surfen deed. Op de evenwichtsplank was hier niet zo veel meer van te merken gaf hij grif toe met de nodige zelfspot. Het was lang geleden dat ik zo gelachen had tijdens de training, eigenlijk niet meer sinds ons ‘zomerjurkje’ bij de bewegingsgroep van het Bariatrisch Centrum. Zelf was ik best trots op mezelf, een uur sporten gaat steeds beter, waarvan ook 10 minuten op de crosstrainer; wie had dat ooit kunnen denken met mijn knie en achillespeesproblemen van weleer.

Goed in mijn vel 

Ik besefte dat ik weer vaker kan lachen, op het werk hadden we ook al dubbel gelegen tijdens de vrijdaglunch. Ik had van de Sint en Vodafone een nieuwe gsm gekregen en mijn kinderen gevraagd hoe ik e.e.a. van de oude over moest zetten. “Moet ik eerste een back-up maken op mijn laptop?” vroeg ik hen. “Nee joh, ik stuur je wel even een YouTube filmpje”, appte de oudste. Maar onze whizzkid Max had een betere truck. “Kijk, zei hij: je legt de nieuwe naast de oude en ze bestuiven elkaar.”  Dat vertelde ik dus aan mijn ICT-collega’s tijdens de lunch. “Een paar minuten telefoonsex; het is in een wip gebeurd. Ik moet alleen nog een nieuw hoesje kopen, een condoom voor mijn telefoon lijkt me wel veilig met deze nieuwe technieken want ik vraag me af hoe veilig het is om mijn telefoon naast de jouwe te leggen.”  Allerlei hoesjes passeerden de revue en op een gegeven moment kwamen we op badmutsen, vraag me niet hoe, en Henk K had duidelijk geen badmuts gebruikt want hij heeft wel vier kinderen. Het ging van kwaad tot erger. Met spierpijn van het lachen vervolgden we die middag met hernieuwde energie en werklust onze werkzaamheden. Het was weer eens ouderwets gezellig. Het einde van het transitiejaar komt in zicht. Op 1 januari a.s. vindt de juridische fusie plaats. De directie doet haar best om iedereen binnen boord te houden. Dat de lange onzekerheid spanningen oplevert hoef ik niet uit te leggen. Voor mij persoonlijk kreeg ik deze week goed nieuws, hierover volgende keer meer. Ik hoop dat ik van de collega’s in de enorme kantoortuin binnenkort ook mooi nieuws mag horen.

Van de Dikke naar de Dunne – week 16

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat een week pff. Niets afgevallen maar ik maakte me geen zorgen want je kan niet elke week een pond of kilo verliezen, bovendien moet je lichaam tijd krijgen om een beetje te herstellen

 

Foute chinees

De week begon al met een soort van dumping na het eten van afhaal chinees. Ik had een schepje nasi met tjap tjoy kip. Dat at ik voor mijn GBP ook altijd, kip met groente lijkt me best een gezonde keuze, beter dan de wat vettige babi pangang.  Ik had nog niet de helft op toen ik het mis voelde gaan. Snel ging ik buiten zitten en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik had op de facebookpagina al vaker voorbij zien komen dat mensen na een GPB geen chinees meer verdragen.  En iedereen roep: Chinees is hartstikke vet eten! Ik heb het uitgeprobeerd. Misschien probeer ik het over een half jaar nog eens.

Zoet lonkt

Door onzekerheid op mijn werk (we zijn overgenomen door een grote landelijke organisatie en de taken binnen ons secretariaat gaan wijzigen, andere bazen, andere samenstelling van organisatiestructuur was toch wel aanleiding om iets meer naar zoetigheid te grijpen dan ik de afgelopen periode heb gedaan. Back to basis Ellesje, dacht ik toen.

Hapje teveel

Een tweede dumping had ik diezelfde week op woensdag na het eten van preischotel. Ik had het al enkele malen eerder gegeten zonder problemen maar woensdag was het raak. Ik begon te zweten, werd heel erg misselijk, kreeg braakneigingen. Opnieuw naar buiten gevlucht en in een tuinstoel een kwartier mezelf zeer akelig gevoeld. Gelukkig kwam Sven aansnellen met een doosje Smint. Dat helpt dus laat het een tip zijn voor medelezers die een GBP hebben gehad.

Strak in ’t broekie

Zondags heb ik een fietstocht gemaakt van bijna 40 km en ik ben ook weer naar de bewegingsles van het Bariatrisch centrum geweest. De groep zit niet vol dus ik mocht mijn twee gemiste lessen inhalen. In de snelheid van de ochtend had ik uit de lade waar de sportkleren liggen een blauwe korte broek gegrist. Toen ik me aan het omkleden was kwam ik erachter dat ik de squashbroek van mijn man had meegenomen. Geen stretch helaas en toch wel een maat kleiner dan mijn huidige 46. Met ingehouden adem kon ik de broek opgehesen krijgen (mijn geluk was mijn corrigerende Hema-tent die ik onder mijn jurk aanhad en waar ik de sportbroek overheen schoof). Met kleine stapjes begaf ik me naar de ligfiets. Ik was iets te laat dus het in-fietsen als warming-up duurde gelukkig maar 3 minuten. Met een snelle blik overzag ik het uitgezette parcours. “staan-oefening op de evenwichtsbal” (weinig risico), “trommel oefening met de zware kabeltouwen voor de bovenarmen” (geen risico), “kipfilettraining met halter” (geen risico), “stepbeweging op bankje” (weinig risico), “op de mat een brug oefening voor de rug” (zeer voorzichtig opstaan) maar de laatste oefening…. : “benen wijd, door de knieën en kont naar achter”…… alarm/hoog risico. Zou mijn blauwe broekje dat houden? Gelukkig had ik iedereen alvast ingeseind vooruitlopend op de schaamte. Het gaf weer een hilarische les natuurlijk.

Nieuwe look

Toppunt van die lastige week was wel mijn nieuwe bril. Het oude montuur was te groot geworden voor mijn smaller wordende gezicht maar ook de sterkte moest aangepast worden. Ik vind het altijd lastig om een nieuwe bril te kiezen want ik kan zelf niet zien of een monteur leuk staat omdat ik zonder mijn eigen bril bijna niks kan zien. Tegen de spiegel geplakt probeer ik te kijken of de door de opticien uitgekozen monturen mij staan. Meestal neem ik dan drie modellen meer naar huis om te laten keuren. Ze werden afgekeurd. Gelukkig ging Gérard mee dit keer om een ander montuur uit te zoeken. Gisteravond was mijn bril klaar en kon ik met de juiste glazen erin, zien dat hij erg leuk stond.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 12

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat vliegt de tijd. Twaalf weken alweer, en er is een mijlpaal bereikt! Nullen in het venster. Mijn gekoesterde cabriootje heeft me 200.000 veilige kilometers bezorgd….. En jawel, de weegschaal staat op 100 dames en heren. De psycholoog van het Bariatrisch Centrum vroeg me afgelopen dinsdag wat mijn streefgewicht was. Ik zei dat ik het niet wist. Dat is natuurlijk geen gewenst antwoord voor een psycholoog.

 

Bezinning

Op drie andere manieren probeerde ze erachter te komen wat mijn einddoel was. Welke kledingmaat ik nastreefde. Daarover kon ik kort en krachtig zijn. Een gezond BMI en daar hoort een gezond gewicht bij. En dat is voor mij niet in concrete cijfers uit te drukken. Als mijn lijf over een jaar stopt met afvallen en de weegschaal staat op 85 dan ben ik tevreden. Staat de weegschaal op 80 dan ook, staat hij op 75 en ik heb het altijd koud en ben altijd moe; dan niet. Ik ben er niet zo mee bezig. Daarna vroeg ze hoe ik me voelde met die 19 kg die er af was. “Goed”, antwoordde ik. “Maar hoe voelt dat vanbinnen?” “Ook goed”. Tja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Ik voel het verschil als ik de trap op loop, of als ik buiten een verre wandeling maak. Als ik me omdraai in bed, als ik de armleggers van mijn bureaustoel naar binnen moet bijstellen. “Wat doet het met je?”. Het lijkt alsof GOED niet goed genoeg is. Voor mij wel. Normaal gezien mag je drie tot vier keer naar de psycholoog. We spraken af dat ik zou bellen als ik problemen zou ondervinden met mijn veranderende lichaam of problemen zou krijgen in eetgedrag.

 

Eetgedrag

Ik ben me bewust van mijn veranderde maagje hoor. Ik eet kleinere porties maar probeer ook zo normaal mogelijk te leven. Ik maak andere keuzes. Als ik ga lunchen, bestel ik soep. Dat kan ik op en is eten en drinken tegelijk. En ’s avonds eet ik met mijn gezin mee, soms neem ik wat anders omdat ik daar zin in heb. Gewokte spinazie met stukje zalm vind ik heerlijk en de rest niet. Voorheen deed ik dat niet zo gemakkelijk, iets alleen voor mezelf maken maar nu dus wel. En gisteren kwam ik voorbij bakker Dudok in Roosendaal. In de vitrine lagen nog twee Roosendalertjes. Gérard is er gek op. ’s Avonds maakt ik hem blij met 1,5 Roosendalertje en ik was blij met een halve. En nog blijer was ik dat hij het songfestival niet hoefde te zien.

 

Sporten

Op mijn werk is er een nieuwe collega gestart. Ze had ruim een jaar geleden ook een GBP ondergaan. Ze was zo slank als wat en het zag er allemaal stevig uit. “Ik ga drie keer per week sporten; krachttraining”, zei ze en voegde eraan toe dat ze sporten voorheen haatte. Er is dus hoop. Ik ga nog enkele weken naar het sportklasje in Pand 7 en meldt me dan aan bij mijn fysiopraktijk voor het zwaardere werk onder begeleiding. Afgelopen week was weer een leuke sportles. Strandjurkje was opeens weer van de partij. Opnieuw zat ik tegenover haar op de ligfiets. Het jurkje wappertje nog altijd vrolijk naar boven en het uitzicht was hetzelfde. Ik draaide mijn hoofd naar links want er speelde weer een hele film in mijn hoofd af. De coach, die mijn blogs inmiddels ook leest durfde mij niet aan te kijken. Op de een of andere manier kregen we het over ondergoed en noemde ze de taille-slips van de Hema van organisch katoen. Hint Hint. Ik had diep respect voor een meneer die nog steeds aan de maat is maar inmiddels dus al 40 kg was afgevallen. Hij hield 2 gewichten van 20 kg in zijn handen en liep er daarna mee naar het rek. Ik zag het verschil in lopen toen hij die gewichten vasthad. En op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat een gpb operatie een mogelijkheid is voor mensen net als ik, die het niet gelukt is om met wat voor diëten, sportscholen en andere manieren gewicht te verliezen. Je ziet de blijdschap op de gezichten van mijn medesporters daar in Pand 7. Het zou zo fijn zijn als mensen er niet zo over zouden oordelen. De mensen die na de operatie zich daar aanmelden om te sporten zijn allemaal gemotiveerd om deze nieuwe kans op een gezond lichaam te koesteren en te onderhouden.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 8

Posted on by in Blog | 1 Comment

Alweer 8 weken leef ik met mijn nieuwe kiwi-maagje. Ik heb Pasen zonder chocolade paaseieren overleeft. Voor degene die mij kennen is dat een hele mijlpaal. Stiekem had ik natuurlijk gehoopt dat man- of zoonlief wel een paasei of paashaas uit de winkel had meegenomen. De laatste jaren prijkte er namelijk altijd een paashaas van een halve meter hoog met Pasen op onze tafel.

Paashaas gevlogen

“Hij stond klaar mama”, vertelde Sven “maar er kwam een klant om 17.05 uur de winkel binnengerend en ik kon hem nog verkopen.” Kijk dat hoor ik graag, ondernemerszin boven moederliefde hihi. Zolang het geen Moederdag is kan dit best. Dit heeft er natuurlijk toe bijgedragen dat de weegschaal nog een kilootje minder aangeeft deze 8e week. Het kan natuurlijk ook komen van de tweede sportbijeenkomst vorige week dinsdag.

De sterkste vrouw

Ook dit keer hadden de coaches weer leuke oefeningen bedacht in de fitnesszaal van Pand 7 waarbij er heel wat gelachen werd. “We kunnen alle oefeningen thuis herhalen, dat is hier zo fijn”, was ook deze week een veelgehoorde opmerking. Maar hoe gingen we dan de trek-loop oefening uitvoeren? De oefening waarbij we in een tuigje naar voren moesten lopen waaraan een lier gekoppeld was met gewichten. Dat leverde een lachwekkend beeld op waarbij we één voor één vooroverhangend ons best deden om met zwaarbelaste bovenbenen zo’n vier meter naar voren te ploeteren tot we de kegel konden aantikken. En als je dacht daarmee het moeilijkste te hebben overwonnen, was de achterwaartse terugtocht nog zwaarder omdat de trekkracht achter je bijna liet katapulteren.

“Hoe ga je deze oefening dan thuis doen Elles?” Daar had ik wel een antwoord op natuurlijk. “Ik bevestig een trekkabel aan mijn auto zoals bij de wedstrijden om de sterkste man.”  Ons ‘zomerjurkje’ was ook met de oefening bezig. Zij liep alsof er geen gewicht aan haar kabel hing. “Bij jou bevestigen we een vrachtwagen aan de trekkabel”, zei ik tegen haar “dan ben jij beslist de sterkste vrouw.”  Zo hebben we dus veel lol met elkaar en voelt iedereen zich veilig om daar te sporten en bepaalde oefeningen wel of niet uit te kunnen voeren. Zelfspot is volgens mij bij mensen met een maatje meer (en nu dus minder) een ingrediënt dat ook in onze nieuwe versie niet zomaar verdwijnen zal.

Oplossing gezocht

Met Pasen hebben Gérard en ik twee tochtjes gemaakt op de fiets met onze hond Chad in de nieuwe fietskar, zo kan het beestje voortaan ook lekker genieten op onze mooie tochten langs de Schelde. Dat is voor mij wel een heerlijke plek om even van de hooikoorts verlost te zijn. Met dikke, rode en jeukende ogen en papieren zakdoeken in de nabijheid probeer ik toch blij te zijn met de lente. Het nies-piesprobleem is helaas niet met de al verloren kilo’s verdwenen. En het lijkt wel of mijn medicatie regelrecht mijn kiwi-maagje verlaat en samen met de dagelijkse ochtendlozing in het toilet verdwijnt voordat het enige remedie kan bieden. Oogdruppels en neusspray helpen ook niet. Vrijdag heb ik een controleafspraak bij de diëtiste, eens vragen of zij een oplossing weet voor beide problemen. Ik durf nog steeds niet voor 10.00 uur mijn huis te verlaten.  Volgende week ga ik het thuiswerken inruilen voor kantoor in Middelburg. Gelukkig zijn mijn werkgever en collega’s heel begripvol en flexibel dus kan ik komen zodra het veilig voelt om thuis te vertrekken.

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.