Archives for teambuilding

Onderaards – deel 21 – dag 3

Posted on by in Verhalen | 1 Comment

grot

Plots schijnt er een zwakke lichtstraal de blokhut in.  Het licht is afkomstig van een zaklamp die Guido tussen zijn lippen klemt. De hut is maar schaars ingericht. Er staat een tafel met twee stoelen en in een hoek staat een bed. Guido schijnt met de zaklamp op een anderhalve literfles water en een papieren zak die hij op de tafel heeft gelegd.
‘Dit is je rantsoen. Wees er zuinig op. Want dit onderdeel van de survival heeft niks met fysieke krachten te maken. Nee, dit gaat om uithoudingsvermogen in de meest pure betekenis.’

 

En voordat ik het in de gaten heb, is hij al terug buiten en hoor ik een sleutel omdraaien in het slot. Het is aardedonker en ik draai me om en loop met uitgestrekte armen tot ik tegen hout aanbots. Ik bonk als een bezetene en roep ‘Guido, laat me niet alleen.’ Mijn handen tasten het hout af en ik voel de deurklink. Ik duw hem naar beneden maar zoals ik al had verwacht, is de deur op slot. Ik roep tot ik schor word maar het heeft geen zin.
Ik draai me om en rust met mijn rug tegen de deur en probeer rustig te worden.
‘Denk na, waar staat de tafel?’
Voorzichtig schuifel ik naar rechts, mijn rug nog steeds tegen de houten wand aangedrukt. Ik voel een oneffenheid en keer nogmaals om, mijn handen tasten de wand af en ik voel een kozijn. Een raam! Mijn vingers stoten tegen ijzeren tralies die nog geen halve centimeter van elkaar op het kozijn zijn vastgemaakt. Geen mogelijk dus om het raam te openen. Gefrustreerd trap ik tegen de wand. Ik beweeg me nog een halve meter opzij en bots tegen de stoel aan. Ik trek hem aan de leuning naar achteren en ga zitten. Op de tast vind ik de fles water en de papieren zak. Ik neem enkele slokken water en moet me bedwingen om niet meer te drinken. Hoe lang zal hij wegblijven? In de zak zitten twee plakkerige broodjes, het blijken krentenbollen te zijn. Zo langzaam mogelijk eet ik er eentje op en dan pak ik de zak en de fles en schuifel met één gestrekte arm voor me uit door de ruimte tot ik tegen het bed aanbots. Ik laat me op het bed vallen, totaal uitgeput en rol me op.

Onderaards – deel 17

Posted on by in Verhalen | 1 Comment
grot

Ik zou willen geloven dat deze blauwe lucht iets goed brengt…

 

 

 

 

De volgende ochtend word ik stijf wakker, de harde vloer en het verplicht in één houding moeten liggen is niet bevorderlijk voor mijn rug. Moniek ligt nog te slapen. Guido is nergens te bekennen.
Het is koud in de grot. Er komt licht binnen via een spelonk en ik vang een glimp op van de blauwe lucht ver boven mij. Ik zou willen geloven dat deze blauwe lucht iets goed brengt vandaag,  maar na gisteren durf ik nergens meer op te hopen en mijn angst om wat die gestoorde gek vandaag met ons van plan is, neemt bezit van mijn hele wezen. Ik begin te trillen en mijn hart slaat op hol. Mijn ademhaling gaat gejaagd en ik voel mijn slokdarm branden. Alles gaat draaien en mijn oren suizen. Wanhopig ruk ik aan de ketting. Ik wil weg, vluchten. Ik moet hier weg.

‘Saskia!’
Een klap tegen mijn wang brengt me terug uit de duisternis.
‘Jeetje meid, je laat me schrikken, je lag helemaal raar te doen in die slaapzak’. Moniek zit op haar knieën naast me.
Ik begin te huilen. ‘Ik ben zo bang, zo bang.’
‘Niet aan toegeven. Kom, gisteren was je zo sterk. We helpen elkaar. Samen kunnen we dit aan. Laat me niet in de steek. Ik heb jouw kracht nodig Sas, anders red ik het ook niet.’
Met betraande ogen kijkt Moniek me smekend aan. Ik zie mijn angst in haar irissen weerspiegelen.
‘Ach wat een ontroerend tafereeltje,’ klinkt het opeens achter me.
Guido is terug.
‘Kan je ons losmaken, we moeten plassen.’
Hij haalt de sleutel van zijn riem en maakt onze ketting die aan de muur geketend is, los. Moniek helpt me omhoog en voetje voor voetje schuifelen we naast elkaar met onze vastgebonden enkels een stukje verder de grot in.

Als we terug sukkelen is Guido al weer bezig met het kampvuurtje en in een mum van tijd vult de geur van verse koffie onze neusgaten. Hij duikelt uit de koelbox een paar pakketjes op waar sandwiches in blijken te zitten.
Het zachte witte kadetje plakt als een bal in mijn droge mond. Ik krijg het nauwelijks doorgeslikt. Mijn verstand zegt dat ik moet eten, mijn zenuwen vertellen een ander verhaal en met de grootst mogelijke moeite lukt het om het kleffe broodje naar binnen te werken. De warme koffie brengt me enigszins een beetje tot rust.
‘Genoeg getreuzeld dames. Klaar voor een nieuwe uitdaging?’
Geroutineerd dooft Guido het vuurtje door er zand over de schoppen met zijn  North Face bergschoenen. Hij legt de slaapplekken netjes en het lijkt alsof niemand hier de nacht heeft doorgebracht.

‘Kom schatjes, vandaag het echte werk.’
We strompelen achter hem aan en gelukkig komen onze stramme spieren door de zonnestralen en het hoge wandeltempo van onze “Gids” weer op temperatuur en terug in hun oorspronkelijke soepele vorm.

Onze “toeristische” wandeltocht leidt ons langs smalle paadjes, vlak langs de afgrond. Het kost ons dan ook onze uiterste concentratie om in de pas te lopen, aangezien we nog steeds met een handboei aan elkaar vastzitten en onze voeten maar een meter uit elkaar kunnen door de enkeltouwen. Ondanks mijn enkel-hoge outdoorschoenen en speciale wandelsokken, snijdt het touw in mijn enkels. Het klinkt raar maar het is prettig om lichamelijke pijn te voelen. Het leidt me af van gepieker en houdt me scherp bij elke stap die ik weloverwogen zet.
Links van ons kronkelt een riviertje, er zijn geen kano’s te bekennen dus daar hoeven we geen hulp van te verwachten. Het pad maakt een bocht en de begroeiing neemt toe. Het pad is overwoekert met grasachtige planten en mossen. Je kan zien dat hier niet veel mensen lopen, heel anders dan over de paden waar we eerst liepen. Steeds meer krijg ik het gevoel volledig van de buitenwereld gescheiden te worden. Er volgt een nieuwe bocht en de rivier wordt aan ons zicht onttrokken. Mijn laatste vleugje hoop op redding door toevallige passanten verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Net wanneer ik moe begin te worden en wil vragen om een korte stop bots ik abrupt tegen Moniek op.
Guido heeft zijn rugzak op de grond laten zakken en tuurt omhoog. Ik volg zijn blik en mijn hart staat stil. Het is een vrij steile rots waar haken is bevestigd zijn en waar enkele touwen naar beneden hangen, lichtjes bewegend in de flauwe wind.

Onderaards – deel 13

Posted on by in Verhalen | 2 Comments
grot
Guido klinkt onze handboeien weer vast aan de ring in de muur. Vervolgens haalt hij uit zijn achterzak enkele tyraps.
‘Handen op de rug’ gebiedt hij. Vakkundig maakt hij mijn vrije hand vast aan de geboeide hand en doet hetzelfde bij Moniek. Daarna trekt hij een zwarte stoffen zak over ons hoofd.

 

 

Paniekerig schud ik met mijn hoofd maar hij heeft het koord wat eraan zit aan licht aangetrokken zodat de zak met geen mogelijkheid van mijn hoofd gaat. Mijn ademhaling gaat gejaagd en ik verman mezelf tot kalmte. Hyperventilatie is het laatste waar ik op zit te wachten. Ik moet mijn hoofd koel houden.
Hij maakt de boeien los van de ring in de muur en trekt ons mee.
Ik hoor de deur open gaan en even later voel ik een tochtvlaag langs me heen strijken. We staan ofwel buiten, of in een gang. Het is donker dus ik heb geen idee.
Het is verrassend hoe snel je andere zintuigen zich aanpassen als je niets kan zien. Zo constateer ik dat de lucht die ik inadem muf ruikt. Naar alle waarschijnlijkheid bevinden we ons dus nog in de grot of tenminste toch onderaards.

‘Waar breng je ons naartoe’ hoor ik Moniek gesmoord vragen.
‘Dat merken jullie vanzelf. Geen vragen meer stellen en doorlopen.’
De grond onder mijn voeten is ongelijk en het kost me moeite om niet te struikelen.
Wat is die gek met ons van plan?
‘Bukken’ zegt Guido. Terwijl ik naar voren buig, verlies ik mijn evenwicht en val voorover op mijn knieën. Moniek tuimelt over me heen en stoot zo te horen haar hoofd. ‘Au mijn kop.’
‘Vooruit dames, opstaan en doorlopen.’
Het plastic van de tyrap snijdt in mijn pols als we ons onhandig omhoog wurmen.
Ik voel een hand mijn hoofd omlaag duwen. ‘Bukken en zorg dat je weer niet valt.’

Hoe lang we zo verder strompelen weet ik niet. Ik ben alle besef van tijd kwijt maar opeens voel ik dat het warmer wordt en is de ondergrond onder mijn voeten anders.
Ik denk dat we buiten zijn. Het zwarte fluweel van de kap over mijn hoofd laat niets, maar dan ook helemaal niets van licht door.
‘Stop.’
We staan stil en ik hoor een klik, waarschijnlijk van een autoslot.
Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik het geluid van schuifdeur van een busje hoor opengaan.
‘Voeten optillen en in de camionette stappen’ zegt Guido.
Moniek klimt er eerst in en ik volg direct, Guido houdt mijn arm vast zodat ik mijn evenwicht kan bewaren. De ribbels op de vloer verraden dat we in een bestelwagen zitten en niet in een personenbusje, er zijn dus geen bankjes of autostoelen.
‘Geen luxe touringcar Ladies, excuses van de reisorganisatie. Ga maar op uw gat zitten.’ En een seconde later gaat de schuifdeur al dicht. Nog voor we de vraag kunnen stellen of die vreselijk kap af mag.
‘Godver, ik wil die verdomde kap af” zeg ik gefrustreerd.
‘Anders ik wel.’ Moniek schuurt met haar hoofd tegen mijn schouder maar tevergeefs. Het lukt niet omdat het koord te strak is aangetrokken.
We voelen het busje schommelen als Guido achter het stuur kruipt en de deur dichtslaat. Een fractie later wordt de motor gestart en hobbelen we over een oneffen pad of wat het ook is, waardoor we steeds hardhandig tegen de ijzeren carrosserie aanbotsen.
‘Wat is die gek met ons van plan?’
‘Als hij ons had willen verkrachten dan had hij dat in die grot of wat het ook was, gedaan.’
Ik voel het zuur weer omhoogkomen, achteruitrijden is nooit goed geweest voor mijn wagenziekte.

Onderaards – deel 12

Posted on by in Verhalen | 2 Comments

grot

 

Guido, onze gids en kidnapper, is zojuist onze grot of waar we ook gevangen zitten, binnengekomen.
Hij heeft eten en drinken gehaald.

 

 

Hij houdt de verpakte pakketjes voor ons neus: ‘smoske hesp of kaas?’

Aangezien ik geen kaas lust, kies ik voor de hesp. Het zal wel ham zijn, vermoed ik zo.
Guido gooit het broodje in mijn schoot. Met mijn vrije hand friemel ik het elastiekje eraf.
Het halve stokbroodje is rijkelijk belegd met sla, ham, tomaten en de rest kan ik niet zien want ik durf het niet open te duwen omdat het met één hand toch al lastig genoeg is om zo’n broodje te eten.
Ik neem een hap. In andere omstandigheden zou ik zeggen dat het heerlijk was maar op die koude stenen vloer, half vastgeketend kan ik niet genieten van dit broodje. Ik kijk opzij naar Moniek. Haar broodje ligt nog in het papier gerold op haar schoot. Ze zit wezenloos voor zich uit te staren.
‘Moniek’. Zachtjes fluisterend stoot ik haar aan. ‘Je moet eten, je hebt je krachten nodig’.
‘Ja Moniek’, zegt Guido smalend. ‘Luistert naar uwen vriendin, ik zou maar rap gaan eten want ik heb grootste plannen met jullie’.

Onhandig wriemelt Moniek met haar linker hand het papier los. Ze zet haar tanden in het broodje en haar kaken blijven malen. Moeizaam slikt ze haar eerste hap door.
‘Mogen we wat drinken?’ vraag ik met zo’n vriendelijk mogelijke stem.
Guido staat op van zijn kruk en opent een voor een de colablikjes. Hij zet ze naast ons neer. Hij is zo slim om het scherpe lipje er geheel af te trekken. Niet dat het direct een moordwapen was maar iets scherps komt altijd van pas.
De koele cola glijdt weldadig door mijn enigszins ruw aanvoelende keel. Ook Moniek drinkt gretig tussen de happen van haar broodje door enkele slokken uit het blikje om haar eten weg te spoelen.
Mijn maag doet raar, ik krijg het zuur maar verwoed slik ik het opkomende maagzuur weg. De korte afleiding van het eten is voorbij en de angst over wat ons te wachten staat slaat in alle hevigheid toe. Ik voel dat ik naar het toilet moet en niet om te plassen ditmaal. Shit, dat kan er nog wel bij. Mijn ogen hebben al eerder de emmer met deksel gespot in de hoek van deze hut of grot of wat het ook is. Maar de drang wordt groter en ik kan het niet uitstellen.
‘Ik heb een probleem, ik moet naar de wc.’
‘No problem schat, het wc is hier vlakbij,’ grinnikt Guido met enig leedvermaak.
‘Geen geintjes, ik zal jullie losmaken van de muur maar je blijft aan je vriendin vastzitten.’
Hij kijkt Moniek aan en zegt dat zij dan ook maar gelijk naar het toilet moet gaan. ‘Twee vliegen in één klap.’

‘Je snapt het misschien niet helemaal, maar ik moet meer dan alleen plassen,’ zeg ik zo ferm mogelijk. ‘Dat kan ik niet op een emmer, en al zeker niet met iemand anders erbij.’
‘Dat zal toch moeten meiske want het Hilton ligt in Antwerpen.’
De handboeien zijn los van de ketting in de muur en met stramme benen zijn Moniek en ik inmiddels gaan staan.
Er zal niets anders opzitten dan op die emmer te gaan. We strompelen naar de hoek en ik vraag of hij dan tenminste om wil draaien.
‘Ga jij maar eerst’ zeg ik tegen Moniek ‘want ik vrees dat ik zal stinken.’ Het is een gênant gebaar om met mijn geboeide hand tegen het kruis van Moniek te komen als zij met beide handen haar broek openmaakt en naar beneden trekt. Gehurkt plast ze in de emmer. Er staat een rol wc papier naast en onze handen werken samen om er een stuk van te scheuren. Ik wend mijn hoofd af wanneer haar hand tussen haar benen verdwijnt om zich schoon te vegen.
O mijn god, wat een vernederende situatie.
Als het mijn beurt is kijkt Moniek de andere kant op, spetterend komt mijn ontlading in de emmer en ik schaam me diep als de bijbehorende geur naar boven stijgt. Ik wil ter plekke doodvallen. ‘Nee dat wil je niet’, spreek ik mezelf vermanend in stilte toe.’
Ik hijs mijn broek weer op en doe snel het deksel op de emmer. Als ik me omdraai treffen onze ogen elkaar en Moniek knijpt de hare even samen dicht met een licht knikkend hoofdgebaar, me woordeloos moed insprekend.

Guide trekt zijn rugzak aan en hangt een aantal touwen kruiselings rond zijn lichaam.
‘Party-time ladies.’

Onderaards – deel 8

Posted on by in Verhalen | Leave a comment

grotWat vooraf ging:

Thom heeft zich weer bij de groep gevoegd en gelukkig komt de ontspannen sfeer van het begin van de dag weer terug tijdens het overheerlijke diner. Het is tegen elf uur, tijd om naar bed te gaan

‘Verkeerde kamer Thom?’ hoor ik tot mijn opluchting Paul vragen.

De hand laat los en ik krijg ruimte. Vliegensvlug draai ik me om en kijk in de onpeilbare ogen van Paul.
Hij zal toch niet denken…
‘Nou, de dame was haar sleutel kwijt en ik hielp haar even zoeken’ zegt Thom met dubbele tong.
‘Het lukt wel hoor’, hoor ik mezelf piepen terwijl ik me weer omdraai en de sleutel in het slot stop. De deur gaat direct open, ik haast me naar binnen en roep over mijn schouder ‘Welterusten.’

Bevend leun ik tegen de deur aan. Wat zou er gebeurd zijn als Paul er op dat moment niet was aangekomen? En wat deed hij eigenlijk in ons deel van de gang? Zijn kamer zat toch helemaal aan de andere kant. Hoe was Thom zo snel achter me aan kunnen komen? Toen ik van tafel wegging, zat hij nog druk in gesprek.

Ik loop de badkamer in en haal de make-up van mijn gezicht, poets mijn tanden en trek mijn jurk en beha uit. Terug in de slaapkamer doe ik mijn pyjama aan en kruip onder het dekbed. Wat een dag. Ik doe het licht uit, had graag nog wat gelezen maar heb geen zin een gesprek als Moniek straks terugkomt.
Na wat een eeuwigheid lijkt, hoor ik de deur zachtjes opengaan. Een straal licht valt de kamer binnen.
‘Sas, ben je nog wakker?’ fluistert Moniek vragend.
Ik zwijg en blijf stil liggen.
Moniek zegt niets meer en beweegt zo zachtjes mogelijk door de kamer. Ik hoor haar het licht aandoen in de badkamer en het water stromen. Even later voel ik het bed naast me bewegen en na niet al te lange tijd hoor ik haar rustige ademhaling. Ze slaapt. Ik niet, ik lig nog uren wakker.

‘Wake me up, before you go go’. De stem van George Michael schelt door de kamer.
Moniek kreunt en zet het geluid af van haar mobiele telefoon.
Ze draait zich om en we kijken elkaar slaperig aan.
‘Goedemorgen’
‘Jij ook goedemorgen. Heb je lekker geslapen?’
‘Gaat wel, ik heb vannacht nog wel wakker gelegen’ zeg ik.
‘Wat vervelend voor je, toen ik gisterenavond binnenkwam was je anders in diepe slaap’.
‘Ja, ik was zo moe en niet gewend aan drank’.
‘Haha, van één glaasje champagne?’
Ik lach beschaamd. ‘Ja ik ben niks gewend’.
Moniek gooit het dekbed van zich af en komt overeind. Ze zwaait haar benen uit het bed en kreunt.
‘O mijn god. Wat ben ik stijf. Hoe kan dat nu, ik ga iedere week naar de sportschool.’ Mopperend strompelt ze naar de badkamer.
Een blik op mijn horloge laat zien dat het half acht is. Om half negen worden we aan het ontbijt verwacht. Om half tien vertrekt de bus. Om tien uur start het programma bij de grotten. De zenuwen gieren alweer door mijn lijf. Mijn darmen spelen op en de bekende buikkramp beneemt me even de adem. Vervelend toch dat het toilet zich altijd in de badkamer bevind in een hotel. Ik draai op mijn rechterzij en trek mijn knieën op, ondertussen zoveel mogelijk proberend aan iets anders te denken.
Gelukkig is Moniek snel klaar met douchen en als ze de kamer terug inloopt kom ik direct uit bed om de badkamer in te snellen.
Wat een opluchting dat ik naar de wc kan. Er staat een bus met luchtverfrisser op de vensterbank. Kwistig spuit ik erop los.
De douche is wederom heerlijk en even later sta ik opnieuw met mijn badlaken om mijn lijf geknoopt in de slaapkamer.
‘Déjà-vu?’ grap ik naar Moniek.
‘Nog bedankt collega, voor je reddingsactie van gisteren’.
Ze lacht. ‘Ja dat was een bak hé? Het beviel de baas overigens wel hoor wat hij zag. Hij heeft overduidelijk een oogje op je’.
Blozend kijk ik haar aan.
‘Is het zo duidelijk zichtbaar?’
‘Voor mij wel maar de anderen heb ik er nog niet over gehoord hoor’, zegt ze geruststellend.
‘Zo te zien laat het jou niet onberoerd’ plaagt ze.
‘Ik vind hem leuk’, geef ik toe.
‘Alleen maar leuk?’
‘Oké, ook sexy’, beken ik ruiterlijk.
We lachen en rommelen tussen onze outfit.
‘Wat trekken we vandaag aan? Ik twijfel tussen lange en korte broek’, zegt Moniek.
‘We kunnen beter een lange broek aantrekken en een t-shirt met een dikke trui erover. Het kan behoorlijk koud zijn hoor in de grotten.’
‘Daar kan je weleens gelijk in hebben’.

We trekken een spijkerbroek aan en een t-shirt en onze stevige schoenen. Moniek bindt haar krullen bijeen in een staartje en daarna pakken we ons vest en verlaten de kamer.
Beneden staat het ontbijt in buffetvorm opgesteld en we nemen plaats in de lichte serre. Het is echt een leuk hotel.
De geur van verse koffie en broodjes laat me watertanden en ik zie Brian en Evelien al met een bordje lekkernijen terug naar onze tafel lopen. We hoeven dus niet te wachten tot we compleet zijn en ik sta op om naar het buffet te lopen. Er is zoveel keuze.
Met een glas verse jus d’orange en een bordje salami, roerei en twee bruine pistolets loop ik terug naar tafel.
Inmiddels zijn ook Ellen, John, Wouter en Linda aangeschoven.
Iedereen heeft een lange broek aangetrokken zie ik.
Voor de zekerheid neem ik nog een imodium in en eet mijn broodjes op.

 

Onderaards – deel 6

Posted on by in Verhalen | 2 Comments

grot

wat vooraf ging: Op dag 1 staat een kanotocht op het programma, na de lunch krijgen Thom en Karin ruzie en hun kano slaat om. Na een korte pauze wordt de tocht hervat… maar dan blijkt Thom verdwenen te zijn…

De kano’s glijden terug het kabbelende water in. De sfeer is gelaten. Ik mis Thom niet maar vind het toch ook maar niks dat het team niet compleet is. Het is tenslotte een teambuildingsuitje.
We blijven nu als groep bij elkaar. De rivaliteit onderling is verdwenen. Gestaag gaan de peddels in en uit het water. Wat dat betreft zijn we even één team. Het raakt me dat iedereen toch aangeslagen is door wat er is voorgevallen.

Mijn handen doen zeer, ik heb blaren. Karin zit voorin en aan haar opgetrokken schouders zie ik dat zij ook vanuit haar tenen inspanning levert om deze laatste kilometers te volbrengen.
Eindelijk zien we een groot aantal kano’s op de oever liggen. Mannen met het logo van Adventure World stapelen de lege kajaks op de daartoe bestemde aanhangwagens met ijzeren rekken. Er kunnen wel twintig kano’s op.
Ik zie onze bus al staan en hoop dat het niet ver rijden is naar ons hotel. Het verlangen om onder een lekker harde, warme douchestraal te staan is enorm, maar strijdt met de behoefte van mijn vermoeide lichaam om even op bed te gaan liggen en een uurtje te slapen.
‘O, ik ben kapot’, zucht Moniek terwijl ze in de stoel naast mij aan de andere kant van het gangpad ploft.
‘Anders ik wel’, zegt Kelly die naast haar gaat zitten. “Het lijkt zo simpel, maar dat viel toch vies tegen.’
‘Wat een gedoe hè, met Thom?’
‘Het blijft gewoon een klein kind. Als hij even niet alle aandacht krijgt dan gaat hij klieren’, beaamt Kelly.
‘Dat was toch één van de redenen van Paul om een teambuilding te organiseren’, zegt Moniek.
Nu word ik toch wel een beetje nieuwsgierig maar wil dit niet laten merken.
Ik was er namelijk van uitgegaan dat de teambuilding bedoeld was om elkaar beter te leren kennen omdat er onlangs een aantal nieuwe mensen was aangenomen. In een bedrijf dat valt of staat met creativiteit is een goede sfeer belangrijk. Dat komt het proces van het ontwikkelen van ideeën ten goede.
En aangezien Thom en Paul compagnons zijn, had ik niet het flauwste vermoeden dat Thom niet zo goed lag in de groep.

‘Thom is…’
‘Ssst’
Op dat moment stapt Karin de bus in, op de voet gevolgd door Paul. Ik zie aan haar rode ogen dat ze gehuild heeft. Als onze ogen elkaar kruisen, slaat ze haar blik neer en buigt haar hoofd een beetje waardoor haar losse haren voor haar gezicht vallen. Ze draait direct naar links en gaat op een tweepersoon plaats zitten waar Paul naast haar plaats neemt.
Hun hoofden buigen zich naar elkaar en ik voel een rare steek in mijn buik.
Vermanend spreek ik mezelf in stilte toe. Wel erg ongepast om nu jaloers te zijn. Als afleiding kijk ik naar buiten en sluit mezelf af voor wat er in de bus gebeurt. Buiten meren nog meer kano’s aan. Alleen van kanoverhuurbedrijven. De meesten mensen stappen lachend uit maar de vermoeidheid is uit hun stramme lichaamsbewegingen duidelijk af te leiden.

Iedereen is blijkbaar al ingestapt want de deuren van de bus worden gesloten en de bus trilt onder het starten van de zware dieselmotor. Het is een beetje langs me heen gegaan.
Ik sluit mijn ogen, heb geen zin om deel te nemen aan de geforceerde gesprekken die gevoerd worden om de sfeer enigszins om te buigen. Als mijn naam valt, doe ik net alsof ik slaap.
De vermoeidheid slaat toe. Ik ben werkelijk even weggedommeld want ik word zachtjes wakkergeschut door Evelien.
“Wakker worden Doornroosje, we zijn bij het hotel.”
Stijf kom ik overeind, mijn hele lijf doet zeer. Dat belooft wat voor morgen.
Met stramme benen ga ik het trapje af. Waarom zijn de treden in zo’n bus altijd zo hoog?
Ik sluit aan bij de anderen die bij de receptie op hun sleutel wachten. De receptioniste noemt onze achternamen en ik ben opgelucht als ik hoor dat ik een kamer deel met Moniek.

 

Onderaards – deel 2

Posted on by in Verhalen | 3 Comments

grot

 

 

deel 2

Wat vooraf ging: Saskia is opgehaald door haar nieuwe baas voor het teambuildingsuitje. Ze komen net aan op de parkeerplaats van “Peppers” het reclamebureau.

Daar staat een bus klaar. De teambuilding begint direct met gezamenlijk vervoer. Het is een VIB-bus en de geur van koffie komt me tegemoet terwijl ik instap.
Het voordeel van zo’n VIP bus is dat je niet met twee naast elkaar zit maar in een ovale zitbank waardoor je met een groepje kunt kletsen. Snel overzie ik waar ik het beste kan gaan zitten, een plaats waar ik rechtdoor rijd om wagenziekte te vermijden. Ik zie een leuk plekje naast Moniek van de receptie.
‘Hoi Sas’ begroette Moniek me hartelijk. ‘Heb je er zin in?’
‘Goedemorgen Moniek, ik ben eigenlijk best zenuwachtig. ‘Dit is mijn eerste teambuildingsactiviteit en ik ben niet zo sportief aangelegd.’
‘Joh, maak je niet druk, het gaat om de gezelligheid’ zegt ze bemoedigend.
‘Nou daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.’ Thom is net de bus binnengestapt en heeft de laatste woorden van Moniek op gevangen.
‘Dit is een serieuze aangelegenheid dames, en het komt echt aan op vertrouwen in elkaar om bepaalde proeven te doorstaan.’
Moniek en ik kijken elkaar even aan en ik voel de vage steken in mijn buik.
‘Goeie s’morges, deze morgen.’ Kees stapt in, grote rugzak in zijn hand. Hij draagt een kakigroene fleecetrui met mouwloos vestje erover en de bekende afritsbroek met tien zakken eronder. Hij heeft een petje op van een trekkersmerk en een flesje isotone-drank zit in het zijvak van zijn rugzak. Volgens mij heeft hij als jochie heel wat uren bij de scouting doorgebracht, hopelijk word ik bij hem ingedeeld.
Achter hem komt Brian door het gangpad gelopen. Hij ploft naast me neer. Brian heeft het sportieve kledingadvies letterlijk opgevolgd in zijn Adidas trainingspak. Het busje stroomt vol. Iedereen is op tijd, stiptheid staat hoog in het vaandel bij ‘Pepper’.

De chauffeur heet Michel en namens Pepper en de busmaatschappij heet hij ons van harte welkom.
‘Suggesties voor muziek en temperatuur van de airco zijn van harte welkom. Ik wens u allen een goede reis en voor later een vruchtbare teambuildig’. Hij is onze vaste chauffeur de komende twee dagen en regelt alles met de organisatie in de Ardennen.

De bus vertrekt en al snel zit iedereen gezellig met elkaar te kletsen. Moniek werkt al vanaf de start bij ‘Pepper’ en vertelt me enkele leuke anekdotes. Kees behoort ook tot het meubilair, zoals hij zichzelf lachend noemt en voegt smakelijke details toe. We lachen en waarschijnlijk toch iets te luidruchtig voor degenen die niet zo vroeg al op hun best zijn. Brian zit naast Thom aan een tafeltje van vier met Paul en Kelly. Omdat Brian en Thom in de achteruitrij positie zitten kruisen onze blikken elkaar.
Even dimmen Sas, spreek ik mezelf in gedachten toe. Je bent de nieuweling en eerst even de kat uit de boom kijken.

Bij Roosendaal verlaat het busje de snelweg en volgt een provinciale weg richting Antwerpen. Ik snap het niet zo goed maar als de chauffeur even later net over de grens bij een bakker stopt grijpt Paul de microfoon en zegt
‘Even jeugdnostalgie’.
‘Mijn moeder wilde nooit door België rijden zonder verse koffiekoeken’.
Het is 07.00 uur in de ochtend en de hele bakkerswinkel staat vol, mensen staan zelfs buiten in de rij. Ongelooflijk. Dat zie je in Nederland toch niet.
Op het pleintje voor de kerk stappen we even uit, benen strekken en rookpauze voor Thom en Karin.
Na een kwartiertje komt Michel met een paar zakken aanlopen.
‘Wie lust er allemaal koffie?’ vraagt Moniek.
Ik pak de bekertjes koffie van haar aan en enkele minuten later is iedereen voorzien. Overheerlijke geuren vullen het gangpad en al snel zit iedereen te smikkelen van een ovenverse koffiekoek. De mijne is van bladerdeeg met poedersuiker en roomvulling. Een dikke klodder dreigt eruit te vallen en snel lik ik hem op met mijn tong. Thom zit me broedend aan te kijken, ik word er een beetje ongemakkelijk van. Het duurt maar een seconde, dan lacht hij en zegt ‘zo te zien smaakt het wel hé dames? Ditmaal geen gezeik over – “ik moet aan mijn lijn denken”!’
Moniek zit onder de poedersuiker en probeert het van haar zwarte T-shirt te kloppen maar het wordt er niet beter op.
De blik van Thom hangt nu aan de borsten van Moniek en hij kijkt me brutaal aan als hij mijn blik vangt.
Snel kijk ik uit het raam, we rijden door enkele typisch Belgische dorpen. Alleenstaande huizen in allerlei bouwstijlen. Lange uitrekte dorpsstraten met vooral bakkers en apotheken.
Dan draaien we de snelweg op, richting Antwerpen.

Naast me zit Moniek te knikkebollen, even later rust haar hoofd op mijn schouder. Kees zit te lezen op zijn E-reader en Wouter zit op zijn Ipad te surfen op internet.
Paul, Thom, Karin, Brian en Kelly zijn in discussie over de laatste opdracht van een grote klant. Ik laat het gesprek aan me voorbij gaan en sluit ook mijn ogen.

Ik word wakker als de bus stopt op de parkeerplaats van een tankstation. Het is een groot tankstation en er staan veel vrachtwagens met dichte gordijntjes in de cabine. Zou je op zondag niet mogen rijden, vraag ik me af. We stappen uit. De dames lopen allemaal richting toilet. Paul ook maar sommige van de mannen verkiezen toch het wildplassen. Ik moet lachen om deze jongensachtige uiting van machogedrag.
De toiletten zijn redelijk schoon, valt niet tegen. Terwijl ik mijn handen was kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Oei, wat een wit smoeltje. Snel knijp ik wat in mijn wangen en vang nog net de lachende blik van Kelly terwijl ze achter me komt staan.
‘Laat geworden gisteravond?’ vraagt ze terwijl ze in haar tas rommelt.
‘Nee, niet echt maar slecht geslapen’ zegt ik.
‘Hier’ zegt ze en reikt me een kwastje aan. ‘Doe maar, een beetje kleur kan geen kwaad’.
Dankbaar pak ik het kwastje aan en brengt wat rouge aan op mijn bleke wangen. Het resultaat is direct zichtbaar en ik ben blij met deze attente nieuwe collega.
Nu nog wat lippenstift, deze zit in mijn broekzak en is een beetje zacht geworden van de warmte. Voorzichtig, om hem niet te breken, breng ik de lippenstipt naar mijn lippen en wrijf daarna de hoekjes van mijn mond schoon met mijn wijsvinger.
‘Je kan beter een kwastje gebruiken, kijk’ zegt Kelly terwijl ze perfect haar volle lippen kleurt. Het ziet er zo strak uit alsof ze eerst een potloodlijntje heeft getrokken.
‘Dat ziet er inderdaad veel netter uit’ geef ik toe en verontschuldig me dan dat ik alleen het hoogstnoodzakelijke heb meegenomen omdat ik een hekel heb aan een handtas. ‘Portemonnee en lippenstift zitten in mijn broekzak’ zeg ik terwijl ik op mijn zakken klop. ’En een kam gebruik ik nooit.’

We lopen terug naar de bus, we zijn de laatsten en worden hartelijk gepest.
Er wordt wat van plaatsen gewisseld en nu zit ik naast Kelly, John, Evelien en Brian. Allen werkzaam op de ontwerpafdeling.
Brian laat foto’s van zijn tweeling zien. Ze zijn twee. Schattig stelletje, een jongen en een meisje. Ze lijken sprekend op hun vader zo te zien. Zijn vrouw zit in de verpleging, werkt voornamelijk in de weekenden en Brian werkt een dag in de week thuis zodat ze geen oppas nodig hebben.
‘En jij Saskia, heb je kinderen?’

‘Nee, daar is het nog niet van gekomen’ antwoord ik.
‘Heb je wel een relatie?’ vraagt Brian.
‘Niet meer, na zes jaar hebben we er een punt achter gezet.’ zeg ik en probeer zo te klinken dat er geen vragen meer volgen.
‘Hoe kwam het?’ Opzet mislukt.
‘Als je er liever niet over wilt praten hoeft het niet hoor’ haast Brian zich te zeggen.
‘Hij had een ander’ zeg ik en dat zorgt voor een ongemakkelijke stilte.
Ik voel Thom naar me kijken maar het is Paul die me redt.
‘Jongens, geen vragenvuur voor onze nieuwe dame, ze zit nog in haar proeftijd, straks vlucht ze weg’ en breekt hiermee de spanning.
Het gesprek gaat over op vakanties en andere veilige onderwerpen en dan zijn we op plaats van bestemming. Het busje stopt voor een grijs hotelletje ‘La Passerelle’ staat er op de buitenkant. Er staan enkele auto’s. Aan de overzijde is ook een grijs gebouw, vrij modern, wat er blijkbaar bij hoort.
We stappen uit en pakken de spullen uit de laadruimte. Michel is al aan het inchecken. Ik deel mijn kamer met Moniek. Gezellig.
Er is niet veel tijd om onze kamer te bekijken want we moeten snel door naar het naburige dorpje voor de kano’s. Het hotel ligt aan een riviertje waar het water kabbelend voorbij stroomt. Dat ziet er nog redelijk rustig uit, stel ik mezelf gerust. Het zal allemaal wel goed komen.

Met mijn rugzak op schoot kijk ik uit het raam naar de prachtige omgeving. Zo dicht bij huis en zo anders. We rijden door het kleinste dorpje van België: Durbuy. Prachtig. Ik hoop dat we nog tijd krijgen om hier rond te lopen vandaag of morgen.
Even later komen we bij Adventure World. Een hoge klimmuur is behangen met jongens en meisjes in tuigjes die via gekleurde kleiachtige vormen zich omhoog werken.
Mijn buik trekt weer samen.