Zaterdag was het 25 mei, drie maanden na dato. Rare gewoonte dat je denkt in periodes van voor de GBP en na. Alsof je iemand verloren hebt. Als ik hierover nadenk is dat ook zo. Ik heb mijn oude lichaam achtergelaten; geen spijt, geen tranen.
Als ik terugkijk op de afgelopen drie maanden ben ik de ellende van de eerste weken al vergeten. Net als bij een bevalling. Je krijgt er zoiets moois voor terug.

Dankbaar

Ik mag dankbaar zijn dat alles eigenlijk zo soepel is verlopen. Drie maanden verder na een ingrijpende ingreep; en ik leef een normaal leven. Ik kan bijna alles eten, kan zelfs ook genieten van een bolletje ijs of een half gebakje. Alles met mate natuurlijk. En omdat je minder kunt eten, ben je veel meer geneigd om voor gezonde dingen te kiezen. Net had ik trek in iets en dan eet ik mini bolletjes mozzarella en kleine tomaatjes omdat ik zo toch eiwitten binnenkrijg.
Mijn energielevel is weer op peil. Ik werk vier dagen in Middelburg en heb het werken voor De Bode ook weer opgepakt. Natuurlijk ben ik soms moe, maar dat is iedereen om me heen ook. Als ik dan even rust, ben ik snel weer in balans.

Bewegen

Vorige week heb ik niet gesport en dat mis ik dan wel, dat groepje lotgenoten in Bergen op Zoom geeft een band en de wijze waarop daar gesport wordt, is gewoon leuk. Zo anders dan in een sportschool.  Vandaag was een speciale sportles. We waren maar met twee en hadden dus elk onze personal coach. Maar niet eentje die steeds meer en meer van je vraagt en waarbij het nooit genoeg is maar twee leuke mensen die kijken of we goed bezig zijn. En ons aanmoedigen en laten lachen. Vandaag ging het over het verlengen van de pensioenleeftijd en hoe ze dan op hun 71^e achter de rollator toezicht zouden houden maar geen oefeningen meer voor konden doen.

Zeer gat

Deze week heb ik geen kilo’s verloren maar mijn omvang neemt toch gestaag af. Ik nam laatst plaats op een houten bankje en dacht dat ik op een tak of zo zat. Blijkbaar is het vet op mijn kont verdwenen en zit ik in plaats van op luchtkussentjes op mijn botjes. Stiekem kijk ik wel uit naar het moment dat de weegschaal twee cijfers aan zal geven.

Lunchpakket

Zaterdag zijn we een dagje uit geweest, naar Nijmegen. Na een laat ontbijt en een paar lokale boodschapjes vertrokken we met Max om 11.30 naar Nijmegen. Om 13.30 liepen we rond in deze mooie stad. Ik had een flesje drinken in mijn tas en dat was het. Niet zo slim. De mannen spraken niet over een lunch terwijl ik zes keer per dag eet. Snel een mini-jumbo ingedoken en een banaan gescoord en een klein bakje zalm-wraps die ik met Max heb gedeeld. Daar kon ik wel even op vooruit, maar om 16.00 uur voelde ik dat die drie mini-wraps en banaan al verteerd waren. Manlief wilde echter alleen iets drinken want hij wou zijn eetlust voor het diner niet bederven. Maar voor mij werkt het zo niet meer. Ik kan niet op twee maaltijden de dag doorkomen.

Als ik ga werken ben ik hier goed op ingesteld. Dan neem ik een koeltasje mee met een beker eigen gemaakte kippensoep, een beschuit en een paar aardbeien, een bakje fruit, een zakje ongebrande noten of een proteïnereep, een beker proteïnemelk en een banaan.  Het lijkt heel wat maar ik ben van 7.30 tot 18.30 uur van huis. Je gaat natuurlijk niet met zo’n koeltasje in de stad rondlopen als je gaat winkelen en een sightseeing wandeling maakt. Ik ga eens bij anderen vragen hoe ze dat doen.

Superdessert

Verrassend was het diner: we gingen eten in het pas geopende restaurant Humphrye’s. Prachtig gebouw, ooit was hier de oude ABN-bank gevestigd, de toiletten waren bij de kluis waar je zo door de enorme dikke deur met tientallen stalen sloten in kon lopen. Leuke ervaring. Op de menukaart stonden driegangenmenu’s die gelukkig ook los besteld konden worden. Ik koos een zeetong. Heerlijk, en ik heb hem helemaal opgegeten. Op mijn gemakje. De frietjes en rauwkost heb ik niet aangeraakt. Ik vond de kostbare vis belangrijker dan wat sla voor een euro. Het dessert sloeg ik af en ik was blij met 1 hapje van de overheerlijke tiramisu die Gérard besteld had. Ik had namelijk een veel beter toetje. Eentje waar je niet dik van wordt of een dumping op riskeert: een super optreden van Frank Boeijen in zijn eigen stadsschouwburg. Wat een prachtige dag.