Het is zover. De noodklok is geluid. Een knoop wordt doorgehakt. Definitief. Geen weg terug, (af)vallen en weer opstaan.

Degenen die mij gevolgd hebben via mijn website www.vertelles.com of FaceBook weten dat ik al enige jaren een strijd voer met mijn lichaam. Niet alleen qua gewicht maar ook met allerlei (aanverwante) kwalen zoals ontstekingen, hoge bloeddruk, knie-, achillespees- en rugproblemen. Halfslachtige afvalpogingen maar ook serieuze aanpak via andere eetgewoonten en sporten, wat dan weer afgestraft werd met nog meer pijn en ontstekingen waardoor ik moest stoppen met bewegen en alle moeizaam kwijtgeraakte kilo’s zich weer zelfgenoegzaam tegen mijn lichaam vlijden.

Mijn volle lichaam, door velen gekoesterd en bemind omdat het zo lekker zacht is, en onder het gezegde ‘dikkertjes zijn vaak gezellige mensen’ mooi verpakt is.
Ik kan je echter vertellen dat het chagrijn wel degelijk aanwezig is, vanbinnen! Ik verbijt mijn pijn en teleurstelling en lach mijn frustratie weg. En ja, ik probeer toch positief te blijven want zo wil ik in het leven staan.

De afgelopen twee jaren hebben diverse artsen waaronder mijn cardioloog, longarts en huisarts me een Gastric Bypass operatie aangeraden. Ik was boos op hen, en nog bozer op mezelf. “Nee, ik wil niet in een gezond lichaam laten snijden. Door de ingreep wordt je maag kleiner… ik zelf ook wel voor elkaar krijgen daar is geen ingreep voor nodig.”

Enkele weken geleden was ik bij mijn reumatoloog. Nee, jullie hebben geen diagnose gemist. Er is gelukkig geen sprake van reuma maar wel van artrose  (versleten wervels en gewrichten). En wat kapot is, is kapot.
“Meer schade kunt u voorkomen mevrouw, als er gewicht afgaat. Uw bmi is 40, suiker ligt op de loer.” Haar blauwe ogen probeerden haar ijselijk strenge woorden ietwat te verzachten.
“Valt u uzelf niet zo streng (mooi he dat Belgisch taaltje), u heeft echt wel pogingen ondernomen om uw lichaam gezonder te krijgen maar soms lukt het niet door andere oorzaken. Ik ga u doorverwijzen naar een endocrinoloog en de bariatrische kliniek, ofwel de obesitaskliniek. Het gaat niet om snijden in een gezond lichaam. Uw lichaam is namelijk verre van gezond.” Tranen kwamen onvermijdelijk. “U ligt nog niet op de operatietafel mevrouw, maar ga serieus deze mogelijk overwegen en inlichtingen inwinnen. Ik heb vier patiënten die pijnvrij zijn na deze ingreep, het is niet voor niets een specialisatie geworden.” Ze gaf me een stevige handdruk en vroeg me over drie maanden terug te komen.

Mijn hoofd is in oorlog. Mensen in mijn omgeving ook. Man en kinderen moedigen me aan: doe het mama, het is de enige en juiste manier om een beter leven te krijgen. Zelfs mijn lieve echtgenoot die mij zo graag ziet en elke kilo koestert kwam met een artikeltje van ‘Willemijn uit Gooise Vrouwen’ die zich beter voelt dan ooit na haar ingreep. En ik ben de Willemijn van onze straat. Een duidelijker signaal kon er niet komen.

Maar andere mensen in mijn omgeving kwamen met verhalen over mensen die zo afzagen na een ingreep…. Ik heb geen telefoonnummers gekregen om zelf eens wat vragen te stellen….

Wel heb ik zelf een onderzoek ingesteld en gesprekken gevoerd met vijf mensen die net als ik ook geworsteld hebben en uiteindelijk tot deze ingrijpende ingreep en evenzo ingrijpende beslissing zijn overgegaan. Alle vijf hadden ze geen spijt, alle vijf zeiden “we hadden het veel eerder moeten doen.” Ze voelen zich fitter, zitten beter in hun vel en zijn van een groot aantal klachten af. Natuurlijk vroeg ik hen ook naar de nadelen, want die zijn er zeker. Aangezien ik geen alcohol drink lijken voor mij de nadelen zeer goed te overzien. Levenslang opletten op wat je eet, dat is niet anders dan bij een dieet wat je succesvol wilt voortzetten toch? Levenslang opletten moeten ook suikerpatiënten en hartpatiënten. Alleen zal ik nu voorkomen dat ik een suikerpatiënt of hartpatiënt wordt of blijf. Gelukkig hebben deze vijf geïnterviewde ervaringsdeskundigen zich spontaan als coach aangeboden. Hoe lief is dat!

Ik bestrijd dat een gastric bypass de makkelijkste oplossing is, en degene die van me houdt moet me steunen in plaats van nog meer bagage in mijn te zware rugzak proppen. En wie het zelf niet ondergaat, kan er ook niet over meepraten. Ik  heb niks aan goedbedoelde bewaren van ‘horen zeggen’.

Dinsdag 11 december was de eerste voorlichtingsbijeenkomst. Daar ging ik samen met mijn ventje luisteren en (af)wegen. En heb ik besloten door de gaan naar stap 2. Inmiddels heb ik vele vragenlijsten ingevuld voor de diëtiste, fysiotherapeut, psycholoog en obsesitasverpleegkundige/nurse-practitioner. Op 8 januari 2019 heb ik gesprekken met al deze specialisten, zij gaan advies uitbrengen aan de chirurg die dan met een operatiedatum komt of een vervolgtraject.  Vallen en opstaan, vooruitgaan!