Van de Dikke naar de Dunne – week 3

The Film Detective

Inmiddels is het drie weken geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb ondergaan. Dus weer tijd voor een update. De wondjes genezen goed, op 1 na. De obesitasverpleegkundige was tevreden maar gaf wel aan dat ik te weinig drink.

Gelukkig met mandarijn

Ik moet zeker 1,5 liter vocht binnenkrijgen op een dag. Ik zit aan de helft…   Water drinken gaat zeer zeer moeizaam, en thee heb ik nooit lekker gevonden, het levert bovendien altijd buikpijn op. Een andere vervelende bijkomstigheid is mijn intolerantie van kwark en yoghurt en dat zijn naast ontbijt, lunch en diner de drie verplichte tussendoortjes! Als ik dat op heb krijg ik steevast enorme buikkrampen en diarree. Die buikkrampen zijn zo heftig dat ze me letterlijk de adem benemen. Het belet me ook om de deur uit te durven gaan. Ik loop dan ook rondjes met mijn hond in een straal van 5 minuten buiten het toilet. Oké, we hebben een nieuwe prachtige toilet en ik zit er graag op maar zou toch liever terug een normaal toiletbezoek wensen.
Terwijl man en kinderen nog steeds allerlei lekkere gerechten krijgen voorgeschoteld ben ik zelf ook gelukkig met fase 3 in mijn herstel. Ik geniet van een stukje gebakken zalm met gewokte spinazie op een klein gebaksbordje, als zij een biefstuk met frietjes zitten te eten. Manlief zit met een Belgische chocolade eclair naast me op de bank en ik ben gelukkig met een mandarijntje.

GBP & gezinsleven

Gisteren zag ik een documentaire van een jonge vrouw die ook een GBP had gekregen. Haar man en dochtertje hadden duidelijk ook overgewicht en ik zag de strijd die de jonge vrouw had om voor zichzelf nieuwe eetgewoonten en grenzen op te leggen en daar haar gezin in mee te nemen. Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in die situatie zat. Misschien hoop ik soms op iets meer invoelend vermogen van 2 van mijn 3 mannen maar dat is hetzelfde als hopen op alle dagen zonneschijn. Begrijp me niet verkeerd, ze steunen me hoor en staan achter me, ze zijn ook trots. En waarom zouden ze niet mogen vragen of ik iets lekkers in huis heb, daar heb ik immers al 25 jaar voor gezorgd.

Pas op de plaats

Er is 11 kg af, soms 12 maar de weegschaal schommelt en dat is niet erg. Ik voel het verlies aan kilo’s als ik de trap op loop, of toen ik gisteren een heuveltje beklom tijdens een wandeling. Mijn conditie is natuurlijk nog slecht, ik slaap veel en ben snel moe maar wat wil je slechts 3 weken na zo’n ingrijpende ingreep die je hele lichaam op zijn kop zet. Je darmen moeten zich aanpassen, je maag is niet groter dan een kiwi en het eten verlaat veel sneller je lichaam dan voorheen en de tijd om de voedingsstoffen eruit te pikken is daardoor ook beperkt. Dit alles heeft tijd nodig. En zoals gewoonlijk wil ik veel te snel. Dus…. heb ik alle knoppen uitgezet. Ik lummel wat in huis, kijk een mooie serie, luister muziek, lees boeken. Schrijf een beetje en pas me aan bij het tempo dat mijn lichaam me aangeeft. Voor het eerst in mijn leven luister ik naar mijn lichaam en moet de rest maar even wachten.