Help, ik zit in de overgang.

Ho maar, ik ga jullie niet vermoeien met zeuren over opvliegers, of verhalen over badend in het zweet wakker worden om vervolgens uren wakker te liggen. Over hangtieten en extra zwembandjes.

Of de stemmingswisselingen waarbij je van het ene op het andere moment een labiel emotioneel jankende vrouw wordt, met enorm zelfmedelijden. Onbegrijpelijk kijkende leden van het gezin die zich geen raad weten met de chagrijnige vrouw des huizes die anders altijd zo vrolijk en meegaand was. NEE! (alhoewel dit me wel even opluchtte).

Mijn hele leventje bevindt zich momenteel in een overgang… Ik heb er bijna een half decennium opzitten en ben in een Midlife crisis beland. Nee, niet stoppen nu. Hou nog even vol met lezen.

Ik ben voor het eerst in mijn leven Toos Werkeloos. En als in België wonende Nederlandse heeft dat behoorlijke gevolgen. Na ruim 25 jaar lang braaf maandelijks mijn premie in Nederland te hebben afgedragen (wij wonen nu 8 jaar over de grens) blijkt dat ik toch in mijn woonland een uitkering moet aanvragen. En aangezien ik voor een klein deeltje in de zaak van mijn echtgenoot zit (we hebben een VOF) is dat voor de Belgische bureaucratie zeer simpel: u bent zelfstandige dus geen recht op uitkering. Ik heb in mijn laatste functie 32 uur per week voor een baas gewerkt en hoewel ik zeer zelfstandig kan functioneren was ik toch in loondienst hoor, met alle premies en verplichtingen die daar bij horen.

Opeens heb ik uren tijd. Als man en kinderen naar school zijn vertrokken begin ik aan de tijdens het laatste jaar opgestapelde bende in ons huis. Gelukkig is het niet zo erg dat hulptroepen zoals Tante Kaat of Sonja en Inge (Hoe schoon is uw huis*) langs moeten komen. Systematisch is het hele huis van boven naar onder opgeruimd en schoongemaakt. Het geheel is beloond met een verfje van de kamer en een opgeschuurde parketvloer. Dit moet toch voldoening geven, denk je bij jezelf. Ik wil ook niet echt klagen over de overgang van rommel naar opgeruimd. “Een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd” is de slogan. Helaas is mijn hoofd wel erg opgeruimd. Eindelijk heb ik nu tijd om te gaan schrijven. Mijn boek af te maken of mijn trouwe fans op Vertelles te belonen voor het lange wachten en deel 12 te schrijven van “Onderaards”. En nu durf ik niet. Bang om mijn laptop open te klappen en mijn vingers bewegingsloos op het toetsenbord te zien liggen. Enkele maanden geleden reed ik nog dagelijks tweemaal een uur met de auto naar kantoor en terug naar huis, mijn hoofd vol van verhalenlijnen. Hunkerend naar een vrije dag om me op te sluiten met mijn computer en los te gaan. En nu ik zeeën van tijd heb, ben ik alleen maar als een gek op zoek naar werk, surf ik hele dagen op internet om een leuke geschikte baan te vinden. Zou dit dan toch aan de overgang liggen?

Nee, sommige overgangen zijn niet leuk. Maar ik weet zeker dat wanneer ik dit over een tijdje terug lees bij mezelf zal lachen en de woorden van mijn oma in mijn oren hoor klinken: alles gaat altijd over en dan gaat het leven weer zijn gewone gangetje. Het overgangetje.