Ik heb iets met vallen en dat bevalt me niks.

Val ik niet zelf, dan val er wel iets uit mijn handen. En afvallen gebeurt dan weer minder dan ik zou willen. Maar daar hebben beroemdheden als Linda de Mol ook last van, zo las ik in het decembernummer Linda. Ze was begin 2017 gestart met een publiekelijke afvalrace en nu, eind 2017 staat de teller op -4. In dat opzicht mag ik dan eigenlijk niet klagen want ik ben veel later begonnen en heb hetzelfde resultaat. Hoe zich dat gaat doorzetten in 2018 VALT nog te zien.

Gisteren viel ik nog met mijn spiksplinternieuwe winterband (en cabriootje) in een diep gat! Ik moest eruit gesleept worden door drie lieve mannen met een busje.  En dat terwijl ik net zo’n fantastisch goed gespeelde voorstelling had gezien in het Spiegeltheater in Middelburg. Dat was via mijn werk georganiseerd.

Het stuk heette Lastige Ouders en ging over twee mensen die blij waren met hun pasgeboren baby maar er gaandeweg achter kwamen dat er iets mis was. Artsen wilden eerst niks zien toen bleek al snel dat het jongetje epilepsie had en allerlei hersenletsel wat ik hier niet ga noemen. Op onnavolgbare wijze speelden die twee op intieme en indringende wijze wat hen als ouders van een ernstig verstandelijk gehandicapt zoontje overkwam. Ze hadden slechts een klimrek en hangmat als decor.

Op het einde werd op een grote witte ballon een filmpje getoond van een jongetje dat als een dolfijntje genoot in het water. Het was Marike’s eigen zoon Jons. Daar was hij even vrij … ik was er stil van en al mijn eigen beslommeringen vielen weg.