Verhuisperikelen van mijn 84-jaar oude moeder die uit een groot hoekhuis naar een twee-kamer appartementje gaat…

Mijn moeder woont al 55 jaar in hetzelfde huis in Halsteren, het huis waar ik en mijn twee oudere zussen opgegroeid ben. Waar mijn vader tot zijn dood steeds opnieuw zijn centjes in stopte om verbeteringen aan te brengen; nieuwe badkamer, nieuwe keuken, een bijkeuken. Mooie houten deuren, kunststof kozijnen, dubbel glas, een balkenplafond en ga zo maar verder. Hij had er wat voor over om zijn vrouw tevreden te stellen.

En nu staat er een bord van de makelaar in de tuin. Ik vroeg mezelf af wat dat met me deed. Gek genoeg niet zo veel. De ziel was voor mij al uit het huis verdwenen sinds mijn vader stierf. Hij was degene die voor de gezelligheid zorgde, mijn moeder heeft maar weinig zitvlees en is altijd in de weer.  Het is een hoekwoning, met een redelijke tuin. Veel onderhoud voor een mens van vierentachtig.

Mijn moeder heeft nooit tijd. Ze heeft het druk met wandelen met haar hondje en gaat graag naar de stad en op koopjesjacht naar aanbiedingen uit de reclamefoldertjes. Vaak gaat die ze dan weer omruilen of terugbrengen. Ze zit nog geen uurtje per dag op de bank om televisie te kijken. Op haar grafsteen laten we graveren: Eindelijk rust – Kan niet geruild worden.  (grapje)

Ik hoop dus dat ze met de verhuizing naar een tweekamer appartement tijd gaat krijgen om wat te genieten van haar laatste levensjaren. Tijd krijgt om lekker in een luie stoel naar een mooie serie op TV te kijken of een goed boek te lezen.

Al enkele weken ben ik met haar bezig om kasten op te schonen. Inpakken doen we pas enkele dagen voor de verhuizing. Daarom wil ik dat alleen datgene in de kast staat dat daadwerkelijk mee gaat verhuizen. Je snapt natuurlijk wel dat de helft weg zal moeten als je van een groot huis met drie slaapkamers, zolder, kelder, dubbele garage en bijkeuken naar een tweekamer appartementje moet.
Mijn moeder staat naast me en houdt alles zelf vast voor ze beslist of het in doos 1 (mee) of doos 2 (weg) of doos 3 (kringloop) moet. Ik kan je vertellen dat in doos 2 niet veel spullen zitten. En dat uit doos 3 achter mijn rug om weer veel naar doos 1 gaat.

“Ma, wat moet je met al die zonnebrillen?” Ik houd een plastiek bak voor met wel 17 zonnebrillen in alle kleuren van de regenboog. “Die zet ik op als ik met de fiets naar de stad ga”, zegt ze. “Alle 17?”, vraag ik. Ze pakt de bak vast en zet hem in de keuken. “Zoek ik straks wel uit”, mompelt ze. Zo verdwijnen er nog twee bakken waar geen keus gemaakt kan worden wat er weg kan. Ik kom nog 5 brillenkokers tegen met ongedragen brillen. “Die zijn niet goed, ik kan er niet mee zien,” zegt ze. Maar ze mogen niet weggegooid. “Er kunnen nog andere glazen in”, klinkt het beslist. Als ze nog 20 jaar leeft wel, dan zullen die modellen misschien weer in de mode komen.

Ik trek een ladekastje open dat nog van mijn oma is geweest. Er zitten tientallen shawls in, ook weer in een bonte kleurschaarkering. En 8 paar oorwarmers, en brede haarbanden: 4 groene, 4 rode, 4 gele. “Mama, kies er van elke kleur eentje uit en de rest kan naar de kringloop. En ook van deze 8 paar handschoenen.”  Ook hier blijkt het moeilijk kiezen. Dan kom ik een volle doos vochtige doekjes tegen van Glorix, 20 toiletblokjes, om maar te zwijgen over het aantal pakken toiletpapier en keukenrollen. Genoeg om de hele serviceflat een jaar te voorzien. Ik vertel op vriendelijke, doch besliste toon dat ze tot de verhuizing geen nieuwe voorraad meer mag inkopen. De volgende dag dat ik kom helpen zie ik in de gang een hele tray van potten bruine bonen staan. 24 stuks. “Ze waren in de aanbieding”, verdedigt ze zich.

Ik zucht en probeer aardig te vragen waarom ze niet in de kelder staan. Het antwoord wordt duidelijk als ik de kelderdeur open en daar nog eens 24 potten sperzieboontjes tegenkom…..  Nog even en ik stop haar zelf in een verhuisdoos. Dicht-tapen en pas openen als de verhuiswagen komt.