Archives for december 2018

Who the fuck is Alice?

Posted on by in Column | Leave a comment

Overdag televisiekijken als je ziek bent levert interessant voer voor een volgende blog. En voor overpeinzingen over Who the fuck is Alice?

Zweten

Op de valreep van het jaar werd ik nog even gegrepen door de griep. De eerste dagen bracht ik klappertandend door in bed. Een flanellen pyjama over een gewone pyjama, dikke sokken en een warmtedekentje wisselend van positie bij voeten, rug, buik, voeten, benen enzovoort. Ik werd maar niet warm. Tot het zweten begon.
Na weer een nacht waarin ik driemaal van zomernachthemd was gewisseld , werd ik in de vroege ochtend uit mijn waterbed verdreven. Ik nam een verkoelende douche en trok daarna het natte beddengoed van het matras en dekbed. Vervolgens prees ik mezelf om de heldere ingeving in mijn met watten gevulde kop om het matras droog te krijgen. Nee, de optie om het zware boxspring matras rechtop voor de verwarming of open raam te zetten was niet aanwezig. Ik had de föhn zo gepositioneerd op mijn hoofdkussen dat de warme lucht over ruim de helft van het vochtige matras zou blazen. Het oversized dekbed van 240×260 paste niet in de droger en had ik over het balustrade bij de trap gedrapeerd waarbij ik de warmteventilator uit de douche op een omgekeerde wasmand had geïnstalleerd zodat ook hier warme lucht het tijk en dikke donsverenpakket kon drogen.

Opnieuw nat van het zweet maar geen fut meer voor een tweede douche, sleepte ik me naar beneden en kroop klappertandend onder twee fleecedekens op de bank.

Sorry, ik ijl even af

Overdag thuis en niks doen, het leek eeuwen geleden. Zo lang zelfs dat we inmiddels een smart-tv en Netflix abonnement rijker waren en ik dus als een digibeet met twee kastjes in mijn handen niet verder kwam dan ofwel grijze sneeuw of een zwart scherm met linksboven HDMI in beeld. Ik hoor jullie denken, ….maar bij ons heeft manlief de controle over de kastjes. Overigens heb ik helemaal niks te klagen want zoals hij de titel Vakantieman heeft gekregen om zijn mooie uitgestippelde reizen en perfect gekozen accommodaties, won hij ook een Nobelprijs voor het kiezen van de spannendste Scandinavische of meeslepende Engelse dramaseries.
Over zijn capaciteiten als ziekenbroeder spreek ik liever niet. Zoals jullie weten zijn mannen altijd liever zelf ziek,  meelijwekkend haast op sterven na dood. “Mag ik kippensoep schat en heb je een schone zakdoek?, of nee doe maar een koud washandje.” Of midden in de nacht “schat waar ligt de paracetamol?” Sorry, sorry, ik ijl even af.

De Max

Zuchtend en kuchend had ik de broertjesapp al ingetypt en net voordat ik op sent drukte met mijn rechterduim had mijn linkerwijsvinger ondertussen nog enkele knopjes van de afstandsbediening uitgeprobeerd. Opeens kwam Omroep Max in breedbeeld fullcolour de kamer binnen. Wat een heerlijk rustige zender als je met een zieke kop op de bank ligt. Echt De Max, top. De oudere, goed geconserveerde presentator knikte eens vaderlijk naar me. Ik voelde me al een beetje opknappen.

Met verbazing keek ik naar een aflevering over drie grote gezinnen met wel gemiddeld zeven kinderen. En waar moederkip nog steeds niet uitgebroed was! Wat bezielt mensen.

Alice in Wonderzorgland

De verbazing bleef toen ik een herhaling zag van Brandpunt+ van 28 november jl. over mijn naamgenoot Alice. Oké je schrijft het anders maar het klinkt hetzelfde. En Alice werkt net als ik in wonderzorgland. Weliswaar geen 30 jarig jubileum zoals ikzelf, maar Alice is volop in ontwikkeling en haar bachelor zit in de pocket. Alice is een zorgrobot voor eenzame ouderen. Ik betrapte mezelf op enige heuglijke gevoelens dat haar naam Alice was en niet Florence. Alice klinkt leuk en vrolijk en zo’n robot heeft ‘in Wonderland’ beter als achternaam dan ‘Nightingale’ nietwaar?

Verlichting

Wat is er tegenwoordige toch allemaal mogelijk met alle moderne technieken. Gefascineerd keek ik toe hoe de vader van Alice (dr. Johan Hoorn van de VU Amsterdam) uitlegde dat Alice ontwikkeld is om bij te dragen aan de ondersteuning van zelfredzaamheid, verbetering van kwaliteit van leven en het verlichten van eenzaamheid onder kwetsbare ouderen. Gelukkig sprak hij over verlichten van eenzaamheid.
Een team van medewerkers ging op pad om het nieuwe prototype van Alice voor te stellen aan enkele hoogbejaarde dames die zeer bij de tijd waren en goede feedback konden leveren om Alice nog slimmer te maken. Ook enkele 75plus mannen werden ingezet, zij mochten hun wensen over het uiterlijk van Alice kenbaar maken. Er was een blauwe Alice bij die zachte vormen had en ik voelde opnieuw diepe verbondenheid met de sociale Alice die niet alleen vriendelijk en belangstellend was maar ook heerlijk zachte rondingen had.

Instant gram 

De watten in mijn hoofd klaarden wat op en mijn hersencellen gingen verder nadenken over mijn naamgenoot. Mijn hart deed pijn dat er zoveel eenzame mensen zijn die het met een robot moeten gaan stellen. Juist omdat er zoveel werkloze jongeren zijn die doelloos op hun eigen robotje en forever best friend Mr Mobile hun conversatie oefenen met virtuele vrienden. Ze hebben het druk want ze hebben zeker 350 vrienden en volgers en vogelen wat af op Twitter en ook met huispoes Snapchat wordt beeldend gebabbeld. En je kan instant je gram halen als iets je niet zint.
Hier is de eenzaamheid net zo erg nietwaar? Zij weten als ze oud zijn niet wat praten is dus een sprekende zorgrobot zal dan waarschijnlijk weer uit de tijd zijn.

Alice & Elles

Ik snap niet helemaal waarom een robot de oplossing moet bieden terwijl de oudere mensen zoveel levenservaring kunnen delen met de jeugd van tegenwoordig die alle houvast kwijtgeraakt zijn in hun leven door deelpapa, bonusmama, stiefopa of grootouderloos zijn.

Toch ga ik mijn naamgenoot in de zorg goed in de gaten houden, misschien bestel ik haar wel als ik eens geen zin heb om mantelzorger te zijn op zaterdag. De naam is hetzelfde en wellicht zijn de antwoorden van Alice wel meer inlevend dan die van mij, want de knop om mijn robotversie aan te zetten heb ik nog niet kunnen vinden.

DigiD-vitaminen

Zo, mijn bedje is inmiddels weer opgedekt. De rust van het ziek zijn heeft ruimte in mijn hoofd gemaakt om mijn gedachten toe te vertrouwen een digitaal lege bladzijde. Alice zit nog in mijn hoofd, zou ze de oudere mensen ook kunnen helpen in de steeds ingewikkelder wordende digitale wereld, vroeg ik me af toen ik via de noodzakelijke DigiD-vitaminen mijn zorgpolis voor volgend jaar aan wou passen. Het leven voor ouderen wordt steeds ingewikkelder, het is niet alleen de eenzaamheid maar alles moet tegenwoordig digitaal. Ben je je sleutel verloren, je kan niet meer naar het politiebureau. Je moet het melden op de site verloren/gevonden voorwerpen. Wil je weten of de fysio nog in je zorgpakket vergoed wordt? Zoek het maar op op www.  Nog even en ook het overschrijven van rekeningen die betaald moeten worden kan niet meer met een papieren overschrijf kaart. Die jongeren zou hier dus ook mooi een helpende hand kunnen bieden als computerhelpdesk en de wisselwerking van leren converseren kan direct automatisch geïncasseerd worden.

Ik staar naar mijn scherm: Log in met uw DigiD. Met andere woorden “who the fuck is Elles?”.

 

 

De maat is VOL – deel 12: (af)Vallen en Opstaan

Posted on by in Blog | 4 Comments

 

Het is zover. De noodklok is geluid. Een knoop wordt doorgehakt. Definitief. Geen weg terug, (af)vallen en weer opstaan.

 

 

 

Degenen die mij gevolgd hebben via mijn website www.vertelles.com of FaceBook weten dat ik al enige jaren een strijd voer met mijn lichaam. Niet alleen qua gewicht maar ook met allerlei (aanverwante) kwalen zoals ontstekingen, hoge bloeddruk, knie-, achillespees- en rugproblemen. Halfslachtige afvalpogingen maar ook serieuze aanpak via andere eetgewoonten en sporten, wat dan weer afgestraft werd met nog meer pijn en ontstekingen waardoor ik moest stoppen met bewegen en alle moeizaam kwijtgeraakte kilo’s zich weer zelfgenoegzaam tegen mijn lichaam vlijden.

Mijn volle lichaam, door velen gekoesterd en bemind omdat het zo lekker zacht is, en onder het gezegde ‘dikkertjes zijn vaak gezellige mensen’ mooi verpakt is.
Ik kan je echter vertellen dat het chagrijn wel degelijk aanwezig is, vanbinnen! Ik verbijt mijn pijn en teleurstelling en lach mijn frustratie weg. En ja, ik probeer toch positief te blijven want zo wil ik in het leven staan.

De afgelopen twee jaren hebben diverse artsen waaronder mijn cardioloog, longarts en huisarts me een Gastric Bypass operatie aangeraden. Ik was boos op hen, en nog bozer op mezelf. “Nee, ik wil niet in een gezond lichaam laten snijden. Door de ingreep wordt je maag kleiner… ik zelf ook wel voor elkaar krijgen daar is geen ingreep voor nodig.”

Enkele weken geleden was ik bij mijn reumatoloog. Nee, jullie hebben geen diagnose gemist. Er is gelukkig geen sprake van reuma maar wel van artrose  (versleten wervels en gewrichten). En wat kapot is, is kapot.
“Meer schade kunt u voorkomen mevrouw, als er gewicht afgaat. Uw bmi is 40, suiker ligt op de loer.” Haar blauwe ogen probeerden haar ijselijk strenge woorden ietwat te verzachten.
“Valt u uzelf niet zo streng (mooi he dat Belgisch taaltje), u heeft echt wel pogingen ondernomen om uw lichaam gezonder te krijgen maar soms lukt het niet door andere oorzaken. Ik ga u doorverwijzen naar een endocrinoloog en de bariatrische kliniek, ofwel de obesitaskliniek. Het gaat niet om snijden in een gezond lichaam. Uw lichaam is namelijk verre van gezond.” Tranen kwamen onvermijdelijk. “U ligt nog niet op de operatietafel mevrouw, maar ga serieus deze mogelijk overwegen en inlichtingen inwinnen. Ik heb vier patiënten die pijnvrij zijn na deze ingreep, het is niet voor niets een specialisatie geworden.” Ze gaf me een stevige handdruk en vroeg me over drie maanden terug te komen.

Mijn hoofd is in oorlog. Mensen in mijn omgeving ook. Man en kinderen moedigen me aan: doe het mama, het is de enige en juiste manier om een beter leven te krijgen. Zelfs mijn lieve echtgenoot die mij zo graag ziet en elke kilo koestert kwam met een artikeltje van ‘Willemijn uit Gooise Vrouwen’ die zich beter voelt dan ooit na haar ingreep. En ik ben de Willemijn van onze straat. Een duidelijker signaal kon er niet komen.

Maar andere mensen in mijn omgeving kwamen met verhalen over mensen die zo afzagen na een ingreep…. Ik heb geen telefoonnummers gekregen om zelf eens wat vragen te stellen….

Wel heb ik zelf een onderzoek ingesteld en gesprekken gevoerd met vijf mensen die net als ik ook geworsteld hebben en uiteindelijk tot deze ingrijpende ingreep en evenzo ingrijpende beslissing zijn overgegaan. Alle vijf hadden ze geen spijt, alle vijf zeiden “we hadden het veel eerder moeten doen.” Ze voelen zich fitter, zitten beter in hun vel en zijn van een groot aantal klachten af. Natuurlijk vroeg ik hen ook naar de nadelen, want die zijn er zeker. Aangezien ik geen alcohol drink lijken voor mij de nadelen zeer goed te overzien. Levenslang opletten op wat je eet, dat is niet anders dan bij een dieet wat je succesvol wilt voortzetten toch? Levenslang opletten moeten ook suikerpatiënten en hartpatiënten. Alleen zal ik nu voorkomen dat ik een suikerpatiënt of hartpatiënt wordt of blijf. Gelukkig hebben deze vijf geïnterviewde ervaringsdeskundigen zich spontaan als coach aangeboden. Hoe lief is dat!

Ik bestrijd dat een gastric bypass de makkelijkste oplossing is, en degene die van me houdt moet me steunen in plaats van nog meer bagage in mijn te zware rugzak proppen. En wie het zelf niet ondergaat, kan er ook niet over meepraten. Ik  heb niks aan goedbedoelde bewaren van ‘horen zeggen’.

Dinsdag 11 december was de eerste voorlichtingsbijeenkomst. Daar ging ik samen met mijn ventje luisteren en (af)wegen. En heb ik besloten door de gaan naar stap 2. Inmiddels heb ik vele vragenlijsten ingevuld voor de diëtiste, fysiotherapeut, psycholoog en obsesitasverpleegkundige/nurse-practitioner. Op 8 januari 2019 heb ik gesprekken met al deze specialisten, zij gaan advies uitbrengen aan de chirurg die dan met een operatiedatum komt of een vervolgtraject.  Vallen en opstaan, vooruitgaan!