Archives for september 2019

Van de Dikke naar de Dunne – week 28

Posted on by in Blog | Leave a comment

Grappig hoe snel de tijd gaat en je de weken niet meer zo aftelt als in het begin. Ik weet nog dat ik zwanger was en de weken telde tot de gevarenzone eigenlijk voorbij was. Daarna wist ik pas in welke week ik was als de gynaecoloog het me vertelde tijdens controlebezoeken. Zo ook met mijn post-operatie periode. Dat zagen jullie aan mijn wekelijkse blogs. Nu ruim een half jaar verder en niet wekelijks iets te melden moest ik dus even mijn agenda erbij pakken en de weken terugtellen. 30 kilo in 28 weken! Ik hoop dat ik nog even voor blijf lopen met de kilo’s op de weken. Hoor ik jullie nu rekenen?

Controle

Vandaag was ik op controle bij mijn cardioloog. Zij spoorde me twee jaar geleden al aan om een gastric bypass te laten doen maar toen wou ik het woord nog niet eens uitspreken. Ik kwam vandaag binnen in haar spreekkamer en ze begon gelijk enthousiast te roepen (het is een kordate Belgische arts) hoe goed ik er wel niet uitzag. “En hoeveel kg bent ge kwijt?” Dertig dokter. Ze was tevreden maar nog niet helemaal want wilde mijn streefgewicht weten. “Een gewicht dat past bij een gezond BMI”, antwoordde ik vol vertrouwen. Auwch, in mijn gedachten was dat 80-85 kg. Maar de strenge meesteres (zo ziet ze er ook een beetje uit) zette nog een extra gewichtje van 10 kg erbij op de weegschaal des oordeels. “75 kg is een BMI van 25”, zei ze.  Dat zijn er dan dus nog eens 15 die eraf moeten. “Je bent nog maar een half jaar bezig”, zei ze bemoedigend. Maar ik weet heel goed dat die eerste kilo’s er in de eerste weken afvlogen en dat het nu langzaam gaat. Misschien 2 per maand. Dat zou betekenen dat ik over een half jaar nog eens 12 kg kwijt zal raken. We zullen kijken of ik op 26 februari 2020 dat streefgewicht van Catherientje bereikt heb.

 

Vooruitgang  

Laat ik vooral positief blijven, de fietstest was een grote vooruitgang ten opzichte van de vorige controle, 9 maanden geleden. Ik kon langer fietsen en onder een veel hogere belasting. Het leek even of ik de Mont Ventoux aan het beklimmen was en de kortademigheid nam toe, maar geen duizelingen en geen pijn op de borst. “Puur uithoudingsvermogen, mevrouw Jansen dus vaker op de hometrainer.”  Ik durfde niet te zeggen dat wij die thuis niet hebben. Mijn bloeddruk was op het randje maar daar moet bij gezegd worden dat ik de vier medicijnen die verpakt waren in 2 pillen per dag, al maanden niet meer inneem omdat ik zo duizelig was na het innemen dit acuut heb gestopt. “Zelf doktertje gespeeld mevrouw Jansen?”

Herfst en oliebollen

Vandaag voelt het als herfst, het is koud buiten en tijd voor een jas. Alleen… ik heb er geen die past buiten mijn spijkerjackje. Mijn hele wintergarderobe is vele maten te groot geworden. Ik verzuip in de warme wollen vesten. En ik ‘mis’ mijn vetlaagje waardoor ik het nu sneller koud heb dan voorheen. Koude voeten, niet warm te krijgen.

Afgelopen zondag was ik voor de Bode op stap. Toen had ik het ook zo koud. Het was Roosendaalse Kermis en helemaal verkleumd liep ik na afloop van de opdracht een stukje over de kermis terug naar mijn auto. Ik passeerde een oliebollenkraam. Heerlijke geuren lokte me onder het luifel waar ik even kon schuilen voor de regen. Ik kocht een zakje oliebollen voor thuis. Al snel vulde de heerlijke en verlokkende geur de auto. Zou ik een hapje…. Maar de dreiging om onderweg een dumping te krijgen van zo’n vette hap was genoeg om de verleiding te weerstaan en eenmaal thuis heb ik een gezonde warme maaltijd op en ben ik met een warmtekussentje rond mijn voeten tevreden in slaap gevallen.

25 jaar mijn liefste

Posted on by in Blog | 1 Comment

 

Vijfentwintig jaar geleden – vrijdag 2 september 1994 – was een grote dag in mijn leven. Mijn vader was vier maanden ervoor gestorven en zou niet aanwezig zijn op deze belangrijke dag maar hij wist hoe de dag eruit zou zien en daardoor was hij heel dichtbij, in mijn hart.

 

 

Ik startte de dag dan ook met een ritje van Roosendaal naar Halsteren om 7.00 uur in de ochtend. Ik ging bloemen leggen op zijn graf en vertelde dat ik later die dag terug op het dorp zou komen om in het gemeentehuis te trouwen. Dat was belangrijk voor mijn vader; zijn dochter getrouwd zien.

Op de terugweg hoorde ik op de radio “The moment I wake up, before I put on my makeup, I say a little prayer for you. And while I’m combing my hair now, and wondering what dress to wear now, I say a little prayer for you. Yeah you’ll stay in my heart and I will love you. Forever and ever we never will part, oh, how I love you. Together, together that’s how ik must be to live without you. (Aretha Franklin)

En dat was het teken van mijn vader, dat hij heel die dag dicht bij me zou zijn. Door mijn tranen heen begon ik te lachen en die lach en blijdschap heeft mij de hele dag vervuld.

Toen ik thuiskwam hadden de buren ons huis versierd. Gérard was bij zijn moeder gaan slapen. Mijn zus Pauline was al aanwezig om mij op te maken en Arthur de kapper ging aan de slag met mijn haar. Hij zou zo klaar zijn want met een kort kapsel valt weinig te frutselen. Trouwjurk aan en toen ging de bel. Daar stond hij dan, keurig in pak. De eerste en laatste keer hihi. En met haar, onze kinderen vroegen later toen ze de trouwfoto’s zagen: wie is die man? Ze hadden hun vader nooit met haar gekend.

Mijn zwager Jeroen was onze chauffeur die dag in een mooie groen-grijze Jaguar. Het bloemstuk op de motorkap is er onderweg naar Antwerpen waar we de trouwfoto’s gingen maken, afgewaaid. Zijn dochtertje Mandy (4 jaar) was bruidsmeisje. In Antwerpen aangekomen begon het te regenen maar dat mocht de pret niet drukken. Wat hadden we een lol. Alleen Mandy wilde niet op de foto, ze staat er slechts 2 keer mee op. Er waren bevrijdingsfeesten aan de gang, een groot marineschip voer voorbij en liet de hoorn blazen toen ze ons op de kade zagen staan. Amerikaanse soldaten in de binnenstad wilden met ons op de foto. Het was erg leuk, en we waren nog niet eens getrouwd. Dat ging later die dag gebeuren. Ik droeg een prachtige jurk (vond ik zelf) waar ik de sleep van af had laten halen en meters stof tussen uit de rok had laten snijden om hem minder breed te laten lijken. Ik woog toen al tegen de honderd of misschien zelfs erover. Ik droeg witte platte “Elvis” schoenen omdat ik vooral geen zere voeten wenste te hebben op mijn eigen feestje.

Na een lunch in het dorps koffiehuis in Halsteren gingen we naar het gemeentehuis waar een ambtenaar die mijn vader nog gekend had en dus voor mij een emotionele waarde had, ons trouwde. Mijn oudste zus en Gérard zijn broer waren onze getuigen, als ook onze beste vriend en vriendinnen. De trouwambtenaar noemde alleen onze namen steeds verkeerd. Gerard en Elise. Voor schandaal, maar we waren gelukkig en lachten het weg. Daarna in een noodvaart naar Wouw waar meneer pastoor ons op stond te wachten in de prachtige kerk waar ook emotionele waarde was aangezien daar opa Koen begraven was en daardoor zijn geest ook rondwaarde tijdens de plechtigheid. Mijn zus Annie las een mooie tekst voor en een tante van Gérard. Zo had iedereen een mooie rol op deze geweldige dag.

Na de officiële gebeurtenissen gingen we dineren en feesten op de Kade in Roosendaal bij de Eratozaal. De receptie was een groots gebeuren want ik werkte als directiesecretaresse in het ziekenhuis en had alle meiden van de polikliniek uitgenodigd. De artsen en mijn baas Willem van der Pompe speelden in een jazz-band Mad Medix en zij traden op tijdens de receptie. Er was wel 300 man. Wat een belevenis. En daarna natuurlijk de feestavond. Collega’s van Gérard die toen nog bij Leys IJzerwarengroothandel werkte en vrienden en vriendinnen, familie, ooms, tantes, neven en nichten. Het was een geweldig feest tot diep in de nacht. Een verrassingsoptreden van Huub Hangop (neef van Gérard) en zelfs ik moest geloven aan de polonaise (kon moeilijk op onze eigen bruiloft mezelf op de wc verstoppen).

Onze openingsdans was op Barry White: The first, the last, my everything. Later hebben we hem nog live mogen zien en horen optreden in Brussel. Zijn stem maakt nog steeds vlinders in mijn buik los. Het was ook kermis in Roosendaal, en dat is nog altijd zo op of rond onze trouwdag. Dat is mijn geluk, zo vergeet mijn ventje onze trouwdag nooit.

De jaren zijn voorbij gevlogen. We hebben twee leuke jongens gekregen en een hond. Een mooi huis en zijn (voor zover we weten) allemaal gezond. We hebben dus veel om dankbaar voor te zijn en dat zijn we dan ook.

Gérard, mijn liefst maatje, ik ben niet de huisvrouw die je gewenst had, schoonmaken en opruimen is niet mijn ding maar verder heb je weinig te klagen hoop ik. Laten we proosten op de volgende 25 jaar!

Van de Dikke naar de Dunne – 26 weken

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Deze week is het een half jaar geleden (26 wk) dat ik mijn Gastric Bypass-operatie heb gehad. Ik ben 28 kilo kwijt. Tijdens mijn laatste blog schreef ik dat ik stil stond, al weken en dat gevoel had ik nog steeds.

 

Langzaam

Maar nu ik even heb teruggelezen zie ik dat ik na terugkeer van onze vakantie toch stilletjes weer vijf kilo ben verloren. Ik mag dus niet ontevreden zijn. Eigenlijk moet ik dus niet meer op de FB-pagina van Bariatrisch centrum kijken want je bent zo geneigd te vergelijken en ieder lichaam is immers anders.

Vitamines 

Waar ik me een beetje zorgen om maak is de vraag of ik geen  vitamine B12 tekort heb. Door de kleine maag, neem je veel minder voedingsstoffen op en ook de pillen werken minder dan voorheen. Mijn haar valt enorm uit en mijn spieren doen zeer en ik vergeet vaak namen en woorden.
Bij de fysio hebben we mijn trainingsprogramma moeten bijstellen, dat valt tegen want in mijn ogen kan ik nog minder dan de gemiddelde bejaarde die ik daar bezig zie. Maar Britt, mijn personal coach zegt dat ik van nul moet beginnen en dat mijn lichaam ook nog steeds herstellende is. Ik begin mijn work-out met 20 minuten fietsen, 10 minuten roeien en ga dan aantal spierversterkende oefeningen doen en daarna op de crosstrainer. En dat is trouwens wel een grote overwinning. Nooit eerder kon ik dat in verband met mijn rechterknie en mijn achillespeesblessure maar nu sta ik daar dus gewoon 15 minuten op dat apparaat met armen en benen in beweging.

Trouwjurk

Morgen, 2 September zijn we 25 jaar getrouwd, ik vraag me af of ik in mijn trouwjurk zal passen als ik wist waar ik die gelaten had. Vast ergens op zolder maar die staat overvol met kerstspullen en andere seizoensgebonden voorraad uit onze winkel. Als ik een dochter had gehad, had ik vast de moeite gedaan de zolder op te kruipen maar voor mijn 3 mannen heeft dit geen emotionele waarde dus laat ik de spinnen maar met rust.

Zomerjurk

Afgelopen woensdag was ik met mijn oudste zus in Antwerpen, onverwacht een dagje shoppen. Want eigenlijk stonden we op de carpoolplaats gereed met strandstoelen, parasols en koelbox voor dagje strand. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, vergezeld van een stevige onweersbui dus reden we naar Antwerpen waar we op de parkeerplaats onze korte broek verwisselden voor een lange. Het was een eeuwigheid geleden dat we samen hadden gewinkeld en ik had al zeker 25 jaar geen kleding meer met haar gekocht omdat ik altijd naar een speciaalzaak moest. Het was dan ook kicken dat ik nu een kleedje (jurkje) kon kopen in maat 44, en dan ook nog eens voor 11 euro vanwege de solden. Dat geloof je toch niet?

Klapstoel 

Dit weekend ben ik met manlief naar Egmond aan Zee geweest. Ik had een verrassingsovernachting geboekt voor ons zilveren jubileum, alleen kon ik mijn mond niet houden en wist hij dit dus al twee weken van tevoren hihi. We sliepen in het Zuiderduin Hotel, waar ik 10 jaar geleden met mijn beste vriendin had geslapen om te vieren dat we samen 90 werden en al vanaf ons 15e vriendinnen zijn. Op het balkon stonden plastic tuinstoeltjes waar bij mij de poten onderuit klapten door mijn gewicht. Wat hebben we gelachen. Tranen met tuiten. We huurden toen ook voor het eerst een elektrische fiets waar we bij thuiskomst enorm commentaar op kregen maar waar we fietsend door de Schoorlse Duinen met flinke hellingen, maar al te blij mee waren. Gisteren zat ik opnieuw in zo’n plastic stoeltje, ze waren nu alleen blauw in plaats van wit. Ik heb mijn vriendin een foto geappt “stoeltje nog heel”. Ik fietste ik met mijn man dezelfde route, 30 km en nu op onze eigen fietsen met trapondersteuning. Ik schaam me er niet voor. Met allebei een slechte knie is dit toch de ideale manier om ver te kunnen fietsen.

Vandaag nog eens een dikke 33 km route gefietst van Akersloot naar Graft en dan naar het mooiste dorp van Noord-Holland: De Rijp. Anton Pieck heeft dit vast gebruikt als inspiratiebron voor de Efteling. Een paar keer met een pontje over, daarom heet het ook de pontjes route.

Gouden Toekomst

Er waren veel 60-plussers onderweg. Ook in ons hotel (vooral Duitsers). “Ons voorland”, zei ik tegen mijn ventje. “Nee toch zeker?”, vroeg hij verschrikt. “Nee hoor volgende keer boeken we een moderner hotel of nemen we een B&B. Hopelijk kunnen we zeker tot onze gouden bruiloft nog vele mooie fietstochten maken. Door mijn GBP-operatie heb ik in ieder geval op tijd ingegrepen en ben ik mijn lichaam in een betere conditie aan het brengen.