Gisteren ging ik weer trainen bij de fysio in mijn woonplaats Essen. Ik was dit keer om 19.30 uur ingeboekt en het was een drukke bedoening en verre van saai. Mijn fysiotherapeute annex personal trainer had vier klantjes tegelijkertijd in plaats van de gebruikelijke twee. Dat gaf de nodige ambiance omdat ze zelf ook aan topsport deed die avond.

Topsport

De ene heb ik al vaker gezien, het is een man van rond de 30/35 en is slank. Hij beweegt vrij houterig en krijgt de moeilijkste oefeningen van ons allemaal en ik heb enorme bewondering voor hem. Je ziet dat hij pijn heeft maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. De andere jongeman is denk ik een voetballer of sporter met een sportblessure, hij spreekt geen Nederlands. Het valt voor onze PA niet mee om hem allerlei lastige oefeningen uit te leggen in het Engels.
Vandaag was er een nieuwe klant, een oudere man. De oudste in de oefenzaal. Hij stond voor mij op in de wachtkamer en liep de oefenzaal in, zijn kaki broek met vele zaken hing op half elf.  Hij sjokte op zijn sandalen naar de loopband. “Willy, ge gaat eerst tien minuten warmlopen op de band”, legde Nathalie uit. [Willy is niet zijn echte naam natuurlijk (privacygevoelig) maar ik vind hem wel toepasselijk.] “Ik zet het programma op de Wildertse Duintjes Willy”, vervolgde Nathalie. Willy snapte niet één-twee-drie dat het parcours berg op en af zou gaan. Onze doorgewinterde sporters kende dit trucje om spieren te trainen en conditie te verbeteren al langer. Willy kreeg het al snel heel warm in zijn truitje met gebreide spencer. Hopelijk is hij de volgende keer zo slim om een sporttenue aan te trekken. Gedurende het uur heb ik me kostelijk vermaakt met onze Willy, het was duidelijk zijn eerste keer en zijn rijke fantasie was een aangename aanvulling op ons sportuurtje en spoorde mij aan tot schrijven. Hij had wilde verhalen over zijn jeugd toen hij aan surfen deed. Op de evenwichtsplank was hier niet zo veel meer van te merken gaf hij grif toe met de nodige zelfspot. Het was lang geleden dat ik zo gelachen had tijdens de training, eigenlijk niet meer sinds ons ‘zomerjurkje’ bij de bewegingsgroep van het Bariatrisch Centrum. Zelf was ik best trots op mezelf, een uur sporten gaat steeds beter, waarvan ook 10 minuten op de crosstrainer; wie had dat ooit kunnen denken met mijn knie en achillespeesproblemen van weleer.

Goed in mijn vel 

Ik besefte dat ik weer vaker kan lachen, op het werk hadden we ook al dubbel gelegen tijdens de vrijdaglunch. Ik had van de Sint en Vodafone een nieuwe gsm gekregen en mijn kinderen gevraagd hoe ik e.e.a. van de oude over moest zetten. “Moet ik eerste een back-up maken op mijn laptop?” vroeg ik hen. “Nee joh, ik stuur je wel even een YouTube filmpje”, appte de oudste. Maar onze whizzkid Max had een betere truck. “Kijk, zei hij: je legt de nieuwe naast de oude en ze bestuiven elkaar.”  Dat vertelde ik dus aan mijn ICT-collega’s tijdens de lunch. “Een paar minuten telefoonsex; het is in een wip gebeurd. Ik moet alleen nog een nieuw hoesje kopen, een condoom voor mijn telefoon lijkt me wel veilig met deze nieuwe technieken want ik vraag me af hoe veilig het is om mijn telefoon naast de jouwe te leggen.”  Allerlei hoesjes passeerden de revue en op een gegeven moment kwamen we op badmutsen, vraag me niet hoe, en Henk K had duidelijk geen badmuts gebruikt want hij heeft wel vier kinderen. Het ging van kwaad tot erger. Met spierpijn van het lachen vervolgden we die middag met hernieuwde energie en werklust onze werkzaamheden. Het was weer eens ouderwets gezellig. Het einde van het transitiejaar komt in zicht. Op 1 januari a.s. vindt de juridische fusie plaats. De directie doet haar best om iedereen binnen boord te houden. Dat de lange onzekerheid spanningen oplevert hoef ik niet uit te leggen. Voor mij persoonlijk kreeg ik deze week goed nieuws, hierover volgende keer meer. Ik hoop dat ik van de collega’s in de enorme kantoortuin binnenkort ook mooi nieuws mag horen.