“En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij”.

Wie had ooit gedacht dat deze tekst uit een liedje van Dik Hout zo de spijker op de kop zou slaan. Ik, die altijd met teksten bezig ben, verhalen zie in wat ik onderweg hoor of tegenkom. Ik die altijd wel iets weet te verwoorden, was zonder woorden.

Een raar griepvirus, overgewaaid uit China, waar in het begin iedereen luchtig over deed, legde in enkele weken heel Europa plat. Eerst Italië, dat leek nog ver van ons bed. En bovendien leefden de Italianen heel anders dan de Nederlanders en de Belgen dus het zou hier zo’n vaart niet lopen..

Lockdown

16 Maart 2020: Lockdown. En ik sloeg op slot. Hittegolven, hartkloppingen en nare gedachten vochten om het hardst en wilden eruit. Rennen, maar mijn benen weigerden. Gillen, maar mijn stem verstomde. Ik viel flauw maar kwam weer bij en alles begon opnieuw. Mijn darmen raakten ontregeld, in twee weken tijd verloor ik tien kilo. Iets wat nog een doel was na de Gastric bypass operatie van een jaar geleden en waarvan ik dacht dat het me niet zou lukken. Dat negentig kilo het gewicht was dat bij mij paste. Ik was in totaal dertig kilo kwijt; volgens de chirurg een zeer goed en acceptabel resultaat. Een maand na mijn laatste controle waren dat zijn woorden en nu slobberden al mijn kleren rond mijn lichaam met nog eens die extra tien kilo’s gewichtsverlies door de stress.

Paniek

Mijn ‘vergeten’ paniekstoornis was terug. In alle hevigheid. Aangewakkerd door de coronacrisis. Getriggerd en vlamgevat. Honderden doemscenario’s: Wat als onze winkel moet sluiten? Dan gaan we failliet. Moeten we ons huis uit. Wat als mensen geen inkomen meer hebben en niks meer bij ons kunnen komen, dan gaan we failliet.
Winkels met lege schappen; hoe moeten we aan boodschappen komen en dan had ik het niet over toiletpapier. Onze eerdere investering in een douche-toilet was nu een godsgeschenk aangezien heel Nederland en België opeens zonder wc-papier zat. Er was in de supermarkt opeens geen aardappelen, rijst of pasta meer te krijgen. Geen groenten, geen melk. Mensen waren compleet doorgedraaid en gaan hamsteren.

Op slot

De grens van België naar Nederland ging op slot. Totale lockdown. Winkels gingen dicht, bedrijven sloten hun deuren. Alleen de supermarkt, apotheek en bakker mocht nog geopend blijven en je mocht alleen in je eigen dorp om boodschappen.
Gelukkig voor ons was de Nederlandse regering iets minder rigide dan de Belgische en viel onze winkel in Dordrecht onder een voedingsmiddelenwinkel. We verkopen sigaretten en tabak, kranten, tijdschriften en zijn een postagentschap en hoorden daardoor bij eerste levensbehoeften. Toch zaten we bij iedere persconferentie van premier Rutten gespannen bij de televisie te luisteren of we alsnog dicht moesten. Ons hart ging uit naar alle bedrijven en organisaties die hun deuren moesten sluiten.
Een uittreksel van de Kamer van Koophandel samen met paspoort en verblijfskaart verschaften mijn man en zonen toegang aan de grens om toch naar onze winkel in Nederland te mogen rijden.

Oorlog

De oorlog in mijn hoofd woedde verder; al die mensen die opgenomen werden op de IC, straks lagen alle ziekenhuizen vol en wat dan? Een klein beetje ratio bleef sudderen, de meest kwetsbare mensen in onze samenleving vormden het grootste risico voor dit gemene virus. Mensen met hart- en/of longproblemen, hoge bloeddruk, onderliggend falen, diabetes…. Gezonde mensen zouden besmet kunnen worden maar slechts lichte ziekteverschijnselen vertonen zoals bij een gewone griep. Daar hield ik me aan vast. Maar ondertussen dacht ik aan alle kwetsbare cliënten op mijn werk. De paniek werd erger en erger. ’s Nachts en onder de ochtend, overdag. Ik ging naar de huisarts en vroeg om medicatie. Ik had tot vorig jaar ruim twintig jaar lang medicatie tegen paniek geslikt maar door de GBP-operatie was ik daarmee gestopt. Deze medicatie werkte met een langzame afgifte en dat ging niet meer met mijn nieuwe maag-darmsysteem waarbij alle voedingsmiddelen binnen een half uur mijn maag verlaten. Ik had nadat ik gestopt was een jaar lang nergens last van en dacht dat ik de paniek ontgroeid was. Dat ik wellicht 20 jaar voor niks medicatie had geslikt… Totdat het coronavirus de trigger werd.
De nieuwe medicijnen moesten langzaam worden opgebouwd en het zou minstens vier weken duren voor ik er baat bij zou hebben. Sterker nog; in het begin zouden de klachten verergeren. Ik bevond me in een nachtmerrie.

Hulptroepen

Ik zocht hulp bij een psycholoog, eentje die EMDR-therapie kan toepassen. En ik heb een hele goede gevonden. Gaandeweg de wekelijkse sessies komt er natuurlijk wel wat shit bovendrijven. En na twee maanden leek het bereikte evenwicht nog helemaal niet zo evenwichtig als ik had gehoopt. Of mezelf had opgelegd. De lat.

De Lat

Balancerend op het koord
Houd ik de lat vast
Ik heb het zelf in de hand

Als hij te hoog gaat
Val ik van het koord

Schuif ik wat naar links
Of misschien beter naar rechts

Het is wikken en wegen
Voorzichtig schuif ik een stapje
Naar voren op het wankele koord
Durf ik mijn voet op te lichten
En langzaam langs de andere te schuiven

Of blijf ik beter even hangen?
Of moet ik soms een stapje terug

Als ik eindelijk naar mezelf durf te kijken
Daar balancerend op dat hoge koord
Zie ik een vangnet

Als ik val
Is het niet voorbij
Er is een stevig vangnet
Een vangnet dat veert
Meebeweegt en
mijn val stabiliseert

Ik heb geluk gehad
En dank alle handen
die dit vangnet
zo stevig
voor mij vasthielden.

Open

Mijn werkgever en de bedrijfsarts hebben me alle ruimte gegeven om te herstellen. Daar ben ik zeer dankbaar voor. Ik voelde me zo schuldig, net een nieuwe baan en dan dit. Maar met schuldgevoel kom je niet verder, je hebt er niet om gevraagd.

Ik ben deze week weer parttime begonnen met werken. Ik geniet weer van de mooie natuur, voel weer hoe is het is om gelukkig te zijn. Ik ben terug in de maatschappij. De landsgrenzen zijn weer open, ik vertrouw op mezelf dat ik weet wanneer ik mijn eigen grenzen even moet sluiten zodat ik nooit meer voor een totale lockdown kom te staan.

Jij ook

Waarom ben ik hier zo openhartig over zullen sommigen zich afvragen. Omdat ik wil laten weten dat je niet alleen bent, of raar bent als het even psychisch niet gaat zoals het zou moeten, zoals je wou willen, of zoals mensen van je verwachten. Om te laten weten dat je diep vanbinnen de kracht hebt om te vechten en weer op te staan. Ook jij.

En dat het iedereen kan overkomen ook al denk je van niet. Ja ook jou, zelfs jou.