van de Dikke naar de Dunne – week 9

Twee weken geleden ben ik voor het eerst fysiek weer gaan werken bij Arduin in Middelburg, 9 weken na mijn operatie. Het thuiswerken was handig maar eenzaam.

Inschattingsfoutje

Ik had dat van te voren toch wel even verkeerd ingeschat. Met een grote mond had ik tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik na vier weken best wel weer aan het werk kon, toch in ieder geval vanuit thuis, en twee weken later weer achter mijn bureau zou zitten. Gelukkig heb ik een leidinggevende die ja knikt maar ondertussen haar eigen strategie volgt. Ze kent me al een beetje, ondanks de korte periode dat we nog maar samenwerken. De afgelopen vier weken heb ik thuis gewerkt. Dat gaf een doel maar was ook saai zonder collega’s. Ik kon dit natuurlijk geheel in mijn eigen tempo doen, twee uurtjes bellen en dan even rusten en dan ’s middags nog eens twee uurtjes bellen.

Hartelijk welkom

Alsof de duvel ermee speelde kreeg ik net zondagnacht vreselijke buikpijn en diarree. Vanaf 05.00 uur zat ik op het toilet en dat bleef duren tot 9.15 uur. Even vreesde ik nog dat ik mijn collega’s moest bellen dat ik toch nog een dagje thuis zou werken maar om 9.45 durfde ik het aan. Leger dan leeg kon ik niet zijn. Ik genoot van het autorijden, zoals altijd als ik naar Zeeland rijd. En op kantoor wachtte mij een grote verrassing. Er stonden welkomkaartjes op mijn bureau en een bloemetje. Zo lief. En natuurlijk was het aapje kijken, iedereen kwam langs om te kijken hoe ik er na al die tijd uitzag. Normaal zou ik me opgelaten voelen maar ik werd er een beetje lacherig van en nam dankbaar alle complimentjes in ontvangst.

Hematent

Ik kan het echt al goed merken dat ik 18 kilo minder mee moet zeulen terwijl ik de vreselijke trappen van ons kantoor opklom. Zonder hijgen kwam ik op mijn verdieping aan. Mijn computertas bleef op mijn smallere schouders hangen zonder er steeds van af te glijden. Ook mijn kleding die ik enkele weken geleden heb gekocht, is alweer te groot, zelfs mijn schoenen zijn een maatje kleiner. Voor mijn eerste dag op kantoor had ik een jurkje aangetrokken. Gewoontegetrouw deed ik er mijn Hematent onder. Die zakte af. Zo komisch. Toch voel ik me nog niet prettig zonder corrigerend ondergoed omdat ik het zeer lelijk vind dat je een onderbroek afgetekend onder de stof kan zien zitten. Ik moet hierbij altijd aan Bridget Jones denken. Dus hield ik mijn Hematent op haar plek door er een legging over aan te trekken. Fout, die had ik 3 weken geleden gekocht en was dus ook al te groot met als gevolg dat ik, steeds als ik opstond, moest hijsen.

Bij de tandarts paste ik zonder moeite in de kuipstoeltjes in de wachtkamer terwijl ik tijdens de vorige controle nog opstond met het stoeltje aan mijn gat, de vier aluminiumpoten hupla in de lucht. De tandarts maakte me een complimentje toen ik zijn martelkamer binnenkwam, voor de eerste keer vond ik het leuk binnenkomen. En ik had geen gaatjes, dat hielp ook mee aan mijn gelukzalige gevoel.

Domper

Dinsdagavond had ik echter ook een minder leuke ervaring. De jongens waren naar KFC om een bucket kip gegaan. Uiteraard had ik voor mezelf een gezonde hap uit de vriezer gehaald en in de magnetron gezet. Ik ben niet zo gewend om uit de magnetron te eten dus had ik mijn bakje met kip, snijboontjes en wilde rijst iets te lang in de magnetron gezet. De kip was helemaal opgedroogd en de snijbonen onherkenbaar opgekruld. Dus een nieuwe duik in de diepvries, er stond nog een portie zelfgemaakte lasagne. Half uurtje in de oven en met een taartvorkje opgegeten. Helaas een hap te veel. Ik begon te zweten, werd misselijk en draaierig en volgens mijn jongens lijkbleek. Ik ben buiten in een stoel gaan zitten, heel stil. Heb een smint-je genomen en na 10 minuten zakte het gelukkig. Een dumping dus, weliswaar niet gepaard gaande met de slokdarmpijn die mensen beschrijven en ook niet het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Maar ik kan je vertellen dat mijn mini-dumping toch geen fijne ervaring was. Vallen en opstaan dus. Keep on going.