Baasjes

Regelmatig breng ik ’s ochtend om 6.55 uur onze jongste zoon naar de trein in Roosendaal. In deze ochtendspits zie ik op straat altijd wel bijzondere mensen op weg naar hun werk, school of de trein. Maar sinds de corona haar intrede deed, heb ik het aantal hondenbezitters explosief zien groeien.

Ochtenddienst

Het valt me op dat de mannen ochtenddienst hebben en ’s ochtends vroeg hun viervoeter uitlaten. Wat later op de dag komen de vrouwen voorbij en na schooltijd zie je de kinderen lopen met hun opa of oma, blij huppelend met hun hondje. Hoe lang gaan ze dat uitlaten nog leuk vinden? En is papa of mama de smekende belofte vergeten dat tijdens de twijfeling rond de aanschaf van een schattige puppy hun kinderen smeekten “ah, alsjeblief mama, nemen we hem? Ik laat hem uit en zal er goed voor zorgen”. Na een tijdje vinden deze kleine donderstenen hun Game-boy, Nintendo, Playstation of iPad alweer veel belangrijker dan Bobby of Charley die met de riem in zijn bek staat te piepen omdat hij zo nodig naar buiten moet. Maar ik dwaal af.

Baasjes

Het is algemeen bekend dat baasjes vaak op hun hondje lijken (of het hondje op het baasje).
Vandaag zag ik de bevestiging van deze stelling. In Roosendaal zag ik wachtend voor het stoplicht, een keurig in het pak gestoken man lopen met prachtig donker krulhaar. Naast hem liep met een licht dansend pasje een tot in de puntjes getrimde Koningspoedel, met zwarte, glanzend krullende vacht. Een echt raspaardje dat langer tijd in de trimsalon doorbrengt dan menig aanstaande bruid bij de kapper. Je kent ze vast, van die poedels waar ze shows mee lopen. Ik vroeg me af of dit uit een modeblad gestapt baasje met Beauty op de catwalk liep, of dat het de hobby was van zijn vrouw die zo met de landrover de kinderen naar school zou brengen.

Typetjes

Ik had onze zoon op het station afgezet en reed terug naar Essen. Ondertussen was ik al aardig wat modehondjes tegengekomen. Mopshondjes met wijdbeens lopende sportschool types in hun joggingbroek, de goeiige vaders in spijkerbroek en sneakers en hun Golden Retriever of Labradoodle.  Mannen met een petje op of hoodie-capuchon over hun hoofd die liever niet herkend werden terwijl ze met een keffende Chihuahua liepen met een roze jasje aan en een blingbling halsbandje.

Pensioen

En je zult het niet geloven, rijdend door de Dorpsstraat ik zag een kale man, in zijn vaal afgewassen joggingpak. Geen stoere Nikes eronder maar bruine lederen slippers. Hij was al wat op leeftijd, ik denk zelfs met pensioen. Het was inmiddels 7.30 uur en hij naar de bakker geweest. Een papieren zak met brood in zijn linkerhand. Rechts naast hem liep een zeer kortgeschoren Koningspoedel. Ooit zwart geweest, nu wat grijzig. Geen polletjes rond zijn poten, geen pompoenstaart en zeker geen grote toef op zijn of haar kop. Misschien was hij ook met pensioen, hoefde hij niet meer te pronken op de catwalk. Of was zijn vrouwtje al gaan hemelen en had het baasje tegen de hondentrimster gezegd: “doe maar lekker kort”.

In mijn achteruitkijkspiegel zag ik ze samen de straat oversteken, de hond liep los, zijn tempo aangepast aan dat van het baasje. Niet parmantig dansend, een beetje met hangende kop alsof hij zich een beetje schaamde voor zijn kale verschijning.

Blondie

Ik fantaseerde nog even verder en toen ik thuiskwam sprong onze harige blonde Cairnterriër mij blij tegemoet. Zijn haren flink in de war, ze hadden al een paar weken geen borstel of kam gezien. En toen ik hem oppakte om te kroelen en hij enthousiast mijn gezicht aflebberde zag ik ons in de spiegel van de hal…. Honden lijken echt wel op hun baasje.