Huisarrest

Soms zijn er van die dagen….dat je beter binnenblijft, een soort zelf opgelegd huisarrest dus.

Nu was ik al van plan om vanmiddag te gaan schrijven dus ik was redelijk op tijd opgestaan op mijn vrije zaterdag.  In de voormiddag had ik alle boodschappen al in huis, op één na. Die kan pas na 13.00 uur gedaan worden want eerder staan mijn vriendinnen van Kip aan ’t Spit niet op hun vaste stekkie.

Deze twee dames zijn elkaars geliefden, dat heb ik onlangs begrepen toen ik aan het einde van een zaterdagmiddag mijn warm gegrilde kippetjes op ging halen. De andere dame was al weg en de toonbank was geheel leeg en opgeruimd op mijn bestelling na. Ik vroeg aan de overgebleven dame of ze toch niet speciaal op mij had staan wachten? ‘Nee hoor madam, ik sta hier altijd tot half zes – zes uur maar mijn vriendin is onze kleine alvast gaan halen bij de oppas.

Opeens kreeg de slogan “heeft u zin, belt uw kippenvriendin” toch een iets andere lading en daar werd ik vandaag nog eens aan herinnerd. De kippenmadam is zeer, zeer vriendelijk, ze kijkt me altijd met twinkelende ogen aan. Zoals ook de jongen bij de viskar me weleens aankeek in de tijd dat ik zonder werk zat en van hem een extra visje toegestopt kreeg zo rond half vijf, met een vette knipoog en de boodschap: “omdat je mijn speciale klant bent.” (Nee ik behoor niet tot de Hema-clan die tussen 5 en half zes op koopjes jaagt omdat de verse artikelen dan voor de helft of zo weggaan).

Vandaag stond ik dus aan de kippenkar en dat ik een fout shirtje aanhad, had ik bij de Albert Heijn al ondervonden. Mijn boezem was iets te veel in beeld en dat had ik me niet gerealiseerd. Meestal heb ik een shawltje aan bij dit bloesje maar vandaag dus niet. Boze blikken van vrouwen in de Appie die hun mannen betrapten op gluren als ik voorover boog om iets in mijn karretje te leggen. Een zeer behulpzame man (met zijn moeder om boodschappen) die opeens ook mijn kratjes wel in de auto wilde tillen…

De kippenmadam was er ook door afgeleid, ik zag het aan haar blik. Ik had een potje extra saus gevraagd om de spareribs mee in te smeren omdat mijn kinderen dat zo lekker vinden, zelf had ik een kippenpoot genomen. Het was eenentwintig euro en ik had alleen twee briefjes van twintig die ik onder het potje had geschoven. Het kippenvrouwtje had de papieren zakken in een plastic tasje gestopt en keek naar me maar haar ogen raakten de mijne niet terwijl ze het potje oppakte en bij de rest in het tasje stak. Een harde windvlaag liet de twee blauwe briefjes de lucht invliegen, zo naar de provinciale weg. Ik liep er achteraan en probeerde er mijn voet op de zetten toen ik plots werd achteruit getrokken voor ik onder een auto zou lopen.
Ze was er als de kippen bij, mijn redster. Inmiddels had ik mijn voet al op één briefje en de andere waaide onder de truck door. Het leek me beter om niet voorovergebogen onder die aanhanger te gaan liggen voor er nog meer ongelukken zouden gebeuren.

Het briefje dwarrelde onder de kar door en werd aan de andere kant in veiligheid gebracht.

Om mij enigszins uit deze benarde situatie te redden zei ik: ‘goh, ik zei vanmorgen nog tegen mijn man dat het geld de deur uit vliegt en zie hier’. Ze gaf me lachend mijn wisselgeld en ik liep naar de auto. In alle hilariteit was ik nu ook mijn autosleutels kwijt. Die werden gebracht door een jonge man, die toen ik hem vriendelijk bedankte, aan zijn rode kleur te zien zijn beloning ook al binnen had!

Het kippenmadammeke hing in de deuropening van haar mobiele winkel te zwaaien en riep heel hard, “zeg voorzichtig verder hé vandaag”. Ik riep terug dat ik de rest van de middag huisarrest had.