Ongewone gewone mensen – de kerstmannenverzamelaar

In mijn werk als freelance correspondent kom ik op vele plaatsen. Ik ontmoet allerlei soorten mensen, sommige zijn zo bijzonder dat ik hen wil optekenen in deze blog.

De Kerstmannenverzamelaar
Hij was ruim 43 jaar verantwoordelijk voor het groenonderhoud bij een psychiatrische instelling. Dit vond hij zo leuk dat hij zelfs na zijn pensioengerechtigde leeftijd nog twee jaar doorwerkte. Toen moest hij toch echt zijn snoeischaar in de wilgen hangen. Of toch niet?

Ik kwam bij hem thuis om een heel andere reden, hij danste samen met zijn levensgezellin al meer dan 25 jaar bij twee verschillende country line-dance clubs. In de tijd dat mevrouw koffie zette nam hij me mee naar de tuin. Dat deze niet anders dan een plaatje uit tijdschrift kon zijn, stond natuurlijk vast. Achter het vanuit de voortuin zo klein ogende huisje, school een prachtige achtertuin met keurig geknipte buxusheggen en in allerlei vormen gesnoeide andere boompjes waar ik, als leek, geen naam voor wist.

Over het smalle kronkelpad ging hij me voor naar zijn grootste passie (Stond die niet in de keuken koffie te maken?): de orchidee. Hij had een glazen kas waar ik een rondleiding in kreeg. Het was er warm en vochtig, al snel kon ik de namen van de verschillende orchideeën niet meer in mijn bloemige hersenen opslaan. Ik zag vooral veel groen, waar waren de prachtig gekleurde bloemen? Wellicht was het niet de juiste tijd.

Na deze wonderlijke wereld in een dorpse achtertuin gingen wij weer de woonkamer in. Ik klapte mijn notitieboekje open, denkend aan de woorden die ik voor mijn vertrek tegen mijn man had gezegd: “Een halfuurtje schat, dan ben ik terug want ik heb het grootste deel over de dansclub gisteravond tijdens de clubavond al gehoord en opgeschreven”. Ik vertrok om 19.30 uur en kwam pas om 23.00 uur terug thuis. Wat had mij dan zo lang nog van de straat gehouden?

Deze welbespraakte, bijzondere man had meer hobby’s dan orchideeën, zijn tuin en dansen: hij bezocht samen met zijn geliefde Fantasy Festivals om zijn toch al ruim vertegenwoordigde fantasie nog meer voeding te geven. Zijn vrouw liet me filmpjes en foto’s zien op haar telefoon. Van kerstvoorstellingen in de voortuin; van Halloweententoonstellingen op de oprit… Compleet met bewegende skeletten in doodskisten. Wat een creatieve man.

En als kers op de taart mocht ik ook nog zijn kersmannenverzameling aanschouwen. Meer dan 200 prachtige exemplaren stonden in vitrinekasten op een logeerkamertje. Ik was op slag verliefd op het Russische exemplaar.
Als ik nog langer was gebleven had ik daar vast mogen overnachten om te dromen van een witte kerst.

Eenmaal terug thuis kon ik niet in slaap komen, ik bleef maar denken aan mijn Russische man met de witte baard en twinkelende ogen. En aan zijn grote verzamelaar. Het was beslist een ongewone gewone man.