Archives for afvallen

Van de Dikke naar de Dunne – EINDE

Posted on by in Blog | 8 Comments

 

 

 

Langzaam komt het leven weer op gang nu de grenzen in België weer open zijn. En noodzakelijke verplaatsingen ook over de grens in Nederland mogen plaatsvinden. Sinds 15 juni mogen we op familiebezoek dus ging ik de grens over om mijn moeder te bezoeken in Halsteren en mijn tweede moeder in Roosendaal. En er was nog een andere noodzakelijke verplaatsing…

 

 

 

Maatje minder

Enkele weken later reed ook naar het centrum van Roosendaal want door de Coronacrisis en mijn paniekaanvallen was ik nog eens tien kilo afgevallen en moest mijn garderobe compleet vernieuwd worden. Een noodzakelijk verplaatsing dus. De winkeldames waren heel blij met mijn bezoekje, de beste omzet sinds tijden hahaha.

Gevoel

De (korte) broeken, jurken en shirtjes die ik vorig jaar zomer had gekocht waren nog in maat 46 en nu pas ik in maatje 42. Niet te geloven. Het was heerlijk om in passende kleding rond te kunnen lopen, dat doet wat met je zelfvertrouwen. En voor het eerst kon ik ook blij zijn met mijn nieuwe lichaam. Ik weet nog dat mensen een jaar na mijn GBP-operatie vroegen hoe ik me voelde, doelend op mijn slankere verschijning. Ik voelde er niks bij.

Spiegeltje spiegeltje

Het gekke was dat wanneer ik in de spiegel keek , ik iemand anders zag. Ik was nog niet vereenzelvigd met deze nieuwe persoon. Mijn schouders veel smaller, mijn gezicht was van vol rond met kleine oogjes en onderkin naar een totaal andere vorm. gegaan. Opeens had ik  een taille…
Onlangs had Gérard een foto van mij gemaakt met onze nieuwe hond Bowie. Ik had een witte driekwartbroek aan en een zwart shirtje. Ik kon gewoon niet geloven dat ik het was op die foto. Dat is toch een rare gewaarwording.

Passend

Ik hoor jullie denken: kijk je dan niet elke dag in de spiegel? Jawel, in de badkamer maar dan heb ik vaak mijn bril nog niet op. Ik was gewend aan wie ik was in de ‘volslanke’ versie. Immers, zo zag ik er de laatste 20 jaar uit, toch al was ik natuurlijk de laatste jaren op mijn alle dikst met 122 kg. Maar dat was geleidelijk gegaan.`
Mijn psycholoog legde me uit dat dikkere mensen in een soort bescherming van hun eigen lichaam zitten. Ze zijn groot en massief; er komt ’iemand’ binnen waar je niet zomaar overheen kijkt. Ik was dan van binnen wel onzeker maar dat straalde ik niet uit als ik de mensen in mijn omgeving moet geloven. En mijn nieuwe lichaam maakte me onzeker terwijl ik juist blij moest zijn. Achteraf bekeken bevond ik me toen al in de fase die op een burn-out afstevende.

Einde tijdperk

Nu heb ik vele jassen uitgedaan, van maat 52 naar maat 42. Zelfs mijn bureaustoel is me te groot. Eindelijk zou ik in het stoeltje van onze oldtimer Ferrari passen die mijn man in zijn midlife-crisisperiode had aangeschaft tien jaar geleden, en binnen een jaar alweer had verkocht. Destijds was dat een extra stimulans om af te vallen, hetgeen steeds niet lukte. Toen dus ook niet.

Ik denk dat ik nu het punt heb bereikt, dat ik kan stoppen met deze column Van de Dikke naar de Dunne. Veel dunner zal ik niet worden, ik heb een gezonde BMI en de artsen zijn tevreden.

Dankbaar

Ik wil jullie, mijn trouwe lezers, danken voor de steun die ik mocht ontvangen tijdens deze ingrijpende beslissing, de dagen na de ingreep en de afgelopen 17 maanden. Het is niet niks, een Gastric Bypass Operatie. Je zit levenslang aan de gevolgen vast: zorgen dat je 6 x per dag eet, dat je voldoende eiwitten binnenkrijgt. Er moet een half uur tussen eten en drinken zitten, je moet toch 1,5 liter vocht binnenkrijgen terwijl drinken niet meer zo makkelijk gaat als voorheen en de keuze beperkt is.
Altijd extra vitamines slikken en goed in de gaten houden dat je niks verkeerds eet of net dat hapje te veel, want dan krijg je een dumping. Het gaat me gelukkig allemaal goed af en daar ben ik heel dankbaar voor. Dankzij deze stap voel ik me fitter, slik ik geen medicatie meer voor te hoge bloeddruk en kan ik kilometers fietsen en wandelen zonder problemen. En durf ik eindelijk te zeggen dat ik best trots ben op mezelf.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 28

Posted on by in Blog | Leave a comment

Grappig hoe snel de tijd gaat en je de weken niet meer zo aftelt als in het begin. Ik weet nog dat ik zwanger was en de weken telde tot de gevarenzone eigenlijk voorbij was. Daarna wist ik pas in welke week ik was als de gynaecoloog het me vertelde tijdens controlebezoeken. Zo ook met mijn post-operatie periode. Dat zagen jullie aan mijn wekelijkse blogs. Nu ruim een half jaar verder en niet wekelijks iets te melden moest ik dus even mijn agenda erbij pakken en de weken terugtellen. 30 kilo in 28 weken! Ik hoop dat ik nog even voor blijf lopen met de kilo’s op de weken. Hoor ik jullie nu rekenen?

Controle

Vandaag was ik op controle bij mijn cardioloog. Zij spoorde me twee jaar geleden al aan om een gastric bypass te laten doen maar toen wou ik het woord nog niet eens uitspreken. Ik kwam vandaag binnen in haar spreekkamer en ze begon gelijk enthousiast te roepen (het is een kordate Belgische arts) hoe goed ik er wel niet uitzag. “En hoeveel kg bent ge kwijt?” Dertig dokter. Ze was tevreden maar nog niet helemaal want wilde mijn streefgewicht weten. “Een gewicht dat past bij een gezond BMI”, antwoordde ik vol vertrouwen. Auwch, in mijn gedachten was dat 80-85 kg. Maar de strenge meesteres (zo ziet ze er ook een beetje uit) zette nog een extra gewichtje van 10 kg erbij op de weegschaal des oordeels. “75 kg is een BMI van 25”, zei ze.  Dat zijn er dan dus nog eens 15 die eraf moeten. “Je bent nog maar een half jaar bezig”, zei ze bemoedigend. Maar ik weet heel goed dat die eerste kilo’s er in de eerste weken afvlogen en dat het nu langzaam gaat. Misschien 2 per maand. Dat zou betekenen dat ik over een half jaar nog eens 12 kg kwijt zal raken. We zullen kijken of ik op 26 februari 2020 dat streefgewicht van Catherientje bereikt heb.

 

Vooruitgang  

Laat ik vooral positief blijven, de fietstest was een grote vooruitgang ten opzichte van de vorige controle, 9 maanden geleden. Ik kon langer fietsen en onder een veel hogere belasting. Het leek even of ik de Mont Ventoux aan het beklimmen was en de kortademigheid nam toe, maar geen duizelingen en geen pijn op de borst. “Puur uithoudingsvermogen, mevrouw Jansen dus vaker op de hometrainer.”  Ik durfde niet te zeggen dat wij die thuis niet hebben. Mijn bloeddruk was op het randje maar daar moet bij gezegd worden dat ik de vier medicijnen die verpakt waren in 2 pillen per dag, al maanden niet meer inneem omdat ik zo duizelig was na het innemen dit acuut heb gestopt. “Zelf doktertje gespeeld mevrouw Jansen?”

Herfst en oliebollen

Vandaag voelt het als herfst, het is koud buiten en tijd voor een jas. Alleen… ik heb er geen die past buiten mijn spijkerjackje. Mijn hele wintergarderobe is vele maten te groot geworden. Ik verzuip in de warme wollen vesten. En ik ‘mis’ mijn vetlaagje waardoor ik het nu sneller koud heb dan voorheen. Koude voeten, niet warm te krijgen.

Afgelopen zondag was ik voor de Bode op stap. Toen had ik het ook zo koud. Het was Roosendaalse Kermis en helemaal verkleumd liep ik na afloop van de opdracht een stukje over de kermis terug naar mijn auto. Ik passeerde een oliebollenkraam. Heerlijke geuren lokte me onder het luifel waar ik even kon schuilen voor de regen. Ik kocht een zakje oliebollen voor thuis. Al snel vulde de heerlijke en verlokkende geur de auto. Zou ik een hapje…. Maar de dreiging om onderweg een dumping te krijgen van zo’n vette hap was genoeg om de verleiding te weerstaan en eenmaal thuis heb ik een gezonde warme maaltijd op en ben ik met een warmtekussentje rond mijn voeten tevreden in slaap gevallen.

Van de Dikke naar de Dunne – 26 weken

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Deze week is het een half jaar geleden (26 wk) dat ik mijn Gastric Bypass-operatie heb gehad. Ik ben 28 kilo kwijt. Tijdens mijn laatste blog schreef ik dat ik stil stond, al weken en dat gevoel had ik nog steeds.

 

Langzaam

Maar nu ik even heb teruggelezen zie ik dat ik na terugkeer van onze vakantie toch stilletjes weer vijf kilo ben verloren. Ik mag dus niet ontevreden zijn. Eigenlijk moet ik dus niet meer op de FB-pagina van Bariatrisch centrum kijken want je bent zo geneigd te vergelijken en ieder lichaam is immers anders.

Vitamines 

Waar ik me een beetje zorgen om maak is de vraag of ik geen  vitamine B12 tekort heb. Door de kleine maag, neem je veel minder voedingsstoffen op en ook de pillen werken minder dan voorheen. Mijn haar valt enorm uit en mijn spieren doen zeer en ik vergeet vaak namen en woorden.
Bij de fysio hebben we mijn trainingsprogramma moeten bijstellen, dat valt tegen want in mijn ogen kan ik nog minder dan de gemiddelde bejaarde die ik daar bezig zie. Maar Britt, mijn personal coach zegt dat ik van nul moet beginnen en dat mijn lichaam ook nog steeds herstellende is. Ik begin mijn work-out met 20 minuten fietsen, 10 minuten roeien en ga dan aantal spierversterkende oefeningen doen en daarna op de crosstrainer. En dat is trouwens wel een grote overwinning. Nooit eerder kon ik dat in verband met mijn rechterknie en mijn achillespeesblessure maar nu sta ik daar dus gewoon 15 minuten op dat apparaat met armen en benen in beweging.

Trouwjurk

Morgen, 2 September zijn we 25 jaar getrouwd, ik vraag me af of ik in mijn trouwjurk zal passen als ik wist waar ik die gelaten had. Vast ergens op zolder maar die staat overvol met kerstspullen en andere seizoensgebonden voorraad uit onze winkel. Als ik een dochter had gehad, had ik vast de moeite gedaan de zolder op te kruipen maar voor mijn 3 mannen heeft dit geen emotionele waarde dus laat ik de spinnen maar met rust.

Zomerjurk

Afgelopen woensdag was ik met mijn oudste zus in Antwerpen, onverwacht een dagje shoppen. Want eigenlijk stonden we op de carpoolplaats gereed met strandstoelen, parasols en koelbox voor dagje strand. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, vergezeld van een stevige onweersbui dus reden we naar Antwerpen waar we op de parkeerplaats onze korte broek verwisselden voor een lange. Het was een eeuwigheid geleden dat we samen hadden gewinkeld en ik had al zeker 25 jaar geen kleding meer met haar gekocht omdat ik altijd naar een speciaalzaak moest. Het was dan ook kicken dat ik nu een kleedje (jurkje) kon kopen in maat 44, en dan ook nog eens voor 11 euro vanwege de solden. Dat geloof je toch niet?

Klapstoel 

Dit weekend ben ik met manlief naar Egmond aan Zee geweest. Ik had een verrassingsovernachting geboekt voor ons zilveren jubileum, alleen kon ik mijn mond niet houden en wist hij dit dus al twee weken van tevoren hihi. We sliepen in het Zuiderduin Hotel, waar ik 10 jaar geleden met mijn beste vriendin had geslapen om te vieren dat we samen 90 werden en al vanaf ons 15e vriendinnen zijn. Op het balkon stonden plastic tuinstoeltjes waar bij mij de poten onderuit klapten door mijn gewicht. Wat hebben we gelachen. Tranen met tuiten. We huurden toen ook voor het eerst een elektrische fiets waar we bij thuiskomst enorm commentaar op kregen maar waar we fietsend door de Schoorlse Duinen met flinke hellingen, maar al te blij mee waren. Gisteren zat ik opnieuw in zo’n plastic stoeltje, ze waren nu alleen blauw in plaats van wit. Ik heb mijn vriendin een foto geappt “stoeltje nog heel”. Ik fietste ik met mijn man dezelfde route, 30 km en nu op onze eigen fietsen met trapondersteuning. Ik schaam me er niet voor. Met allebei een slechte knie is dit toch de ideale manier om ver te kunnen fietsen.

Vandaag nog eens een dikke 33 km route gefietst van Akersloot naar Graft en dan naar het mooiste dorp van Noord-Holland: De Rijp. Anton Pieck heeft dit vast gebruikt als inspiratiebron voor de Efteling. Een paar keer met een pontje over, daarom heet het ook de pontjes route.

Gouden Toekomst

Er waren veel 60-plussers onderweg. Ook in ons hotel (vooral Duitsers). “Ons voorland”, zei ik tegen mijn ventje. “Nee toch zeker?”, vroeg hij verschrikt. “Nee hoor volgende keer boeken we een moderner hotel of nemen we een B&B. Hopelijk kunnen we zeker tot onze gouden bruiloft nog vele mooie fietstochten maken. Door mijn GBP-operatie heb ik in ieder geval op tijd ingegrepen en ben ik mijn lichaam in een betere conditie aan het brengen.

 

 

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 17

Posted on by in Blog | 2 Comments

Alweer 4 maanden (oftewel 17 weken) verder na mijn GBP operatie. Ik voel me goed en pas in maatje 46 dat zelfs ook alweer te ruim wordt. Mijn vakantiekoffertje wordt binnenkort gevuld met talloze goedkope shirtjes van mijn lievelingswinkel maar ik heb slechts twee bermuda’s. Een zwarte en een witte. En geen enkele passende lange broek. “Geen probleem schat”, zei manlief.  “Waar we naar toe gaan zijn ook winkels.” Dat stemde mij nog niet gerust maar eigenlijk moet ik me niet meer druk maken want inderdaad, ik kan met mijn nieuwe lichaam in elke winkel terecht. Een gewone confectiemaat! Zo raar na twintig jaar alleen in speciaalzaken te kunnen shoppen.

 

Vrije val

Omdat we dit jaar ook Europapark aan zullen doen, had ik de fysio van het Bariatrisch Centrum nog maar even om advies gevraagd. Want zou alles van binnen in mijn buik al zover hersteld zijn dat mijn lijf allerlei G-krachten aan zou kunnen en door elkaar geschud zou mogen worden?  Omdat mijn laatste sportles niet door kon gaan wegens mijn werk schreef ik een e-mailtje. “Rob, zou het kwaad kunnen voor mijn lichaam om in een snelle achtbaan te gaan? Ik kreeg een kort en duidelijk antwoord: “Hoi Elles, alleen als je eruit valt! J, voor de rest kan je lichaam alles aan: vliegen, draaien, achtbanen noem maar op.” Powerrrrrr. Gewoon op mijn lijf vertrouwen dus, (en op mezelf wat wellicht nog moeilijker is hihi).

 

Detox

De chirurg was zeer tevreden tijdens mijn controle. Hij bood zijn verontschuldigen aan voor het feit dat zijn collega mij een gewone GBP had gegeven in plaats van de met hemzelf afgesproken mini, het was niet de juiste gang van zaken om dat zo vlak voor een operatie zonder goed overleg en uitleg, te wijzigen.
Het was natuurlijk nog beter geweest als ik dat zelf tegen de betreffende chirurg had kunnen zeggen maar ik had mijn controle niet bij hem.

Omdat ik de laatste tijd heel veel pijn heb ik mijn nek en vreesde voor een terugkomende nekhernia, ging ik naar de osteopaat. Hij vertelde dat het mijn hernia niet was maar mijn lever. Door het snelle verlies van 23 kilo kon mijn lever het niet aan en was ik mijn lichaam aan het vergiftigen, mijn lever moest dus ontgift wordt. Ik slik nu een detoxkuur. En ik kan al resultaat voelen. Hij zei dat hij dit al diverse malen gemeld had aan het Bariatrisch Centrum, helaas hebben ze het niet opgepakt. Wellicht een tip voor de vele mensen die mijn blog lezen en ook een GBP hebben ondergaan en problemen hebben met galblaas en andere zaken. Ontgiften is de boodschap.

Genietmomentje

Afgelopen week heb ik gelukkig geen dumping meer gehad. Omdat ik zo moeilijk kan voelen of ik genoeg heb, en uit het verleden altijd een meer dan gezonde trek had, moeten mijn hersenen best nog wennen. De diëtist geeft aan dat je 20 keer moet kauwen maar wie doet dat nou? En je eten wordt er niet lekkerder op hoor, dat kan ik je zo al vertellen. Dus eet ik eigenlijk net zo snel als mijn mannen. De truck is om na dat kleine bordje te wachten. En dan voel ik na 10 minuten de trek vertrekken. Vandaag kwam er een vriend langs van Sven, hij had mij al twee maanden niet gezien en moest eens goed kijken. Grappig want ik zie mezelf iedere dag en het valt me niet zo op maar hij zag duidelijk een totaal andere Elles. Nou is het ook wel een charmeur… maar toch, thx Louis! Een genietmomentje en stimulans.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 12

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Wat vliegt de tijd. Twaalf weken alweer, en er is een mijlpaal bereikt! Nullen in het venster. Mijn gekoesterde cabriootje heeft me 200.000 veilige kilometers bezorgd….. En jawel, de weegschaal staat op 100 dames en heren. De psycholoog van het Bariatrisch Centrum vroeg me afgelopen dinsdag wat mijn streefgewicht was. Ik zei dat ik het niet wist. Dat is natuurlijk geen gewenst antwoord voor een psycholoog.

 

Bezinning

Op drie andere manieren probeerde ze erachter te komen wat mijn einddoel was. Welke kledingmaat ik nastreefde. Daarover kon ik kort en krachtig zijn. Een gezond BMI en daar hoort een gezond gewicht bij. En dat is voor mij niet in concrete cijfers uit te drukken. Als mijn lijf over een jaar stopt met afvallen en de weegschaal staat op 85 dan ben ik tevreden. Staat de weegschaal op 80 dan ook, staat hij op 75 en ik heb het altijd koud en ben altijd moe; dan niet. Ik ben er niet zo mee bezig. Daarna vroeg ze hoe ik me voelde met die 19 kg die er af was. “Goed”, antwoordde ik. “Maar hoe voelt dat vanbinnen?” “Ook goed”. Tja, wat moet ik daar nu op antwoorden. Ik voel het verschil als ik de trap op loop, of als ik buiten een verre wandeling maak. Als ik me omdraai in bed, als ik de armleggers van mijn bureaustoel naar binnen moet bijstellen. “Wat doet het met je?”. Het lijkt alsof GOED niet goed genoeg is. Voor mij wel. Normaal gezien mag je drie tot vier keer naar de psycholoog. We spraken af dat ik zou bellen als ik problemen zou ondervinden met mijn veranderende lichaam of problemen zou krijgen in eetgedrag.

 

Eetgedrag

Ik ben me bewust van mijn veranderde maagje hoor. Ik eet kleinere porties maar probeer ook zo normaal mogelijk te leven. Ik maak andere keuzes. Als ik ga lunchen, bestel ik soep. Dat kan ik op en is eten en drinken tegelijk. En ’s avonds eet ik met mijn gezin mee, soms neem ik wat anders omdat ik daar zin in heb. Gewokte spinazie met stukje zalm vind ik heerlijk en de rest niet. Voorheen deed ik dat niet zo gemakkelijk, iets alleen voor mezelf maken maar nu dus wel. En gisteren kwam ik voorbij bakker Dudok in Roosendaal. In de vitrine lagen nog twee Roosendalertjes. Gérard is er gek op. ’s Avonds maakt ik hem blij met 1,5 Roosendalertje en ik was blij met een halve. En nog blijer was ik dat hij het songfestival niet hoefde te zien.

 

Sporten

Op mijn werk is er een nieuwe collega gestart. Ze had ruim een jaar geleden ook een GBP ondergaan. Ze was zo slank als wat en het zag er allemaal stevig uit. “Ik ga drie keer per week sporten; krachttraining”, zei ze en voegde eraan toe dat ze sporten voorheen haatte. Er is dus hoop. Ik ga nog enkele weken naar het sportklasje in Pand 7 en meldt me dan aan bij mijn fysiopraktijk voor het zwaardere werk onder begeleiding. Afgelopen week was weer een leuke sportles. Strandjurkje was opeens weer van de partij. Opnieuw zat ik tegenover haar op de ligfiets. Het jurkje wappertje nog altijd vrolijk naar boven en het uitzicht was hetzelfde. Ik draaide mijn hoofd naar links want er speelde weer een hele film in mijn hoofd af. De coach, die mijn blogs inmiddels ook leest durfde mij niet aan te kijken. Op de een of andere manier kregen we het over ondergoed en noemde ze de taille-slips van de Hema van organisch katoen. Hint Hint. Ik had diep respect voor een meneer die nog steeds aan de maat is maar inmiddels dus al 40 kg was afgevallen. Hij hield 2 gewichten van 20 kg in zijn handen en liep er daarna mee naar het rek. Ik zag het verschil in lopen toen hij die gewichten vasthad. En op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat een gpb operatie een mogelijkheid is voor mensen net als ik, die het niet gelukt is om met wat voor diëten, sportscholen en andere manieren gewicht te verliezen. Je ziet de blijdschap op de gezichten van mijn medesporters daar in Pand 7. Het zou zo fijn zijn als mensen er niet zo over zouden oordelen. De mensen die na de operatie zich daar aanmelden om te sporten zijn allemaal gemotiveerd om deze nieuwe kans op een gezond lichaam te koesteren en te onderhouden.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 10&11

Posted on by in Blog | 2 Comments

 

Met volle werkweken en ook het voorzichtig hervatten van mijn schrijfopdrachten, vliegen de weken voorbij. Daarom een gecombineerd verslag van week 10 en 11. En de nodige leermomenten natuurlijk.

 

 

Opbouwen

In de eerste week op kantoor was ik op donderdag en vrijdag eigenlijk al vergeten dat ik langzaamaan zou beginnen en zat ik tot na 17.00 uur achter mijn bureau. Daar werd ik de week erna wel op afgestraft, maandag om 15.00 uur ging het licht bijna uit en toen moest ik nog 65 km naar huis rijden. Om 16.00 uur dook ik dodelijk vermoeid mijn bedje in tot manlief me om 18.30 kwam wakker maken. Dinsdag ook weer om 15.00 uur naar huis gegaan en op mijn vrije woensdag ook de middag in bed doorgebracht. Achteraf bleek een fikse verkoudheid en kaakholteontsteking te wringen. Gelukkig is mijn energie dit weekend weer opgeladen en kan ik volgende week weer verder met opbouwen.

 

Uit eten

Onze Max was een weekje op schoolreis naar Rome en de thuisblijvers wilden ook wel een mini vakantiegevoel dus togen we naar een Argentijns Grill restaurant. Toen ik de enorme biefstukken op de kaart en tevens sissend en dampend op een bord langs ons tafeltje zag passeren besloot ik voor gegrilde gamba’s te gaan. Dat nam ik in het verleden nooit omdat ik na zeven gamba’s mijn honger niet gestild was. Dat is verleden tijd! Ik genoot van mijn gamba’s en liet de friet en andere bijgerechten voor mijn tafelgenoten. Een dessert sloeg ik eveneens af en was super gelukkig dat ik toch gezellig uit eten was geweest. En dit geluksgevoel zette zich voort toen ik zaterdagmiddag gezellig met een vriendin ging lunchen en een heerlijke vissoep had, eten en drinken in één.

Genieten

’s Avonds hadden we een familiediner van mijn schoonzus en zwager op een landgoed. Een zes gangen verrassingsdiner. Gelukkig had mijn schoonzus van tevoren verteld welke gerechten geserveerd zouden worden zodat ik een keuze kon maken welke gangen ik zou overslaan. Door het avondvullende programma kon ik van het voorgerecht, een tussengerecht en het hoofdgerecht mee genieten. Natuurlijk at ik mijn bord niet leeg maar heb overal van geproefd. En toen om middernacht een overheerlijke taart werd gepresenteerd heb ik twee vorkjes meegepikt. Ik wil dit gewoon delen omdat iedereen weet dat ik van lekker eten hou en dacht dat de gastric bypass een enorme straf zou worden. Dat is het niet, het is anders leren eten, keuzes maken en genieten van kleine porties.

Er is 19 kg af. Over drie weken ben ik jarig, ik hoop dan onder de honderd te komen dat zou eens een mooi verjaardagskado aan mezelf zijn.

 

 

 

van de Dikke naar de Dunne – week 9

Posted on by in Blog | 1 Comment

Twee weken geleden ben ik voor het eerst fysiek weer gaan werken bij Arduin in Middelburg, 9 weken na mijn operatie. Het thuiswerken was handig maar eenzaam.

 

 

 

Inschattingsfoutje

Ik had dat van te voren toch wel even verkeerd ingeschat. Met een grote mond had ik tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik na vier weken best wel weer aan het werk kon, toch in ieder geval vanuit thuis, en twee weken later weer achter mijn bureau zou zitten. Gelukkig heb ik een leidinggevende die ja knikt maar ondertussen haar eigen strategie volgt. Ze kent me al een beetje, ondanks de korte periode dat we nog maar samenwerken. De afgelopen vier weken heb ik thuis gewerkt. Dat gaf een doel maar was ook saai zonder collega’s. Ik kon dit natuurlijk geheel in mijn eigen tempo doen, twee uurtjes bellen en dan even rusten en dan ’s middags nog eens twee uurtjes bellen.

Hartelijk welkom

Alsof de duvel ermee speelde kreeg ik net zondagnacht vreselijke buikpijn en diarree. Vanaf 05.00 uur zat ik op het toilet en dat bleef duren tot 9.15 uur. Even vreesde ik nog dat ik mijn collega’s moest bellen dat ik toch nog een dagje thuis zou werken maar om 9.45 durfde ik het aan. Leger dan leeg kon ik niet zijn. Ik genoot van het autorijden, zoals altijd als ik naar Zeeland rijd. En op kantoor wachtte mij een grote verrassing. Er stonden welkomkaartjes op mijn bureau en een bloemetje. Zo lief. En natuurlijk was het aapje kijken, iedereen kwam langs om te kijken hoe ik er na al die tijd uitzag. Normaal zou ik me opgelaten voelen maar ik werd er een beetje lacherig van en nam dankbaar alle complimentjes in ontvangst.

Hematent

Ik kan het echt al goed merken dat ik 18 kilo minder mee moet zeulen terwijl ik de vreselijke trappen van ons kantoor opklom. Zonder hijgen kwam ik op mijn verdieping aan. Mijn computertas bleef op mijn smallere schouders hangen zonder er steeds van af te glijden. Ook mijn kleding die ik enkele weken geleden heb gekocht, is alweer te groot, zelfs mijn schoenen zijn een maatje kleiner. Voor mijn eerste dag op kantoor had ik een jurkje aangetrokken. Gewoontegetrouw deed ik er mijn Hematent onder. Die zakte af. Zo komisch. Toch voel ik me nog niet prettig zonder corrigerend ondergoed omdat ik het zeer lelijk vind dat je een onderbroek afgetekend onder de stof kan zien zitten. Ik moet hierbij altijd aan Bridget Jones denken. Dus hield ik mijn Hematent op haar plek door er een legging over aan te trekken. Fout, die had ik 3 weken geleden gekocht en was dus ook al te groot met als gevolg dat ik, steeds als ik opstond, moest hijsen.

Bij de tandarts paste ik zonder moeite in de kuipstoeltjes in de wachtkamer terwijl ik tijdens de vorige controle nog opstond met het stoeltje aan mijn gat, de vier aluminiumpoten hupla in de lucht. De tandarts maakte me een complimentje toen ik zijn martelkamer binnenkwam, voor de eerste keer vond ik het leuk binnenkomen. En ik had geen gaatjes, dat hielp ook mee aan mijn gelukzalige gevoel.

Domper

 

Dinsdagavond had ik echter ook een minder leuke ervaring. De jongens waren naar KFC om een bucket kip gegaan. Uiteraard had ik voor mezelf een gezonde hap uit de vriezer gehaald en in de magnetron gezet. Ik ben niet zo gewend om uit de magnetron te eten dus had ik mijn bakje met kip, snijboontjes en wilde rijst iets te lang in de magnetron gezet. De kip was helemaal opgedroogd en de snijbonen onherkenbaar opgekruld. Dus een nieuwe duik in de diepvries, er stond nog een portie zelfgemaakte lasagne. Half uurtje in de oven en met een taartvorkje opgegeten. Helaas een hap te veel. Ik begon te zweten, werd misselijk en draaierig en volgens mijn jongens lijkbleek. Ik ben buiten in een stoel gaan zitten, heel stil. Heb een smint-je genomen en na 10 minuten zakte het gelukkig. Een dumping dus, weliswaar niet gepaard gaande met de slokdarmpijn die mensen beschrijven en ook niet het gevoel dat ik een hartaanval kreeg. Maar ik kan je vertellen dat mijn mini-dumping toch geen fijne ervaring was. Vallen en opstaan dus. Keep on going.

Van de Dikke naar de Dunne – week 8

Posted on by in Blog | 1 Comment

Alweer 8 weken leef ik met mijn nieuwe kiwi-maagje. Ik heb Pasen zonder chocolade paaseieren overleeft. Voor degene die mij kennen is dat een hele mijlpaal. Stiekem had ik natuurlijk gehoopt dat man- of zoonlief wel een paasei of paashaas uit de winkel had meegenomen. De laatste jaren prijkte er namelijk altijd een paashaas van een halve meter hoog met Pasen op onze tafel.

Paashaas gevlogen

“Hij stond klaar mama”, vertelde Sven “maar er kwam een klant om 17.05 uur de winkel binnengerend en ik kon hem nog verkopen.” Kijk dat hoor ik graag, ondernemerszin boven moederliefde hihi. Zolang het geen Moederdag is kan dit best. Dit heeft er natuurlijk toe bijgedragen dat de weegschaal nog een kilootje minder aangeeft deze 8e week. Het kan natuurlijk ook komen van de tweede sportbijeenkomst vorige week dinsdag.

De sterkste vrouw

Ook dit keer hadden de coaches weer leuke oefeningen bedacht in de fitnesszaal van Pand 7 waarbij er heel wat gelachen werd. “We kunnen alle oefeningen thuis herhalen, dat is hier zo fijn”, was ook deze week een veelgehoorde opmerking. Maar hoe gingen we dan de trek-loop oefening uitvoeren? De oefening waarbij we in een tuigje naar voren moesten lopen waaraan een lier gekoppeld was met gewichten. Dat leverde een lachwekkend beeld op waarbij we één voor één vooroverhangend ons best deden om met zwaarbelaste bovenbenen zo’n vier meter naar voren te ploeteren tot we de kegel konden aantikken. En als je dacht daarmee het moeilijkste te hebben overwonnen, was de achterwaartse terugtocht nog zwaarder omdat de trekkracht achter je bijna liet katapulteren.

“Hoe ga je deze oefening dan thuis doen Elles?” Daar had ik wel een antwoord op natuurlijk. “Ik bevestig een trekkabel aan mijn auto zoals bij de wedstrijden om de sterkste man.”  Ons ‘zomerjurkje’ was ook met de oefening bezig. Zij liep alsof er geen gewicht aan haar kabel hing. “Bij jou bevestigen we een vrachtwagen aan de trekkabel”, zei ik tegen haar “dan ben jij beslist de sterkste vrouw.”  Zo hebben we dus veel lol met elkaar en voelt iedereen zich veilig om daar te sporten en bepaalde oefeningen wel of niet uit te kunnen voeren. Zelfspot is volgens mij bij mensen met een maatje meer (en nu dus minder) een ingrediënt dat ook in onze nieuwe versie niet zomaar verdwijnen zal.

Oplossing gezocht

Met Pasen hebben Gérard en ik twee tochtjes gemaakt op de fiets met onze hond Chad in de nieuwe fietskar, zo kan het beestje voortaan ook lekker genieten op onze mooie tochten langs de Schelde. Dat is voor mij wel een heerlijke plek om even van de hooikoorts verlost te zijn. Met dikke, rode en jeukende ogen en papieren zakdoeken in de nabijheid probeer ik toch blij te zijn met de lente. Het nies-piesprobleem is helaas niet met de al verloren kilo’s verdwenen. En het lijkt wel of mijn medicatie regelrecht mijn kiwi-maagje verlaat en samen met de dagelijkse ochtendlozing in het toilet verdwijnt voordat het enige remedie kan bieden. Oogdruppels en neusspray helpen ook niet. Vrijdag heb ik een controleafspraak bij de diëtiste, eens vragen of zij een oplossing weet voor beide problemen. Ik durf nog steeds niet voor 10.00 uur mijn huis te verlaten.  Volgende week ga ik het thuiswerken inruilen voor kantoor in Middelburg. Gelukkig zijn mijn werkgever en collega’s heel begripvol en flexibel dus kan ik komen zodra het veilig voelt om thuis te vertrekken.

Van de Dikke naar de Dunne – week 7

Posted on by in Blog | 1 Comment

De tijd gaat snel ondanks dat ik thuis zit. Het is alweer 7 weken geleden en inmiddels ben ik 16 kg afgevallen. Afgelopen week kocht ik een nieuwe broek en truitje in maat 46! En dan te weten dat ik een volle vuilniszak heb gevuld met kleding maat 54. Ongelooflijk.

Gewoon eten

Ik heb asperges gegeten met een stukje zalm, een keer macaroni en eet nu bijna elke avond hetzelfde als mijn gezin, maar natuurlijk wel in kleinere porties en zonder de aardappelen. De vrijdagse friet sla ik over. Omdat ik momenteel mantelzorger ben voor een goede vriend die in het gips zit, rijd ik vrijdags op het friettijdstip met hem en zijn moeder naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Tegen de tijd dat hij uit het gips is, zal ik wel eens kijken of ik het aandurf om een paar pijltjes friet uit te proberen.

Showtime

Want dat is het steeds, durven experimenteren met eten. De ochtenden breng ik nog steeds door in de buurt van het toilet. Dat is ook de reden dat ik van de bedrijfsarts nog twee weken thuis mag werken en de bedoeling is om 1 mei op kantoor te starten. Over kantoor gesproken; donderdagmiddag was ik in Middelburg. Een warm welkom van mijn collega’s in de grote kantoortuin. Iedereen kwam naar me toe en ik werd van boven tot onder bekeken hihi. Showtime! Ze hadden me al zes weken niet meer gezien en dankbaar nam ik de vele complimentjes in ontvangst. Thuis zien mijn drie mannen me elke dag en dat is dan toch net even anders.

Ons Zeeuwen bin niet zuunig

De kantoorschatjes hadden ook een inzamelingsactie gehouden voor een nieuwe outfit. Ik was er verlegen van want ik kreeg maar liefst 160,00 euro om te gaan shoppen. Ik ben er al dagenlang beduusd van. De spreuk “Ons Zeeuwen bin zuunig” was hier niet van toepassing. Woorden schieten te kort. Dankjewel dekt de lading niet.

Lachspieren

Afgelopen dinsdag was ook mijn eerste in de reeks van 8 sportuurtjes in de Obesitaskliniek. Onder begeleiding van twee fysiotherapeuten en samen met acht lotgenoten leggen we een spierversterkend sportparcours af. Er staat een leuk muziekje op en na een opwarming van 10 minuten moeten we steeds 2 minuten bepaalde oefeningen doen en dan weer doorschuiven naar de volgende. Ondanks mijn jichthand kon ik gelukkig aan bijna alles meedoen. Het leuke is dat er geen fitnesstoestellen gebruikt worden, maar simpele oefeningen die met enige improvisatie ook thuis uitgevoerd kunnen worden. We zijn natuurlijk nog niet zover dat we in strakke fitnesspakjes aan de start staan maar enige sportkleding zou gepast zijn. Er was een dame bij die in een zonnejurkje met spaghettibandjes tijdens de opwarmingsronde tegenover mij plaatsnam op de roeimachine. Ze had een peervormig figuur. Bij elke roeibeweging werd haar jurkje omhoog geblazen. Ik kon tot in Brussel kijken en het uitzicht blies me van mijn ligfiets. Met grote moeite probeerde ik mijn blik hoger op haar vriendelijke gezicht te richten en haar bemoedigend toe te lachen. Want de grijs op mijn gezicht werd steeds groter. Gelukkig ging het fluitje van onze coach. Volgende week kies ik een toestel naast haar uit.

 

Van de Dikke naar de Dunne – week 5

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Vijf weken na mijn GBP-operatie weer een nieuwe update. Na vier weken buikkrampen en babyvoer in bijbehorende baby hapjes en babypoep heb ik de peuterfase overleefd en ben ik toe aan fase 4 van het eetpatroon na een GBP-operatie. Ik ben gisteren zelfs gestart met fase 5. Laat ik eerst een terugblik werpen op de afgelopen week.

 

 

Vertrouwen

Buikpijnvrij zijn betekende een grote stap. Kan ik op mijn lichaam gaan vertrouwen? Maandag bleef ik afwachtend, dinsdag durfde ik blij te worden. Woensdag ging ik zelfs lunchen met mijn echtgenoot. Ik nam weliswaar veilig een tomatensoepje maar in een restaurant durven eten was een overwinning. Donderdag had ik contact met mijn leidinggevende, er werd een mobiele telefoon geregeld zodat ik komende week thuis kan werken. In mijn eigen tempo, nog steeds veilig in de buurt van de bank en het toilet. Vrijdag ben ik de telefoon gaan halen in Middelburg, zag enkele dierbare collega’s op kantoor en voelde me geen patiënt meer. Ik kan vanuit thuis een grote klus aanpakken en dat geeft een goed gevoel.

Twee maten

Ik besloot het te vieren met een nieuw setje kleding. Ik reed zaterdagmiddag naar Lier waar een winkel is die van maat 36 tot 54 een ruim aanbod kleding en merken heeft. Het was spannend want kon ik nu in een normaal merk of moest ik nog in de hoek met grote maten kijken. Er was zoveel aanbod, teveel. Ik liep verloren rond want mijn favoriete merk (Xandress Gold) had alleen nog de maten die ik altijd had en nu dus te groot waren. Ik pakte een broek van Braxx maatje 48 en hij zat als gegoten. Bijpassend bloesje spande nog rond mijn boezem maar dat verbaasde me eigenlijk niet. Na goed zoeken vond ik dan toch een leuke twinset en zelfs een spijkerjackje. Helemaal blij maar volkomen uitgeput reed ik terug naar huis. Ik was kapot.

Popeye

Gisteren was onze oudste zoon jarig. Hij mocht kiezen wat er op het menu kwam. Hij koos spareribs. Ik lust die niet maar besloot toch eens een stukje vlees te proberen en vroeg aan de slager om 100 gram van de aller malste biefstuk af te snijden. Het werd een stukje biefstuk van de haas. Ik bakte dit stukje vlees en legde het op mijn bordje samen met wat gewokte spinazie. Kleine hapjes, goed kauwen. Wat een feestje. Ik voelde het ijzergehalte toenemen en waande me Popeye. Trots showde ik mijn nieuwe outfit die natuurlijk goedgekeurd werd.

Als echte (Neder) Belg gaat manlief op zondagochtend altijd naar de bakker om verse pistoletjes. Ik heb een tijgerbolletje besteld. Op advies van een mede GBP-collega sneed ik het bolletje in schijfjes zoals een stokbrood. Ik belegde de sneetjes met kipfilet en een beetje zout en zat te smikkelen zonder nare gevolgen. De zon brak door en de weegschaal deed mee. Er is 14 kilo af.

← Older posts