Archives for afvallen

Van de Dikke naar de Dunne – week 4

Posted on by in Blog | 2 Comments

The Film Detective

Vandaag is het precies een maand geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb gehad. Vier weken verder en wat een verschil.

 

 

Twee maatjes

Allereerst heb ik al een groot deel van mijn winterkleding in vuilniszakken kunnen stoppen. De broeken zakken van mijn kont, er is nu 13 kilo af en dat scheelt zeker 2 maten, eigenlijk 3 maar ik had nog een aantal oude spijkerbroeken onderin de kast gevonden, maat 48 en die gaan nog wel. Want wanneer ga je nieuwe kleding kopen? Het kan makkelijk zijn dat je nieuwe aankoop over een maand weer te groot is. “Goedkope kleding aanschaffen”, is het advies rondom me heen. Maar mensen die me kennen weten dat ik me al die jaren in jurken en twin-setjes van prachtige stoffen heb gehuld. De streling van die stof langs je huid, is hetzelfde als de heerlijke schuimende showergel van Rituals. Bovendien is het ook nog te koud voor de lentekleding die thans in de winkelrekken hangt dus ik wacht nog eventjes.

Buikpijn hoort erbij

De afgelopen week heb ik nog veel buikpijn gehad. Volgens mijn liefste buddy de normaalste zaak van de wereld. “Er gebeurt momenteel heel wat in je lijf en dat moet zich aanpassen aan de nieuwe Elles.” Zijn beschrijving van kleuren en geuren was mij niet vreemd. Ik probeer steeds enkele dagen hetzelfde te eten zodat mijn darmen kunnen wennen en ik ook kan uitsluiten of sommige voedingsstoffen voor extra last zorgen. Mijn Zeeuwse afkomst wordt nog eens bevestigd als mijn lichaam op vis uitermate goed reageert. Vanavond staat er dus vis en zeekraal op mijn menu terwijl de rest van het gezin gehakballetjes in ketjapsaus krijgt geserveerd met gewokte snijboontjes en rijst. Manlief kwam met een doosje paasbonbons thuis, gekregen van een leverancier. Als ik nou vanavond of morgen buikpijn krijg….

Opstootje

Wat heb ik de afgelopen week nog meer gedaan? Veel geslapen, die narcose was vast een stevige. Mijn concentratie laat ook nog te wensen over. Omdat ik zes weken niet mag tillen kost boodschappen doen best veel tijd. Alles 1 voor 1 in mijn karretje, dan 1 voor 1 in mijn kofferbak en dan thuis weer 1 voor 1 naar de (koel-) kast. De stappenteller vindt het allemaal oké. Zaterdag had ik zelfs genoeg commotie voor de afgelopen weken op 1 uur. Op de parkeerplaats van Albert Heijn in Hoogerheide waar een jongen van 16 in een joy-ride vier geparkeerde auto’s in elkaar reed en daarna een rennende vluchtpoging ondernam maar waarbij hij niet op een aantal Oostblokkers had gerekend die hem achterna vlogen.  Ik stond tussen het veroordelende publiek die zelf hun verhaald maakten van drugsverslaafde tot weet ik al niet meer en we moesten toch snel wegwezen voor een halve zot met een geweer zou gaan schieten… Ze hadden op dat moment heel veel fantasie, dat is zeker.

Hakuna Matata

Na de opstartproblemen in de ochtend durf ik in de middag wel van huis voor een wandeling met de hond. En lijkt er een eind te komen aan de enorme berg met strijkgoed.
Nog steeds mag ik mij koesteren in bloemen, Rituals, kaarten en lieve what’s appjes. Dank aan iedereen die zo met me begaan is, het is hartverwarmend. Het maakt het herstelproces net wat minder eenzaam. Een gastric bypass is niet zomaar iets, hier ben ik inmiddels wel achter. Had het best een beetje onderschat; je moet je lichaam opnieuw leren kennen, heel langzaam en doordacht eten, proberen de juiste voedingsstoffen en voldoende vocht binnen zien te krijgen. Je energielevel is ernstig gedaald maar ik voel dat de laatste loodjes in zicht zijn. Iedere dag weer een stapje verder. Hakuna matata.

Van de Dikke naar de Dunne – week 3

Posted on by in Blog | 1 Comment

 

The Film Detective

Inmiddels is het drie weken geleden dat ik mijn gastric bypass operatie heb ondergaan. Dus weer tijd voor een update. De wondjes genezen goed, op 1 na. De obesitasverpleegkundige was tevreden maar gaf wel aan dat ik te weinig drink.

 

 

Gelukkig met mandarijn

Ik moet zeker 1,5 liter vocht binnenkrijgen op een dag. Ik zit aan de helft…   Water drinken gaat zeer zeer moeizaam, en thee heb ik nooit lekker gevonden, het levert bovendien altijd buikpijn op. Een andere vervelende bijkomstigheid is mijn intolerantie van kwark en yoghurt en dat zijn naast ontbijt, lunch en diner de drie verplichte tussendoortjes! Als ik dat op heb krijg ik steevast enorme buikkrampen en diarree. Die buikkrampen zijn zo heftig dat ze me letterlijk de adem benemen. Het belet me ook om de deur uit te durven gaan. Ik loop dan ook rondjes met mijn hond in een straal van 5 minuten buiten het toilet. Oké, we hebben een nieuwe prachtige toilet en ik zit er graag op maar zou toch liever terug een normaal toiletbezoek wensen.
Terwijl man en kinderen nog steeds allerlei lekkere gerechten krijgen voorgeschoteld ben ik zelf ook gelukkig met fase 3 in mijn herstel. Ik geniet van een stukje gebakken zalm met gewokte spinazie op een klein gebaksbordje, als zij een biefstuk met frietjes zitten te eten. Manlief zit met een Belgische chocolade eclair naast me op de bank en ik ben gelukkig met een mandarijntje.

GBP & gezinsleven

Gisteren zag ik een documentaire van een jonge vrouw die ook een GBP had gekregen. Haar man en dochtertje hadden duidelijk ook overgewicht en ik zag de strijd die de jonge vrouw had om voor zichzelf nieuwe eetgewoonten en grenzen op te leggen en daar haar gezin in mee te nemen. Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in die situatie zat. Misschien hoop ik soms op iets meer invoelend vermogen van 2 van mijn 3 mannen maar dat is hetzelfde als hopen op alle dagen zonneschijn. Begrijp me niet verkeerd, ze steunen me hoor en staan achter me, ze zijn ook trots. En waarom zouden ze niet mogen vragen of ik iets lekkers in huis heb, daar heb ik immers al 25 jaar voor gezorgd.

Pas op de plaats

Er is 11 kg af, soms 12 maar de weegschaal schommelt en dat is niet erg. Ik voel het verlies aan kilo’s als ik de trap op loop, of toen ik gisteren een heuveltje beklom tijdens een wandeling. Mijn conditie is natuurlijk nog slecht, ik slaap veel en ben snel moe maar wat wil je slechts 3 weken na zo’n ingrijpende ingreep die je hele lichaam op zijn kop zet. Je darmen moeten zich aanpassen, je maag is niet groter dan een kiwi en het eten verlaat veel sneller je lichaam dan voorheen en de tijd om de voedingsstoffen eruit te pikken is daardoor ook beperkt. Dit alles heeft tijd nodig. En zoals gewoonlijk wil ik veel te snel. Dus…. heb ik alle knoppen uitgezet. Ik lummel wat in huis, kijk een mooie serie, luister muziek, lees boeken. Schrijf een beetje en pas me aan bij het tempo dat mijn lichaam me aangeeft. Voor het eerst in mijn leven luister ik naar mijn lichaam en moet de rest maar even wachten.

De maat is VOL – deel 13 De dikke en de dunne

Posted on by in Blog | Leave a comment

Het is zover. Ik heb een operatiedatum gekregen. Op maandag 25 februari begint mijn nieuwe leven. Als ik iedereen moet geloven die mij voorgegaan is, zal ik heel blij worden met dit nieuwe leven. En verander ik van de dikke in de dunne. 

 

 

Dinsdag 8 januari had ik de screeningsochtend in de bariatrische kliniek. Een indringend gesprek met de diëtiste, daarna met de psycholoog, de fysiotherapeut en uiteindelijk met de chirurg. De eerste drie hadden hun toestemming gegeven. Ik was een geschikte kandidaat voor een Gastric Bypass Operatie. En dan vraagt de chirurg “Welke ingreep heeft uw voorkeur?”.  Natuurlijk had ik mij van te voren al goed verdiept in de voor- en nadelen van alle mogelijke ingrepen. Ik had me voornamelijk gericht op de nadelige gevolgen. Die kregen voorrang op de voordelen. Wat raar eigenlijk he? Maar goed, thuis was ik ervan overtuigd dat de mini-gastric bypass voor mij de voorkeur had.

Maar hoe wonderlijk werkt een mensenbrein op het moment dat het een keuze krijgt. En vooral de tijd daarna… nadat je je voorkeur hebt uitgesproken. Dan slaat de twijfel toe. En ga je weer op internet alles opzoeken en bijt je je vast in de meest nadelige complicatie…. Die bij nog meer Googlen bij <2%  van de patiënten blijkt voor te komen en dan ook nog eens met medicatie of in het uiterste geval met een kleine ingreep verholpen kan worden.

Dus. Ik ga niet meer op internet zoeken, ik ga niet meer luisteren naar allerlei verhalen. Ik ga voor dat nieuwe gezondere leven. En ik weet donders goed wat ik daar allemaal voor moet gaan laten. Maar wat ik ervoor terugkrijg, en hoe de kwaliteit van mijn leven zal verbeteren…. Hoe dat voelt… dat vertel ik in de blogs na 25 februari. Tot die tijd ga ik genieten van de slapsticks van de Dikke en de Dunne. Toevallig is er een nieuwe film uitgebracht waar ik woensdag met mijn ventje van ga genieten. Tot l@ater.

 

De maat is VOL – deel 12: (af)Vallen en Opstaan

Posted on by in Blog | 4 Comments

 

Het is zover. De noodklok is geluid. Een knoop wordt doorgehakt. Definitief. Geen weg terug, (af)vallen en weer opstaan.

 

 

 

Degenen die mij gevolgd hebben via mijn website www.vertelles.com of FaceBook weten dat ik al enige jaren een strijd voer met mijn lichaam. Niet alleen qua gewicht maar ook met allerlei (aanverwante) kwalen zoals ontstekingen, hoge bloeddruk, knie-, achillespees- en rugproblemen. Halfslachtige afvalpogingen maar ook serieuze aanpak via andere eetgewoonten en sporten, wat dan weer afgestraft werd met nog meer pijn en ontstekingen waardoor ik moest stoppen met bewegen en alle moeizaam kwijtgeraakte kilo’s zich weer zelfgenoegzaam tegen mijn lichaam vlijden.

Mijn volle lichaam, door velen gekoesterd en bemind omdat het zo lekker zacht is, en onder het gezegde ‘dikkertjes zijn vaak gezellige mensen’ mooi verpakt is.
Ik kan je echter vertellen dat het chagrijn wel degelijk aanwezig is, vanbinnen! Ik verbijt mijn pijn en teleurstelling en lach mijn frustratie weg. En ja, ik probeer toch positief te blijven want zo wil ik in het leven staan.

De afgelopen twee jaren hebben diverse artsen waaronder mijn cardioloog, longarts en huisarts me een Gastric Bypass operatie aangeraden. Ik was boos op hen, en nog bozer op mezelf. “Nee, ik wil niet in een gezond lichaam laten snijden. Door de ingreep wordt je maag kleiner… ik zelf ook wel voor elkaar krijgen daar is geen ingreep voor nodig.”

Enkele weken geleden was ik bij mijn reumatoloog. Nee, jullie hebben geen diagnose gemist. Er is gelukkig geen sprake van reuma maar wel van artrose  (versleten wervels en gewrichten). En wat kapot is, is kapot.
“Meer schade kunt u voorkomen mevrouw, als er gewicht afgaat. Uw bmi is 40, suiker ligt op de loer.” Haar blauwe ogen probeerden haar ijselijk strenge woorden ietwat te verzachten.
“Valt u uzelf niet zo streng (mooi he dat Belgisch taaltje), u heeft echt wel pogingen ondernomen om uw lichaam gezonder te krijgen maar soms lukt het niet door andere oorzaken. Ik ga u doorverwijzen naar een endocrinoloog en de bariatrische kliniek, ofwel de obesitaskliniek. Het gaat niet om snijden in een gezond lichaam. Uw lichaam is namelijk verre van gezond.” Tranen kwamen onvermijdelijk. “U ligt nog niet op de operatietafel mevrouw, maar ga serieus deze mogelijk overwegen en inlichtingen inwinnen. Ik heb vier patiënten die pijnvrij zijn na deze ingreep, het is niet voor niets een specialisatie geworden.” Ze gaf me een stevige handdruk en vroeg me over drie maanden terug te komen.

Mijn hoofd is in oorlog. Mensen in mijn omgeving ook. Man en kinderen moedigen me aan: doe het mama, het is de enige en juiste manier om een beter leven te krijgen. Zelfs mijn lieve echtgenoot die mij zo graag ziet en elke kilo koestert kwam met een artikeltje van ‘Willemijn uit Gooise Vrouwen’ die zich beter voelt dan ooit na haar ingreep. En ik ben de Willemijn van onze straat. Een duidelijker signaal kon er niet komen.

Maar andere mensen in mijn omgeving kwamen met verhalen over mensen die zo afzagen na een ingreep…. Ik heb geen telefoonnummers gekregen om zelf eens wat vragen te stellen….

Wel heb ik zelf een onderzoek ingesteld en gesprekken gevoerd met vijf mensen die net als ik ook geworsteld hebben en uiteindelijk tot deze ingrijpende ingreep en evenzo ingrijpende beslissing zijn overgegaan. Alle vijf hadden ze geen spijt, alle vijf zeiden “we hadden het veel eerder moeten doen.” Ze voelen zich fitter, zitten beter in hun vel en zijn van een groot aantal klachten af. Natuurlijk vroeg ik hen ook naar de nadelen, want die zijn er zeker. Aangezien ik geen alcohol drink lijken voor mij de nadelen zeer goed te overzien. Levenslang opletten op wat je eet, dat is niet anders dan bij een dieet wat je succesvol wilt voortzetten toch? Levenslang opletten moeten ook suikerpatiënten en hartpatiënten. Alleen zal ik nu voorkomen dat ik een suikerpatiënt of hartpatiënt wordt of blijf. Gelukkig hebben deze vijf geïnterviewde ervaringsdeskundigen zich spontaan als coach aangeboden. Hoe lief is dat!

Ik bestrijd dat een gastric bypass de makkelijkste oplossing is, en degene die van me houdt moet me steunen in plaats van nog meer bagage in mijn te zware rugzak proppen. En wie het zelf niet ondergaat, kan er ook niet over meepraten. Ik  heb niks aan goedbedoelde bewaren van ‘horen zeggen’.

Dinsdag 11 december was de eerste voorlichtingsbijeenkomst. Daar ging ik samen met mijn ventje luisteren en (af)wegen. En heb ik besloten door de gaan naar stap 2. Inmiddels heb ik vele vragenlijsten ingevuld voor de diëtiste, fysiotherapeut, psycholoog en obsesitasverpleegkundige/nurse-practitioner. Op 8 januari 2019 heb ik gesprekken met al deze specialisten, zij gaan advies uitbrengen aan de chirurg die dan met een operatiedatum komt of een vervolgtraject.  Vallen en opstaan, vooruitgaan!

De maat is VOL – deel 11

Posted on by in Blog | 1 Comment

Een jaar geleden schreef ik mijn eerste De maat is VOL blog. Mijn BMI was morbide, een goede vriendin was ernstig ziek, niets kon haar redden en ik, ik had mijn eigen leven in handen en kon het tij nog keren. Bij mij is het al een jaar lang vijf over twaalf!

 

Goede voornemens, beloftes aan mijn vriendin, periodes van niet snoepen, gestopt met suiker in koffie.  Blog 2, 3 t/m 6 volgenden. Enkele kilo’s eraf, maar dan na de vakantie of feestdagen er weer twee bij. Vol goede moed schreef ik in blog 7 over mijn start bij Weight Watchers Online, maar zoals bij het online pakketjes bestellen, is bij mij deze online-coach nooit goed terechtgekomen.

In januari waren we op vakantie waar ik steeds een trap van 51 treden en nog enkele kleinere trappen op en af moest om naar het zwembad en restaurant en weer terug naar onze hotelkamer te gaan. Halverwege moest ik stoppen om op adem te komen. Alle vijfenzestig plussers liepen me kwiek voorbij. (Degenen die er net zo erg aan toe waren als ik gingen met de lift, ontdekte ik later. Maar dat vertikte ik).

Ik schaamde me diep en op dag 2 lag ik al volop mee te doen met aqua gym. Gelukkig was het water ‘reuma-proof.’ Stond ik daar in het warme water tussen drie bejaarde badmutsen. En aangezien ik mijn bril niet ophad moest ik redelijk vooraan gaan staan anders zag ik niet wat de instructeur uitbeeldde. Ik veroorzaakte een waar golfslagbad met dat gespring.

Terug thuis heb ik me verdiept in ‘GOKken’. Grip op Koolhydraten. Ik eet al acht weken gebakken eieren bij het ontbijt; sla met vis of kip als lunch (keurig zelf klaargemaakt en in een koelboxje mee naar het werk) en ’s avonds een uur waarin koolhydraten genuttigd mogen worden. Dus aardappelen/pasta/rijst met groente en vlees/kip/vis. Maar dan ook mijn dagelijkse fruit en eventueel yoghurt. En water, liters water.

Half januari ben ik een stapje verder gegaan en heb ik me aangemeld bij een Sport & Slankstudio. Onder begeleiding de Milon cirkel afwerken (3 x per week 35 minuten toestellen) en eetadvies. De eerste trainingen bevielen goed, de bodycheck wat minder…. als ik niet snel in gang schiet ik kan mijn eigen memoires gaan schrijven. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat de coaches van Sport&Slankstudio Essen motiverend zijn en een goede begeleiding bieden. Met valentijn kregen we zelfs een rode roos omdat we zo lief voor ons lichaam zijn!

Ik GOK erop dat ik in dit jaar toch wel 12 blogs mag schrijven en ook 12 kg af kan vallen. Zoals het er nu naar uitziet gaat dat lukken want ik ben best wel trots dat ik kan melden dat er 7 kg af is.

 

De maat is VOL- deel 10: vallen

Posted on by in Blog | 1 Comment

Ik heb iets met vallen en dat bevalt me niks.

 

 

 

 

Val ik niet zelf, dan val er wel iets uit mijn handen. En afvallen gebeurt dan weer minder dan ik zou willen. Maar daar hebben beroemdheden als Linda de Mol ook last van, zo las ik in het decembernummer Linda. Ze was begin 2017 gestart met een publiekelijke afvalrace en nu, eind 2017 staat de teller op -4. In dat opzicht mag ik dan eigenlijk niet klagen want ik ben veel later begonnen en heb hetzelfde resultaat. Hoe zich dat gaat doorzetten in 2018 VALT nog te zien.

Gisteren viel ik nog met mijn spiksplinternieuwe winterband (en cabriootje) in een diep gat! Ik moest eruit gesleept worden door drie lieve mannen met een busje.  En dat terwijl ik net zo’n fantastisch goed gespeelde voorstelling had gezien in het Spiegeltheater in Middelburg. Dat was via mijn werk georganiseerd.

Het stuk heette Lastige Ouders en ging over twee mensen die blij waren met hun pasgeboren baby maar er gaandeweg achter kwamen dat er iets mis was. Artsen wilden eerst niks zien toen bleek al snel dat het jongetje epilepsie had en allerlei hersenletsel wat ik hier niet ga noemen. Op onnavolgbare wijze speelden die twee op intieme en indringende wijze wat hen als ouders van een ernstig verstandelijk gehandicapt zoontje overkwam. Ze hadden slechts een klimrek en hangmat als decor.

Op het einde werd op een grote witte ballon een filmpje getoond van een jongetje dat als een dolfijntje genoot in het water. Het was Marike’s eigen zoon Jons. Daar was hij even vrij … ik was er stil van en al mijn eigen beslommeringen vielen weg.

De maat is VOL – deel 9 – Brengen scherven geluk?

Posted on by in Blog | 1 Comment

Vandaag is mijn wekelijkse vrije dag en legt de bakker altijd een volkoren abdij brood voor me weg. De bakker is al om 7.00 uur open maar dan kan dit heerlijke brood nog niet gesneden worden omdat het te warm is. Het is een rond stevig maar mals brood met een knapperige korst waar een beetje witte bloem over gestrooid is.

 

 

Ik ken geen enkele andere bakker die dit overheerlijke brood bakt. Ik had me vanmorgen gewogen en er was een kilo af, vier nu in totaal sinds deze blog. Het gaat langzaam, maar door de terugkerende problematiek met ontsteking van mijn hielbot zit sporten er helaas nog steeds niet in.

Terwijl ik voor de vitrine stond te kijken naar de heerlijke Belgische koffiekoeken en taartjes, weerstond ik de verleiding, ondanks mijn knorrende maag.
Bij de charcuterieafdeling bij dezelfde bakker, weerstond ik de heerlijke salades en vers gemaakte chocopasta. Braaf kocht ik Toscaanse kipfilet en dieetsalami en besloot mezelf te trakteren op een fles biotomatensap. Ik was namelijk veel te blij met die teller op 118. (Ja… ik ben bij het begin niet helemaal eerlijk geweest toen ik zei dat ik 120 woog maar dat paste zo mooi bij de metafoor naar de maximale snelheid op de weg!).  Dus, voor jullie -2 maar voor mij -4.

Thuisgekomen verzamel ik mijn boodschapjes en stap uit mijn auto. Pats, de glazen fles met tomatensap glijdt uit mijn armen en spat in vele stukken uiteen naast en rond de wielen van Gérard zijn auto. Koud dik rood sap drupte over mijn blote voeten. Je zou je in een thriller wanen.
Heb ik weer. Is dat nou mijn beloning voor mijn sterke gedrag?

Ik snel naar binnen, vul enkele emmers met water en smijt het als een volleerde schoonmaakster over de straatstenen. Dom dom dom. Het glas vloog alleen maar verder onder de auto die ik dus ook niet meer kon verzetten zonder er met de banden doorheen te rijden.
Intussen komt de buurman voorbij, 70 is hij en loopt iedere ochtend wel 20 kilometer terwijl de hele straat nog in diepe slaap is. “Goed bezig buurvrouw” roept hij, in de veronderstelling dat ik de auto van mijn man aan het wassen ben. Had ie nog nooit gezien, zal ie ook nooit te zien krijgen.

Verwoed ben ik in de weer met de tuinslang. Ik ga de straat maar schoonspuiten, al die kleine stukjes glas de afvoerput in voordat ik in mijn vingers ga snijden met het oprapen. Slim slim slim.
Een uur later zet ik mijn tanden in het heerlijke verse knapperige brood.  Ik denk dat ik vandaag stiekem toch wel calorieën heb verbrand met mijn glazen accidentje. Brengen scherven geluk? De weegschaal zal het uitwijzen. Wordt vervolgt.

De maat is VOL deel 8 – Chad doet mee

Posted on by in Blog | 1 Comment

Tien dagen ben ik nu bezig met WW-online. (Weight Watchers); de app op mijn telefoon gezet en vooral schrikken van de punten die sommige vaste eetgewoontes opleveren.

 

 

Het maakt me bewust. De lekkere verse Belgische pistolekes op zondagochtend met salades vreten de helft van de dagelijkse puntenaantal op en op zondag eten we meestal ook geen droge aardappel met droge kip.

Dus ben ik vrolijk aan de slag met het maken van andere lekker keuzes zoals een volkoren boterham met overheerlijke rosbief. En diepvries frambozen in plaats van mini-magnum. En gelukkig kan ik vrijdag nog steeds lekker verse frietjes bakken, als ik die dag mijn punten goed verdeel en de nodige beweging in acht neem. Onze Chad vaart er ook wel bij hoor. Hij was ook mollig geworden doordat het vrouwtje niet meer zo ver met hem ging wandelen. En om zijn dankbaarheid te tonen, is hij solidair: hij zit ook aan de rauwkost (lees gras). Blaren op mijn voeten (terwijl ik op gezondheidssandalen loop?? L maar met een vrolijk kwispelende hond en extra bonuspunten door het bewegen. Nee, WW is nog niet zo verkeer. Enne, Pannekoek:  bedankt voor het lenen van het receptenboek, maar nog meer voor je bemoedigende appjes. Ik ben blij met je.

O ja, ik vergeet helemaal te vermelden dat er ook 3 kilo af is. Yes.

De maat is VOL deel 7 – geen PretjePark

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Onze vakantie begon dit jaar met een bezoekje aan Europapark. Het grootste en tofste pretpark van Europa. Met fenomenale achtbanen.

 

 

 

Het was voor mij de derde keer dat ik ging, mijn man en kinderen waren een keer met drieën geweest dus het was nogal een schok dat ik in de houten achtbaan mijn stoeltje moest verlaten omdat de beugel niet dicht ging. “Je was niet de enige hoor Elles”, zei mijn man liefdevol en enigszins troostend. “Maar misschien moet je toch een paar kilootjes afvallen.”

Bij de achtbaan der achtbanen, de befaamde Silver Star, kon ik al voor de wachtrij van een uur, uittesten of ik in het stoeltje paste. Gespannen keek mijn gezin toe, iedereen was blij toen de beugel dicht klikte. In mijn beste Duits zei ik tegen de man bij de ingang die met de meetlat gereed stond: “Der Stuhl passt.” Als hij mijn grijns kon meten was die zeker 5 cm.

Hij keek me vorsend aan: “Viermal?” Ik keek hem niet begrijpend aan. Had ons hele gezin moeten passen? Hij gebood me te volgen en in de pas stoel plaats te nemen. Hij klikte de beugel dicht. Drukte nog eens. “Es geht”, zei ik lachend… Tot hij verder drukte en hoofdschuddend de hendel weer los maakte. “Es must viermal sein, sorry.”  Scheiße. “Gaan jullie maar hoor”, zei ik dapper “ik vond hem toch al te eng.” Een uur zat ik op een bankje naar de opgewonden en gillende mensen te kijken.  “Durf je ook niet?” vroeg een dame naast me. “Nee, ik pas niet in het stoeltje”. Het bleef doodstil naast me.

Volhardend ging ik nog mee in de Blue Fire, samen in de wachtrij is toch gezelliger dan alleen op een bankje. Ik nam plaats en moest opnieuw uitstappen. Tot mijn grote verbazing moest Sven ook uitstappen, die is superslank. “Du wirst mitkommen” gebaarde een vriendelijke man en we mochten plaatsnemen in de achterste stoeltjes. Die waren breder. Ik genoot met volle teugen van de rit. We hebben deze achtbaan natuurlijk meerdere malen overgedaan.

Na twee dagen gingen Sven en Max terug naar huis, ze willen niet meer met ons mee op vakantie. Gérard en ik begonnen aan onze reis naar Italië.  Weekje strandvakantie, bezoekje Venetië, het was heerlijk. Daarna paar dagen Salzburg en via Monschau naar Spa Francorchamps. Daar werd ons gezin weer herenigd.

Onze tribuneplaats bevond zich bij Eau Rouge. Een forse wandeling van de parkeerplaats en een fikse klim. Aan het eind van de dag was de klim naar P2 zo erg dat ik het haast niet kon redden. Mijn man, die zo van mijn bourgondische rondingen houdt, zei nu toch vrij ernstig: “Schat je zult echt iets aan je conditie moeten gaan doen, dit is niet goed.” Thuisgekomen wogen we onze vakantiezonden. Het was bij mij slechts 1 kilo maar het voelde als tien. Vandaag heb ik me aangemeld bij de Weight Watchers. Pannekoek gaat me helpen, zij is er al 10 kg mee kwijtgeraakt omdat ze door het invullen va de app bewuster is gaan eten en keuzes maakt. Voor het eerst vulde ik mijn dagkaart in.  Ik dacht dat ik vandaag niet veel gegeten had maar zat toch al boven het toegestane aantal punten… Het punt is gezet.

 

De maat is vol deel 6 – Getverderrie

Posted on by in Blog | Leave a comment

Terwijl ik de titel van deze blog typ,  geeft een rode lijn van de spellingscontrole aan dat de schrijfwijze niet klopt.
En hoewel ik eigenlijk wel weet dat die spellingscontrole niet deugt, klik ik met mijn rechtermuisknop op het woord voor een correctievoorstel: ik lach me rot want wat verschijnt er? Vetvertering. Opstandig laat ik het staan.

 

 

Vetvertering krijgt van mij ook een dikke rode streep. Bestaat in mijn controlecheck ook niet.
Nog steeds geeft de weegschaal een schommeling tussen 118 – 120 kg aan. (Afhankelijk van het legen van mijn darmen die daar niet elke dag zin in schijnen te hebben.)

Getverderrie ja, ik baal. Ben boos om mezelf en op de diëtiste omdat ze al die weken dat ik thuis zat na mijn operatie, niet eenmaal heeft gebeld of gemaild om te vragen hoe het met de weegschaal ging. Ik ben boos op de schappen in de winkels en op mijn broek die te strak zit. Waarom lukt het me niet. Waarom ben ik geen doorzetter, waarom??in

Gisteren had ik met een met een oud-collega in de stad afgesproken, iets wat ik veel te weinig doe. We namen er dus iets lekkers bij, (ik hoor jullie denken, tja doe dat dan niet). Maar ik had er zin in, en vond het ook niet gezellig voor haar omdat ze dan in haar eentje van haar lievelingsgebakje waarschijnlijk niet zo kon genieten. Lulkoek. Ik nam koffie zonder suiker wat ik drie maanden geleden nog wel deed (stap 1). En ik luchtte mijn hart.

“Ik snap het best hoor, mijn Henk wordt al dik als hij naar eten kijkt en waarschijnlijk is het bij jou ook zo. Wij eten hetzelfde op vakantie, ik kom dan 1 kilo aan en hij gelijk 5.” zei ze troostend.   Ja, dacht ik. Ik eet ook hetzelfde als Gérard en hij is ook stukken slanker. Wat is het toch allemaal oneerlijk. Al vergeet ik natuurlijk te vermelden dat ik een hele dag op mijn kont zit en Gérard kilometers afleg achter zijn toonbank. We verkasten naar een pub op de oude markt om een tosti te eten. Ik nam in de plaats een verse jus. Volgens de diëtiste ook geen aanrader maar het vulde en leek me beter dan een vette tosti.

Thuisgekomen kijk ik op mijn gezondheidsapp. Toch zeven kilometer gelopen vandaag en met zware kratje gesjouwd, boodschappen opgeruimd in hoge keukenkastjes.  Fitnessdoel gehaald. Ik plof op de bank en kijk naar het bidprentje van Greet.

Getverderrie, wat loop ik nou te klagen, zeg ik tegen haar. Shame on me. Kop op lijken haar ogen te zeggen. Ik hoor haar stem die zou zeggen: Geniet van het leven voor de volle honderd procent, maar met de helft op je bordje. Wat mis ik je lieverd.

augustus 2017

← Older posts
Newer posts →