Archives for BMI

De MAAT is VOL – deel 4 – Afvalrace op krukken

Posted on by in Blog | 6 Comments
De derde afspraak met mijn nieuwe levensstijl-coach Lieve, was twee dagen voordat ik een operatie zou ondergaan (op 4 mei in St. Niklaas- wie zoet is krijgt niks lekkers-).
We zouden op dat moment de nul-meting doen en dan was het aan mij om tijdens de vijf weken strafbank niet aan te komen en betere nog, een paar kilo lichter te worden. Van spierverlies ja!, kom op Elles niet zo zwartgallig.

 

 

Ik ben niet gegaan, vond het zonde van mijn geld want ik zag op mijn eigen weegschaal dat ik gelukkig terug onder de magische 120 was gezakt naar 119. Als ik straks uit het gips ben en op diezelfde weegschaal ga staan heb ik hetzelfde effect qua nulmeting. Als er niks af is zal ik de diëtiste dubbel boeken om te kijken wat er fout ging. Ik beloof het mezelf.

Op dit moment maak ik van de zonde een deugd en zit met mij geopereerde pootje in de zon. Pijn binnen op de bank is erger dan pijn in de tuin waar de vogels vrolijk fluiten, de wind mijn huid streelt en de zon het overtollige vet laat smelten als een magnum op het strand…. Haha keep on dreaming. Vanuit de tuinstoel is het ver hinken op 1 been naar de keukenkastjes of koelkast. Verder dan vanaf de bank. Ik heb onze oudste om boodschappen gestuurd met een lijstje vol gezond fruit en “koekjes voor jou zelf en Max, Sven”. Lieve buurvrouwen, die weten van mijn strijd met de kilo’s komen mijn ontbijt maken. En ze zijn genadig streng. Dus ik voel vandaag al dat er wat af is, of zou dat door mijn niet knellende onderjurk komen waarmee ik in de zon zit? Enfin, we zullen het over vijf weken wel weten zeker?

Loom leun ik achterover in mijn relax-tuinstoel, benen omhoog, in de zon met de nieuwe Linda. O my god, hebben jullie die al gezien? Op de cover een gefotoshopt hoofd van botox-Linda met eronder een geleend lijf van een obesitasdame.  Linda is aan de lijn, blijkt op pagina 2. Ik krijg wat van vrouwen die boven de 30 zijn, kinderen hebben gekregen en liggen te zeiken over enkele kilo’s teveel alsof ze obesitas hebben. Ze hebben geen idee wat dit echt inhoudt. Ik ook niet, hoewel ik nu tot de ontdekking ben gekomen dat ik met mijn BMI ook tot die categorie hoor. Ik herken me niet in onweerstaanbare (vr)eetbuien. Gelukkig maar want het lijkt me vreselijk om een verslaving te hebben, wat voor een dan ook.

Ik blader wat verder in de Linda en dit keer kan het blad me echt niet bekoren. Ik ga gewoon weer lekker schrijven en ondertussen mag iedereen op bezoek komen zonder bonbons, zonder gebak of Belgische koffiekoeken. En je moet het me vergeven dat je zelf dan ook moet afzien… er ligt nog strijk, de hond wil uit, de ramen zijn al lang niet gezeemd (o ja, dat had ik natuurlijk zelf kunnen doen voordat ik onder het mes ging). Het grootste voordeel van dit alles is dat ik niks kan, behalve schrijven. En laat dat nu helemaal niet erg zijn 🙂

6 mei 2017© Elles Jansen

 

De maat is VOL – deel 3 – All Inclusive

Posted on by in Blog | Leave a comment

 

Na de opdracht van mijn voedselcoach Lieve om tijdens de all-inclusive vakantie geen grammetje aan te komen, ging ik wat vakantiekleding inslaan. Vorig jaar had ik namelijk bijna niks gekocht omdat ik dacht “stel dat ik afval, dan is alles te groot.”

 

 

Natuurlijk was er sinds vorig jaar zomer geen enkel kledingstuk te groot, erger nog mijn twee korte broeken konden amper dicht. En mijn badpak lubberde, omdat het over de datum was na tien jaar.

Samen met manlief ging ik op pad om een nieuwe tankini te kopen. Je weet wel, zo’n tweedelig badpak met een bovenstukje tot op je bikinibroek omdat een sexy bikini al jaren uit den boze is. De rekken met badkleding gingen van overvol (maatje 38) naar een stuk of 6 hangertjes bij maat 50/54.

Waarom zijn grote maten altijd oma-prints? Alsof je te dikke lijf dus ‘verbloemd’ moet worden. En dan het liefst in opzichtige, felle bloemen die zelfs in geen enkele subtropische tuin te vinden zijn. Mismoedig koos ik de minst erge uit het schaarse aanbod, een exemplaar waar alles goed in paste, want niks is zo erg als na een duik in het water, opeens twee bovendrijvende meloenen tegen te komen. Mijn liefste piepte met goedkeurende blik het pashokje binnen waarbij hij een complimentje maakte. Geloof me, in een jute zak vindt hij me nog sexy! Gelukkig maar. Ik was klaar voor vertrek.

Onze bestemming was een all-inclusive resort, gelegen aan een prachtig koraalrif. Snorkelend in mijn nieuwe paars-blauwe-aqua tankini viel ik niet eens zo op tussen de tropische vissen en het kleurige koraal. Ik voelde ik me een als een vis in het water… Tot ik terug bij ons ligbedje kwam.

“Hoi schat, ik heb een proefduik voor jou en Max geregeld”, zei mijn man met een exotisch uitziende, goed geproportioneerde duikinstructeur naast hem. “Leuk “, antwoordde ik enthousiast, terwijl de radars in mijn hoofd op tilt sloegen. Help, pas ik wel in zo’n wetsuite en duikvest? “Do you have my size for the equipment, because I’m a bit of a whale?”, vroeg ik gekscherend maar toch met enige ongerustheid.
Met een kikvorstende blik gleden de bruine ogen van Aladin (echt ik verzin dit niet) over mijn volslanke lijf. “Yes, in our other dive-school, there we have many German divers”, zei hij. Welja, het moest niet gekker worden. Nu werd ik ook al met een dikke Mof vergeleken.

Om 15.00 uur meldden we ons bij de duikschool. De man die onze equipment moest aanleveren begon met de maat van de flippers. Met schoenmaat 41 mag ik niet klagen. Het snorkelmasker volgde en toen kwam het debat met de duikinstructeur over het gewicht aan lood dat in het duikvest moest worden gestopt, vier blokjes in elke zak. En eindelijk, als laatste volgde mijn wet suite. Enigszins opgelucht zag ik dat het korte mouwen en pijpen had. Dat zou een hoop gewurm schelen. Ik dook het pashokje in en gleed moeiteloos in het pak. Het zat echt als gegoten. Ik had min of meer het Hema-tent effect verwacht. Voor intimi is deze term al ingeburgerd, maar ik zal het even aan de nieuwe lezers uitleggen: Mijn ‘Hema-tent’ is een corrigerende onderbroek die ik onder een jurk draag en waar ik zeker vijf minuten voor nodig hem om me in te wurgen. Het trekt alle vrouwelijke rollen samen tot een geheel. Want ook al heb je een maatje meer, dat betekent niet dat je in te strakke kleren met zichtbare vetrollen moet rondlopen. Enfin, dat even tussendoor.

Er was geen spiegel in het pashokje maar de goedkeurende blik van onze jongste zoon, zei wat ik wilde weten en zijn woorden maakten het compleet “Mam, het staat je goed. Het kleedt beter af dan je badpakgeval”. Ik had deze bevestiging nodig want de eerste proefduik was in het zwembad van het hotel, vlak bij de poolbar rond tea-time! En plein publiek gingen wij in vol ornaat te water.

Dit was voor mij natuurlijk direct een extra stimulans om tijdens de hele vakantie matig te zijn met het toetjes buffet. Met als eindresultaat dat ik bij thuiskomst niets was aangekomen. En vier dagen later op zaterdag 15 april, de mooie opsteker in mijn zak kan steken dat ik een hele kilo onder de grens van 120 ben gedoken.

En toen kwam Sven ’s avonds thuis, met twee grote paashazen van chocolade…..

Wordt vervolgt….

De maat is VOL – deel 2 – Minderen

Posted on by in Blog | 1 Comment
Het is alweer een maand geleden dat ik hier met de billen bloot ging. Figuurlijk dan natuurlijk. Want het draait uiteraard om mijn figuur. Het gaat niet om mijn billen, die gaan er nog mee door, vind ik zelf.

 

 

Ik zie ze nooit als ik in de spiegel kijk, dat scheelt. Nee even serieus nu. Mijn gewicht dus, iets boven de toegestane snelheid op de wegen rond de randstad. Of mag je daar 100 in plaats van 120? Anyway.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn eerste bezoek aan de diëtiste. Dat was op 15 maart 2017. Vol goede moed stapte ik buiten. Ik had geen streng dieet meegekregen maar ze had een boekje opengedaan over mijn eetgewoonten. In dat boekje stonden plaatjes over de grote van de porties die je van iets eet. Bovenste rij was voor de anorexia gevallen, de middelste rij was normaal. De onderste rij… nou, bij puree draaide ik nog even de bladzijde om… daar stonden de groenten. Beschaamd wees ik het laatste vakje aan in de onderste rij. Ook bij biefstuk zat ik in de onderste rij. Het was overduidelijk. “Elles, je moet de porties halveren.”

Twee weken later kreeg ik uitleg over vetten en suikers en kreeg ik een eet-advies en een richtlijn voor aantal calorieën. Dat viel voor mijn lengte en gewicht voorlopig best mee. Langzaam zou mijn lichaam gaan wennen aan kleinere porties en gezondere tussendoortjes. Ik mocht best éénmaal per week een smoske van de broodjeszaak uit Essen. Maar dan geen half stokbrood, maar een pistoleke. Het beleg was gelukkig goed: gegrilde kip met augurk en een heel klein beetje cocktailsaus. Dat kon zo blijven. Ik nam geen uitgeperste sinaasappelsap meer mee (1 glas is drie of vier porties fruit!) maar twee bakjes gesneden mango en ananas. Aangezien ik een fruitallergie is mijn keuze is zeer beperkt. Verder had ik als lunch een salade met tonijn of wat koude rijst met boontjes en kip. De eerste week had ik barstende koppijn: ontwenningsverschijnselen van de suikerverslaving.

Echter, toen kwam onze vakantie eraan. All-inclusieve in een zonnig land, aan het strand. Niet verkeerd. Maar als je van lekker eten houdt, is het alsof je de kat op het spek gaat binden. “Probeer gewoon te genieten, niet aan lijnen te denken. Het zou mooi zijn als je hetzelfde weegt als nu en probeert om niet aan te komen”, zei lieve Lieve. (zo heet ze hé, mijn voedselcoach). We noteerden op 28 maart samen de teller van de weegschaal, zij in haar computer; ik in mijn hoofd: one hundred and twenty-two (gelukkig speelden we geen Dart).

 

 

De maat is VOL

Posted on by in Blog | 9 Comments

Voor degenen die mij kennen zal dit geen verrassing zijn. Erger nog, ze zullen het stiekem vast gedacht hebben en vriendinnen die om me geven, hebben het al lang eerlijk tegen me gezegd.

 

 

Elles, je moet er iets aan doen.
De cardioloog vertelde me twee jaar voorzichtig dat het beter zou zijn dat mijn gewicht wat naar beneden zou gaan (met ander woorden: u moet afvallen). Een jaar geleden kwam ze iets krachtiger met het advies dat bewegen in samenspel met advies van een diëtiste misschien zou helpen, ze schoof discreet twee visitekaartjes vooruit.

Tijdens de laatst controle constateerden we beiden dat het status quo was.  Mijn BMI bevond zich in fase rood: morbide. Alarmbellen.
Ik schrok maar de werkelijke motivatie kwam vanuit andere hoek. Goed voor jezelf zorgen is moeilijker dan voor een ander. Maar juist die ander, die gaf de genadeklap.

Een goede vriendin van me is ernstig ziek, zij zou hemel en aarde bewegen, alles op alles zetten om terug gezond te worden maar er is niks wat zij kan ondernemen. Ze heeft het niet zelf in de hand. Ik, daarentegen, had een waarschuwing gehad en had deze opzij geschoven. Ik moest me schamen.

Potverdikkeme, Jansen. Een schop onder je kont moet je krijgen. Dus de maat was vol. Letterlijk want mijn favoriete kledingmerk gaat niet verder dan IV. En dat heb ik nu. En mijn favoriete kledingwinkel in Essen gaat sluiten. Teken aan de wand? Ja. Wil ik in Essen kleding kunnen kopen moet ik dus een paar maatjes kleiner.

Ik maakte een afspraak bij de diëtiste. Haar naam is Lieve Snoecks. Ik ging gisteravond naar haar toe.

Haha, ik lag al direct dubbel (voor zover dat gaat met die vetrollen) want mijn schrijversfantasie sloeg natuurlijk al op hol.

Snoecks; ze had beet, deze big fish wilde bijten en zij zal niet meer loslaten. Ik zag het aan haar gezicht.
Lieve; oké ze is heel aardig.
Magerbeek 33: hoe toepasselijk. Het huisnummer is het aantal kilo’s dat moet verdwijnen.
Ze woonde in het laatste huis in een doodlopende straat, ook dat vond ik zeer symbolisch. Er is geen weg terug.

Ik gaf bij binnenkomst direct aan dat ik niet wilde lijnen. “Ik wil een ander eetpatroon, dat de rest van mijn leven goed vol te houden is. Inclusief wel eens wat lekkers.” En anderhalf uur later was ik om. Ik ben vandaag halfslachtig goed gestart. Ik kocht volkoren brood en rosbief. Geen suiker in mijn koffie. Jammer dat ik toch gekozen had om met mijn cabriootje naar de bakker te rijden, terwijl mijn fiets in de garage stond…

Ach, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Maar het feit dat ik dit hier deel in een column wil toch wel zeggen dat het serieus is, beste mensen. Nu kan geen smoesjes meer verzinnen. Daar tegenover verwacht ik wel enige aanmoediging en schouderklopje van jullie. Ik hoop dat ik in de juiste maat kan komen en blijven.